Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες;

Ένα κείμενο ιστορικό για το σκοτεινό μας παρόν! Η ιστορία είναι πάντα πολύ χρήσιμος οδηγός για να αναλύσεις το παρόν και ίσως να προβλέψεις και όσα έρχονται στο άμεσο έστω μέλλον. Γι΄ αυτό ίσως γίνεται μεγάλη προσπάθεια να μας πείσουν ότι και δεν πρέπει να την μαθαίνουμε και όσοι την γνωρίζουν θα πρέπει γρήγορα να την αφήσουν πίσω.

Αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων εντόπισε και μας έστειλε το κείμενο που ακολουθεί με την υπογραφή της Αθηνάς Κατσαφάδου, δικηγόρου, τ. πρόεδρος Δ.Σ. Πειραιά
Έχει ενδιαφέρον κι όχι μόνο ιστορικό. Καταλήγει στο ερώτημα: «Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες»;
«…Έτσι πήραμε τον δρόμο προς τη Δύση για να απαλλαγούμε από τον Τούρκο κι ενώ πετύχαμε πλέον να «ανήκομεν εις την Δύσιν» -καθώς τα έχουμε δώσει όλα- βρίσκουμε πάλι τον Τούρκο μπροστά μας… Ήμασταν ενήλικες και για να συγχρονιστούμε με τα ανθρωπολογικά βρέφη της ιστορίας μάθαμε να μπουσουλάμε πίσω τους. Και συνεχίσαμε. Ξεχνώντας ότι υπάρχει και το όρθιο βάδισμα…»
Για να αντιληφθούμε σε βάθος αυτό που συμβαίνει σήμερα στη δύστυχη χώρα μας πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα της ιστορίας μας, τα αίτια και τις αφορμές της Δ’ Σταυροφορίας και τον διαμελισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που επιμελώς αποκρύπτονται, αποσιωπούνται και δεν διδάσκονται στα σχολεία μας. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό έχει να κάνει με τη γεωπολιτική προσήλωση της πολιτικο-οικονομικής ελίτ της χώρας στο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», δηλαδή σε Ευρωπαϊκή Ένωση (για να ακριβολογούμε, γερμανική Ευρώπη) και ΗΠΑ.
Τα σύνορά μας, παρά την ένταξή μας στην Ε.Ε., ουδέποτε αναγνωρίστηκαν ως σύνορα της Ευρώπης. Η γεωργία και η κτηνοτροφία μας σχεδόν κατεστράφησαν και η βιομηχανία και η ανθούσα βιοτεχνία μας εξαφανίζονται. Το νόμισμά μας, η παλαιότατη δραχμή, αντικαταστάθηκε από το πανάκριβο γερμανικό ευρώ. Έχουμε μεταβληθεί σε λαό καταναλωτών των δυτικών προϊόντων και κυρίως των πολιτιστικών σκουπιδιών τους. Αυτή είναι η επιδίωξη της Δύσης. Να μην παράγουμε τίποτε και να είμαστε απλώς μεταπράτες.
Εμείς, εις πείσμα των καιρών, θα αναπλεύσουμε το ρεύμα της αιμάσσουσας ιστορίας μας προκειμένου να αναδειχθεί και να κατανοηθεί αρκούντος ότι υπήρξαμε η πρώτη αποικία των Δυτικών τριακόσια χρόνια πριν στραφούν προς την αποικιοποίηση των Δυτικών Ινδιών, Αντιλλών, Κούβας κ.λ.π. Σήμερα μέσω των Μνημονίων έχουμε πάλι μεταβληθεί απροκάλυπτα σε αποικία της Δύσης με νέους τρόπους επίθεσης και επιβολής της Νέας Τάκης, καθόλου πιο ήπιους από τους παλαιότερους.
Θα προσπαθήσουμε όσο είναι δυνατόν να καταγράψουμε τα αίτια και τις συνέπειες που είχαν και συνεχίζουν να έχουν για τη χώρα η Φραγκοκρατία και η Άλωση. Η αποικιοκρατική πρακτική των Δυτικών είχε αρχίσει να τίθεται σε εφαρμογή πριν από την Άλωση. Το Βυζάντιο αποτελούσε ήδη ημιαποικία. Δεν υπολειπόταν παρά η τελευταία πράξη του δράματος…
Η πτώση του Βυζαντίου
Η ήττα του Βυζαντινού στρατού το 1071 στη μάχη του Ματζικέρτ, υπό τον γενναίο και τραγικό ταυτόχρονα αυτοκράτορα Ρωμανό Δ’ τον Διογένη έπειτα από προδοσία της παλατινής γραφειοκρατίας, αποτελεί ορόσημο στη Βυζαντινή ιστορία, καθώς οι Σελτούκοι Τούρκοι εγκαθίστανται πλέον οριστικώς στην Μικρά Ασία.
Το 1081 ανεβαίνει στον θρόνο ο Αλέξιος Κομνηνός (1081 – 1118), ο οποίος αναρέπει την προϊούσα παρακμή της αυτοκρατορίας. Αντιμετώπισε τους Νορμανδούς του Ροβέρτου Γυισκάρδου, τους Πετσενέγους (Σκύθες, κατά την Άννα Κομνηνή), τους Κουμάνους και τους Τούρκους της Μικράς Ασίας. Τότε εμφανίζονται για πρώτη φορά στην περιοχή οι Σταυροφόροι που ξεκινούσαν να απελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους από τους Άραβες και τους Τούρκους. Ο Αλέξιος αντελήφθη πολύ νωρίς τους κινδύνους που εγκυμονούσε για το Βυζάντιο η άφιξη των Σταυροφόρων, που δύσκολα μπορούσαν να κρύψουν κάτω από τον μανδύα του «Ιερού Πολέμου» τις βλέψεις τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Μικράς Ασίας, δηλαδή στην περιοχή καθαυτό του Βυζαντίου.
Ο Αλέξιος, σε αντάλλαγμα της βοήθειας που του παρείχαν με τον στόλο τους οι Ενετοί εναντίον του Ροβέρτου Γυισκάρδου και των Νορμανδών (τον οποίο νίκησε κατά κράτος), τους παραχωρεί μεγάλα προνόμια. Τους απάλλαξε από τους φόρους σε όλες τις χώρες που τελούσαν υπό την κυριαρχία των Ρωμαίων, χωρίς να πληρώνουν ούτε έναν οβολό ως τελωνειακό δασμό. Εξαιρέθηκαν έτσι από κάθε ρωμαϊκό έλεγχο.
Περιγράφοντας την Α’ Σταυροφορία (1097 – 1104) καταγράφει στην Αλεξιάδα η Άννα Κομνηνή την άποψη του πατέρα της για τους Σταυροφόρους Λατίνους: «Προέβλεπε επίσης την αστάθεια και την αναξιοπιστία των ανθρώπων εκείνων που αλλάζουν κατεύθυνση σαν τον Εύριπο και ήταν διατεθειμένοι να πουλήσουν για έναν οβολό ακόμα και τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Τόσο φιλοχρήματοι ήσαν». Άρχιζε ήδη η οικονομική αιμορραγία του Βυζαντίου…
Ο Μανουήλ Κομνηνός (1143 – 1180), εγγονός του Αλεξίου, για να αντιμετωπίσει τους Νορμανδούς, τους Σελτζούκους του Ικονίου και τους Σταυροφόρους, θα επιτρέψει κι αυτός υπερμέτρως την διείσδυση των Λατίνων όχι μόνον στην οικονομία, αλλά και στον στρατό. Έτσι εξέλιπε η οικονομική ευρωστία του Βυζαντίου, αφού ο άλλοτε κραταιός βυζαντινός στόλος δεν είχε πλέον τον έλεγχο των θαλασσών. Το 1145 είχε αρχίσει η Β’ Σταυροφορία. Ο Μανουήλ στο τέλος της ζωής του προσπαθεί να περιορίσει τους Λατίνους εμπόρους και να ενισχύσει τους στρατιώτες – ιδιοκτήτες γης.
Ο διάδοχός του (1182 – 1185), Ανδρόνικος Κομνηνός, προσπαθεί με ένα πάθος απελπισμένο να ανορθώσει την παραπαίουσα Αυτοκρατορία. Έχει κατανοήσει τον φοβερό κίνδυνο των Λατίνων – Φράγκων από τη μία και των Σελτζούκων από την άλλη. Καταλαβαίνει πως εάν δεν επανέλθουν τα λιμάνια, οι εμπορικοί δρόμοι, η ναυτιλία και το εμπόριο, γενικότερα εάν δεν επανακυριαρχήσουν οι βυζαντινοί στην οικονομία τους, την οποία ελέγχουν κατά μέγιστο ποσοστό οι ξένοι (το ίδιο δεν συμβαίνει και σήμερα;) σωτηρία δεν υπάρχει. Ξεκινά αμέσως βαθιά κοινωνική και οικονομική μεταρρύθμιση με νόμους αυστηρούς κατά των γαιοκτημόνων και φοροεισπρακτόρων (εμείς τους απαλλάσσουμε με τροπολογίες ντροπής για τους βουλευτές που τις ψηφίζουν).
Ενδεικτικό του κλίματος κατά των Λατίνων είναι το ακόλουθο γεγονός:
Τον Μάιο του 1182 ξεσηκώνεται ο λαός της Κωνσταντινούπολης και προβαίνει σε εκτεταμένη λεηλασία και σφαγή των Λατίνων. Οι Νορμανδοί στις 15 Αυγούστου θα πολιορκήσουν την Θεσσαλονίκη και μετά από ηρωική αντίσταση δέκα ημερών θα την καταλάβουν και θα την λεηλατήσουν. Οι «δυνατοί», δηλαδή οι μεγαλογαιοκτήμονες της Θεσσαλονίκης, είχαν συμμαχήσει με τους Νορμανδούς. Αντίθετα, οι λαϊκές τάξεις, οι καλόγεροι και η φρουρά στάθηκαν γενναίοι υπερασπιστές της Θεσσαλονίκης, γράφει ο Γ. Κορδάτος.
Η συμμαχία των δυνατών με τους Νορμανδούς είναι δεδομένη και όλοι μαζί βαδίζουν κατά της Κωνσταντινούπολης. Οι «δυνατοί» οργανώνουν πραξικόπημα κατά του Ανδρόνικου. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1185 ένα μέρος του λαού, παραπλανημένο και από το φόβο της επέλασης των Νορμανδών, θα συνταχθεί με τους πραξικοπηματίες. Συλλαμβάνουν τον Ανδρόνικο, τον οποίο κατακρεουργεί κατά απόλυτα απεχθή τρόπο ο όχλος.
Στα επόμενα 19 χρόνια, μέχρι το 1204, η εσωτερική υπονόμευση επιδεινώνεται αδιαλείπτως. Ο δόγης Ερρίκος Δάνδολο συναποφασίζει με τον Πάπα Ινοκέντιο τον Γ’ την Δ’ Σταυροφορία, η οποία δίνει την ευκαιρία στους Δυτικούς να βάλλουν κατά του Βυζαντίου υπό το πρόσχημα της αποκατάστασης στον θρόνο του έκπτωτου αυτοκράτορα Αλέξιου Δ’ Άγγελου.
Ο Νικήτας Χωνιάτης, βυζαντινός λόγιος και χρονικογράφος της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, που κατάφερε και ξέφυγε από την αιχμαλωσία, ξεσπά σε θρήνο: «Ω Πόλη, βασίλισσα των πόλεων, ποιος μας χωρίζει από εσένα, σαν την μητέρα από τα αγαπημένα της παιδιά; Τι θα απογίνουμε; Που θα πάμε; Ποια παρηγοριά θα βρούμε, ξεριζωμένοι από τον κόρφο σου; Θα γίνουμε τραγούδι και θρύλος στο στόμα των εθνών, σύντροφοι των πουλιών, εξασφαλίζοντας την τροφή μας όπως τύχει και πίνοντας αντί για νερό χολή;»…
Ο μεγάλος Βυζαντινολόγος Στίβεν Ράνσιμαν γράφει: «Η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης δεν έχει αντίστοιχό της στην Ιστορία (…) Ξεχύθηκε ένας ωρυόμενος όχλος στους δρόμους και τα σπίτια, αρπάζοντας οτιδήποτε γυάλιζε και καταστρέφοντας οτιδήποτε δεν μπορούσαν να κουβαλήσουν, σταματώντας μόνο για να σκοτώσουν και να βιάσουν ή για να ανοίξουν τα κελάρια και να πιούν. Στην ίδια την Αγια-Σοφιά έβλεπε κανείς μεθυσμένους στρατιώτες να σχίζουν τις μεταξωτές κουρτίνες και να γκρεμίζουν ή να κομματιάζουν τα μεγάλα ασημένια εικονοστάσια, ενώ ποδοπατούσαν ασεβέστατα άγιες εικόνες και ιερά βιβλία. Επί τρεις ημέρες εξακολουθούσαν οι φρικιαστικές σκηνές της λεηλασίας κα της αιματοχυσίας, ώσπου η τεράστια και ωραία πόλη έγινε ένα ερείπιο».
Καταλαμβάνοντας την Κωνσταντινούπολη, οι Λατίνοι εγκαθιστούν Λατίνο αυτοκράτορα, τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, και Λατίνο Πατριάρχη, τον Βενετό Θωμά Μοριζίνι. Τα εδάφη της ηττημένης Αυτοκρατορίας διενεμήθησαν στους νικητές με την Partitio Romanie, τη συνθήκη διαμελισμού της Ρωμανίας. Βάσει της Partitio Romanie, οι Ενετοί έλαβαν τα 3/8 της επικράτειας, συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης, η οποία θα μείνει στα χέρια τους πάνω από τέσσερις αιώνες (1204 – 1669), της Κύπρου, την οποία κατέχουν σχεδόν τέσσερις αιώνες (1204 – 1571), και των Ιονίων Νήσων, στα οποία κυριαρχούν σχεδόν επτά αιώνες (1204 – 1861).
Μετά την πτώση της Πόλης, οι δυτικοί σπεύδουν να απομυζήσουν κάθε πόρο. Στη Χίο, για παράδειγμα, εγκαθιδρύθη κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Γενουατών (1345 – 1566) ένα πρωτότυπο αποικιακό καθεστώς, μία μονοπωλιακή μετοχική εταιρεία, η πρώτη μετοχική εταιρεία της Ιστορίας, η οποία κατείχε το μονοπώλιο της εκμετάλλευσης της μαστίχας. Οι καλλιεργητές είχαν εκπέσει σε δουλοπάροικους και αργότερα σε δούλους. Κάτι παρόμοιο έγινε και στην Κύπρο, με την παραγωγή ζάχαρης. Οι Δυτικοί, εκτός από την ληστρικότητα στο οικονομικό πεδίο, διεξήγαν και απηνείς διωγμούς κατά των υποδούλων «αλλοθρήσκων». Η μισαλλοδοξία τους κατά των Ελλήνων Ορθοδόξων είναι τέτοιας έκτασης που στην Κύπρο το 1211 οι Λατίνοι επίσκοποι έκαψαν 12 Έλληνες μοναχούς και τον ηγούμενο. Η Ιερά Εξέτασή τους συνέχισε τις καταδίκες των ορθοδόξων μέχρι και τον 16ο αιώνα. Στην Κρήτη πεντακόσιοι ορθόδοξοι κληρικοί εξορίστηκαν, ενώ εβδομήντα τέσσερις βρήκαν οικτρό θάνατο με στραγγαλισμό και απαγχονισμό στη Ρώμη.
Είμαστε οι τελευταίοι Έλληνες;
Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα απετέλεσε κυριολεκτικά την πρώτη σπουδή αποικιοκρατίας των Δυτικών τριακόσια χρόνια πριν από την επίθεση της Δύσης στο Νέο Κόσμο και την Αφρική. Επάνω στη χώρα μας απέκτησαν τεχνογνωσία αποικιοκράτη! Η Άλωση, ωστόσο, για τους Δυτικούς σημαίνει κάτι παραπάνω από γεωγραφική επέκταση και οικονομική άνθηση. Με την πτώση της Πόλης, αρχίζει η «Αναγέννηση» της Δύσης. Τα Πανεπιστήμια, οι Τέχνες, οι καθεδρικοί ναοί, η Επιστήμη και οι Έρευνες, η χρηματοδότηση των εξερευνήσεων κ.α., όλα αυτά πάτησαν πάνω στα συσσωρευμένα πνευματικά και υλικά λάφυρα και στους χιλιάδες τόνους χρυσού (ρωσικά αρχεία) που άρπαξαν από την καθημαγμένη «καθ’ ημάς Ανατολή». Η Αναγέννηση της Δύσης βασίζεται στο βιαίως σφαγιασθέν πτώμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μας από τους ομοθρήσκους της.
Σήμερα η χώρα μας λιώνει. Η πνευματική, οικονομική και κοινωνική παρακμή είναι προϊούσα και ελπίδα με προοπτικές δεν διαφαίνεται. Το δημογραφικό έχει ξεπεράσει την «κόκκινη γραμμή». Τα εθνικά μας θέματα είναι εκτεθειμένα σε χέρια πολιτικών που δεν πιστεύουν στην ανεξαρτησία και στο συμφέρον της χώρας μας.
Απευθύνομαι στην ιερή τρέλα των Ελλήνων, έξω από ιδεολογίες και κομματικούς σχηματισμούς, την οποία επικαλούμαι. Αυτή η ιερή τρέλα έχει συμπυκνωμένα όλα τα «συμφωνημένα υπονοούμενα» της φυλής. Είναι κρυμμένη μέσα στο παμπάλαιο σεντούκι της ιστορίας μας και εμφανίζεται πάντα όταν έχουμε φτάσει στην τελευταία γραμμή άμυνας. Έχω εμπιστοσύνη.
tideon.org