Όθων Ιακωβίδης (25/ΙΧ/2016)
Επειδή “τα πάντα είναι Πολιτική”, αλλά και επειδή τα πάντα υπόκεινται στη Λογική, καλό είναι, έστω και για λίγο, να μας απασχολήσει και η σχέση των δύο αυτών λειτουργιών της ανθρώπινης διανόησης.
Η Λογική είναι μία διεργασία της σκέψης, προκειμένου αυτή (η σκέψη) να οδηγήσει σε λήψη σωστών (οφέλιμων, για τον σκεπτόμενο) αποφάσεων.
Η Πολιτική, είναι το σύνολο κάποιων σκέψεων και αποφάσεων, που λαμβάνονται προκειμένου να επιτευχθεί κάποιος στόχος μίας ομάδας / κοινωνίας.
Η πορεία κάθε κοινωνίας στο μέλλον της, εξαρτάται από τις αποφάσεις που παίρνει για τις Πολιτικές της , κατά την πορεία της μέσα στην ιστορία.
Αν οι αποφάσεις αυτές είναι σωστές, η κοινωνία προοδεύει.
Αν είναι λανθασμένες, καρκινοβατεί και υποφέρει ή και διαλύεται, χάνεται από την ιστορία, όπως έχει συμβεί σε πολλούς Λαούς, ως τώρα.
Άρα: Η ΛΉΨΗ ΣΩΣΤΏΝ ΑΠΟΦΆΣΕΩΝ, είναι βασικός παράγων για την πρόοδο, αλλά και τη διαιώνιση μιας κοινωνίας.
Αποτελεί αναμφισβήτητο αξίωμα, το ότι “ΟΙ (όποιες) ΑΠΟΦΆΣΕΙΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΣΩΣΤΈΣ, ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΒΑΣΊΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΉ”.
Η Λογική (η Αριστοτέλεια, που έχει διαποτίσει όλη τη Δυτική σκέψη και αποτελεί, πλέον, τον τρόπο σκέψης του “Δυτικού” ανθρώπου) έχει κανόνες.
Ο βασικός (θεμελιώδης) κανόνας της, είναι πως για το κάθε τι ισχύει το, “ή είναι Αληθές ή είναι Μή Αληθές”.
Άρα: Για να μπορεί η Λογική να λειτουργήσει αποτελεσματικά στην εξεύρεση της σωστής απόφασης επάνω σε ένα θέμα, έχει να διαπραγματευθεί με την Αλήθεια και το Ψέμμα.
Να βρεί, δηλαδή, τί είναι Αλήθεια και τί είναι Ψέμμα.
Αλλά, ΠΡΟΣΟΧΗ !! Το τί είναι ΑΛΗΘΈΣ και τι ΜΉ ΑΛΗΘΈΣ, μπορεί (εκ πρώτης όψεως) να αποκρυβεί, κατά την λεκτική αποτύπωση ενός θέματος.
π.χ αν ο παιδόφιλος δεν αναφέρεται ως “παιδόφιλος” αλλά (άς πούμε) αναφέρεται ως “άτομο φίλα προσκείμενο στα παιδιά”, η απόφαση για την πρόσληψη παιδόφιλων ως νηπιαγωγών, όχι απλώς θα επιτραπεί, αλλά οι παιδόφιλοι θα τυγχάνουν ιδιαιτέρας προτίμησης!!!
Αποτέλεσμα αυτής της λανθασμένης γνώμης που δημιουργεί η μή σωστή λεκτική αποτύπωση της έννοιας του “παιδόφιλου”, θα είναι η διευκόλυνση τής εκδήλωσης της παιδοφιλίας τού παιδόφιλου νηπιαγωγού, και η μεγάλη βλάβη που αυτή η απόφαση θα προξενήσει σε παιδιά και σε οικογένειες παιδιών του νηπιαγωγείου που θα γίνουν θύματα της παιδοφιλίας του….
Δηλαδή, η γλώσσα, ΟΙ ΛΈΞΕΙΣ, με τό νόημα που η κάθε μία κομίζει στη σκέψη, είναι βασικός παράγων για τη λήψη σωστών αποφάσεων.
Ένα άλλος κανόνας τής Λογικής, είναι η ΙΕΡΆΡΧΗΣΗ ΤΩΝ ΑΞΙΏΝ που δείχνει ποια αξία πρέπει να προτιμηθεί, μεταξύ δύο, σε ενδεχόμενο δίλημμα.
Π.χ η αξία της ζωής του παιδιού σου, ιεραρχείται πάνω από την αξία μίας νίκης της ομάδας σου. Οπότε, δεν είναι λογική η απόφαση, να θυσιάσεις το παιδί σου για μία νίκη της ομάδας σου.
Βέβαια, υπάρχουν διλήμματα που η ιεράρχηση μεταξύ τους δεν είναι τόσο ξεκάθαρη και απλή.
Τότε, χρειάζεται ανάλυση των συστατικών τού διλήμματος, μέχρι να βρεθεί ποιο από τα δύο ενδεχόμενα ιεραρχείται κάτω από το άλλο, ώστε να “θυσιαστεί” υπέρ τού ανωτέρου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Για να έχουμε μία ΣΩΣΤΉ ΑΠΌΦΑΣΗ (για κάθε θέμα) πρέπει:
Να έχουμε την αντίληψη των ΑΛΗΘΏΝ ΓΕΓΟΝΌΤΩΝ που συνθέτουν τον προς επεξεργασία προβληματισμό.
Να έχουμε σωστή/ακριβή λεκτική αποτύπωση του προβληματισμού που μας απασχολεί (δηλαδή να λέμε “τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη”) , και
Να προβαίνουμε σε επεξεργασία και κατάταξη των δεδομένων του προβληματισμού, σύμφωνα με τους κανόνες και τις ιεραρχήσεις της Λογικής.
Μετά από αυτή την (αναγκαία) εισαγωγή και πριν περάσουμε στη διατύπωση κάποιων καίριων πολιτικών ερωτημάτων, για να δούμε αν οι απαντήσεις που, ως κοινωνία, δίνουμε σ’ αυτά, συνάδουν ή όχι με τη Λογική, θα πρέπει να πούμε κάτι ακόμη:
Για να απαντoύμε σωστά, επί πολιτικών (και όχι μόνο) θεμάτων, πρέπει να εστιάζουμε κυρίως στα ΓΕΓΟΝΟΤΑ και όχι σε διάφορες εκτιμήσεις επ’ αυτών, πόσο μάλλον σε κομματικές επεξηγήσεις τους, καθώς η “κοινή Λογική” νοθεύεται από την “κομματική λογική”, ή (τις περισσότερες φορές) δεν έχει καμία σχέση μαζί της…
Απόδειξη αυτού, είναι το ΓΕΓΟΝΟΣ πως όλοι είμαστε μάρτυρες και βλέπουμε συνεχώς, το ίδιο πάντα φαινόμενο:
Αυτό, που το (κάθε) κόμμα υποστηρίζει ως αντιπολίτευση, το απορρίπτει ως κυβέρνηση. Και αυτό που υιοθετεί, ως κυβέρνηση, το απορρίπτει ως αντιπολίτευση.
Άρα: Το κόμμα, επάνω στο ίδιο θέμα, δεν αποφασίζει πάντα με την ίδια Λογική. Έχει τη δική του, “Κομματική Λογική”, που δεν συμπίπτει με την Κοινή Λογική..
Άρα: Δεν μπορούμε (λογικά, δεν επιτρέπεται) να έχουμε εμπιστοσύνη στην κομματική Λογική, αφού δεν συμπίπτει με την Κοινή Λογική, την οποία έχουμε αποδεχθεί σαν τη σωστή επιλογή.
Άρα: Και για θέματα Πολιτικής, θα πρέπει να αποφασίζουμε σύμφωνα με την “Κοινή” Λογική και σίγουρα, όχι με την “Κομματική” λογική.
Αν (ως κοινωνία) θέλουμε να αποφασίζουμε σωστά, υπάρχουν ορισμένα Αξιώματα της κοινής Λογικής που αναφέρονται στην Πολιτική, αλλά και στη ζωή, τα οποία ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Τα παρακάτω, είναι θεμελιώδη για κάθε κοινωνία:
Δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους ΠΡΟΟΔΟΣ σε μία κοινωνία, χωρίς αυτή να είναι Ελεύθερη, δηλαδή κυρίαρχος του εαυτού της.
Ο μοναδικός Κυρίαρχος τής (κάθε) Δημοκρατικής Χώρας, είναι ο εαυτός της, δηλαδή ο Λαός της,
Δεν μπορεί, ποτέ, να θυσιαστεί το μείζον (το μεγαλύτερο) προκειμένου να σωθεί ένα μέρος του. (π.χ, δεν μπορούμε να θυσιάσουμε το χέρι, για να σώσουμε ένα δάχτυλο)
Μόνο το αντίθετο μπορεί να γίνει.
Δεν επιτρέπεται (από τη Λογική) να ανατεθεί στο ίδιο πρόσωπο (φυσικό ή νομικό) η ίδια αποστολή, στην οποία απέτυχε παταγωδώς. (“Το δίς εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”)
(Για τις ανάγκες του παρόντος σημειώματος, ας περιοριστούμε σ’ αυτά).
Αναγνωρίζουμε ότι αυτά τα αξιώματα ΕΊΝΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΆΤΕΥΤΑ ως προς την λογική ορθότητά τους ;
Αν ΝΑΙ, ας αναρωτηθούμε και ας απαντήσουμε με ειλικρίνεια στις παρακάτω ερωτήσεις που αναφέρονται σε θεμελιώδη Πολιτικά θέματα:
Είναι ο Λαός, ο κυρίαρχος της Χώρας μας ;
Μήπως, στη Χώρα μας, έχει θυσιαστεί το μείζον, για να (ή με το πρόσχημα να) σωθεί ένα μέρος του;
Μήπως αναθέτουμε, συνεχώς, στα ίδια πρόσωπα (στις κομματικές παρατάξεις) την αποστολή στην οποία απέτυχαν επανειλημμένως, παταγωδώς ;
Ας επιχειρήσουμε, τώρα, την απάντηση στις ερωτήσεις που τέθηκαν, μία προς μία, με κοινή Λογική και χωρίς καμία κομματική ιδεοληψία.
1ο ΕΡΩΤΗΜΑ) : Είναι ο Λαός, κυρίαρχος της Χώρας του ;
Για να απαντήσουμε σωστά στο ερώτημα, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε τρία τινα:
Τί επιτάσσει το Σύνταγμα.
Στο πρώτο και θεμελιώδες άρθρο του Συντάγματος, καθορίζεται σαφώς πως: “Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η Λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα”.
Το ΓΕΓΟΝΟΣ που έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια ολόκληρης της Ελληνικής (αλλά και της διεθνούς) κοινωνίας, όταν σύσσωμο το Πολιτικό Σύστημα της Χώρας (όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου), με τη σύμπραξη του ΠτΔ και υπό την προεδρία του, αμέσως μετά το αποτέλεσμα τού Δημοψηφίσματος του “62,5% ΟΧΙ”, τον Ιούλιο του 2015, συμφώνησαν ή επέτρεψαν (δια της ανοχής τους) να ανατραπεί η απόφαση του Δημοψηφίσματος αυτού.
Όμως, το Δημοψήφισμα, είναι μία επίσημη και πανηγυρικά παρμένη απόφαση του κυρίαρχου Λαού που το Σύνταγμα (άρθρο 52) την καθιστά υποχρεωτική “για όλους τους λειτουργούς της Πολιτείας”.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ κατά το οποίο (τον Αύγουστο του 2015) οι, κατά το Σύνταγμα, εντολοδόχοι του Λαού (Βουλή των Ελλήνων) οι ταγμένοι και ορκισμένοι να εκτελούν τις εντολές τού κυρίαρχου Λαού και να τηρούν και να υπερασπίζονται το Σύνταγμα, αυτονομήθηκαν και, σφετεριζόμενοι την εξουσία που τους εμπιστεύθηκε ο Λαός, ΨΗΦΙΣΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΟΘΈΤΗΣΑΝ, ΑΝΤΊΘΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΪΚΉ ΘΈΛΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΈΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΆΓΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΗΣ (την εκπεφρασμένη σε πρόσφατο, τότε, Δημοψήφισμα).
Ψήφισαν, (καθ’ υπαγόρευση) απαράδεκτους Νόμους που διαιωνίζουν καθεστώς δουλοπαροικίας για τη Χώρα και κατέστησαν έτσι, την μέν “Βουλή των Ελλήνων”, όργανο νομιμοποίησης των αποφάσεων εξωχώριων δυνάμεων (των “δανειστών”) την δε “κυβέρνηση των Ελλήνων”, όργανο εκτέλεσης των Νόμων αυτών.
Με τις δύο αυτές πράξεις, η πολιτική εξουσία αυτονομήθηκε και, σφετεριζόμενη τις θέσεις κυβερνητικής εξουσίας που της εμπιστεύθηκε το αφεντικό της Χώρας, ο Λαός, πήρε θέση αντίθετη από τη Λαϊκή θέληση, την οποία, η πολιτική εξουσία όχι μόνο κατήργησε, αλλά (τις αμέσως επόμενες μέρες) ψήφισε Νόμους αντίθετους από τη θέληση αυτή !!!
Με τις ενέργειες αυτές, ο Λαός έχασε την κυριαρχία του, καθώς έπαυσε να είναι αυτός ο ΕΝΤΟΛΈΑΣ και το Πολιτικό Σύστημα ΕΝΤΟΛΟΔΌΧΟΣ.
Το Πολιτικό Σύστημα, καταργώντας τη θεμελιώδη Συνταγματική επιταγή του πρώτου άρθρου τού Συντάγματος, κατέστησε τον εαυτό του εντολέα και τον κυρίαρχο Λαό, εντολοδόχο.
Έκτοτε, αυτό αποφασίζει και ο Λαός εκτελεί τις αποφάσεις αυτές.
Οπότε, η απάντηση στο ερώτημα, είναι: Όχι, ο Λαός, δεν είναι ο κυρίαρχος της Χώρας του.
Κυρίαρχος της Χώρας, έχει αυτοαναγορευθεί de facto, η Ολιγαρχία της κομματοκρατίας, η οποία ενεργεί ως ενδιάμεσος για την επιβολή των αποφάσεων εξωχώριων δυναμεων (των “δανειστών”).
Όμως, μετά από αυτά, προκύπτει το ερώτημα:
Συμφωνούμε να μην είμαστε εμείς, η Ελληνική κοινωνία, ο κυρίαρχος της Χώρας μας ;
Υπ’ όψη πως, αν δεν είμαστε εμείς ο κυρίαρχος, είναι κάποιος άλλος και εμείς είμαστε υποτελείς του….
Όμως έρχεται το πρώτο Αξίωμα που ήδη έχουμε αποδεχθεί: “Δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους ΠΡΟΟΔΟΣ σε μία κοινωνία, χωρίς αυτή να είναι Ελεύθερη, δηλαδή κυρίαρχος του εαυτού της”.
Τέτοια κοινωνία, υποτελή, θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας και στα παιδιά τους ;;; Δεχόμαστε να στρώνουμε γι’ αυτούς, το μέλλον του δουλοπάροικου;;; Το επιτρέπουμε ;;;
Στο κάτω-κάτω της γραφής, ας ερωτηθούμε, με ένα Δημοψήφισμα, αν το θέλουμε ….
Αυτή είναι η διαδικασία της Δημοκρατίας.
Δεν θέλω να παραλείψω την επισήμανση (χωρίς περαιτέρω ανάλυση, εδώ) πως αυτές οι δύο ενέργειες, συμπίπτουν με τον τυπικό ορισμό του Πραξικοπήματος. Απλώς, αντιγράφω από το Λεξικό Δημητράκου: “`Πραξικόπημα, είναι η αιφνιδιαστική πολιτική ή στρατιωτική ενέργεια που παραβιάζει το Σύνταγμα και περιορίζει τις ελευθερίες του Λαού”.
(Σημειώνω, απλά, πως έχει περιορισθεί η μεγαλύτερη ελευθερία, που είναι η Ελευθερία της κοινωνίας να αποφασίζει αυτή για τις υποθέσεις της).
2ο ΕΡΩΤΗΜΑ) Μήπως, στη Χώρα μας, έχει θυσιαστεί το μείζον, για να σωθεί ένα μέρος του;
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, πρέπει να έχουμε υπ’ όψη τις εξής πραγματικότητες:
Η Εθνική Οικονομία, αποτελεί (για κάθε Χώρα) έναν εξαιρετικά σημαντικό στρατηγικό τομέα/εργαλείο, για τη διακυβέρνηση της.
Η ύψιστη Αξία, κάθε Χώρας, ιεραρχούμενη πάνω από όλες τις άλλες, είναι η ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ της, δηλαδή η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ να αποφασίζει αυτή η ίδια για τον εαυτό της.
Ιεραρχείται δε, πάνω από όλες τις άλλες, διότι χωρίς Αυτοδιάθεση / Ελευθερία, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ (ούτε, βέβαια, Οικονομία).
Η Ελλάδα, όπως αποτυπώνεται στα Μνημόνια των “Δανειακών Συμβάσεων”, αλλά όπως μαρτυρούν και τα προειπωθέντα (στα δύο προηγούμενα ερωτήματα) έχει απωλέσει (παρέδωσε) την Αυτοδιάθεσή της.
Όλοι βλέπουμε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτε, αν δεν συμφωνούν οι εξωχώριες δυνάμεις των “δανειστών” οι οποίες, (σημειώνεται κάτι που κρύβεται επιμελώς) έχουν συμφέροντα αντίθετα από τα Ελληνικά, όπως είναι ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ τα συμφέροντα δανειστή και δανειζόμενου ανίκανου να πληρώσει τη δόση του….Τότε, όταν επέλθει αυτή η κατάσταση, η θέση του ενός απέναντι στον άλλο, καθίσταται “ο θάνατός σου η ζωή μου”.
Η Ελλάδα, έχει προσφέρει (με την υπογραφή των Μνημονίων) τον θάνατό της στον αντίπαλό της, ΑΜΑΧΗΤΙ.
Και η κοινωνία, εμείς ο Λαός, βιώνουμε ακριβώς αυτό τον αργό (για να μη γίνεται εύκολα αντιληπτός) θάνατο….
Δηλαδή, η Χώρα μας, προκειμένου να μη ταράξει το Οικονομικό status της, (που είναι μία κατάσταση δύσκολη αλλά ποικιλοτρόπως αντιμετωπίσημη) παρέδωσε το ύψιστο αγαθό της, την Αυτοδιάθεσή της.
Απαντώντας, λοιπόν, στο ερώτημα, η απάντηση είναι: “ΝΑΙ, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΘΥΣΙΑΣΕΙ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ, ΓΙΑ ΝΑ (Ή ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΝΑ) ΣΩΣΕΙ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ”
Αυτό, όμως, (η θυσία του μείζονος για να σωθεί μέρος του) αντίκειται στη Λογική (όπως έχουμε, ήδη, αποδεχθεί).
Γι’ αυτό η απόφαση να παραδοθεί (εν λευκώ) η Χώρα στις διαθέσεις των “δανειστών”, δεν είναι ΣΩΣΤΗ, είναι μία απόφαση παράλογη.
Και επειδή είναι παράλογη, γι’ αυτό η Χώρα βαδίζει στην καταστροφή και η κοινωνία βασανίζεται απάνθρωπα.
Οπότε, τίθεται το ερώτημα:
Δεχόμαστε να ζούμε σε βασανιστική δυστυχία, εξ αιτίας της προσκόλησης σε μία παράλογη απόφαση της πολιτικής ηγεσίας μας, που καταστρέφει και τον καθένα μας και το μέλλον τής Χώρας ;;;
3) Μήπως αναθέτουμε, συνεχώς, στα ίδια πρόσωπα (στις ίδιες κομματικές παρατάξεις) την αποστολή στην οποία επανειλημμένως απέτυχαν παταγωδώς ;
Νομίζω πως η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι τόσο κραυγαλέα, που δεν χρειάζεται καν σκέψη.
ΝΑΙ αναθέτουμε, συνεχώς, στα ίδια πρόσωπα (στις ίδιες κομματικές παρατάξεις) την αποστολή (τη διαχείριση του Εθνικού Πλούτου) στην οποία επανειλημμένως (επί 40 χρόνια) απέτυχαν παταγωδώς.
Αλλά, αυτό αντίκειται στη Λογική (όπως έχουμε, ήδη, αποδεχθεί).
Γι’ αυτό η απόφαση μας αυτή, δεν είναι ΣΩΣΤΗ, είναι μία απόφαση παράλογη.
Και επειδή δεν είναι ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ, αλλά παράλογη, γι’ αυτό η Χώρα βαδίζει στην καταστροφή και η κοινωνία βασανίζεται απάνθρωπα.
Οπότε, τίθεται το ερώτημα:
Θα επαναλάβουμε μία παράλογη απόφαση που καταστρέφει και τον καθένα μας και τη Χώρα ;;;
Η απάντηση δίνεται με την ευθύνη του καθ’ ενός απέναντι στον εαυτό του και στα παιδιά του.
Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα, διαπιστώνεται πως η κοινωνία μας παίρνει αποφάσεις για πολύ σοβαρά θέματα, χωρίς Κοινή Λογική.
Πώς εξηγείται αυτό ;;;
Αυτό είναι ένα άλλο θέμα, εξαιρετικά σοβαρό και μεγάλο, αλλά δεν μπορεί να αναπτυχθεί δεόντως εδώ, λόγω χώρου.
Απλά, με πολύ λίγα λόγια, μπορούμε να πούμε:
Αυτό που συμβαίνει στην ανθρώπινη κοινωνία (Ελληνική και διεθνή) κατά την τρέχουσα “Εποχή της άφρονης κατανάλωσης ψευδαισθήσεων”, είναι η (κατευθυνόμενη από μία γιγάντια προπαγάνδα) πολλές φορές πλαστή πληροφόρηση, που διαμορφώνει μία ψευδή πραγματικότητα, μέσα στην οποία ο σύγχρονος “Δυτικός” άνθρωπος κινείται σαν μαριονέτα, πεπεισμένος ότι είναι Ελεύθερος !!….
Το γεγονός τής (εν αγνοία τού πολίτη/καταναλωτή) χρήσης ψυχοτρόπων εικονικών καταστάσεων (ισοδυναμούντων με χημικές ψυχοτρόπες ουσίες απώλειας συνείδησης) απαλλάσσει την κοινωνία από την ευθύνη των πολιτικών πράξεων (και παραλείψεων) της, με τις οποίες συντηρείται η νομιμοποίηση τής Εξουσίας στο καθεστώς που την καταστρέφει !!!
Με την ίδια ακριβώς Λογική, που απαλλάσσεται ο παραβάτης του Νόμου, ο ευρισκόμενος υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών.
ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ας ακονίσουμε το νυστέρι της Λογικής μας, κι ας κόψουμε λίγο τη μπριζόλα, πριν την καταπιούμε αμάσητη, μήπως και είναι φόλα.
