Ένας παπούς λυπάται…από το 2004

ΜικρόνοιαΜικρέ ανόητε, μαθητεύομενε μάγε,
Που στόχο σου έβαλες τον κόσμο ν’ αλλάξεις,
Που θεοποίησες την επιστήμη σου μόνο,
Πόσο γελοίος πρέπει να φαίνεσαι στο δημιουργό σου…
 
Σαν ένα ανόητο μικρό παιδάκι,
Που ξεβίδωνε κάποτε παλιά ξυπνητήρια,
Μη καταφέρνοντας μετά να τα κλείσει,
Κι όλο περίσσευε κάποιο γρανάζι…
 
Κι όταν κατάφερνε στο τέλος να βάλει
Γρανάζια, ελατήρια, στη θέση τους πάλι
Ξεχνούσε πως δεν ήταν εκείνο ο εφευρέτης,
Κι ανόητα ένιωθε πως είναι δημιουργός του.
 
Έτσι κατάφερες να σπάσεις το άτομο
Και το κουκούτσι του έφτασες κι αυτό να το σπάσεις
Όμως κουκούτσι μυαλό δε σου έμεινε,
Τ’ απόβλητ’ απ’ την ενέργεια, πού θα τα βάλεις;
 
Πόσο ανόητος θα φαίνεσαι στο δημιουργό σου
Όταν περήφανος ρίχνεις τη βόμβα σου
Τη γη πληγιάζοντας, τρύπες ανόιγοντας
Στην ατμόσφαιρά της και όντα σκοτώνοντας
 
Τί μίσος θα τρέφουνε οι κατσαρίδες
Που λες και σου παίρνουνε το οξυγόνο
Να αφανίσεις βάλθηκες, με δικαιολογία;
Λιγότερη μόλυνση! Για τον άνθρωπο μόνο!
 
Μα η γη εφτιάχτηκε μόνο για σένα;
Μικρέ επιστήμονα με άδειο κεφάλι,
Η ώρα σου έρχεται, που η φύση ολόκληρη
Θα σ’ έκδικηθεί, εκεί που πονάς περισσότερο.
 
Σε λίγο το τέλος έρχεται της δυναστείας σου
Και στα ερείπια πρώτα θα πέσουν αυτά,
Που το δικό τους “αύριο” λες πως σκέφτεσαι.
Και τους ετοιμαζεις, γι΄αυτά πως πασχίζεις.
 
Πρώτα θα πέσουν στο ολοκαύτωμα
Της ασύνετης απρονοησίας και του εγωισμού σου
Τα παιδιά τα δικά σου! Και δεν θα χαθούν
Παρά μέσα στον πόνο και την αρώστεια…
 
Με το μυαλό τους είτε ανύπαρκτο ή εκφυλισμένο.
Αφού εσύ τη μάνα γη υποτίμησες
Και δεν την σεβάστηκες, αισχρά φερόμενος
Απέναντί της και με όλα, μέσα και πάνω της που
 
Τόλμησες να αφανίσεις με την αστόχαστη
Επιστημονικότητά σου. Με ποιά αιτία;
Την απόκτηση δύναμης! Την απόκτηση γνώσης!
Μα είναι τόσο εύκολο το να καταστρέψεις!