Στη Δίνη μιας  Άδειας

Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Συγγενείς θυμάτων της 17 Νοέμβρη αντιμετωπίστηκαν με οργίλο (;) τρόπο από κάποιους επειδή (φυσιολογικά -ανθρώπινα) αντέδρασαν και ξέσπασαν εναντίον της δικαστικής απόφασης χορήγησης άδειας στον ισοβίτη. Μέχρι και πρωτοσέλιδο βγήκε χαρακτηρίζοντας …
α ν τ ι π ε ρ ι σ π α σ μ ό – σε οικονομικό “σκάνδαλο” της συζύγου του Αρχηγού της ΝΔ  – την έκφραση αγανάκτησης τους. (Σ.Σ Άραγε πόσο μαζοχιστής ή – εναλλακτικά – “αριστερός” θα πρέπει να είναι κανείς ώστε να χρησιμοποιήσει τον πόνο του εξαιτίας της απώλειας δικού του ανθρώπου, ως … αντιπερισπασμό (;).
Παραθέτω τα βασικά δεδομένα, που θα βοηθήσουν στην εξαγωγή συμπερασμάτων:
1. Είναι γεγονός (και παγκοσμίως συμβαίνει) πως οι δικαστικές αποφάσεις δεν συνάδουν πάντοτε με τα αισθήματα /απόψεις/ διαθέσεις του κοινωνικού συνόλου. Ειδικότερα κάποιες προκαλούν.
2. Οι Δικαστές υποχρεούνται να εφαρμόζουν τους κείμενους νόμους. (Ορισμένοι εξ αυτών λαμβάνουν υπ’ όψιν, άλλοι όχι, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα τις υφιστάμενες συνθήκες και τις συνυπολογίζουν στην τελική τους απόφαση).
3. Νόμοι υπάρχουν πολλοί και για όλα τα κοινωνικοπολιτικά θέματα. Ιδίως σε χώρες όπως η δική μας όπου (όπως χαριτολογώντας συνηθίζω να λέω) … η βαριά μας βιομηχανία είναι η “νομοπαραγωγή” (και όχι ο τουρισμός, όπως αφελώς πιστεύεται).
4. Χωλαίνει δυστυχώς η τήρηση /εφαρμογή τους. Όταν μία απόφαση μας είναι αρεστή εξυμνούμε τη δικαιοσύνη, τους Δικαστές μας και είμαστε υπερήφανοι για αυτούς.
Όταν όμως δεν αρέσει, δυσανασχετούμε, αγανακτούμε, και διατυπώνουμε το τετριμμένο: “Και οι κρίνοντες κρίνονται”.
5. Αρκετοί από τους νόμους που ψηφίζονται στο Κοινοβούλιο – διαχρονικά- στερούνται λογικής ή είναι άδικοι ή αναντίστοιχοι με το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας.
6. Κάθε νέα Κυβέρνηση – αλλά και κάθε Υπουργός, ο οποίος αντικαθιστά τον προηγούμενο της ίδιας Κυβέρνησης – καταθέτει νομοσχέδια , προτείνει διαφορετικούς νόμους (ώστε σε δουλειά να βρισκόμαστε).
7. Επιβάλλεται:
Σεβασμός στους νόμους (άδικους ή μη αδιάφορο) από όλους ανεξαιρέτως.
Αν θεωρούμε ή πιστεύουμε ότι κάποιοι νόμοι είναι άδικοι, ανεπαρκείς ή και επιβλαβείς, οφείλουμε να αγωνιστούμε να τους αλλάξουμε (διαμαρτυρόμενοι, αλλά και αξιοποιώντας τη δύναμη της ψήφου) .
Ό άλλος τρόπος είναι να ζωστούμε τα άρματα, τις μολότοφ, τα 45ντάρια , τα καλάσνικωφ και -φορώντας κουκούλες – να επιβάλλουμε δια της βίας και του αίματος τις θέσεις μας.
Οφείλουμε – ως άτομα και ως κοινωνία- να αποφασίσουμε τι ακριβώς προκρίνουμε. Φαντάζομαι πως η συντριπτική πλειονότητα δεν θα επιλέξει την χρήση βίας.
Προσωπικά την απεχθάνομαι (όχι μόνον λόγω χαρακτήρος αλλά και επειδή σκέπτομαι πως αν ο καθένας μας πάρει ένα όπλο, για να επιβάλλει τις απόψεις του, τότε θα γίνουμε κάτι πολύ χειρότερο από ζούγκλα.
8. Με θεωρώ: “Πασιφιστή /Ειρηνόφιλο Αντιεξουσιαστή“, ο οποίος πιστεύει – και προσπαθεί – με νηφάλιο αφανάτιστο, ακομμάτιστο και ορθολογικό τρόπο, να αφυπνίσει συνειδήσεις προκειμένου να συνεισφέρει (όπου και όσο του είναι μπορετό) στην διόρθωση των κακώς κειμένων.
9. Προσωπικά πιστεύω πως στην πατρίδα μας δεν υπάρχει – εδώ και πολλές δεκαετίες – πραγματική Δημοκρατία και ότι αρκετοί νόμοι είναι άδικοι. Αισθάνομαι αποξενωμένος. Απέναντι (κυρίως στον ολέθριο Κομματισμό,  την Κομματοκρατία) τους ακατανόμαστους ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ.
10. Έκνομοι υπήρχαν, υπάρχουν, θα υπάρχουν και, κάπως, θα αντιμετωπίζονται.
Με ορισμένους όμως ευήθεις νομοθετούντες υφίσταται δυσεπίλυτο πρόβλημα!
ΥΓ Η θανατική ποινή – καλώς ή κακώς – έχει καταργηθεί.
Ας καταργήσουν (;) και τα “ισόβια” αν νομίζουν ότι πρέπει.
Όμως αυτό το “νομικό κατασκεύασμα” σύμφωνα με το οποίο όταν λέμε ισόβια  εννοούμε 18 χρόνια , μετά 15 και τελικά αυτό να σημαίνει πρακτικά 8 (επί του παρόντος;) ξεπερνά ακόμη και τα όρια του φαιδρότερου δικαιικού συστήματος.