Αληθινές ιστορίες Εσύ δε θα θυμάσαι, αλλά εγώ θα θυμάμαι Ενας πατέρας γράφει για το γιο του

Εσύ δε θα θυμάσαι, αλλά εγώ θα θυμάμαι…
Δε θα θυμάσαι…
Δε θα θυμάσαι πώς έτρεχαν τα δάκρυα από τα μάτια μου όταν σε αντίκρυσα για πρώτη φορά στην αίθουσα τοκετού.
Ούτε το φόβο μου για το άγνωστο την πρώτη φορά που σε κράτησα αγκαλιά.
Δε θα θυμάσαι που κρατούσα τα μικροσκοπικά σου πόδια στα χέρια μου και γέμιζα τα ρουθούνια μου με τη μυρωδιά σου.
Ούτε που ξάπλωνα δίπλα σου τα βράδια και σε έβλεπα να κοιμάσαι.
Δε θα θυμάσαι το βλέμμα μου την πρώτη φορά που με κοίταξες στα μάτια και μου χαμογέλασες.
Ούτε τον τρόπο που γέμιζες την καρδιά και την ψυχή μου με κάθε σου βλέμμα.
Δε θα θυμάσαι πόσο περήφανα ένιωθα κάθε φορά που βγαίναμε οι 2 μας βόλτα.
Ούτε τον τρόπο που έκανες να φωτίζεται η καρδιά μου κάθε φορά που ξεκαρδιζόσουν στα γέλια.
Δε θα θυμάσαι τον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα.
Αλλά και ούτε τoν πόνο στα μάτια μου την πρώτη φορά που έπεσες και χτύπησες.
Δε θα θυμάσαι τον τρόπο που σου χάιδευα τα μαλλιά στο κρεβάτι.
Ούτε τις ιστορίες που σου έλεγα για να σε πάρει ο ύπνος.
Δε θα θυμάσαι, αλλά εγώ θα θυμάμαι. Και θα κρατήσω αυτές τις αναμνήσεις στην καρδιά μου για πάντα. Και για τους 2 μας.