Εoρτάζοντες την 17ην του μηνός Απριλίου

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ επίσκοπος Περσίας και οι μαρτυρήσαντες μαζί μ’ αυτόν ΑΥΔΕΛΑΣ ο Πρεσβύτερος, ΓΟΘΑΖΑΤ, ΦΟΥΣΙΚ και άλλοι 1150
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΖΑΤ ο ευνούχος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΔΡΙΑΝΟΣ ο Νέος
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ Πάπας Ρώμης
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ επίσκοπος Περσίας και οι μαρτυρήσαντες μαζί μ’ αυτόν ΑΥΔΕΛΑΣ ο Πρεσβύτερος, ΓΟΘΑΖΑΤ, ΦΟΥΣΙΚ και άλλοι 1150
Στην Περσία υπήρχε χριστιανική κοινότητα, πού οι άνθρωποι της είχαν άμεμπτή ζωή και μεγάλη αυταπάρνηση, έτοιμοι να θυσιαστούν για το όνομα και τη δόξα του Χριστού. Καρδιά αυτής της κοινότητας ήταν ο επίσκοπος Συμεών, παράδειγμα χριστιανικής ζωής. ΟΙ Πέρσες έβλεπαν τους χριστιανούς σαν αγκάθι στο μάτι τους. Γι’ αυτό και τους διέβαλαν στο βασιλιά Σαπώρ τον Β’, με το πρόσχημα ότι είχαν επαναστατικές διαθέσεις. Αμέσως ο Σαπώρ διέταξε να φέρουν τον επίσκοπο δεμένο μπροστά του. ο Συμεών διαβεβαίωσε το βασιλιά ότι ή χριστιανική θρησκεία κάνει νομιμόφρονες πολίτες και όχι ανόητους επαναστάτες. ο βασιλιάς, όμως, ήταν τόσο προκατειλημμένος εναντίον του, πού διέταξε να τον φυλακίσουν. Στη φυλακή ο Συμεών γνώρισε τον Γοθαζάτ, λιποτάκτη χριστιανό, πού αλλαξοπίοτησε για να σώσει το κεφάλι του. Τότε ο Συμεών, με κατάλληλο τρόπο, συγκίνησε και πάλι την καρδιά του Γοθαζάτ για το Χριστό. Όταν το έμαθε αυτό ο Σαπώρ, οργισμένος, αποκεφάλισε τον Συμεών και τον Γοθαζάτ, και επιπλέον άλλους 1150 χριστιανούς από την εκεί Εκκλησία, μαζί με τον πρεσβύτερο Αύδελα. Έτσι, όλοι έδωσαν τους εαυτούς τους, προσφοράν και θυσίαν τω Θεώ εις όσμήν ευωδιάς”1. Δηλαδή, προσφορά και θυσία στο Θεό, για να είναι μπροστά Του μυρωδιά εύωδιαστή.
* Την τελευταία στιγμή στο στρατόπεδο των μαρτύρων, προστέθηκε και ο κουροπαλατής του βασιλιά, ονόματι Φουσίκ. Ήταν κρυπτοχριστιανός και όταν είδε έναν από τους 1150 να δείχνει κάποια ταραχή, πλησίασε και τον προέτρεψε να μείνει πιστός μέχρι τέλους. Όταν το έμαθε αυτό ο Σαπώρ, διέταξε να τον φονεύσουν με τον πιο σκληρό τρόπο. Έτσι του έκοψαν τη γλώσσα και στη συνέχεια τον έγδαραν ζωντανό.
1. Προς Εφεσίους ε’ 2.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως ύποφήτης των ένθέων δογμάτων, Μαρτυρικόν συνασπισμόν επαλείφεις, λόγοις ομού και πράξεσι προς άθλους ιερούς* μεθ’ ων και συνήθλησας, Συμεών Ίεράρχα, και Χριστώ άνέδραμες, συν αυτοίς άνακράζων. Ιδού ημείς ως πρόβατα σφαγής, τη ση αγάπη, Σωτήρ έλογίσθημεν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΖΑΤ ο ευνούχος
Ήταν ευνούχος του βασιλιά των Περσών Σαβωρίου, πλούσιος και πολύ αγαπητός από τον βασιλιά για την αφοσίωση του σ’ αυτόν. “Ομολόγησε τον Χριστό και υπέστη μαρτυρικό θάνατο, μαζί με χίλιους άλλους μάρτυρες. Άλλα τόσο μετάνιωσε ο βασιλιάς για τον θάνατο του πιστού και αγαπητού ευνούχου του, ώστε διέταξε την παύση του διωγμού κατά των χριστιανών.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΔΡΙΑΝΟΣ ο Νέος
Αρνήθηκε και ο Άγιος αυτός να εγκαταλείψει την πίστη του Χριστού, γι’ αυτό και φυλακίστηκε από τους ειδωλολάτρες. Εκεί υποβλήθηκε σε πολλές στερήσεις και βασανισμούς, για να δαμάσουν το φρόνημα του. Όταν νόμισαν ότι ή σταθερότητα του θα είχε πλέον πέσει, τον έβγαλαν από τη φυλακή και τον διέταξαν να προσφέρει θυσία στους θεούς των ειδώλων. ο Αδριανός όχι μόνο δε δέχτηκε, άλλ’ αντίθετα, εξοργισμένος μπροστά στην επιμονή του άρχοντα ειδωλολάτρη, και στις βρισιές, πού εξεστόμιζε κατά του Χριστού, καθώς ήταν κοντά στο βωμό, έτρεξε και τον γκρέμισε μαζί με τη φωτιά και τα σφάγια πού είχε πάνω του. Έκπληκτος ο άρχοντας μπροστά στην ενέργεια του Αδριανού, έδωσε σύνθημα άγριας επίθεσης κατά του Άγιου. Κτυπήματα αλλεπάλληλα με σιδερόβεργες και πέτρες, οπουδήποτε τον έβρισκαν, τον έκαναν αιμόφυρτο. Το πρόσωπο και το κεφάλι του, γέμισαν πληγές. Άλλ’ ή λύσσα των ειδωλολατρών, δεν είχε κορεσθεί. Αφού άναψαν καμίνι τον έριξαν στις φλόγες του, όπου και βρήκε ο μάρτυρας ο ατρόμητος το μαρτυρικό τέλος.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ Πάπας Ρώμης
Υπήρξε 58ος στη σειρά των Πάπων της Ρώμης και κλήθηκε στον ποντιφικό θρόνο το 535 μ.Χ. Ήταν ασκητικός τύπος και άνθρωπος μεγάλης αρετής. Για την αίρεση των μονοφυσιτών πήγε στην Κων/πολη, όπου καθήρεσε τον Πατριάρχη Άνθιμο Α’ από την Τραπεζούντα, για τα όχι καλά φρονήματα του, και με σύνοδο υπό την προεδρία του ανέδειξε Πατριάρχη τον Πρεσβύτερο Μήνα, κληρικό ευσεβέστατο και Ορθόδοξο. Στήν Κων/πολή έτυχε μεγάλης υποδοχής από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, τον κλήρο και τον λαό. Στους Συναξαριστές βρίσκουμε και τις εξής διηγήσεις γι’ αυτόν: Ότι κατά το ταξίδι του, σ’ ένα Ελληνικό λιμάνι βρήκε κάποιο άνθρωπο άλαλο από τη γέννηση του και ανίκανο να βαδίζει. Το θέαμα ήταν ελεεινό και ή καρδιά του Πάπα Αγαπητού ελέησε τον πάσχοντα. Μόνο με την αφή του, του απόδωσε την υγεία των ποδιών του, κατόπιν έβαλε στο στόμα του τη θεία Κοινωνία και έλυσε και τα δεσμά της γλώσσας του. Άλλο θαύμα έκανε στην Κωνσταντινούπολη, με το να θεραπεύσει έναν τυφλό, πού συνάντησε στη Χρυσή πύλη. ο Πάπας Αγαπητός πέθανε το 536 στην Κωνσταντινούπολη, ένα χρόνο μετά την ενθρόνιση του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου
Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1731 από γονείς πού κατάγονταν από το γένος των διάσημων Νοταράδων. Το όνομα του πατέρα του ήταν Γεώργιος (ή Γεωργαντάς) και της μητέρας του, Αναστασία. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του, αλλά είχε μεγάλο ζήλο στη μοναχική ζωή. Έτσι κρυφά από τους γονείς έφυγε για το Μέγα Σπήλαιο. ο πατέρας του όμως τον ανακάλυψε και τον οδήγησε πίσω στο σπίτι, οπού συνεχώς μελετούσε. Όταν κάποιο καιρό ή Κόρινθος είχε έλλειψη διδασκάλου, ανέλαβε αυτός δωρεάν τη διδασκαλία των νέων. Σαν δάσκαλος διέπρεψε και αγαπήθηκε για τη σεμνότητα της ζωής του από τους Κορινθίους, πού μετά τον θάνατο του επισκόπου τους Παρθενίου (1764) πρότειναν στον Πατριάρχη Σαμουήλ σαν διάδοχο του τον Μακάριο, λαϊκό τότε, και έτσι ανυψώθηκε στο θρόνο της Κορίνθου. Άλλ’ όταν άρχισε ο Ρωσσοτουρκικός πόλεμος (1768), ο Μακάριος, αναγκάσθηκε να καταφύγει με την οικογένεια του στη Ζάκυνθο και από ‘κει στην Ύδρα, όπου ησύχαζε σε κάποια Μονή. Όταν ηρέμησαν τα πράγματα, ή Ιερά Σύνοδος της Κων/πολης, εκλέγει νέο επίσκοπο Κορίνθου, ίσως διότι ο Μακάριος εγκατέλειψε την επαρχία του και έφυγε. Από τότε περιφερόταν στα μοναχικά κέντρα, στο Άγιο Όρος, στην Πάτμο και άλλου. Τελικά καταστάλαξε στη Χίο, όπου μαζί με τον Αθανάσιο Πάριο (συγγραφέα της βιογραφίας του) και τον Ιερομόναχο Νικηφόρο Χίου, βρήκε την ψυχική του γαλήνη. Πέθανε στις 17 Απριλίου του 1805.
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Τον Κορίνθου ποιμένα τον τω όντι Μακάριον, τον Θεού πρόνοια της Χίου, άναφανέντα κοσμήτορα, εν πράξεσιν ομού και διδαχαίς, τιμώμεν σε εν ύμνοις και ωδαίς- θεραπεύεις γαρ νοσούντας, και άπελαύνεις ακάθαρτα πνεύματα. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω τα οστά σου πηγήν θαυμάτων άναδείξαντι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (Ρώσος) (Δια Χριστόν σαλός)