Δωμάτιο για έναν μοναχικό επισκέπτη της Γης
Κάθομαι πάνω σ’ ένα από τρία τραπεζάκια, που μπαίνουν το ένα πάνω στο άλλο για να μην πιάνουν χώρο, – τα άλλα δύο χρησιμεύουν σαν κομοδίνο για το τηλέφωνο και σαν τραπέζι για το φαγητό -, στο μικρό δωματιάκι που νοίκιασα πριν από τρεις μήνες, εδώ, στην Αστόρια, της Νέας Υόρκης.
Δεν έχω καρέκλα, επειδή κυρίως δεν χωράει.
Μπροστά μου έχω το computer, βαλμένο πάνω σ΄ένα στενό τραπεζάκι, που το βρήκα πεταμένο στο δρόμο και το περιμάζεψα, τό ‘πλυνα,
και ευλογούσα την «καλή» μου τύχη που μου τό ‘στειλε. (Αλήθεια! Πόσες φορές δεν έχω ευλογήσει την «καλή» μου τύχη, που κάθε τόσο μου στέλνει και κάποιο δώρο, ανάμεσα στις τόσες αναποδιές…!).
Στο δωμάτιό μου επίσης έχω κι ένα μικρό ψυγειάκι, που, με το θόρυβό του, μου κρατάει συντροφιά στην ατέλειωτη μοναξιά μου.
Μια ντουλάπα, όπου μετα δυσκολίας χωράνε τα ρούχα μου, στριμωχτά και στο πάνω μέρος της έχω τις άδειες πλέον βαλίτσες μου, καθώς κι ένα μικρό επιπλάκι, σαν κομοδίνο, όπου στην «κοιλιά» του έβαλα τα βιβλία μου και από κάτω έχει ένα συρτάρι, όπου μέσα βάζω τα εσώρουχα και τις κάλτσες μου, συμπληρώνουν την επίπλωση.
Ω! Ξέχασα! Επάνω στο κομοδινάκι έχω και μια μικρή τηλεόραση, την οποία ανοίγω μόνον όταν τρώω, έτσι για να μου κρατάει συντροφιά και να κατεβαίνουν οι μπουκιές, χωρίς πολύ ζόρι…
Φυσικά, δεν μίλησα καθόλου για το κρεβάτι μου. Αυτό είναι το καταφύγιό μου, στην κούραση, στη νύστα, στην πείνα, στην ανία… Θα το έλεγα πολυέπιπλο, μια και μου χρησιμεύει σαν κρεβάτι, σαν καρέκλα, σαν πολυθρόνα, σαν σεζλόνγκ.
Όλα αυτά μέσα σε τέσσερεις τοίχους 2,5Χ3,5 μ. (περίπου βέβαια, μια και δεν έχω μέτρο, να πω με σιγουριά).
Στην άκρη του ενός τοίχου, εκεί όπου βρίσκεται το κρεβάτι, υπάρχει μια ξύλινη κρεμάστρα. Εκεί βάζω τα καθημερινά μου ρούχα, όταν ξεντύνομαι, τις δύο(!) ρόμπες μου και τις πιτζάμες μου. Μπροστά από την κρεμάστρα είναι το ψυγειάκι.
Στον άλλο τοίχο υπάρχει η πόρτα. Στον απέναντι από την πόρτα τοίχο είναι το παράθυρο, που το μόνο που χρησιμεύει είναι να μπαίνει αέρας, μια και σαν μόνη θέα που προσφέρει είναι ο τούβλινος τοίχος του απέναντι σπιτιού, σε απόσταση λιγότερη από 2,5 μέτρα. Μόνο όταν το πρωί πέφτουν στα τούβλα του κάθετα οι ακτίνες του ήλιου μπαίνει κάποιο φως…
Όλο λέω να κρεμάσω στο τέταρτο τοίχο ένα κάδρο με μια φωτογραφία μου με τα παιδιά, βγαλμένη κάπου 25 χρόνια πριν, αλλά όλο το αναβάλω, επειδή νιώθω πως δεν θα μείνω πολύ σ’ αυτό το δωμάτιο.
Ο Παπούς δεν ήταν παιδί μεγαλέμπορου ούτε μεγαλοπολιτικού!!!!
