Πασχαλινά διηγήματα Ελλήνων συγγραφέων: Όνειρο

Πασχαλινά διηγήματα.

Ήτανε να ξημερώσει Μεγάλο Σάββατο , που είδα στον ύπνο μου πως απέθανα!
Επέθανα και , ως στρίψη ματιού ευρέθηκα εις τον άλλο κόσμον. Εκεί , ως από ενστίγματος , έτρεξα ευθύς εις τον Παράδεισο , και έλαβα την τόσον καλήν τύχη να φτάσω εις την στιγμή που έβγαινε να πάει σε περίπατο .
Μιλιούνι Άγιοι τον επεριστοιχούσανε βαστώντες αγγελούδια λάτινα , σαν εκείνα των εκκλησιών , κι εγώ εστοχάσθηκα να ωφεληθώ από εκείνην την αναστάτωση , από εκείνην τη σκοτούρα , δια να έμβω λαθρεμπορικώς – πως εις τον Παράδεισο , αποφεύγοντας τελωνειακάς ερεύνας , σαν οπού κι εγώ είχα κάτι να κρύψω.
Ανάτρεχα λοιπόν τον χείμαρρον των Αγίων , ανοίγοντας το δρόμο μου με τα δυο χέρια, όταν ο Άι- Πέτρος , ο ακοίμητος εκείνος θυρωρός των Ουρανίων Ανακτόρων , με αρπάζει από το λαιμοδέτη , και:
-Στάσου , λέει ,αναξία κολασμένη ψυχή !
-Άγιε, του είπα εγώ , γιατί με πιάνεις από το κολέτο , σαν να΄μουνα κλέφτης ;
-Σώπα , λέει , μπερ…..(μα δεν το ετελείωσε ), φεύγα εδώθε ,και πήγαινε στο πυρ το εξώτερον , το ητοιμασμένον δια όσους ξεσκεπάζετε τα……τα…..τα των ευσεβών ιερέων μας.
Εγώ , για μια στιγμή , ετρόμαξα , επειδή τα μάτια του Αγίου ερίχνανε φωτιές από το θυμό του , και τα γένια του έτρεμανε , κι επέτα σπίθες σάλια από το στόμα του!Μα έπειτα , κάνοντας δύναμη στον εαυτόν μου , έτρεξα κι εσταμάτησα τον Θεόν , κι έπεσα στα πόδια του , και γονυπετής του είπα:
-Θεέ Πατέρα , λάβε ευσπλαχνία δι΄ εμέ , και διόρισε του αγίου θυρωρού σου να με αφήσει να έμβω εις την αιωνίαν χαράν και αγαλλιάσην.
Μα τότε και ο ‘Αι- Πέτρος:
-Παναγιότατε Θεέ , του λέει , τούτος είναι καταδικασμένος από τους αντιπροσώπους σου πληρεξουσίους παπάδες εις το πυρ το εξώτερον .
-Α! λέει ο Θεός , τότε , παιδί μου , δεν μπορώ να σου κάμω τίποτα!
-Μα ! είπα πάλ΄ εγώ , Θεέ Πατέρα , κάμε έλεος!
Και ο καλός Θεός , στρεφόμενος τότε προς τον μονογενή Του Υιόν:
-Εσύ , λέει , που εστάθηκες εκεί- κάτου και γνωρίζεις τούτα καλύτερά μου , ιδές περί τίνος πρόκειται.
Με τούτο ετράβηξε το δρόμο του .Ετσι ο Χριστός έμεινε με εμέ , και, με την συνηθισμένη του καλωσύνη , μ΄εχάιδεψε.
Μα τότες ο Αι- Πέτρος έβγαλε μέσ΄από τα ράσα του το αφοροχάρτι των 1856 , και:
-Διάβασε , λέει του Χριστού , διάβασε , Υπερένδοξε Διάδοχε , και πες αν ετούτος ο άνθρωπος ημπορεί να έμπει στον Παράδεισό μας.
Ο Χριστός επήρε το αφοροχάρτι , το εφυλλολόησε , εδιάβασε , και στραφείς προς εμε:
-Μα τι τους έκαμες , μου είπε , που σε αφορέσανε ;
-Ω γλυκύτατέ μου Ιησού! του είπα εγώ , με αφορήσανε , επειδή τους έλεγξα τες ανοσιουργίες τους. Πρέπει να ξέρεις , Ιησού μου , ότι η θρησκεία την οποίαν εδίδαξες εις τον Κόσμο δεν υπάρχει πλέον εκεί- κάτου , επειδή από καιρό σε καιρό, και από λίγο σε λίγο , την αλλάξαν όλην , ώστε τώρα δεν έμεινε παρά τ΄όνομά σου απάνου σε μιά σωρεία θρησκευτικών εθίμων , όπου τα λένε θρησκεία σου. Μιά τέτοια θρησκοκιβδήλωση φυσικώ τω λόγω, μακράν από του να φέρνει την ηθικοποίησιν του ατόμου- σκοπός τούτος της θρησκείας σου- διαφθείρει, εξεναντίας , και αποχτηνώνει τα πλήθη. Οι δε παπάδες , αδιαφορώντες εις το εξαγόμενο τούτο, μετέρχονται την παπαδοσύνη τους ως έργον για να ζήσουνε , και φυσικώ τω λόγω εξαγριώνονται εναντίον εις όποιον προσπαθήσει ν΄ανοίξει τα μάτια των οπαδών τους .Έτσι η εξάλειψη της θρησκείας σου από τον Κόσμο μας είναι , Ιησού μου , τώρα πλέον fait accompli (έργο τετελεσμένο).
– Μου το ΄παν κι άλλοι , λέει , μου το ΄παν κι άλλοι!…
– Ετσι , εγώ επανέλαβα κάποιες από τες κατάχρησές τους , τες εστηλίτεψα σ΄ένα μου βιβλίον , οπού για τούτο το ονόμασα Μυστήρια της Κεφαλονιάς. Αλλά εκείνοι , σαν ειδωθήκαν ξεφαυλισμένοι εμπρός εις το ποίμνιόν τους , ελυσσιάξανε , Χριστέ μου , επαραφρονήσανε ,και με αφορέσανε με όλην την πομπήν και παράταξην από την Εκκλησίαν τους.
Ο Χριστός δεν ηθέλησε ν΄ακούσει περισσότερο.Εκούνησε λυπημένος το κεφάλι του , και , ξαναλέγοντας πάντα:
– Μου το ΄παν κι άλλοι , μου το ΄παν κι άλλοι,
έστρεψε προς τον Αι-Πέτρο , και:
– Ασ΄ τονε , λέει , να έμπει και βάλ΄τονε σε μιάν αγκωνή να μη φαίνεται.
-Αδύνατο , Χριστέ μου , αδύνατο! είπεν ο άγριος εκείνος Κέρβερος . Κλονίζεται η πίστη , αν τούτο γίνει. Ενθυμήσου ότι συ- αυτ’ός έδωσες εις τους παπάδες την εξουσία να λύουν και να δένουνε, και υποσχέθηκες να εχτελείς εις τον Ουρανόν ό,τι και όπως εκείνοι διορίσουνε στη Γη.
– Corpo di Bacco! είπε τότες ο Χριστός φράγκικα . Ας είναι : στείλε τόνε λοιπόν εις την Κόλαση .Μα δώσε του και δυό γραμμές , ένα συστατικό στον Εωσφόρο , για να μη σκληραγωγήσει απάνου του .
Είπε κι έφυγε . Εγώ έμεινα με τον Αι-Πέτρο , όστις έβγαλε κομμάτι χαρτί και , ακουμπώντας απάνου στο γόνα του , έγραψε συστατικό , μου το εγχείρισε , και τότε μία ακαταμάχητη αόρατη βία με έσπρωξε στην Κόλαση .
Το εσωτερικόν της Κολάσεως ήτον φοβερό και επιβλητικό . Ο Μέγας Εωσφόρος καθισμένος εις ένα ξάγναντο με τους αξιωματικούς του Αρχιδιαόλους δεξιά -ζερβιάθε , υψωνότουνε ανάμεσά τους σα βράχος.Εμπρός σε τούτους εκυλιόντανε πλήθος Διαολάκια έτοιμα για θελήμα.
Η αόρατη βία που με έσπρωξε εκεί – μέσα εξακολούθησε να με σπρώχνει,και με έφερε στας πόδας του Μεγάλου εκείνου Κυριάρχου της Κολάσεως.
Οταν με είδε κοντά του , αναγλείφτηκε , καθώς ήθελε κάμει λύκος για ν΄αρπάξει αρνάκι! Αλλ΄ όταν του επαρουσίασα το συστατικό του Αι-Πέτρου, έτριξε τα δόντια του από τη λύσσα του !….Εσείστηκε η Κόλαση σ΄εκείνο το τρέξιμο , και ο Αι-Πέτρος έκαμε το σταυρό του .
Μου έδωσε μια φρικώδη στραβοματιά , και :
-Εχθρέ, λέει , του Διαβόλου και της Κολάσεως ! εγώ επάντεχα να σε γδάρω με πριοβολόπετρα , καθώς ο Νικολάκης ήθελε να γδάρει το φίλο μου τον παπά- Μαντσαβίνο. Και όμως υποχρεούμαι να σε ξενίσω κι εσέ, καθώς κάνω και εις τους φίλους μου , επειδή έτσι θέλει ο Αφέντης μου .
Ένευσ΄ έπειτα σ΄ένα Διαβολάκι , κι εκείνο κυλισμένο μ ΄έσυρε ενεργώντας απάνου μου με μιάν έλξη σαν εκείνη του μαγνήτη , επιβλητική και άφευχτη.
Ετσι , δεν αργήσαμε να φθάσομε σε μία μεγάλη πόρτα , η οποία μας ανοίχθηκε αυτομάτως ευθύς εις το φθάσιμό μας.Αλλά οποία τότε η εχπληξή μου , όταν ευρέθηκα μεταξύ Ιερέων , Αρχιερέων , και Πατριαρχών !
– Μπα ! Δέσποτά μου , είπα του παπά – Μαντσαβίνου , που τον εύρηκα ευθύς εμπρός μου , εγώ σ΄ ενόμιζα στον Παράδεισο να ψάλλεις το Ωσαννά εν τοις Υψίστοις . Και σε βλέπω στην Κόλαση ;!….
-Ε, λέει ο παπάς , ως κι εδώ δεν κακοπερνάμε .Εμείς οι ρασοφόροι , σα φίλοι που εσταθήκαμε πάντα του Κυρίου μας Εωσφόρου , κι εκάμαμε πάντα τα συμφέροντά του στον πρώην Κόσμο μας , αποχτήσαμε δικαιώματα στην ευγνωμοσύνη του . Ούτε που είν΄ αχάριστος ο Κύριός μας τούτος , και ιδού που τώρα , ευγνωμονώντας εις εμάς , μας ξενίζει μάλλον, παρά να μας κολάζει .Ο Διάολος δεν είναι και τόσο κακός όσο φαίνεται , και τους φίλους του τους προσέχει , και ανταμείβει όσους με πόθο τον υπηρετήσανε .Ετσι, και σ΄ εμάς τώρα παρέχει σχετικήν καλοζωίαν εδώ στην Κόλαση. Ο Διάολος να ξέρεις , κάνει για τους φίλους του εκείνο που ο Θεός δεν κάνει για τους εδικούς του. Επειδή ο Θεός τους λέει ε κ ά μ α τ ε το χρέος σας υπακούοντές με . Ενώ ο Διάολος εννοεί ότι επαραβήκαμε το χρέος μας για ναν τον υπακούσομε.
– Μα γιατί λοιπόν δεν έκανε για σας τους φίλους του και το περισσότερο: κάνοντάς σας να πηαίνετε στον Παράδεισο;
– Επειδή τότες , λεέι , η αμοιβαία φιλία μας δεν ήθελ΄ έχει σκοπό : όταν δεν ήθελε μας πειράζει , όταν ήθελε μας αφήνει να γενομάσθε άξιοι δια τον Παράδεισον, τότε δεν ήθελ’ ήμασθε αθρώποι του , δεν ήθελ΄ ήμασθε φίλοι του. Και πάλε, ο αφέντης μας δεν είναι Κυριάρχης του Ουρανού , για να κάνει ό,τι θέλει . Ο καημένος! δεν είναι παρά ένας δεσμοφύλακας εις τας διαταγάς του Υψίστου, ένα είδος Κασελά Ροσβάνη.
Και μόνον έχει την ημπόρεση -σαν κάθε δεσμοφύλακας την έχει- να μεταχειρίζεται άλλους καλύτερα και άλλους χειρότερα.
-Καταλαβαίνω λοιπόν , είπα εγώ , ότι ο Διάολος , αγαπώντας το κακό , γένεται αυστηρότερος εις εκείνους οπού λιγότερο εκακουργήσανε, κι εξεναντίας , δείχνεται ευνοϊκότερος εις εκείνους οπού περσότερο εκακουργήσανε.
Και ο παπάς :
-Συ είπας .
-Και εσάς ποία είνα τα υποφέρματά σας , εις τα οποία ως φαίνεται θα υποκύψω και εγώ;
Ο παπάς τότες εχαμήλωσε τα μάτια του , εστέναξε , κι εσιώπασε.
-Δέσποτα, του είπα , δεν είναι γι΄απλήν περιέργεια οπού σ΄ερωτώ. Είναι για να ξέρω κι εγώ τι θα υποφέρω.
-Εσύ , λέει τότες ο παπάς , εσύ δεν θα υποφέρεις . Αλλά εμείς υποφέρνουμε την έλλειψη της Θεότητος , η παρουσία της οποίας γιομίζει χαρά και αγαλλίαση τες ψυχές.Επειδή ο Πανταχού-Παρών τούτο μόνον αποστρέφεται και εγκαταλείπει :την Κόλαση.Έχουμε δε και τους ελέγχους της συνειδήσεώς μας , και ….
-Ω δέσποτά μου , τον αντίσκοψα εγώ , όλοι έχουμε κάτι να ελέγξομε στον εαυτό μας. Και μάλιστα εμείς οι γέροντες , δεν πιστεύω να είναι ένας από εμάς οπού να μην επιθυμούσε να γυρίσει οπίσω για να ξεκάμει τόσα που έκαμε , και να κάμει άλλα οπού δεν έκαμε.
-Ναι , λέει εκείνος , μ΄εκείνος , μ΄αυτές είναι στιγμές της απερασμένης υπάρξεως , οι οποίες τιμωρούνται ως τέτοιες . Εμείς όμως είχαμε κάμει έργον μας την απάτην , διδάσκοντες ψευδή Θεολογίαν εις τα πλήθη , και μετερχόμενοι την Θεοκαπηλείαν ως αληθείς θρησκέμποροι , για να ζούμε. Έτσι , έχουμε ολόκληρην ύπαρξην βασισμένην εις το κακούργημα. Εμείς εδινόμασθε δια ιερείς του Υψίστου , ενώ ήμασθε ιερείς του εναντίου του :ιερείς του Διαόλου , ιερείς του ψεύδους και της απάτης ! Εμείς…..
-Παπά μου , τον αντίσκοψα πάλ΄εγώ , άσ΄ τα τώρ΄ αυτά , και κάνε μου τη χάρη ,παρουσίασέ με σε τούτους τους τώρα -ποτέ Αξιωματικούς, της τώρα-ποτέ Εκκλησίας μας, επειδή , αν θα συγκατοικήσω με αυτούς , είναι καλά να γνωριζόμασθε.
-Ω, λέει ο παπάς ,εσύ δεν θα μείνεις πολύ μαζί μας. Εντός ολίγου θ’ αναστηθεί ο Κύριος του Ουρανού . Θαν του ανοιχθούν οι Πύλες του Άδου , θα βγάλει μέσαθε να πάρει μαζί του όσους αδίκως εβαλθήκανε μέσα , και συ θέλ΄είσαι ένας από εκείνους .
Η χαρά μου εκείνην την στιγμή δε με άφηνε ν΄ ανανοηθώ πως ο παπάς αναχρόνιζε τα πράγματα , αλλά και όταν εξύπνησα , εσκέφθηκα ότι τέτοιος είναι μάλιστα ο χαρακτήρας των ονείρων : αναχρονισμοί , αντίφασες , παράλογα και άστατα παντός είδους .
Εντοσούτω μ΄ επήρε ο παπάς από το χέρι , μ΄επήγε, και μ΄επαρησίασε στον πρώην Δεσπότη μας.
-Πανιερότατε , του είπα εγώ , σου φιλώ το χέρι . Μα βλέπω που αφορεσμένοι και αφορεστάδες εις την ίδια τρύπα του Διαόλου καταντάμε!
-Ω ,παιδί μου! εφώναξ εκείνος , πως εδώ; Κάτι λάθος…..
-Όχι , Πανιερότατε , είπα εγώ , δεν είναι λάθος , αλλ΄ είναι ο αφορεσμός των 1856 οπού με έφερε εδώ-μέσα.
-Ω, παιδί μου , λέει πάλι , μου κακοφαίνεται , μα δε φταίω εγώ .Εγώ μάλιστα όταν μου εφέρανε και υπόγραψα , είπα πως αν ελείπανε δύο-τρεις λέξες μέσ΄από τα Μυστήριά σου, σου έδινα την ευχή μου , επειδή είπες όλην την αλήθεια.
Ομίλουνα έτσι με τον πρώην Επίσκοπό μας , όταν αισθάνθηκα τραβηξιά οπίσωθέ μου .Γυρίζω , και βλέπω την άλλοτε περιώνυμον παπα-Ζερβό!Εδιατηρούσε και μες στη Κόλαση το Μεγαλόσχημον της Υποκρισίας δια την οποίαν εδιακρίνετο εις τον Κόσμον!
Μ΄ έπηρε καταμέρος και:
-Πες μου , λέει , οι συγγενείς της κοπελός εκείνης όπου εγώ…..ενστιγμή εξομολογήσεως …εις το Μεσολόγγι…..Μην ήλθανε στην Κεφαλονιά γυρεύοντάς με να με σκοτώσουνε;
-Δε ηξέρω , λέω , Αρχιμανδρίτη μου.
-Ξέρεις , λέει , κάνε , αν οι Ηγούμενοι του Αγίου Όρους αναφερθήκανε στον Εισαγγελέα μας δια να με συλλάβει , και μην εκείνος έστειλε την υπόθεση στο Κακουργοδικείον;
-Σου είπα, άγιέ μου Αρχιμανδρίτη , πως δεν ηξέρω από τέτοια πράγματα.
-Καλά , λέει , βλέπω πως δε θέλεις να μου ειπείς , κι έτσι δε σε ρωτάω για περισσότερα.
Μα τότες ένας μεγάλος κρότος μ΄εξύπνησε .Ήτανε το κανόνι του Μεγάλου Σαββάτου , που από το Δράπανο ειδοποιούσε την Ανάσταση.Έτσι , ο παπά -Μαντσαβίνος εννοούσε βέβαια τούτο , όταν μου είπε πως η ανάσταση του Χριστού θα με βγάλει από την Κόλαση.
corpo di Bacco= για το Θεόν
πριοβολόπετρα= πέτρα του τσακμακιού
Ανδρέας Λασκαράτος
Από τα «Πασχαλινά διηγήματα Ελλήνων συγγραφέων», εκδόσεις GUTENBERG, σελ.41-51
https://averoph.wordpress.com/2013/05/06/%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%bf/#more-26803