Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Ένα σχόλιο για τη φύση της σύλληψης και φυλάκισης από τους Τούρκους των δύο Ελλήνων Αξιωματικών στον Έβρο
Μετράμε ήδη 13 μέρες μετά τη σύλληψη των δύο Ελλήνων αξιωματικών στα σύνορα, για ένα «σύνηθες» συνοριακό συμβάν, αυτό της παραβίασης (για λίγα μέτρα) των συνόρων.
Όπως μάθαμε κι εμείς εκ των υστέρων, πράγματι, τόσο Τούρκοι όσο και Έλληνες στρατιωτικοί που φρουρούν τα σύνορα των δύο χωρών στο συγκεκριμένο αυτό σημείο, ενίοτε, κάτω από ειδικές καιρικές συνθήκες, χάνουν τον προσανατολισμό τους και εισέρχονται χωρίς να το αντιληφθούν στο έδαφος της γείτονος χώρας, με τα συμβάντα αυτά να διευθετούνται άμεσα και επί τόπου, χωρίς να δίνεται συνέχεια και δημοσιότητα.
Στην προκειμένη όμως περίπτωση, αυτό δεν συνέβη, και οι Έλληνες αξιωματικοί που φέρονται να έχουν παραβιάσει τα σύνορα των δύο χωρών κρατήθηκαν και μεταφέρθηκαν σε τουρκικές φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Το τι όντως συνέβη θα το πληροφορηθούμε όταν ελευθερωθούν και επιστρέψουν στην πατρίδα και εφόσον για λόγους ύψιστου εθνικού συμφέροντος δεν τους απαγορευθεί να δημοσιοποιήσουν την αλήθεια.
Μάλιστα όλη η συζήτηση για το αν είναι πρόσκαιρα «κρατούμενοι» διότι «απλώς» παραβίασαν -εκ λάθους- τα ελληνοτουρκικά σύνορα, αν είναι «αιχμάλωτοι» εν καιρώ ειρήνης ή αν είναι «όμηροι», σε ό,τι με αφορά, το θέμα δεν αποτελεί και πρόβλημα της σημασίας της φιλοσοφικής λίθου.
Όταν ένα συμβάν «σύνηθες», αιφνιδίως αντιμετωπίζεται όχι απλά «ασυνήθως» μα με ένα τρόπο που κανείς που δεν θέλει να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του δεν έχει καμία αμφιβολία ότι εντάσσεται στο γενικότερο παιχνίδι της γείτονος για όξυνση των εντάσεων σε όλο το μήκος της χερσαίας και θαλάσσιας συνοριογραμμής των δύο Χωρών, όλη η συζήτηση για τη «φύση» της κρατήσεως των δύο αξιωματικών, δεν περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στη μέση νοημοσύνη όσων επιχειρούν να «ερμηνεύσουν» τη φύση αυτής της «κράτησης» με όρους ενός «συνήθους συμβάντος».
Όλοι μας γνωρίζουμε, το αν θα καταλήξει στο τέλος όλη αυτή περιπέτεια σε «κράτηση», «φυλάκιση» ή «ειρκτή», θα εξαρτηθεί όχι από την πράξη καθαυτή μα από το πολιτικό περιεχόμενο που ο Τούρκος πρόεδρος θα επιλέξει να της δώσει.
Υπό την έννοια αυτή, τα πάντα είναι πιθανά, όχι μόνο να εξελιχθούν αλλά και να προσδώσουν στη «φύση» της πράξης το κάθε δυνατό περιεχόμενο, δηλαδή, να κατηγορηθούν οι δύο Έλληνες αξιωματικοί για το ο,τιδήποτε αποφασιστεί εκ μέρους του Τούρκου προέδρου, άσχετα με το πόσο εύλογη ή εντελώς παράλογη μπορεί να είναι το κατηγορητήριο αλλά και η ίδια η απόφαση της «ανεξάρτητης» τουρκικής δικαιοσύνης.
Όμως, δεν είναι μόνο αυτό, δηλαδή η πράξη καθαυτή, μα και η ίδια η ιδιότητα των συλληφθέντων.
Δεν συνελήφθησαν δυο πολίτες από την αστυνομία, αλλά δύο μέλη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, αξιωματικοί, και μάλιστα εν ώρα εκτελέσεως στρατιωτικής υπηρεσίας.
Τούτο, σε συνδυασμό με όσα είπαμε παραπάνω για το «σύνηθες» του γεγονότος που -παρόλα αυτά- οδήγησε στη σύλληψή τους στα πλαίσια μιας «ασυνήθους» αντιμετωπίσεως του γεγονότος αυτού, ασφαλώς και δεν μπορεί να ερμηνευθεί με όρους σύλληψης και κράτησης από την αστυνομία ενός πολίτη για τον ίδιο λόγο, δηλαδή για «παραβίαση συνόρων» ή για ο,τιδήποτε άλλο.
Όταν ένοπλοι στρατιωτικοί και στην εκτέλεση στρατιωτικής αποστολής συλλαμβάνονται από ενόπλους στρατιωτικούς άλλης χώρας που κι αυτοί εκτελούν στρατιωτική αποστολή, αυτό, δεν μοιάζει και πολύ για μια απλή «κράτηση» ή σε ό,τιδήποτε αυτή εξελιχθεί («φυλάκιση» ή και «αθώωση εκ του κατηγορητηρίου») αλλά, για κανονική «αιχμαλωσία» τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο.
Διότι ένοπλες δυνάμεις μιας χώρας, (εν προκειμένω με τον όρο αυτό αναφέρομαι στα στρατιωτικά περίπολα), όταν στην εκτέλεση στρατιωτικής αποστολής προβαίνουν σε σύλληψη ενόπλων δυνάμεων άλλης χώρας, ακόμα και όταν αυτή είναι σύντομη, τότε μιλάμε περί «αιχμαλωσίας» ακόμα και εν καιρώ ειρήνης και μάλιστα, ένα τέτοιο γεγονός, έστω και χωρικά πολύ περιορισμένα, αίρει ακόμα και αυτή την απόλεμη κατάσταση και την καθιστά οιονεί εμπόλεμη. Υπό τις συνθήκες αυτές, ένοπλες δυνάμεις δεν συλλαμβάνονται αλλά αιχμαλωτίζονται.
Και σε ό,τι αφορά όσα έχουν ακουστεί περί «ομηρίας» : όπως είπα αυτό θα εξαχθεί ως πραγματική εξέλιξη, από τα γεγονότα. Όμως, αν η «ομηρία» εδώ, συναρτάται με την «ανταλλαγή» των δύο Ελλήνων αξιωματικών με τους Τούρκους εδώ στην Ελλάδα στους οποίους παρεσχέθη άσυλο και των οποίων την έκδοση ζητά η Άγκυρα, έχω να πω, πως δεν είναι ανάγκη ο εκβιασμός για ανταλλαγή να αφορά πρόσωπα, αλλά ενδεχομένως και μη πρόσωπα. Δεν γνωρίζω τι, αλλά απλά λέω, ότι πρέπει να το έχουμε κι αυτό κατά νου.
