Ξημερώματα της 26ης Απριλίου 1986 εξερράγη ο 4ος κινητήρας στο πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας του Τσέρνομπιλ. Ήταν το μεγαλύτερο πυρηνικό δυστύχημα της ανθρωπότητας που επηρέασε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. 
Εκείνο το βράδυ οι χειριστές έκαναν δοκιμές στους ατμοστροβίλους προκειμένου να δοκιμάσουν ότι το σύστημα ψύξης θα λειτουργούσε σε περίπτωση μιας αναγκαστικής διακοπής λειτουργίας του αντιδραστήρα.  200 εργαζόμενοι βρίσκονταν τη στιγμή της έκρηξης στο εργοστάσιο.
Η ισχύς της πίεσης του ατμού αυξήθηκε δέκα φορές περισσότερο από την προβλεπόμενη με αποτέλεσμα να καταστραφεί το περίβλημα από τις στήλες καυσίμου και τα δισκία να διασκορπιστούν μέσα στον αντιδραστήρα, ο οποίος εξερράγη. Ακολούθησε μια ακόμη ισχυρή έκρηξη από την οποία προκλήθηκαν φωτιές γύρω από το εργοστάσιο και στην οροφή του κτιρίου. Δύο εργάτες πέθαναν επιτόπου ενώ 24 πυροσβέστες που έφτασαν πρώτοι στο σημείο για να σβήσουν τις φωτιές πέθαναν σε διάστημα λίγων μηνών.
Σύμφωνα με τον Αλεξάντερ Χέλερμαν, ο οποίος ζούσε με την οικογένεια του στο Πρίπιατ, την κοντινότερη πόλη: «Το σπίτι μου ήταν στο Πρίπιατ. Είδα τα πάντα καθαρά. Είδα μια μεγάλη λάμψη. Πλησίασα τον τέταρτο αντιδραστήρα και είδα το τείχος να καταρρέει. Οι αντλίες έπεσαν κάτω. Ενημέρωσα τον επικεφαλής του σταθμού για όλα κι εκείνος με τη σειρά του ενημέρωσε τη Μόσχα. Οδηγούσαμε στο σταθμό και βλέπαμε μια μεγάλη ροζ λάμψη. Ο επικεφαλής του σταθμού με κοίταξε και μου είπε τρεις λέξεις μόνο. Είναι μια φυλακή. Ακόμα θυμάμαι αυτές τις λέξεις.»
Tο ραδιενεργό νέφος παρασύρθηκε από τον αέρα και έφτασε από τη Λευκορωσία, την Ουκρανία και την Ευρωπαϊκή Ρωσία, μέχρι τη Σκανδιναβία στα βόρεια, την Ελλάδα και τη νότια Ιταλία στα νότια και τη δυστική Ελβετία.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της πρώτης έρευνας, η τραγωδία οφειλόταν σε ανθρώπινα σφάλματα. Η δεύτερη έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 1991 ανέφερε ότι η καταστροφή είχε προκληθεί από δυσλειτουργίες στην αρχική σχεδίαση του αντιδραστήρα RBMK.
Τεράστιες ποσότητες ραδιενέργειας απελευθερώθηκαν στην ατμόσφαιρα. Ωστόσο, η καθυστερημένη ενημέρωση των πολιτών και οι ελλιπείς ιατρικοί έλεγχοι, προκάλεσαν χιλιάδες θανάτους, αρρώστιες και τερατογενέσεις.
Χιλιάδες άνθρωποι νόσησαν με καρκίνο και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.«Μας είπαν ότι θα φύγουμε για τρεις μέρες. Είχαμε μόλις ξεκινήσει τις προετοιμασίες για το Πάσχα. Μας πήγαν σε κτίριο μιας γειτονικής πόλης όπου είχαν εγκατασταθεί ήδη πολλές άλλες οικογένειες. Δεν μπορώ να περιγράψω τι τραβήξαμε», είχε πει η Μαρία Προκοπίβνα που ζούσε στην πόλη Πριπιάτ.
Μετά την έκρηξη, η πόλη Πριπιάτ, η οποία είχε ιδρυθεί το 1970 για να στεγάζει τους εργάτες του Πυρηνικού Σταθμού Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ, εκκενώθηκε και δεν κατοικήθηκε ποτέ ξανά. Σήμερα είναι μια πόλη-φάντασμα.