Η πλαστική σακούλα και η γενική των…. σακουλών

του  Χρυσόστομου  Τσιρίδη

.

Το   ζήτημα   δεν είναι   μόνο

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ,   αλλά   και  της Ελληνικής  γλώσσας.

.

Η σακούλα, η χρήση της, η γενική και ο  χωρίς  λόγο… πανικός.

.

Είναι απαραίτητο να πούμε των….σακουλων (σάκουλων / σακούλων / σακουλών);

.

Ευτυχώς  είναι  μικρό το ποσοστό  των…  γενικών (ή το ποσοστό  με τις  γενικές)  που παρουσιάζουν  πρόβλημα.

.

Πριν πάμε και σε άλλες περιπτώσεις (οι γειτονιές- των… γειτονιών /οι κούπες- των κουπών / τα λιμανάκια- των λιμανακιών / οι λίστες-  των λιστών….),ας δούμε από πού ξεκινάει το πρόβλημα.

.

Και το πρόβλημα ξεκινάει από την άρνησή μας να δεχτούμε την   α υ τ ά ρ κ ε ι α, σε δομή και εκφραστικότητα, της ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗΣ γλώσσας και   την ισοτιμία της με την μητέρα γλώσσα, την αρχαία Ελληνική.

.

Κι  αυτό  γιατί:  Στο πέρασμα του χρόνου και τις συνεπόμενες αλλαγές στις συνθήκες ζωής,  οι γλώσσες ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ, για να μπορούν να τρέχουν παράλληλαμε την ζωή, τα πρόσθετα στοιχεία της, τις νέες επικοινωνιακές, αισθητικές , ιστορικές    ανάγκες της….!

.

Ας δώσω ένα παράδειγμα   με  υποψία  χιούμορ:

Καμιά  Ελληνίδα μητέρα δεν θα  πεί:   “Κωστάκη, σ π ε ύ σ ε  στον μπακάλη να μου  φέρεις έναν  χ ο ί ν ι κ α   σ ί τ ο υ,  για  να  ο π λ ί σ ω    το  ά ρ ι σ τ ο ν”.  (ας  προσεχθεί  το   “κατά λέξη”  αμέσως  μετά).

.

Σημείωση:   Σκόπιμη   η   ΟΛΗ   διατύπωση   στην  Ομιλούμενη,  για να δείξω   π ώ ς    οι   “αμετακίνητοι”   όροι   κάνουν ακόμη  και την καθημερινή γλώσσα   άγνωστη.

.

Οι γλώσσες ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ:    Ούτε    α ν τ ι γ ρ ά φ ο υ ν, ΟΥΤΕ  μ ι μ ο ύ ν τ α ι , ΟΥΤΕ   μεταφέρουν   “κατά λέξη” (!!!)   στο σύνολό τους,   παλιότερες   δομές και τύπους  και μάλιστα με το…  έτσι θέλω.

.

ΣΥΝΕΠΕΙΑ αυτού του “έτσι θέλω” είναι    ΚΑΙ   η ΕΜΜΟΝΗ   σε… γενικές   των    σακουλών / των γειτονιών…., όταν η ομιλούμενη (Δημοτική) έχει “λύσεις”.

.

Μετασχηματισμός λοιπόν (το λέω ξανά)  σε κάτι άλλο ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ και ΟΧΙ “δουλική”- εξαρτημένη αντιγραφή.

.

Τον εμπεριέχει,   τον “προβλέπει” η ίδια (κάθε) γλώσσα. Είναι στην ΦΥΣΗ

της ελεύθερα ε ξ ε λ ι σ σ ό μ ε ν η ς γλώσσας (της ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗΣ κάθε φορά).

.

Ενδεικτικά:

Από την αρχαία δοτική  (όμοιος, ίσος… θ ε ο ί ς),   Ή Δ Η  η  λόγια / καθαρεύουσα θα περάσει  στην γενική  (όμοιος, ισοδύναμος… τ ω ν  θ ε ώ ν) και ο λαός  στο εμπρόθετο  (όμοιος, ίσος… μ ε  τ ο υ ς θεούς).

.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η γλώσσα η ίδια  μας προσφέρει λύσεις.  Δεν θέλει εμμονές / κολλήματα.

.

Και για να   επιστρέψουμε    στις    προβληματικές   γενικές, που   έδωσαν την   αφορμή:

.

Γιατί  δηλαδή    “χάθηκαν οι αλάνες των…. γειτονιών”

και όχι    “χάθηκαν οι αλάνες  α π ό    τ ι ς   γειτονιές, σ τ ι ς γειτονιές ή (ακόμη  και ο  περιληπτικός ενικός)οι αλάνες της γειτονιάς= από κάθε γειτονιά”.

.

Ποιο   είναι   το   μείον, πού   είναι   το   κακό,  βλέπουμε κάποια κατάργηση, η… απαξίωση της Ελληνικής  γλώσσας;

.

Η  δημοτική (ομιλούμενη)   είναι   ένα   ΑύΤΑΡΚΕΣ  ολοκληρωμένο γλωσσικό  σύστημα ΕΚΦΡΑΣΗΣ και όχι μόνο (όπως  την  έχουμε περιορίσει)    ΕΑΝ  πρέπει ή  οχι   να    λέμε  η  πόλη  (αντί   η   πόλις)  ή  χαμογελώντας (αντί υπομειδιών),  έχω   λύσει  (αντί    λέλυκα)…

.

Και να  δείξουμε στους  “ξένους”  ότι  εκτός  από τα  “αρχαία  Ελληνικά”  που   θαυμάζουν, λένε  τόσα  καλά  λόγια (και εμείς ορθώς χαιρόμαστε),  ότι   ΚΑΙ (!)  ΣΗΜΕΡΑ έχουμε  την ΙΔΙΑ  Ελληνική γλώσσα.

.

Όχι  διαρκής άρνηση και μιζέρια…  για   την  “ποιότητα”   της    ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗΣ   Ελληνικής   γλώσσας.

.

Είναι  πολύ μεγάλο  το λάθος μας  να  την θεωρούμε   δευτεράντζα  της  αρχαίας μητρικής.

.

Υ.Γ

Χοίνικας= περίπου 1,5  κιλό

Χοίνικας  σίτου= 1,5  κιλό  αλεύρι (σίτος στον  ΟΜΗΡΟ σήμαινε και το έτοιμο ψωμί, τον  άρτον  και κατ’ επέκταση  την ίδια  την τροφή, ως βασικό  στοιχείο της).

Οπλίζω- οπλίζομαι= ετοιμάζω, παρασκευάζω.

Οπλίζω άριστον,  δείπνον= ετοιμάζω  γενικώς το μεσημεριανό, βραδινό τραπέζι /ή απλά  παρασκευάζω  το φαγητό (το είδαρ, δόρπον).