Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΥΛΙΚΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΠΑΛΑΡΙΣΜΕΝΗ ΦΥΛΑΚΗ

του ΘΥΜΙΟΥ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα για την αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός κινήματος που με αφετηρία την ανθρώπινη αξιοπρέπεια θα καταλήξει στο να ορθώσει το ανάστημά μας ενάντια στην λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ανοικτό πόλεμο μεταξύ των εργαζομένων όλης της γης με όσους αντιπροσωπεύουν και προωθούν το νεοκαπιταλιστικό σύστημα των πολυεθνικών.
Το πάθος για την προώθηση της υλικής ευημερίας σε βάρος των ηθικών αξιών και της δικαιοσύνης έγινε ο δούρειος ίππος για να τρυπώσουν στη ζωή μας έννοιες, όπως οικονομική κρίση, δημοσιονομική προσαρμογή, μνημόνια κλπ. Με χρηματοοικονομικά τρικ καταργήθηκε κάθε έννοια επιχειρηματικής ηθικής και νομιμοποιήθηκε η άνιση διανομή του παραγόμενου πλούτου ανεξάρτητα από τόπους, πατρίδες, λαούς. Στα βαγόνια της παγκοσμιοποίησης μεταφέρονται τεράστια ποσά, όχι για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, αλλά για να πλουτίσουν περισσότερο ελάχιστοι άνθρωποι που κινούν τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας.
Πως λοιπόν μπορεί να αντιδράσει ο σύγχρονος Έλληνας σ’ αυτήν την ψευδαίσθηση της υλικής ευημερίας που δεν είναι τίποτε άλλο από μια αμπαλαρισμένη φυλακή; Ποια μέσα πρέπει να χρησιμοποιήσει για να αποκρούσει την οργανωμένη πλύση εγκεφάλου που του γίνεται από τα ΜΜΕ υπέρ της παγκοσμιοποίησης και κατά των εθνικών ορίων; Μόνο ένα. Την απόρριψη. Ο δρόμος που μας δείχνει ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός καταλήγει στον αφανισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στην εργασιακή δουλεία χωρίς την παραμικρή διάθεση υπερβολής.
Δεν θα σταθώ σε πολιτικά πρόσωπα και στο τι πρεσβεύει ο καθένας. Μικρή σημασία έχει. Η αναζήτησή μου αφορά μόνο, στοιχεία ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού τα οποία συνειδητά και με πρόγραμμα αφού εφαρμοστούν, να αποδοθούν ως δώρο στην ελληνική κοινωνία. Η σημερινή κυβέρνηση έχει στις κατευθυντήριες γραμμές της –και χωρίς να αναφέρεται πουθενά στο καταστατικό του κόμματος– την δικαιοσύνη στην οικονομία και την δικαίωση της εργασίας. Παρά το ιδεοληπτικό βάρος που κουβαλά κάθε αριστερός συνασπισμός, μπόρεσε όχι μόνο να εκσυγχρονιστεί στα πρότυπα της ευρωπαϊκής αριστεράς, αλλά και να πολεμήσει κατά μέτωπο την επιχειρηματική διαπλοκή. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι ρίζες αυτής της διαπλοκής ξεκινούν από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και γιγαντώθηκαν στην πενταετία 2010-2015 (όταν ο κ. Παπανδρέου μετουσίωσε σε πράξη το πρόγραμμα υποταγής της χώρας στα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα) κατανοεί και την δυσκολία αυτού του εγχειρήματος.
Η αποδοχή και η στήριξη από τον κόσμο,  κάθε προσπάθειας καταπολέμησης της διαπλοκής είναι δεδομένη. Γι αυτό και απαιτείται τεράστια προσοχή σε ότι αφορά ΄΄τις μεταγραφές΄΄ πολιτικών προσώπων που στο πρόσφατο παρελθόν  εκδιώχθηκαν κακείν κακώς από την ελληνική κοινωνία. Το προνόμιο των αποτυχημένων επιλογών που διατηρεί η Νέα Δημοκρατία είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας.
Το να μαζεύει κάποιος «αδέσποτα της πολιτικής», δεν είναι επένδυση. Είναι συνταγή αυτοκαταστροφής. Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από άφθαρτους πολιτικούς άνδρες που θα λειτουργούν με γνώμονα την προσφορά προς το σύνολο και όχι με βάση τις προσωπικές επιδιώξεις και την πολιτική επιβίωση τους με όποιο τίμημα.
Η σύνδεση του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού με τον Καραμανλισμό δεν συνεπάγεται απαραίτητα την υιοθέτησή του απ’ όλους, ακόμη κι αν αυτοί είναι απόγονοι του Εθνάρχη ή διετέλεσαν υπουργοί σε παλαιότερες κυβερνήσεις. Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός δεν έχει κομματική στέγη και δεν αποτελεί κληρονομικό δικαίωμα. Είναι ιδέα. Και ως ιδέα υπάρχει και λειτουργεί στο μυαλό και στις καρδιές αυτών που την πιστεύουν και την διαδίδουν. Είτε είναι πολιτικός, είτε είναι απλός πολίτης. Με απλά λόγια, ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός είναι στάση ζωής. Είναι η καθημερινότητα κάποιου που σέβεται τα δικαιώματα των άλλων, που δεν φοβάται την δικαιοσύνη στην οικονομία, που επιθυμεί την δικαίωση της εργασίας όχι μόνο την δική του αλλά και των συμπολιτών του. Είναι η ελευθερία, η ισονομία, η δημοκρατία αποτυπωμένες τόσο ορθολογικά, ώστε να μην αμφισβητούνται από κανέναν. Παρά μόνο από αυτούς που η φτωχοποίηση της κοινωνίας είναι ο δικός τους πλούτος…
Υ.Γ.: Θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο μ’ ένα απόσπασμα από το βιβλίο του μοναδικού φιλόσοφου της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του Προκόπη Παυλόπουλου «Το λυκόφως των πολιτικών ηγεσιών»:
«Μήπως ο αγώνας αντίδρασης και αντίστασης σ’ αυτό το ιδιότυπο οικονομικό «Δόγμα του Σοκ» συνίσταται, κυρίως, στο να υπερασπισθούμε τις πολιτικές ηγεσίες που παρακμάζουν, ενισχύοντας τη δημοκρατική τους νομιμοποίηση; Και για να καταστεί τούτο εφικτό ν’ απαιτήσουμε, ως αντάλλαγμα, απ’ αυτές ν’ αντισταθούν σθεναρά στο Λεβιάθαν της νεοφιλελεύθερης Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης και να πάρουν, ξανά, στα χέρια τους τις τύχες εκείνων οι οποίοι τους τις εμπιστεύθηκαν, περιορίζοντας έτσι την οικονομία και τους εκπροσώπους της στο ρόλο που τους επιφύλαξε ο καπιταλισμός πριν τη στρέβλωσή του ή, ορθότερα, τον intra muros βιασμό του;»