ΑΦΑΙΡΕΣΗ
Δε θυμάμαι πριν πόσες μέρες είχε πανσέληνο.
Απόψε είναι λιγότερο από μισό. Αφαίρεση.
Τμηματικά κατανοώ τη διαδικασία αυτής της πράξης.
Βιαίως εισβάλλουν στο νου μου οι θεμελιώδεις αρχές της.
Ξεκινώ απ’ τα χρώματα. Λίγα μου απέμειναν.
Η πολυχρωμία εχάθη. Το κόκκινο, το βαθύ μπλε, το κίτρινο
και το σκούρο πράσινο της ελιάς σώθηκαν.
Κυριαρχούν ανηλεώς το γκρίζο και το μαύρο του χιτώνα.
Ελπίδα μέσα μου το λευκό που ακόμα δεν απώλεσα.
Συνέχισα με τις κινήσεις. Τις σκέφτομαι. Σχεδιάζω την επόμενη.
Δυσκολεύομαι σε αρκετές. Η ανημποριά με συνθλίβει.
Ακόμα όμως κινούμαι –απόδειξη ύπαρξης.
Αργότερα κάλεσα τα συναισθήματα. Ο θυμός καταλάγιασε.
Δεν εξοργίζομαι . Θλίβομαι.
Νιώθω τη σάρκα να κομματιάζεται.
Πόνος. Αναζητώ στα κίβδηλα τη χαρά.
Ο σκαντζόχοιρος που έκρυβα στην ψυχή με εγκατέλειψε.
Δεν ξεμυτίζει απ’ το κονάκι του. Τα θηρία πλήθαιναν.
Η ακοή εξασθένισε. Ήχοι ακατάληπτοι.
Νέα λαλιά; Χαμένες λέξεις;
Θόρυβοι, μόνο θόρυβοι απελπιστικά μηχανικοί.
Και η μελωδία;
Οι άνθρωποι;
Σταδιακά ξεμάκρυνα απ’ το πλήθος.
Αγαπημένοι μείνανε σ’ αυτό. Αρχίσαμε να μετριόμαστε.
Κάθε πρωί λιγότεροι.
Τότε αναρωτήθηκα που είναι η Σοφία της εμπειρίας;
Γιατί δε μπορώ να ξεπεράσω αυτή την πράξη;
Ξεχύθηκα στο παρελθόν. Το ανακάτεψα απ’ την αρχή.
Τα γκρέμισα όλα και άρχισα να ξαναχτίζω.
Ανακάλυψα πως τα πιο σταθερά παλάτια χτίζονται στην άμμο.
Η τελειότητα της ακινησίας στα κύματα.
Η ζεστασιά στον πάγο προστάτη και η πρόσθεση
στη Σιωπή που κραυγάζει.
Α. Δ. ΓΑΚΗΣ
