Άλλο να 'χεις Κάλλος και άλλο να έχεις Κάλο.

Τα τελευταία 2,500 χρόνια, ως πρότυπο ομορφιάς έχει επιβιώσει η Θεά Αφροδίτη στο περιβόητο άγαλμα που στεγάζεται στο Λούβρο και βρέθηκε στη Μήλο. Όσοι είχαν την τύχη να επισκεφθούν αυτό τον ναό του πολιτισμού, έχουν δει τις τιμές που απονέμονται σε αυτό το αιώνιο πρότυπο.
Τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα κελεύσματα του ασεξουαλικού – αντιερωτικού καπιταλισμού, πρότυπο ομορφιάς θεωρείται το “Ξυλάγκουρο” ή αλλιώς “κρεμάστρα”.
Μακρυά από το ιερό χάρισμα της μητρότητας, έξω από κάθε αίσθηση σωματικής υγείας, τα δύστυχα κοριτσάκια υποχρεώνονται να περιφέρονται ως άσαρκα σακιά με κόκκαλα. Το χειρότερο; Ακόμη και το πρόσωπο τους, το βλέμμα τους παραπέμπει σε ηθελημένη νέκρωση της πνευματικής διαδικασίας. Η μείωση της διαδικασίας σκέψης επιφέρει αύξηση της κατανάλωσης.
Αντιπαραγωγικά λοιπόν πρότυπα, καταθλιπτικές φιγούρες, αποστεωμένα σαρκία ενδεδυμένα από υφάσματα που ανεμίζουν ελλείψει περιεχομένου. Φιγούρες με ωχρά πρόσωπα σαν να πρωταγωνιστούν σε θρίλερ των 80s όπου το φάντασμα ήταν κοκαλιάρικο, ωχρό με το νυφικό να ανεμίζει πάνω στο σκελετωμένο σώμα.  Φρίκη και δυστυχία. Ανορεξία, έλλειψη, ανοργασμικότητα, στειρότητα.
Εικόνες που συντροφεύουν άρρηκτα την καπιταλιστική παρακμή, την απομάκρυνση από το κατά φύσιν ζειν, όπου το ρόλο της Μητέρας θα το καρπωθούν ως δικαίωμα δημοσιευμένο σε ΦΕΚ διχασμένα αρσενικά ενώ οι γυναίκες θα τρέμουν την κυοφορία ως την απόλυτη σωματική καταστροφή.
Θα τρέμουν το δικαίωμα της ζωής υπερασπιζόμενες τη λατρεία ενός μοναχικού,  διαρκούς Θανάτου.