Πανέξυπνο Γιατί τα μετάλλια στους Παραολυμπιακούς κάνουν έναν θόρυβο όταν κουνιούνται;

Για πρώτη φορά, οι Παραολυμπιακοί νικητές παίρνουν μετάλλια γεμάτα με μικροσκοπικές χαλύβδινες σφαίρες, οι οποίες επιτρέπουν στους πρωταθλητές με προβλήματα όρασης να ακούσουν την νίκη τους.
Ο αριθμός των σφαιρών αυξάνεται κατά θέση – 16 για τα χάλκινο, 20 για το ασημένιο και 28 για το χρυσό – έτσι ώστε τα μετάλλια να κάνουν διαφορετικό ήχο το κάθε ένα.
Αν και τα Παραολυμπιακά μετάλλια είχαν την γραφή braille, η ηχηρή εκδοχή του μεταλλίου είναι μια προσπάθεια να γίνουν οι αγώνες ακόμα πιο προσιτοί σε όλους τους αθλητές με αναπηρία.
Ο πρόδρομος για τους σύγχρονους Παραολυμπιακούς Αγώνες – τότε ονομάζονταν Stoke-Mandeville Games – ήταν στο Λονδίνο το 1948. Οι αθλητές, ως επί το πλείστον άτομα με ειδικές ανάγκες βετεράνων του Β Παγκοσμίου Πολέμου, έπρεπε να είναι σε αναπηρικές καρέκλες για να ανταγωνιστούν.
Μέχρι τη στιγμή που οι Παραολυμπιακοί Αγώνες ιδρύθηκαν επίσημα το 1960, οι αθλητές με προβλήματα όρασης, οι ακρωτηριασμένοι, οι παραπληγικοί και τα άτομα με εγκεφαλική παράλυση δεν μπορούσαν να συμμετέχουν.
Οι παραπληγικοί αθλητές συμπεριλήφθηκαν για πρώτη φορά το 1968 και μετά από 16 χρόνια οργάνωσης και άσκησης πιέσεων – με επικεφαλής τον Διεθνή Οργανισμό Αθλητισμού για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες και 16 συνδεδεμένες χώρες. Στους αγώνες τελικά εντάχθηκαν οι τυφλοί και οι ανάπηροι αθλητές το 1976 και οι αθλητές με εγκεφαλική παράλυση το 1980.
Από το 1992, οι αγώνες φιλοξενούνται στην ίδια πόλη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να ενισχυθεί η αίσθηση της ισότητας μεταξύ των δύο γεγονότων.
Ένας εκπρόσωπος των αγώνων είπε την PRI ότι οι αθλητές αναφέρουν τον ήχο του μεταλλίου σαν τον ‘ήχο της νίκης.’ Για τους νικητές με απώλεια όρασης και των ανταγωνιστών τους, είναι μια εξαιρετικά θετική εξέλιξη.
Αλλά μην ανησυχείτε, πρωταθλητές: Έχουν και γεύση νίκης.