ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΑΝΑΛΓΗΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΕ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΤΗ Α.Μ.Ε.Α.⁩

Δήμος (αντι)κοινωνικής πολιτικής
 
Δημότης, κάτοικος και υπάλληλος του Τμήματος Ληξιαρχείου του Δήμου Θεσσαλονίκης, είναι παράλληλα και δικαστικός συμπαραστάτης της αδερφής της που είναι άτομο με αναπηρία (Α.Μ.Ε.Α.) με ποσοστό 96% (παραπληγία και βαριά νοητική υστέρηση) και για το λόγο αυτό πρέπει να βρίσκεται συνέχεια κάποιος κοντά της, καθώς είναι ανίκανη να κάνει το παραμικρό μόνη της. Επίσης, το συγκεκριμένο Α.Μ.Ε.Α. παθαίνει συχνά κρίσεις επιληψίας. Η μητέρα της που συνεπικουρεί στη φροντίδα της, έχει σοβαρά προβλήματα υγείας και πλησιάζει τα 70. Όλα τα παραπάνω έχουν κατατεθεί στον υπηρεσιακό φάκελο της υπαλλήλου και είναι γνωστά στο Γραφείο Προσωπικού του δήμου.
 
Επειδή η συγκεκριμένη υπάλληλος δεν οδηγεί αυτοκίνητο, ζήτησε από τον Οκτώβρη του 2016 να μετακινηθεί σε Υπηρεσία του Δήμου πλησίον του σπιτιού της (Τούμπα) ώστε να μπορεί, αν χρειαστεί κάποιες φορές, σε 5 λεπτά να μεταβεί στο σπίτι για να βοηθήσει τη μητέρα της κατά τη μεταφορά της στη φυσικοθεραπεία αλλά και στο χειρισμό των επιληπτικών κρίσεων. Αν μεταφερθεί κοντά στο σπίτι, θα λείπει ουσιαστικά μόνο 20 με 30 λεπτά (σε χρόνο δηλαδή του προβλεπόμενου διαλλείματος) για να μπορέσει να επιληφθεί για τα παραπάνω, και όχι μία-μιάμιση ώρα που ισχύει τώρα λόγω της απόστασης. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που χρειάστηκε να φύγει για μία ώρα, ενημερώνοντας μάλιστα σχετικά την Υπηρεσία της, το αποτέλεσμα ήταν να της γίνει έντονη παρατήρηση από την προϊσταμένη της για τον λόγο απουσίας, αναφέροντας μάλιστα ότι ενδεχομένως θα πρέπει να «μαζεύονται» οι ώρες απουσίας και να χρεώνεται άδεια!    
 
Παρόλα αυτά, η Διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης διά της Γενικής Διευθύντριας, είναι ανένδοτη στην περίπτωση της μετακίνησης, επικαλούμενη την τετριμμένη δικαιολογία «υπηρεσιακές ανάγκες», δείχνοντας ένα ανάλγητο πρόσωπο που δεν συνάδει με την κοινωνική πολιτική που ενδεχομένως θέλει να εφαρμόσει ο δήμος. Επίσης, σε προφορικό αίτημα μετακίνησης προς τη Γενική Διευθύντρια καθώς και τη Διευθύντρια Προσωπικού (η οποία παρεμπιπτόντως είναι και Πρόεδρος σε Σωματείο Εργαζομένων του Δ.Θ.!), οι  απαντήσεις αυτών ήταν «δεν υπάρχει λόγος να πας κοντά γιατί παίρνεις ειδική άδεια(!)» και να «πάρεις ταξί αν πρέπει να φτάσεις γρήγορα στο σπίτι ή να πάρεις γυναίκα»(!), χωρίς καν να τις ενδιαφέρει το γεγονός αν υπάρχει οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο, ή αν μπορεί ένας ανάπηρος με 96% αναπηρία να συνυπάρξει και να συνεργαστεί εύκολα με κάποιον άγνωστο. Στις γραπτές απαντήσεις της, τις οποίες καταδέχτηκε να στείλει μήνες μετά το πρώτο αίτημα μετακίνησης, η Γενική Διευθύντρια απαντά αυστηρά υπηρεσιακά και δεν αφήνει καν ανοιχτό το ενδεχόμενο να εξεταστεί μια μελλοντική μετακίνηση.
 
Βέβαια το ίδιο χρονικό διάστημα έγινε με την υπ. αρ. πρωτ. 20023/1-3-17 Απόφαση Δημάρχου, πολύ σωστά, μετακίνηση υπαλλήλου, κατόπιν σχετικής της αίτησης, σε  τμήμα πλησίον του σπιτιού της για να βρίσκεται κοντά στην επίσης ανάπηρη αδερφή της (με σαφώς μικρότερη αναπηρία) και τους δύο γονείς ζωντανούς και ακμαίους. Το εν λόγω τμήμα διέθετε βέβαια ήδη επτά υπαλλήλους (στο παρελθόν και για μεγάλο χρονικό διάστημα δούλευε ικανοποιητικά και μόνο με τους μισούς υπαλλήλους), ενώ συνολικά η συγκεκριμένη διεύθυνση έχει άλλους τρεις υπαλλήλους που ασκούν διοικητικό έργο στα επιμέρους τμήματα! Την ίδια περίοδο το Τμήμα Ληξιαρχείου ενισχύθηκε με άλλες δύο υπαλλήλους (μία μετακινήθηκε από άλλη Διεύθυνση και μία επέστρεψε από μακροχρόνια αναρρωτική). Παρόλα αυτά και ακόμη και μετά την παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη για διερεύνηση άνισης μεταχείρισης της εν λόγω υπαλλήλου, η Γενική Διευθύντρια παραμένει αμετάπειστη. Προφανώς δεν επιθυμεί η Διοίκηση του Δήμου να «ξεβολέψει» υπαλλήλους, κάνοντας κάποια αμοιβαία μετακίνηση. Ακολούθως, σε γραπτή της απάντηση της στον Συνήγορο του Πολίτη, η Γενική Διευθύντρια τονίζει ότι είναι ΑΔΥΝΑΤΗ η μετακίνηση οποιοδήποτε υπαλλήλου από το Ληξιαρχείο λόγω υπηρεσιακών αναγκών, αλλά ελάχιστες μέρες μετά μετακινείται άλλη υπάλληλος κατόπιν απλά επιθυμίας αυτής να φύγει, μόλις μετά από τέσσερεις μήνες παραμονής της στο Ληξιαρχείο! Ο εμπαιγμός και η ειρωνεία στο μεγαλείο της.
 
Δυστυχώς διαπιστώνω ότι οι έννοιες «Κοινωνική Πολιτική» και «Αλληλεγγύη» για τον Δήμο Θεσσαλονίκης (όπως αναφέρονται χαρακτηριστικά και στον τίτλο της αρμόδιας Αντιδημαρχίας), είναι κατ’ ευφημισμό και υφίσταται μόνο για εκδηλώσεις και κάμερες, και όχι στην πράξη αναφορικά με την καθημερινότητα και την κοινωνική φροντίδα της οικογένειας και των ατόμων με αναπηρία που ζουν στον εν λόγω δήμο. Η πραγματική προτεραιότητα προφανώς είναι να βολευτούν τα «δικά μας παιδιά» και όχι να εξυπηρετηθούν τα αληθινά προβλήματα των δημοτών και των υπαλλήλων. Σας επισυνάπτω κάποια έγγραφα που επιβεβαιώνουν αυτά που επικαλούμαι.      
 
Με εκτίμηση,
 
Βάσσιος Δ. (σύζυγος της υπαλλήλου και μέλος της τριμελούς επιτροπείας του εν λόγω Α.Μ.Ε.Α.)
 
Πασαλίδη 41 (Κάτω Τούμπα), Τ.Κ. 54453