Το Όνομα ως Περιέχον και ως Περιεχόμενο – Τι παραχωρείται ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ και πότε με την εκχώρηση ενός Ονόματος -του οποιουδήποτε Ονόματος

Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Το Όνομα ως Περιέχον και ως Περιεχόμενο – Τι παραχωρείται ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ και πότε με την εκχώρηση ενός Ονόματος -του οποιουδήποτε Ονόματος

Ονομάζομαι Martin Heidegger. Ναι, ο γνωστός Martin Heidegger. (Ας συμπτύξουμε τους χρόνους, χάριν παραδείγματος και ας υποθέσουμε πως ο Martin Heidegger είναι ο γνωστός φιλόσοφος μονάχα που ζει σήμερα, στην εποχή μας). Λοιπόν, ως τέτοιος αυτοσυστήνομαι. Γιατί; Διότι για κάποιον λόγο, θεωρώ εαυτόν τόσο φιλοσοφημένο ώστε πείσθηκα πως είμαι ο Marin Heidegger. Και όταν μου υποδεικνύουν τον πραγματικό Heidegger, που μάλιστα τυχαίνει να είναι και γερμανόφωνος, από τα οποία γερμανικά δεν κατανοώ παρά μονάχα τις λέξεις, ελέω παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, «ράους», «για» και «νάϊν», τους απαντώ στα ελληνικά πόσο λάθος κάνουν που δεν θεωρούν εμένα ως τον «μοναδικό» Heidegger και εν πάση περιπτώσει, όταν βρίσκομαι στα δύσκολα, επικαλούμαι το δικαίωμα του «αυτοπροσδιορισμού» μου. Ποιος μπορεί να μου το απαγορεύσει αυτό; Ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν υπάρχει αυτός ο άλλος Martin Heidegger στη Γερμανία, πιστεύω πως δεν θα είναι ο μοναδικός με το μικρό όνομα «Martin» ή με το επίθετο «Heidegger». Άλλωστε πόσοι και πόσοι δεν τυχαίνει να έχουν το ίδιο όνομα και επώνυμο;

Ως εδώ καλά. Είναι φανερό πως το ζήτημα προσφέρει και ένα είδος ψυχαγωγίας μέσω της «καζούρας» που ασφαλώς θα εισπράττω, όσο διεκδικώ ΤΟ ΟΝΟΜΑ του Martin Heidegger. Και ίσως το πράγμα να σταματούσε εδώ, αν δεν προχωρούσα και σε ένα ακόμα βήμα παραπέρα. Όχι μονάχα, διότι έτσι το είδα, να διαδίδω πως ΕΙΜΑΙ ο γνωστός Martin Heidegger, μα αρχίζω να αντιγράφω και να δημοσιεύω άρθρα και να εκδίδω βιβλία του πραγματικού Martin Heidegger, τα οποία αρκετοί στον κόσμο που δεν γνωρίζουν πως κυκλοφορεί ελεύθερα κάπου κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως ο γνωστός Martin Heidegger τα εκλαμβάνουν ως δικά του έργα, ενώ, ο ίδιος, ο γνωστός Heidegger, ίσως επειδή δεν το θεωρεί πολύ σοβαρό αυτό που συμβαίνει, το αγνοεί παρά το γεγονός ότι εκείνος που χρησιμοποιεί το όνομά του, αρχίζει πλέον να έχει και άλλα οφέλη, οικονομικά και όχι μόνο από την δραστηριότητά του αυτή. Μάλιστα επειδή εκτός από το ότι αυτοπροσδιορίζομαι ως Heidegger, διαπιστώνω πως με την σιωπή του πραγματικού Heidegger αρχίζω και αποκτώ και οντότητα ως «φιλόσοφος», πράγμα που με πονηρεύει : αρχίζω λοιπόν να θεωρώ εαυτόν στα σοβαρά ως «φιλόσοφο» σε σημείο ώστε να αμφισβητώ τον πραγματικό Heidegger ως φιλόσοφο. Κι όταν ο τελευταίος διαπίστωσε πως το πράγμα άρχισε πια να ξεφεύγει από το επίπεδο της γελοιότητας και να αποκτά αυτή η γελοιότητα οπαδούς στο κόσμο, άρχισε να αντιδρά για να διαπιστώσει ότι έπρεπε πλέον να δώσει αγώνα για να αναδείξει την σε βάρος του επιστημονική πλαστοπροσωπία, πολύ δε περισσότερο, όταν η φιλοσοφία δεν αποτελεί και το καθημερινό ανάγνωσμα για την πλειοψηφία του κόσμου αυτού ώστε να είναι σε θέση να διακρίνει την αλήθεια.

Αυτό που εδώ προκάλεσε την αντίδραση του πραγματικού Heidegger στην πλαστοπροσωπία που του γίνονταν από μένα, έναν τύπο ιδιόρρυθμο και «καβαλημένο», ασφαλώς δεν ήταν το ΟΝΟΜΑ καθ’ αυτό. Ο ισχυρισμός μου πως υπάρχουν κι άλλοι στη Γερμανία με το ίδιο όνομα και επώνυμο, βεβαίως δεν στερείται αλήθειας. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως με βάση αυτό το επιχείρημα κι ο ίδιος ο Martin Heidegger μπορεί να θεωρηθεί πλαστογράφος του ονόματος ενός άλλου συμπατριώτη του με το ίδιο όνομα και επώνυμο, που όμως τα φέρει από πολύ πιο παλιά απ’ ό,τι ο γνωστός μας Martin. Συνεπώς, ΔΕΝ είναι το ΟΝΟΜΑ καθαυτό, διότι από μόνο του δεν προσδιορίζει τον Martin Heidegger τον γνωστό φιλόσοφο. Είναι ΜΑΖΙ με το ΟΝΟΜΑ, και εκείνη η Ιστορική προσφορά του στη φιλοσοφία, που ΜΟΝΑΧΑ μαζί μ’ αυτό το χαρακτηριστικό, το ΟΝΟΜΑ Martin Heidegger καταφάσκεται ως αυτός που όλοι μας γνωρίζουμε. Το ΟΝΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ του περιεχόμενο, ΔΕΝ θεωρείται ως αποκλειστική ταυτότητα του φιλοσόφου μας. Αν αφαιρέσεις από το ΟΝΟΜΑ το εμπεριεχόμενο σ’ αυτό ατομικό «ιστορικό γίγνεσθαι», τότε το ΟΝΟΜΑ δεν χάνει ασφαλώς το νόημά του, χάνει όμως, ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΝΟΗΜΑ που τυχαίνει να είναι και το βαρύνον όταν αναφερόμαστε πλέον όχι στο ατομικό γίγνεσθαι του Martin Heidegger αλλά στη σχετική του θέση και βαρύτητα σε ένα γενικότερο γίγνεσθαι, κοινοτικό, εθνικό, διεθνές, παγκόσμιο. Όμως, δεν μπορείς να αφαιρέσεις από το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΧΩΡΙΣ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ. Και τούτο διότι, το ΟΝΟΜΑ Martin Heidegger ΔΕΝ εκπροσωπεί μια συμβολή του στη φιλοσοφία ΓΕΝΙΚΩΣ, μα εκπροσωπεί ο ίδιος μια ξεχωριστή ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ. Ομιλείς εν προκειμένω ΟΧΙ περί φιλοσοφίας ΓΕΝΙΚΩΣ, μα για τη φιλοσοφία ΤΟΥ Martin Heidegger. Με αυτό το δεδομένο, ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ είναι αδιάλυτα, και δεν μπορείς να αφαιρέσεις το ένα χωρίς να αφαιρέσεις και το άλλο.

Το ΟΝΟΜΑ δεν περιέχει μονάχα, μα και περιέχεται. Περιέχει την Ιστορία του, η οποία το περιέχει. Δεν μπορείς να αδειάσεις το περιεχόμενο της Ιστορίας από το Όνομα στο οποίο περιέχεται μα και δεν μπορείς να αδειάσεις από την Ιστορία το Όνομα χωρίς να καταστήσεις την Ιστορία αδιάθετη και ταυτόχρονα διαθέσιμη στον πρώτο που θα την υποβλέψει.

Το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις περιπτώσεις ΟΝΟΜΑΤΩΝ ανθρώπων και Λαών όταν αυτά τα ονόματα θεωρούνται όχι καθαυτά, μα σε συνάρτηση με το ιστορικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι εντός των οποίων καμινεύτηκαν ως νοήματα και ως λέξεις που εγκολπώνονται τα νοήματα αυτά, τα οποία στη συνέχεια τα εμπλούτισαν με νέες σημασίες. Σ’ αυτή τη περίπτωση, με την απώλεια του ΟΝΟΜΑΤΟΣ χάνεται και το όποιο ιστορικό περιεχόμενό του. Δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι μπορείς να καταργήσεις την φιλοσοφία το Heiddeger χωρίς να καταργήσεις και τον ίδιο ΩΣ φιλόσοφο. Δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι εκχωρείς ΟΝΟΜΑ που εγκολπώνεται ένα συγκεκριμένο ιστορικό γίγνεσθαι, χωρίς να εκχωρήσεις και την ιστορία μαζί του. Δεν μπορεί π.χ. να ονομάζεται κάποιος «Μακεδόνας» επειδή ΕΤΥΧΕ να κατοικήσει κάποτε μια γεωγραφική περιοχή που λέγεται Μακεδονία, ΧΩΡΙΣ όμως να είναι και «Μακεδόνας» εθνολογικά, διότι τούτο το όνομα ανήκει σε ένα άλλο έθνος! Το επιχείρημα πως αναγνωρίζω -με γεωγραφικά ή ακόμα χειρότερα με χρονικά κριτήρια- ως «Μακεδόνα» κάποιον επειδή ΕΤΥΧΕ κάποτε να κατοικήσει την γεωγραφική περιοχή που καλείται Μακεδονία και ταυτόχρονα το θεωρώ ως «Μη-Μακεδόνα» από άποψη εθνολογικής ταυτότητας, από τον οποίο μάλιστα αξιώνω και τον ίδιο να αναγνωρίσει την «Μη-Μακεδονική» του ταυτότητα, αποτελεί την επιτομή του παραλογισμού και το αδιέξοδο του επιχειρήματος ότι μπορείς να εκχωρείς ΜΟΝΟ ΟΝΟΜΑ χωρίς την Ιστορία του ονόματος! Διότι αν αυτό το επιχείρημα έχει ίχνος λογικής, τότε, αφού το «Μακεδών» που αναγνωρίζουμε στον «Μη-Μακεδόνα» από άποψη εθνικής ταυτότητας έχει μόνο γεωγραφικό περιεχόμενο, πώς ερμηνεύουμε ότι αυτός ο «Μη-Μακεδών» θα δεχτεί να αφαιρέσει όλα εκείνα τα στοιχεία που υποδηλώνουν την τάχατες «Μακεδονική» του καταγωγή, και δεν του ζητά ΚΑΝΕΙΣ να χρησιμοποιήσει την πραγματική του εθνική ταυτότητα, εκτός αν θεωρήσουμε πως εκτός από «Μη-Μακεδών» είναι γενικώς ορφανός κάθε ΑΛΛΗΣ εθνικής καταγωγής, π.χ. Σλάβος; Πως συνεπώς, αυτός ο «Μη-Μακεδών» ΠΟΥ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ αρνείται ότι είναι και οτιδήποτε άλλο, ακόμα κι αν καταργήσει ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ στοιχεία (σύμβολα και όχι μόνο) που εμείς ως Ελλάδα αξιώνουμε να καταργήσει τα οποία παραπέμπουν σε παραχάραξη της Ιστορίας και σε αλυτρωτισμούς, από τη στιγμή που θα διατηρήσει το ΟΝΟΜΑ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» άρα και «ΜΑΚΕΔΩΝ», θα θεωρηθεί ότι «κουβαλά» ένα όνομα αποστερημένο Ιστορίας και Πολιτισμού από τον τάδε παράλληλο και πάνω στα βόρεια σύνορά μας, και πλήρες Ιστορίας και Πολιτισμού από εκεί και κάτω, και ότι ΔΙΚΑΙΩΣ όλος ο κόσμος, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ο «Μακεδών» στα βόρεια της Ελλάδας να ΜΗΝ είναι «πραγματικός» «Μακεδών» αλλά κάτι άλλο που ούτε ο ίδιος δέχεται αλλά ούτε και η Ελλάδα αξίωσε πως αφού ήθελε στο όνομα του Κράτους του ένα όνομα που να παραπέμπει σε εθνική καταγωγή του λαού αυτού να θέσει το όνομα ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ; Διότι τα υπόλοιπα Κράτη της Υφηλίου που ασφαλώς δεν αναγνώρισαν τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα επειδή εντρύφησαν στην Ιστορία της περιοχής, όπως και δεν θα έχουν αύριο-μεθαύριο πρόβλημα να τα αναγνωρίσουν ακόμα κι αν ονομαστούν «Δημοκρατία της Φρυγίας», αρκεί να τα αναγνωρίσουν με το όνομα αυτό οι ΗΠΑ ή η Γερμανία, έτσι και αν τελικώς στην όποια σύνθετη ονομασία παρεισφρήσει το όνομα «Μακεδονία», δεν θα θυσιάσουν ούτε ένα κόκκο φαιάς ουσίας προκειμένου να εξηγήσουν στον εαυτό τους γιατί π.χ. ο Βορειοβιετναμέζος ή Νοτιοβιετναμέζος (όταν ήταν διηρημένο το Βιετνάμ) ήταν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ Βιετναμέζοι, όπως και ο Βορειοκορεάτης και Νοτιοκορεάτης ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ Κορεάτες, όπως και το Κράτος της Παπούα Νέα Γουινέα και οι επαρχίες Παπούα και Δυτική Παπούα που ανήκουν στο Κράτος της Ινδονησίας, ουσιαστικά κατοικούνται κατά πλειοψηφία από τη φυλή Παπούα και πάει λέγοντας. Επομένως, αν τόσο πολύ μας ενδιαφέρει η γνώμη των τρίτων, τότε ας μην έχουμε καμιά ψευδαίσθηση, πως ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΟΥΝ ΠΡΟΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΜΑΣ, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο, όμως, διατηρήσουν το ΟΝΟΜΑ «Μακεδονία» στον τίτλο του Κράτους τους, τότε, με αυτό το όνομα «για λόγους συντομίας» θα αναφέρονται διεθνώς, ΑΚΡΙΒΩΣ σε εξ αυτού του τίτλου θα θεωρούνται και εθνολογικά «Μακεδώνες», και το ακόμα πιο επικίνδυνο αλλά λίαν πιθανό, είναι μόλις πάρουν το εισιτήριο για την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ λογικά θα επιχειρήσουν να άρουν την μεγάλη αντίφαση να θεωρούνται σχεδόν «Μη-Έθνος», αφού θα ισχυριστούν και θα πείσουν χωρίς μεγάλη προσπάθεια πως είχαν υποχρεωθεί να προβούν στην «υποχώρηση» της αποποίησης της «Μακεδονικής»
τους καταγωγής κάτω από «πίεση» για να εξυπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα εκείνης της στιγμής, και επομένως, μιας κι αυτά εξυπηρετήθηκαν, δεν θα πρόκειται επί πολύ ακόμα να θεωρούνται ως εθνικά ανέστιοι και ως απλοί «κάτοικοι» απροσδιορίστου εθνότητας ενός Κράτους που θα φέρει στο συνθετικό του όνομα τη «Μακεδονία», και επομένως, δεν θα κουραστούν να πείσουν και όλον το υπόλοιπο κόσμο πως δεν νοείται η Μακεδονία να κατοικείται από έναν Λαό που δεν έχει «εθνική ταυτότητα» και επομένως, τι πιο λογικό, να συμβαδίζει η ονομασία του Κράτους με την ονομασία της εθνότητας που το κατοικεί!

Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε το παγκοίνως αυτονόητο : κανενός Νοήματος, όσο Υψηλό κι αν είναι, όσο Ρωμαλέο και Κυρίαρχο κι αν φαίνεται, καμιάς Ιστορίας : Ανθρώπου, Οικογένειας, Κοινότητας, Λαού και του Κόσμου του ίδιου τελικά και κανενός Πολιτισμού η Ύπαρξη δεν είναι δεδομένη είτε από τον αφανισμό είτε από την οικειοποίησή της μέσω της χρησικτησίας επί αδεσπότων και εγκαταλελειμμένων ιδιοκτησιών κάθε είδους, των εθνικών πολιτισμικών και ιστορικών ιδιοκτησιών και κληρονομιών μη εξαιρουμένων. Πόσο μάλλον, δεν είναι δεδομένη η «ιδιοκτησία» ΟΧΙ ενός Ονόματος-Κελύφους, μα του περιεχόμενου του, αυτού που δίνει περιεχόμενο στο ίδιο το Όνομα ως λέξη.

Κι ας κλείσω με τούτο : Πριν εννιά κοντά χρόνια, είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο :

«Χν + εκΣΥΓΧΡονισμός +επανΙΔΡΥΣητουΚΡΑΤΟΥΣ+ Ζλ-(1+ξ) – αναΧΡΟΝισμός + ΦΖ – λ * (ΑΔΙΑφθοροι + Κ9 – ΔΙΑΦΘαρμένοι -ΑΝΟΧΗ+ Νμ) = τι να κάνουμεαυτοί είμαστεας προσέχαμε»

Και υπότιτλο : «ή  : μια εισαγωγή στην «απλή», «κατανοητή» και «καθάρια» γλώσσα των πολιτικών και τεχνοκρατών».

Μιλούσα για τον ξύλινο λόγο των πολιτικών και των τεχνοκρατών που έρχονται στιγμές, όχι σπάνιες, που εκτός από ξύλινος γίνεται και εντελώς ακατανόητος -όχι όμως πάντα χωρίς σχέδιο, όταν η σαφήνεια δεν πρέπει να υπερισχύσει, κάτι συχνό στον παρηκμασμένο πολιτικό λόγο.

Στο ζήτημα των εθνικών μας θεμάτων, δυστυχώς, μπορώ να ισχυριστώ, πως τα επιχειρήματα που ακούω, αν θάθελα να τα δώσω έναν τίτλο, θα ήταν ένας, ανάλογος με εκείνον που είχα δώσει στο παραπάνω άρθρο μου με αφορμή άλλο θέμα. Επιχειρήματα πλήρη λογικών αντιφάσεων, όπως αυτά στα οποία ενδεικτικά εστίασα στο παρόν άρθρο.