Μα Γιατί οι Ρώσοι Επιτρέπουν την Τουρκική Επίθεση στο Αφρίν;

Του Μιχαήλ Στυλιανού
O Γενικός στρατιωτικός Διοικητής των Κουρδικών Δυνάμεων (ΥΡG) της Συρίας δήλωσε προχτές ότι «η Ρωσία πρόδωσε τους Κούρδους, δίνοντας άδεια στους Τούρκους να εισβάλουν στο Αφρίν».
Kαταρχήν η δήλωση του Κούρδου Στρατιωτικού Διοικητή είναι  άστοχη, όταν οι τουρκο-κουρδικές εχθροπραξίες στη Συρία διεξάγονται μεταξύ δύο συμμάχων των ΗΠΑ: Της Τουρκίας, συμμάχου των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και των Κούρδων της Συρίας, που αποτελούν το κύριο σώμα των δυνάμεων «SDF» («Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων» ή «αμερικανικής πολιτοφυλακής» κατά το, Zero Hedge). Πρόκειται περί στρατιωτικού σώματος Κούρδων κυρίως με συμπλήρωμα Αράβων τέως Τζιχαντιστών, υπό την ασπίδα των ΗΠΑ και την επωνυμία «Δημοκρατική Αντιπολίτευση». Με την καθοδήγηση αυτών των δυνάμεων οι ΗΠΑ  απέκτησαν τον έλεγχο της πλούσιας σε πετρέλαιο  συριακής επαρχίας Ντέιρ εζ Ζορ στο Ευφράτη ποταμό, απωθώντας με βομβαρδισμούς τις προελαύνουσες εκεί δυνάμεις της Συρίας.
Την τουρκική επίθεση στο Αφρίν πυροδότησε η Αμερικανική εξαγγελία στρατιωτικής απόφασης βαρέως εξοπλισμού, εκπαίδευσης και ανάπτυξης σε στρατό 30.000 ανδρών αυτής της «συνοριακής δύναμης». Και την δήλωση του Αμερικανού υπουργού των Εξωτερικών ότι η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη Συρία θα συνεχιστεί επ΄αόριστον, με την διαφαινόμενη πρόθεση έμμεσης κατοχής ή κατάτμησης της Συρίας σε ζώνες «αντίστασης κατά  του καθεστώτος ΄Ασαντ».
Ωστόσο την εκδοχή του Κούρδου διοικητή συμμερίζονται πολλοί στην Δύση και στην Ελλάδα, που έχουν για την κατάσταση στη Συρία την εικόνα που μεταδίδουν τα ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Ο Ρωσικός Αντίλογος                                            
΄Ενας ρωσικός αντίλογος, που ενώ προέρχεται από μη επίσημη, αλλά αξιόπιστη πηγή, αποκτά έτσι ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μια και πέραν της συγκεκριμένης περίπτωσης εκτείνεται και καλύπτει γενικούς κανόνες αρχής που προκαθορίζουν τη ρωσική στάση ενώπιον και άλλων ανάλογων «διλημμάτων».
Τον διατυπώνει σχετικό άρθρο του « Σέϊκερ» (Αμερικανού μπλόγκερ, γόνου Ρώσων πολιτικών προσφύγων από τη Σοβιετική ΄Ενωση και πρώην αναλυτή της ελβετικής μυστικής υπηρεσίας, του οποίου τα άρθρα αναδημοσιεύονται σε σειρά ξένων ιστοσελίδων και συχνά επικαλείται και ο Πωλ Γκρεγκ Ρόμπερτς) με απάντηση σε ερώτημα:
«Γιατί ο Πούτιν επιτρέπει στο Ισραήλ να βομβαρδίζει την Συρία;»                                                                                                Από το μακροσκελές άρθρο του Σέϊκερ παραθέτουμε αποσπάσματα που αρκούν ως απάντηση στην κουρδική κατηγορία και αποτελούν και ελληνικής χρησιμότητας βοήθημα  για την κατανόηση και πρόβλεψη της ρωσικής στάσης σε ανάλογες η παραπλήσιες καταστάσεις.
Καταρχήν ο αρθρογράφος αμφισβητεί τη λογική του συλλογισμού ότι η Ρωσία μπορεί να επέμβει και συγκρουσθεί με σύμμαχο των ΗΠΑ (στο ΝΑΤΟ, στην περίπτωση της Τουρκίας) για υπόθεση που δεν αφορά τα ζωτικά συμφέροντα ασφάλειας της.
Δεύτερον και κυριότερο κρίνει αυθαίρετο και μετέωρο τον συλλογισμό ότι η Ρωσία έχει ηθική υποχρέωση να επέμβει για να σταματήσει τις ισραηλινές επιθέσεις κατά της Συρίας (τουρκικές κατά των Κούρδων της Συρίας, στην παρούσα περίπτωση), που και σαν σκέψη του προκαλεί –λέει- κατάπληξη. Και εξηγεί, κατά τρόπο ευρύτερα διαφωτιστικό:
«Γιατί, παρακαλώ, οποιοσδήποτε, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η Ρωσία οφείλει σε κάποιον, οπουδήποτε στον πλανήτη, προστασία οποιουδήποτε τύπου; Καταρχήν πότε ήταν για τελευταίας φορά που κάποιος ήρθε σε βοήθεια της Ρωσίας; Δεν θυμάμαι κάποιον από την Μέση Ανατολή να έρχεται να βοηθήσει τη Ρωσία στην Τσετσενία, στην Γεωργία ή και στην Ουκρανία! Πόσες χώρες αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της Νότιας Οσσετίας ή της Αμπχαζίας (και κάντε την σύγκριση με την περίπτωση του Κοσσόβου!) Που ήταν η μουσουλμανική ή αραβική «βοήθεια» ή «φιλία» για την Ρωσία όταν επιβάλλονταν οι κυρώσεις και κατέρρεε η τιμή του πετρελαίου; Θυμίστε μου πως ακριβώς οι «φίλοι» της Ρωσίας εκφράσανε την συμπάθειά τους για, ας πούμε, τον πληθυσμό του Ντόνμπας ή της Κριμαίας;…
Από πού αντλούν οι ΄Αραβες και Μουσουλμάνοι της Μέσης Ανατολής αυτό το αίσθημα δικαιώματος απέναντι μιας χώρας απόμακρης, που αγωνίζεται με πάμπολλα δικά της πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά προβλήματα, ότι πρέπει να κάνει περισσότερα από τους άμεσους γείτονες της Συρίας;
Ο Πούτιν είναι ο Πρόεδρος της Ρωσίας και κατά πρώτο και κύριο λόγο είναι υπόλογος στον ρωσικό λαό, στον οποίο οφείλει να εξηγεί κάθε ρωσική ανθρώπινη απώλεια και κάθε κίνδυνο που αναλαμβάνει. Και μου φαίνεται απόλυτα σωστό όταν ενεργεί πρώτα και κύρια για την προάσπιση του λαού που τον εξέλεξε και όχι για οποιονδήποτε άλλον.
Παρεμπιπτόντως, ο Πούτιν ήταν πολύ σαφής γιατί διέταξε μιαν (πολύ περιορισμένη) στρατιωτική επέμβαση στην Συρία: Για να προστατεύσει τα ρωσικά εθνικά συμφέροντα με –για παράδειγμα- την εξόντωση των παρανοϊκών τζιχαντιστών στη Συρία, ώστε να μην έχει να τους πολεμήσει στον Καύκασο και στην υπόλοιπη Ρωσία.  Ποτέ και κατά κανένα τρόπο Ρώσος αξιωματούχος έκανε λόγο για υποχρέωση της Ρωσίας έναντι της Συρίας η οποιασδήποτε άλλης χώρας στην περιοχή.
Είναι γεγονός ότι η Ρωσία στάθηκε στο πλευρό του Προέδρου ΄Ασαντ, αλλά αυτό δεν ήταν από υποχρέωση προς αυτόν ή τη χώρα του, αλλά επειδή οι Ρώσοι πάντα επέμεναν ότι ήταν ο νόμιμος πρόεδρος της Συρίας και μόνο ο συριακός λαός είχε το δικαίωμα να τον αντικαταστήσει (ή να τον διατηρήσει). Και φυσικά το εθνικό συμφέρον της Ρωσίας υπαγορεύει να δείξει στον κόσμο πως, αντίθετα με τις ΗΠΑ, παραστέκεται στους συμμάχους της.»
To άρθρο του Σέϊκερ αποτελεί μια λογικά άτρωτη εξήγηση της στάσης της Ρωσίας. Η οποία Ρωσία, στην συγκεκριμένη περίπτωση της πολεμικής σύγκρουσης δύο συμμάχων των ΗΠΑ, στην επικράτεια μιας τρίτης κυρίαρχης χώρας, (χωρίς την πρόσκληση και την άδειά της και κατά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου), περιορίζεται σε νουθεσίες στις δύο πλευρές για αυτοσυγκράτηση, σεβασμό της ζωής των αμάχων και προσπάθεια ειρηνικής συνεννόησης.
Tην επικέντρωση της προσοχής και των φροντίδων της ρωσικής ηγεσίας στην θωράκιση της άμυνας και ασφάλειας της χώρας φωτίζει αρκούντως η νέα Αμερικανική Εθνική Στρατηγική, που εξήγγειλε την Παρασκευή ο Αμερικανός υπουργός Αμύνης Τζέιμς Μάτις, στο Πανεπιστήμιο Τζων Χόπκινς του Μέρυλαντ, η οποία απερίφραστα αναγγέλλει την στρατηγική αναμέτρηση των ΗΠΑ με την Ρωσία και την Κίνα στην Ευρώπη, στην Μέση Ανατολή και στην Ασία, με σημαντική διόγκωση και ποιοτική αναβάθμιση του συμβατικού αλλά και του πυρηνικού οπλοστασίου.
Στην κατανόηση της ρωσικής στάσης συμβάλλει και το άρθρο του Ινδού διπλωμάτη και γεωπολιτικού αναλυτή Μ.Κ.Βhadrakumar, που επεσήμαινε την εκρηκτική προοπτική των εχθρικών ενεργειών εναντίον των Ρωσίας, μεταξύ άλλων με την αναμενόμενη αναζωπύρωση της εστίας πολέμου στην Ουκρανία.