Πόσο θα ήθελα να μπορώ να γράφω…

Να γράφω όμως όμορφα, με συνέπεια και συνέχεια, με σαφήνεια, πληρότητα, ολοκλήρωση.
Τα κείμενά μου να με κάνουν να μη ντρέπομαι σαν μαθητούδι μπροστά στο δάσκαλο.
Τα γραφτά μου να μην αντιμετωπίζονται από όσους τυχαίνει να τα διαβάσουν με την τόσο χαρακτηριστική συγκατάβαση: «καλό είναι» και αμέσως μετά να περνάνε σε άλλα θέματα συζήτησης. Αντίθετα, θα ήθελα, να προκαλούν συζήτηση, έστω και αρνητική.
Αυτό θα εσήμαινε πως αυτά που έγραψα μπήκαν στην ψυχή και στο μυαλό του αναγνώστη τους, ο οποίος στη συνέχεια συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους.
Βέβαια όσοι γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση δεν γίνονται συγγραφείς, όπως και όσοι γνωρίζουν να μιλούν δεν γίνονται και ρήτορες…!
Σκέφτομαι όμως τόσο γρήγορα και γράφω τόσο αργά με αποτέλεσμα πολλές σκέψεις μου να χάνονται, να ξεχνιούνται και να μην μπαίνουν στο κείμενο. Αυτό έχει τις περισσότερες φορές σαν συνέπεια το γραφτό μου να μην είναι πλήρες. Να έχει κενά.
Να είναι περίπου αυτό που θέλω να γράψω και όχι ακριβώς αυτό που είχα μέσα μου όταν άρχισα να γράφω!
Αλλά πάλι σκέφτομαι: «καλά, πού όμως ξέρει ο αναγνώστης μου το τί είχα στο μυαλό μου, όταν άρχισα να γράφω;». Αυτό που μετράει είναι αυτό που διαβάζει και όχι αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου…
Όμως τα παραπάνω αφορούν εμένα και μόνον εμένα, σαν αναγνώστη του κειμένου μου και όχι τον αναγνώστη μου.
Η πρώτη-πρώτη φράση αυτού του κειμένου μου περιέχει έξι όρους που θα ήθελα να έχουν τα κείμενά μου.
1. Να είναι όμορφα: Δεν μοιάζει ανόητο; Ποιό είναι το όμορφο κείμενο; Ποιός θα κρίνει την ομορφιά; Μήπως οι ωραίες λέξεις κάνουν ένα κείμενο όμορφο; Μήπως οι ωραίες φράσεις; Μήπως η ωραία σύνταξη; Η ορθογραφία; Την απάντηση θα την δώσει μόνον ο αναγνώστης και η Ιστορία! Εδώ θα ήθελα να δώσω παραστατικά ένα παράδειγμα: Η ομορφιά ενός κειμένου μοιάζει λίγο με την ομορφιά –ή ασχήμια- οποιουδήποτε ανθρώπου!
2. Να έχουν συνέπεια: Αυτός ο όρος έχει διπλή έννοια. Αφενός μεταξύ τους οι προτάσεις να μην αντιφάσκουν αλλά και να είναι συνεπή όλα όσα γράφω με όσα σκέφτομαι και πιστεύω σχετικά με το θέμα μου. Να είναι δηλαδή αληθινά.  
3. Να έχουν συνέχεια: Τα νοήματα να ακολουθούν διαδοχικά μια σειρά και να μην είναι ανακατωμένα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μη μπλέκεται και να χρειάζεται να πηγαίνει μπρός-πίσω για να καταλάβει εκείνο πού θέλω να πω. Ακόμα ένα παραστατικό παράδειγμα: Να μοιάζει το κείμενο με ένα καλοχτενισμένο κεφάλι! ( άσχετα βέβαια αν η σημερινή μόδα επιβάλει επιτηδευμένα αχτένιστο κεφάλι!).
4. Να έχουν σαφήνεια: Είναι ο όρος που απαιτεί πλούσιο λεξιλόγιο και σοβαρή επιλογή των λέξεων, δεδομένου ότι η γλώσσα μας είναι τόσο πλούσια σε λέξεις με την ίδια περίπου σημασία όσο καμμιά άλλη στον κόσμο. Παραστατικό παράδειγμα: Η λέξη πόδι, μπορεί να γραφεί αρίδα, κανί, ποδάρα, ποδαράκι, κάτω άκρο, κ.λ.π.
5. Να έχουν πληρότητα: Δηλαδή όταν τα ξαναδιαβάσω να μη χρειάζεται να προσθαφαιρέσω τίποτε. Να περιέχουν όλα όσα έχω και θέλω να γράψω σχετικά με το θέμα που πραγματεύομαι την ώρα που τα γράφω.
6. Να είναι ολοκληρωμένα: Να περιέχουν δηλαδή, αν χρειάζεται, σχετική βιβλιογραφία, ή γνώμες άλλων προσώπων με κύρος και γνώσεις επί του θέματος
 
Μια σελίδα κείμενο, αυτό που διάβασες μόλις τώρα αναγνώστη μου, μου πήρε ακριβώς δύο ώρες να το γράψω. Θα πεις λοιπόν : «καλό είναι» και θα πάμε σε άλλο θέμα;
Γ. Καλαμαράς