Toυ Γ. Λακόπουλου
Το 2015 ο Κυριάκος Μητσοτάκης -πολιτικός γόνος με ανομολόγητες ακόμη, φιλοδοξίες- απουσίασε από την ψηφοφορία για την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου. Να «να μην τον καταψηφίσει», καθώς «δεν είχε πεισθεί» ότι ήταν κατάλληλος για το αξίωμα. Κατά τα λοιπά τον «τιμούσε ως καθηγητή και ως δάσκαλο, καθώς πρόκειται για εξαίρετο νομικό με βαθιά επιστημονική κατάρτιση».
Για να δικαιολογηθεί προέβαλε ασυναρτησίες: «Δεν αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους», «χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, το Δεκέμβριο του 2008» και το απίστευτο: «δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στη ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα».
Για τους πραγματικούς λόγους ακούσθηκαν πολλά, ακόμη και ότι τον ενοχλούσε η καλή σχέση του Παυλόπουλου με την Ντόρα Μπακογιάννη ή ότι ήταν …αντι-Καραμανλική παρόρμηση. Άλλοι το εντάσσουν απλώς στο μάρκετινγκ «ηγετοποίησης», λόγω της ιδέας να παρακάμψει την αδελφή του και να διεκδικήσει την ηγεσία της ΝΔ στη «μετά Σαμαρά εποχή», που είχε ήδη αρχίσει.
Ως εμπνευστής της ιδέας φέρεται ο ίδιος ο… Σαμαράς, που τον είχε αποσπάσει από το Μητσοτακέικο με ένα υπουργείο και τον προόριζε για… παρένθεση. Ίσως θα μάθουμε περισσότερα αν ο Βαγγέλης Αντώναρος αποφασίσει να μιλήσει για τη «γιάφκα» βουλευτών της ΝΔ -παρόντος του Κυριάκου- όπως υπαινίχθηκε προ ημερών.
Οι εξελίξεις πήραν το δρόμο τους. Ο Προκόπης Παυλόπουλος αναδείχθηκε έβδομος πρόεδρος της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας και το καλοκαίρι του 2015 «απάντησε» στον Μητσοτάκη: απέδειξε τη βαθιά σχέση του με την Ευρώπη και το πολιτικό της σύστημα. Ο πρόεδρος της ΝΔ υποχρεώθηκε να ζητήσει «νέα αρχή».
Δίπλα του το σύστημα Σαμαρά του χρέωνε τα χτυπήματα κάτω από τη μέση που μεθόδευε το ίδιο για τον αρχηγό του κράτους. Με κεκράκτες που ζητούσαν από τον πρόεδρο να προκαλέσει πολιτειακή κρίση συγκρουόμενος με τη κυβέρνηση. Και επειδή τους αγνόησε εξαπέλυσαν εναντίον του ελεεινή επίθεση για… υποστήριξη στον Τσίπρα μαζί με τον Καραμανλή. Ένας από τους γελωτοποιούς του βασιλέως το επαναφέρει κατά διαστήματα.
Η πραγματικότητα δικαίωσε και τον Παυλόπουλο -που αποδείχθηκε καλός πρόεδρος- και τον Τσίπρα που τον πρότεινε παρότι οι μακιαβελικοί ερασιτεχνισμοί των Σαμαρά-Βενιζέλου που προηγήθηκαν έδιναν στον νέο πρωθυπουργό το δικαίωμα να προτείνει και αυτός κάποιον από το κόμμα του και να τον εκλέξει – αφού χρειάζονταν μόλις 120 ψήφους- και να κλείσει το κύκλωμα εξουσίας.
Η Ιστορία εκδικείται. Εν προκειμένω τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σήμερα φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός το φθινόπωρο του 2019. Αλλά, αν τα καταφέρει – κομμάτι δύσκολο, την άνοιξη του 2020 πρέπει να πάει ξανά σε εκλογές που θα προκληθούν από την διαφαινόμενη αδυναμία της Βουλής να εκλέξει πρόεδρο. Όλοι αντιλαμβάνονται τι θα συμβεί αν προλάβει να δείξει το είδος της διακυβέρνησης που έχει σκοπό να ασκήσει. Άρα θα θέλει οπωσδήποτε εκλογή προέδρου.
Για να τον συνδράμει ο Βαγγέλης Βενιζέλος -τις υποδείξεις του οποίου αποδέχεται συχνά- μιλάει για «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» – με την έννοια να μην μπορεί να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή. Αν εννοεί ότι υποψήφιος σ’ αυτή την εκλογή θα είναι ο ίδιος με την υποστήριξη της ΝΔ και του Κινάλ, όπως του καταλογίζουν πολλοί, πρόκειται για μια ακόμη σαπουνόφουσκα: ούτε η ΝΔ ως κόμμα, ούτε η Φώφη το θέλουν.
Ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί πολιτική σταθερότητα και να μην διακοπεί άδοξα η ζωή της -όποιας- κυβέρνησης θα προκύψει το 2019- η επανεκλογή του Προκόπη Παυλοπούλου, για την οποία κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να τοποθετηθούν όλα τα κόμματα πριν από τις εκλογές.
Το 2009 ο Γ. Παπανδρέου τίναξε στον αέρα την προσπάθεια του Καραμανλή να ανασχέσει τη δημοσιονομική εκτροπή, προκαλώντας διαρκή προεκλογική περίοδο με την απίστευτη αναγγελία ότι το ΠΑΣΟΚ θα καταψήφιζε το 2010 Κάρολο Παπούλια για να γίνουν εκλογές και μετά θα τον… υπερψήφιζε! Το 2014 ο Τσίπρας συζητούσε το πακέτο «εκλογή προέδρου» και ταυτόχρονα προσδιορισμός ημερομηνίας προώρων εκλογών», αλλά το υπονόμευσε ο Σαμαράς και προέκυψαν οι εκλογές… χωρίς παρένθεση.
Στην επόμενη προεδρική εκλογή όμως η ανανέωση της θητείας του Προκόπη Παυλοπούλου είναι μονόδρομος. Όχι μόνο γιατί ως πρόεδρος το αξίζει ή γιατί διασφαλίζεται η πολιτική σταθερότητα, αλλά και γιατί τα κόμματα δεν θα έχουν άλλη επιλογή που να διασφαλίζει την ίδια την εκλογή. Αν πρωθυπουργός είναι ο Κυριάκος θα είναι αδιανόητο να προτείνει κάποιον άλλον και ειδικά τον Βαγγέλη Βενιζέλο, χωρίς οι βουλευτές του να κάνουν χρήση του δικαιώματος που έκανε ο ίδιος το 2015 και να μην τον ψηφίσουν. Από την πλευρά του ο Τσίπρας, που τον πρότεινε ήδη το 2015, δεν θα έχει λόγο μην τον ξαναψηφίσει.
Αν είναι πρωθυπουργός ο Τσίπρας -ή άλλος- αυτονόητα θα ξαπαπροτείνει τον Παυλόπουλο τον οποίο επίσης αυτονόητα θα ξαναψηφίσει η ΝΔ. Κοντολογίς βρισκόμαστε μπροστά σε μια τυπική περίπτωση στην οποία τις επιλογές των κομμάτων θα επιβάλλουν οι πολιτικές εξελίξεις και όχι το αντίθετο. Για τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη η επανεκλογή Παυλοπούλου θα είναι όρος επιβίωσης ή αναγκαστική επιλογή – ανάλογα με το ποιος θα είναι στη κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση.
Όχι κι άσχημα. Και ο μόνος λόγος μη ισχύσει αυτή η «νομοτέλεια» θα είναι να έχουν τρέξει η διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης και να ισχύσει εκλογή από το λαό -ενδεχόμενο μάλλον χλωμό.
Προκόπης Παυλόπουλος: Η επανεκλογή του ως διασφάλιση πολιτικής σταθερότητας