Τα Νεοφιλελεύθερα Εγκλήματα Παγκοσμίως και ο Ρόλος του ΔΝΤ – Είναι το ΔΝΤ μια Εγκληματική Οργάνωση;

Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Τα Νεοφιλελεύθερα Εγκλήματα Παγκοσμίως και ο Ρόλος του ΔΝΤ – Είναι το ΔΝΤ μια Εγκληματική
«Τι έχουν κάνει  όλοι τους; Έχουν έρθει με ένα συνολικό concept, με ένα σχέδιο αντίληψη, μια συνταγογραφία που εφάρμοσαν σε διάφορες χώρες και μέσα σε 3-4 μήνες, με αυτή την συνταγογραφία μας έχουν φτιάξει εκατοντάδες χιλιάδες οδηγίες αποφάσεις κλπ. Δεν γράφονται αυτά από 15 ανθρώπους σε 3 μήνες. Αυτά, έχει στηθεί ένα παραμάγαζο. Το παραμάγαζο είναι οι δυνάμεις του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού, είναι διοικητές τραπεζών, είναι πρώην στελέχη τραπεζών, είναι μεγάλα δικηγορικά γραφεία που διαμεσολαβούν για λογαριασμό της διαπλοκής και όλο αυτό το σύστημα, πληροφορεί, προτείνει, ιεραρχεί τις προτάσεις και μπουκώνει την τρόικα. Και η τρόικα τα παίρνει αυτά, τα εντάσσει στο γενικό της σχέδιο και μας τα φέρνει ως αποφάσεις…»
(Νίκος Κοτζιάς, συνέντευξή του στις 21/1/2011, http://www.koutipandoras.gr)
(Παρέμβαση δική μου : Προς τους Δικαστές των Ανωτάτων Δικαστηρίων :  όταν κρίνετε περιπτώσεις αντισυνταγματικότητας Μνημονιακών Νόμων, μη ξεχνάτε ότι κρίνετε νόμους συνταγμένους από «παραμάγαζα»)
 
Σύγκρουση Πολιτισμών, Νεοφιλελεύθερη Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων και τα Διεθνή της Όργανα Επιβολής της
 
Δεν υπάρχει Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, δεν υπάρχει Εθνική Τάξη Πραγμάτων, που να μην έχει ως θεμέλιό της τα Πολιτιστικά Πρότυπα που πρεσβεύει και πασχίζει να επιβάλει ή διατηρήσει από άλλα πολιτιστικά πρότυπα τα οποία θεωρεί ότι τα απειλούν και επιπλέον δεν θεωρούνται «ενσωματώσιμα» στην περίπτωση που επιχειρηθεί για οποιοδήποτε λόγο η «σύζευξή» τους.
Ο Samuel P. Huntington («Η Σύγκρουση των Πολιτισμών», εκδ. Terzo Books, 3^η έκδοση, Αθήνα, 2001), εντάσσει μεταξύ άλλων στο συνολικό κάδρο των πολιτισμικών συγκρούσεων σε παγκόσμια κλίμακα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ως εκείνου του Διεθνούς Οργανισμού, που μαζί με άλλους Διεθνείς Οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ και η Παγκόσμια Τράπεζα, συμβάλλουν με τη δράση τους στις διαπολιτισμικές συγκρούσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. (σελ. 287) Πολύ εύστοχα ο Huntington, διακρίνει τη σημασία του πολιτισμικού υποβάθρου στις διαφορές αντιλήψεων πάνω σε οικονομικά ζητήματα, τα οποία στην καθημερινή τους «τεχνοκρατική» ανάλυση, ποτέ σχεδόν δεν αναφέρονται στο πολιτισμικό τους υπόβαθρο. Έτσι για παράδειγμα, αναφερόμενος στις σχέσεις Ασίας – ΗΠΑ μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, και στην οικονομική ανάπτυξη των ανατολικοασιατικών χωρών που ακολούθησε, (πέραν της Ιαπωνίας που βεβαίως είχε πολύ νωρίτερα προηγηθεί), υπογραμμίζει πως «Οι Ασιάτες…, άρχισαν ολοένα και περισσότερο να επιβεβαιώνουν την εμπιστοσύνη στις αξίες τους και στους θεσμούς τους καθώς και στην ανωτερότητα της κουλτούρας τους έναντι της δυτικής. Αντιθέτως, οι Αμερικανοί, κυρίως μετά τη νίκη τους στον Ψυχρό Πόλεμο, είχαν την τάση να υποθέτουν ότι οι αξίες και οι θεσμοί τους έχουν παγκόσμια εφαρμογή, και, επίσης, ότι είχαν ακόμα τη δύναμη να καθορίζουν την εξωτερική και εσωτερική πολιτική των ασιατικών κοινωνιών». (ό.π., σελ.313) Ίσως, πουθενά καλύτερα να μην έχει διατυπωθεί καλύτερος χαρακτηρισμός του ΔΝΤ από εκείνον που του έγινε από τον Γκεόργκι Αρμπάτωφ, ο οποίος χαρακτήρισε τους ανθρώπους του ΔΝΤ «νέο-μπολσεβίκοι που λατρεύουν να απαλλοτριώνουν τα λεφτά άλλων ανθρώπων, να επιβάλλουν αντιδημοκρατικούς και ξενόφερτους κανόνες οικονομικής και πολιτικής καθοδήγησης και αποπνικτικής οικονομικής ελευθερίας». (ό.π., σελ.250).
Ο Δυτικός Πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε και όπως, ειδικότερα, έχει «εξειδικεύσει» κάτω από διάφορα «Κεφάλαια» του Πολιτισμικού του Χάρτη, που συχνά αναφέρονται με τη λέξη «Κεκτημένο» («Κεκτημένο» Νομικό, «Κεκτημένο» Κοινωνικό, «Κεκτημένο» Πολιτικό, «Δικαιακό» «Κεκτημένο», Δημοκρατικό «Κεκτημένο», «Κεκτημένο» Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κ.λπ.), αντιμετωπίζει την ολομέτωπη επίθεση του Νεοφιλελευθερισμού, του οποίου τα πολιτισμικά προτάγματα, αμφισβητούν στο σύνολό τους τα παραπάνω «Κεκτημένα», τα οποία και επιχειρεί μεθοδικά να ξεριζώσει, τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έχει εγκαθιδρύσει την Παγκόσμια Αυτοκρατορία του, κι αυτό άσχετα με το αν ενίοτε χάνει και κάποιες «μάχες», διότι ό,τι έχει σημασία εδώ, είναι η έκβαση του πολέμου.
Όπως έχω συχνά ισχυριστεί σε άλλα άρθρα μου, στον κρίσιμο αυτό αγώνα του, ο Νεοφιλελευθερισμός, δεν προτάσσει απευθείας τα πολιτισμικά του πιστεύω γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να συγκινήσουν κανέναν Άνθρωπο της Καθημερινότητας και του Μόχθου, εξόν από κάποιες οικονομικές ελίτ των οποίων όμως η ψήφος δεν αρκεί για να κατακτήσει την Εξουσία μέσω της Δημοκρατικής διαδικασίας. Αντί γι’ αυτό, έχει δημιουργήσει ένα τεχνητό «πολιτισμικό» κατασκεύασμα, τον «πολυπολιτισμό», που όχι μόνο ευνοεί μα και προωθεί τη βίαια πολιτισμική πρόσμιξη του Δυτικού πολιτισμικού προτύπου με «εισαγόμενα» πολιτισμικά πρότυπα, κυρίως του ισλαμικού, με το οποίο υπάρχουν σημαντικές πολιτισμικές διαφοροποιήσεις και κυρίως, μιλώντας για έναν πολιτισμό (τον ισλαμικό) με πάρα πολύ ισχυρές πολιτισμικές ρίζες και ακόμα πιο σημαντικό με οπαδούς πολύ πιο «δεμένους» με την κουλτούρα τους απ’ ό,τι οι Ευρωπαίοι με τη δική τους, ώστε να μην έχουν καμία διάθεση να «αφομοιωθούν» μερικές πτυχές έστω των πολιτισμικών τους παραδόσεων από αντίστοιχες Δυτικές πολιτισμικές αξίες.
Εδώ, δεν τίθεται ασφαλώς ζήτημα «ανωτερότητας» του ενός πολιτισμού έναντι του άλλου. Απλά, ο καθείς ταιριάζει περισσότερο προς την «ψυχολογία» των διάφορων λαών που τον ασπάζεται και τον υιοθετεί. Ούτε αντικρούομε την ελεύθερη πολιτισμική επικοινωνία των Λαών ώστε μέσω αυτής, το πολιτισμικό γίγνεσθαι να μπορεί να ρέει ελεύθερα στο ποτάμι του Ιστορικού Γίγνεσθαι, και επίσης ελεύθερα, να αποδέχεται ή να απορρίπτει ό,τι θεωρεί ο κάθε Λαός, η κάθε κοινότητα, η κάθε φυλετική ομάδα, ότι πρέπει ή επιθυμεί να ενσωματώσει, απορρίψει ή τροποποιήσει στο δικό του πολιτισμικό σύμπαν.
Ελεύθερα και όχι βίαια, όχι με νομικούς καταναγκασμούς της κυρίαρχης πολιτισμικής ομάδας που κατέχει την Εξουσία.
Είναι ακριβώς η βίαιη επιβολή, πολύ περισσότερο από το (μη) πολιτισμικό περιεχόμενο του πολυπολιτισμού, που προσωπικά, με τοποθετεί απέναντί του αρνητικά, μια βία, που εξικνείται έως της παράβλεψης της ουσιώδους Δημοκρατικής Αρχής, πως είναι η πλειοψηφία του Λαού που δικαιούται να καθορίζει τι πρέπει να ισχύσει σε κάθε ζήτημα που αφορά τον ίδιο και τη Χώρα του, σεβόμενη ταυτόχρονα τις απόψεις της μειοψηφίας, η οποία με τη σειρά της οφείλει να σέβεται τις απόψεις της πλειοψηφίας, εφόσον ομιλούμε για ομαλά λειτουργούσα Δημοκρατία. Η βία, πάντα φέρνει το αντικείμενό της, πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους, σε κατάσταση άμυνας και άρνησης, και παράγει φόβο όταν αυτό που επιβάλλεται μέσω της βίας, κατάδηλα επάγεται την επιδείνωση των όρων ζωής του ανθρώπου και αισθάνεται ότι απειλούνται θεμελιώδεις πολιτισμικές του αξίες. Αυτό με τη σειρά του παράγει εντάσεις, κοινωνικές αντιδράσεις και φαινόμενα ξενοφοβικά, όχι όμως αδικαιολόγητα. Στην ουσία καλλιεργούνται μέσω τέτοιων βίαιων πολιτικών, που «παίζουν» με τον πλέον κρίσιμο και επικίνδυνο (όταν το «παιχνίδι» που κάνεις σου ξεφύγει), παράγοντα που είναι ο πολιτισμικός παράγων.
Για μένα το ερώτημα ποιοι βρίσκονται πίσω απ’ την πολυπολιτισμική ιδεολογία και την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, είναι πολύ πιο σημαντικό απ’ την περιγραφή του ίδιου του (επί του παρόντος ανύπαρκτου) περιεχομένου της. Το ερώτημα αυτό δεν αναφέρεται σε ξωτικά και υπερβατικά όντα, αλλά, ποια πολύ γήινα όντα, είναι αυτά που σχεδιάζουν και προωθούν σε πλανητική κλίμακα τέτοιες παγκόσμιας εμβέλειας στόχους, εκτός κι αν ισχυριστούμε, ότι όλες αυτές οι συγκλίνουσες προς συγκεκριμένους στόχους παγκόσμιες στρατηγικές και πολιτικές, που ω! της τυχαιοτάτης τύχης, είναι όλοι οι στόχοι του Νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτοί εξειδικεύονται από δύο τρία πολύ συγκεκριμένα κέντρα, όπως Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και Παγκόσμια Τράπεζα, δεν αποτελούν παρά συμπτώσεις, και ότι η «πολυπολιτισμικότητα» και η «παγκοσμιοποίηση» ως «ιδέες» και ως παγκόσμιες πολιτικές, τυχαίως αναπτύχθηκαν κι άρχισαν να εγκαθιδρύονται σε διάφορα κράτη, χωρίς το ένα να γνωρίζει πώς και γιατί ξεπήδησαν αυτές οι ιδέες και πολιτικές στο διπλανό του κράτος, και ότι στη πορεία, όταν γεμάτοι έκπληξη είδαν ότι όλοι είχαν τις ίδιες ιδέες, απλά, συνέχισαν την πορεία τους, αφού προηγούμενα διαπίστωσαν πώς «εκ τύχης» σ΄ όλο τον κόσμο, όλοι οι λαοί, μια ωραία πρωία, ξυπνώντας, διαπίστωσαν πόσο πολύ τους λείπει μια παγκοσμιοποίηση και πόσο πολύ η κουλτούρα τους πρέπει πια να «αναβαθμισθεί» μέσω της παγκόσμιας ενοποίησης των αντιθέτων, και πόσο τέλος πάντων, τα κράτη θα ήταν πολύ καλύτερο να καταργηθούν και να υποκατασταθούν από ένα παγκόσμιο χωριό, που αντί για διακόσιες κυβερνήσεις, να υπάρχει ένας μονάχα παγκόσμιος δήμαρχος, που θα συνεπικουρείται στο έργο του από έναν παγκόσμιο σερίφη, από έναν παγκόσμιο ταμία, μια τεράστια δηλαδή εξοικονόμηση πόρων! Κάπως έτσι υποθέτω ότι ξεκίνησε το σχετικό story.
Αν θέλουμε να διαγνώσουμε που στοχεύει το πολυπολιτισμικό μοντέλο, δεν θα ακούσω τις καλές προθέσεις των ιδεολόγων που το στηρίζουν και το προπαγανδίζουν, μα θα πρέπει να δούμε στη πράξη τι προπαγανδίζει ως πολιτιστικά πρότυπα ο κυρίαρχος νεοφιλελευθερισμός που από την στιγμή της παγκόσμιας κυριαρχίας του και μετά άρχισε να ανθεί και η δίδυμη ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Προσέξατε πόσο προπαγανδίζει στους Δυτικούς ως παραδείσους χώρες στις οποίες οι εγκαθιδρυμένες τους κουλτούρες εστιάζουν αρκετά ως πολύ λίγο σε ό,τι στη Δύση θεωρείται ως «κεκτημένο», όπως, π.χ., τα ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνικό κράτος, δημοκρατικό κεκτημένο, ενώ εκθειάζονται στις χώρες εκείνες τέτοιες αρετές, όπως το «φιλικό» στις επενδύσεις και στις αγορές περιβάλλον, όπου αυτή η «φιλικότητα» ανάγεται στην απουσία κάθε «Δυτικού» τύπου κοινωνικού και εργασιακού κεκτημένου,  χώρες των οποίων τα πολιτισμικά τους πρότυπα ευνοούν χαμηλά επίπεδα προσδοκιών για «Δυτικού» τύπου βιοτικά επίπεδα, κουλτούρες οι οποίες επίσης δεν βρίσκονται ακόμα σ’ εκείνο το επίπεδο εξέλιξης που να θέσουν σε δευτερεύουσα σημασία τον σεβασμό προς την δύναμη της κάθε εξουσίας σύμφωνα με τα Δυτικά πολιτισμικά κριτήρια δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούτε έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με τις αντίστοιχες Δυτικές για τέτοια ζητήματα όπως τον ρόλο της θρησκείας στην πολιτική, τον ρόλο της οικογένειας, τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και το σπίτι κ.λπ.;
Την ίδια στιγμή όλες αυτές οι επιδιώξεις, όπως η πολυπολιτισμικότητα και η παγκοσμιοποίηση, όχι ασφαλώς από ουσιώδη αμέλεια, αλλά από ουσιώδεις λόγους προφύλαξης των αληθινών στοχεύσεων, δεν μιλούν σχεδόν ποτέ για το μεγάλο ερώτημα που είναι τελικώς ποια κοινωνία δομείται αργά αλλά σταθερά στη θέση των υπό συστηματική κατάρρευση Δυτικών κοινωνικών θεσμών και κοινωνιών εν τέλει;
Η απάντηση είναι ότι για την Υπερνεοφιλελεύθερη Νέα Τάξη Πραγμάτων, η κοινωνία όπως τη γνωρίζαμε, όπως τη γνωρίζει η Ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι κάτι που δεν υπάρχει, είναι ένα θεσμός ανύπαρκτος, που οφείλει να καταστεί ανύπαρκτος. Όλη αυτή η προπαγάνδα για το τέλος του «εθνικού» κράτους και για την πολυπολιτισμικότητα, ακριβώς αυτό το στόχο υποστηρίζει. Οι Αγορές δεν πρέπει να έχουν σύνορα, ούτε για το κεφάλαιο, (για λόγους προφανείς), ούτε για την εργασία, (για λόγους ακόμα πιο προφανείς). Τότε τι υπάρχει ή μάλλον τι πρέπει να υπάρξει στη θέση της; Εδώ η απάντηση αποκρύπτεται και στη θέση της αποκάλυψης του τελικού σκοπού προβάλλονται ενδιάμεσοι σκοποί όπως παγκοσμιοποίηση και πολυπολιτισμός με το πιο ακαθόριστο περιεχόμενο. Στο ερώτημα παγκοσμιοποίηση τίνος πράγματος (της δημοκρατίας ίσως; των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ίσως; της ευημερίας ίσως;), απλώς παραπέμπουν σε κάποιες γενικόλογες διακηρύξεις περί οικονομικής ανάπτυξης και άλλα παρόμοια, χωρίς όμως να εστιάζουν σε κανένα από τα «ίσως» που παραπάνω ενδεικτικά αναφέραμε. Που και που μονάχα, ακούς τη μαγική λέξη που με τη σειρά της ακούει στο όνομα «παγκόσμια διακυβέρνηση», ως το καταστάλαγμα όλης αυτής της στρατηγικής της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας, χωρίς ούτε μια κουβέντα που να απαντά σε τέτοια ερωτήματα, όπως, αυτή η παγκόσμια κυβέρνηση, ασφαλώς κυβέρνηση μιας παγκόσμιας κοινωνίας (όχι όμως και κράτους όπως η έννοια είναι γνωστή ίσαμε σήμερα, αφού υποτίθεται πως όλα τα κράτη θα αυτοκαταργηθούν δίνοντας τη θέση τους σε μια παγκόσμια κυβέρνηση, και η έννοια κράτος δεν θα σημαίνει παρά την ισχύ και τη δύναμη που έχει ένα όργανο παγκόσμιας διοίκησης). Ποιο το περιεχόμενο αυτής της κοινωνίας; Ποιοι οι κοινωνικοί θεσμοί, αν θα υπάρχουν; Πως θα εκλέγεται και κυρίως πως θα λογοδοτεί και σε ποιους αυτή η παγκόσμια κυβέρνηση;
Ο πολυπολιτισμός δεν διαθέτει εκείνη την εσωτερική ενότητα που καθιστά τους πολιτισμούς μια βάση ή που εν πάση περιπτώσει οι ιδιαίτερες ιστορικά διαμορφωμένες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές αντιλήψεις αλλά και ψυχοσυνθέσεις μεγάλων ομάδων λαών παγκοσμίως καθιστούν στέρεη ή αρκετά στέρεη αυτή τη βάση. Ο πολυπολιτισμός για να το πω όσο πιο παραστατικά γίνεται δεν αποτελεί παρά μια πολυπολιτισμική σούπα με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Έτσι, ουσιαστικά, οι ιερείς της Νέας Τάξης Πραγμάτων, βιάστηκαν και βιάζονται, όχι από αμέλεια, να εκδώσουν πιστοποιητικό θανάτου των παλιών πολιτισμικών πραγματικοτήτων, χωρίς εν τούτοις να έχει γεννηθεί το νέο, απλά κυοφορείται, και μάλιστα η κύηση φαίνεται να είναι αρκούντως προχωρημένη. Το χρέος της Πολιτείας του Ανθρώπου, είναι αυτή η κύηση της  Ολοκληρωμένης και Ολοκληρωτικής όσο και Παγκοσμιοποιημένης Νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, να μην ολοκληρωθεί ποτέ. Ό,τιδήποτε αποτελεί έρεισμα αυτής της Βαρβαρότητας, πρέπει να απορριφθεί και καταπολεμηθεί. Η πολυπολιτισμική σούπα, είναι ένα απ’ αυτά τα ερείσματα.
Ο πολυπολιτισμός δεν μηδενίζει απλώς τις υπάρχουσες πολιτισμικές ταυτότητες, στην ουσία, δεν έχει πρόταση για κανενός είδους άλλη ταυτότητα.
Ειδικώς δε, και μ’ αυτό κλείνω το παρόν άρθρο, όταν η πολυπολιτισμικότητα υποστηρίζεται από την Αριστερά, κι αυτό συμβαίνει είτε λέγεται ρητά είτε υπόρρητα, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, θεωρώντας ότι η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί ένα σωσίβιο του χαμένου της κλασικού μαρξιστικού διεθνισμού, σ΄ αυτή τη περίπτωση δεν μπορώ να μη διακρίνω ένα ακόμα τραγικό λάθος της, στο επίπεδο της ανάγνωσης της πραγματικότητας αλλά και στο επίπεδο της αναγκαίας συγκρότησης και ανασυγκρότησης του ιδεολογικού της περιεχομένου και προσανατολισμού. Όταν αυτή η σύγχυση είναι παρούσα, τότε ο Αριστερός διεθνισμός, κι αφού προηγούμενα κακοποιηθεί και αλλοτριωθεί αρκούντως, μπορεί να βρει κάποιους καλούς λόγους υποστήριξης του πολυπολιτισμικού μορφώματος, οπωσδήποτε με την πρόταξη των πιο ανθρωπιστικών αιτημάτων, όχι υποκριτικά, αλλά που καταλήγουν στην υπεράσπιση μιας υποκρισίας, υποστηρίζοντας τις όποιες δήθεν ανθρωπιστικές αξίες αυτού του νεοταξίτικου πολυπολιτισμικού μορφώματος στην υπηρεσία της πιο ολοκληρωτικής αγοραίας νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ή πράγμα ακόμα χειρότερα, να υποστηρίζει την πολυπολιτισμικότητα αλλά όχι και τον νεοφιλελευθερισμό, ή να υποστηρίζει την πολυπολιτισμικότητα αλλά όχι και το «εθνικό κράτος» (εξόν από ένα παγκόσμιο αταξικό προλεταριακό κράτος, επί του παρόντος, τι είδους «κράτος» έχει υπόψη της η Αριστερά που θα αντικαταστήσει το «εθνικό» κράτος;), να υποστηρίζει την πολυπολιτισμικότητα αλλά όχι και την παγκοσμιοποίηση.
 
Διευκρινίσεις για την έννοια του εγκλήματος
 
Το χειρότερο έγκλημα, είναι το ιδεολογικοποιημένο έγκλημα. Είναι το έγκλημα που γίνεται υπέρ «Αξιών» και «Κοσμοθεωριών» και στο όνομα της «καθαρότητάς» τους. «Αξίες» και «Κοσμοθεωρίες», ευαγγελίζονται όλες οι ιδεολογίες. Αλλά όλες οι ιδεολογίες, ΔΕΝ επιλέγουν την αγιοποίηση κάθε δυνατού μέσου για την επιβολή των ιδεών τους. Δεν ευλογούν τη σπάθη, αρκεί να παίρνει κεφάλια «απίστων». Ο Νεοφιλελευθερισμός, ανήκει ακριβώς σ’ αυτή τη τελευταία κατηγορία. Πίσω και κάτω από την φαινομενικά τεχνοκρατική προσέγγιση των οικονομιών που επιχειρεί, (η Νεοφιλελεύθερη σκέψη είναι η πιο μαθηματικοποιημένη από κάθε άλλη Σχολή Οικονομικής Σκέψης), κρύβεται μια ισχυρά δομημένη ιδεολογία, που θα την βρείτε στα καθόλου μαθηματικά κείμενα των «πατριαρχών» της Νεοφιλελεύθερης Σχολής, των Friedrich August von Hayek και Milton Friedman. Δεν είναι τα μαθηματικά που έχουν σημασία στα τεχνοκρατικά μοντέλα, αλλά οι υποθέσεις που γίνονται σχετικά με το πώς ένα τεχνοκρατικό υπόδειγμα θα δομηθεί μαθηματικά, κι αυτές οι υποθέσεις, αντλούνται από την ιδεολογία στην οποία εντάσσονται.
Στις 18 Μαΐου 1988, ένα στέλεχος του ΔΝΤ, ο Davison L. Badhoo, έστειλε στον Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΔΝΤ Μισέλ Καμντεσί, την επιστολή παραίτησής του.
Ο λόγος; Τον εξηγεί στις πρώτες παραγράφους της  επιστολής του : ««Παραιτούμαι σήμερα από το προσωπικό του ΔΝΤ ύστερα από δώδεκα χρόνια και έπειτα από χίλιες μέρες εργασίας ως αξιωματούχος του Ταμείου, κατά τη διάρκεια των οποίων, πούλαγα διαλαλώντας τα φάρμακά σας και τις απάτες (tricks) σας  στις κυβερνήσεις και τους λαούς της Λατινικής Αμερικής, της Καραϊβικής και της Αφρικής. Για μένα, η παραίτησή μου είναι μια ανεκτίμητη απελευθέρωση, διότι μ΄ αυτή κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα σ’ εκείνο το μέρος που θα μου επιτρέψει να ελπίζω ότι θα ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων. Κύριε Καμντεσί, ξέρετε, το αίμα είναι τόσο πολύ, που κυλάει σε ποτάμια… Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο για να καθαριστώ από όλα όσα έκανα εν ονόματί σας και εν ονόματι των προκατόχων σας και υπό την επίσημη σφραγίδα σας». (Davison L. Badhoo :  Enough is Enough, New Horizons press, New York) Στην επιστολή του, ο Μπαντού αναφέρθηκε τεκμηριώνοντας το πώς χρησιμοποιούνται μαγειρεύονται οι αριθμοί ανάλογα με την περίσταση, ώστε σε κάθε περίπτωση, να δικαιολογούν τα προγράμματα «διαρθρωτικής προσαρμογής» που το Ταμείο επιβάλει στις χώρες. Σημειώνει επίσης : «…εμείς κάνουμε τις «μολυσμένες» εκτιμήσεις μας των οικονομικών επιδόσεων (μια εκτίμηση που γίνεται στη συνέχεια αποδεκτή σαν Βίβλος Αληθείας από τη Διοικητικό μας Συμβούλιο και την διεθνή κοινότητα), εμείς γράφουμε τη δική μας Επιστολή Προθέσεων κάτω από το όνομα του υπουργού Οικονομικών και του την παρουσιάζουμε προς υπογραφή, εμείς διαχειριζόμαστε το «πρόγραμμα» που εξειδικεύεται στην Επιστολή Προθέσεων (αυτό περιλαμβάνει τον προσδιορισμό αν η χώρα πέτυχε ή όχι τα «κριτήρια εκτέλεσης» που εμείς έχουμε καθορίσει, και αν, συνεπώς, θα εκταμιεύσουμε τους οικονομικούς πόρους που έχουμε δεσμευτεί και που άλλοι οργανισμοί που υποστηρίζουν το πρόγραμμα έχουν υποσχεθεί). Η όλη διαδικασία καθορισμού για το τι είναι «σωστό» για τη χώρα, η διατύπωση της «ορθότητας» σε νομικά κείμενα που εξειδικεύουν τους όρους και τα κριτήρια επίδοσης, η διαχείριση και εποπτεία του προγράμματος, αν έχει το δικαίωμα να σχεδιάσει, να ειδοποιηθεί η διεθνής κοινότητα για το αν εμείς θεωρούμε η όχι κατάλληλο να δημιουργήσουμε μια ακόμα «απόβλητη χώρα» (outcast country) ή «θέμα λέπρας» (leprosy case), επιτελείται όχι μονάχα από το Ταμείο ή από την υπηρεσία του αρμόδιου Τμήματος του Ταμείου, αλλά στις πλείστες των περιπτώσεων από ένα μονάχα ανώτερο στέλεχος που ενεργεί για λογαριασμό σας και κατ’ εντολή σας. Ένα τέτοιο στέλεχος θα μπορούσε να διατηρεί στα χέρια του, για οποιαδήποτε σκοπιμότητα, την οικονομική τύχη μιας χώρας και του λαού της, καθώς μεταβάλλεται από ανθρώπινη ύπαρξη σε Ανεξέλεγκτη (Unstoppable) Υπερεθνική Αρχή..».
Η παραπάνω περίπτωση του Μπαντού, ομοιάζει σε αρκετά σημεία με την περίπτωση του JohnPerkins («Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου», εκδ. Αιώρα, Αθήνα, 2007), με μόνη τη διαφορά ότι Πέρκινς ήταν ανώτερο στέλεχος ιδιωτικής Εταιρείας με διεθνή χρηματοοικονομική δραστηριότητα συνεργαζόμενη και με κυβερνήσεις. Ο Πέρκινς, μιλώντας ακόμα πιο ανοικτά, μιλά για «οικονομικούς δολοφόνους» (στους οποίους αυτοεντάσσεται) οι οποίοι δρουν με ένα τρόπο εκπληκτικά παρόμοιο με αυτόν που περιγράφει ο Μπαντού για το ΔΝΤ. Όπως γράφει ο Πέρκινς στο βιβλίο του ήδη από την εισαγωγή του, «Οι Οικονομικοί Δολοφόνοι (Economic Hit men) είναι υψηλόμισθοι επαγγελματίες που δουλειά τους είναι να εξαπατούν χώρες σε όλο τον κόσμο, αποσπώντας τους ποσά που ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια δολάρια. Διοχετεύουν χρήματα της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Αμερικανικής Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης [USAID], και άλλων οργανισμών «βοήθειας» των Ηνωμένων Πολιτειών προς άλλες χώρες, στα θησαυροφυλάκια των μεγάλων εταιρειών και στις τσέπες των λιγοστών πλούσιων οικογενειών που ελέγχουν τις φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη. Τα μέσα που χρησιμοποιούν για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι, μεταξύ άλλων, οι οικονομικές εκθέσεις με πλασματικά στοιχεία, οι νοθευμένες εκλογές, η εξαγορά, ο εκβιασμός, το σεξ και οι δολοφονίες. Το παιχνίδι που παίζουν είναι παλιό όσο και οι αυτοκρατορίες, αλλά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που διανύουμε, έχει πάρει νέες, τρομακτικές διαστάσεις. Όλα αυτά τα γνωρίζω από πρώτο χέρι, εφόσον υπήρξα και ο ίδιος ένας Οικονομικός Δολοφόνος». (σελ. 13) Και πιο κάτω, παρομοιάζει τους οικονομικούς δολοφόνους ως τέτοιας αποτελεσματικότητας ανθρώπους, που μπροστά τους ωχριούν οι «ρωμαίοι εκατόνταρχοι, οι ισπανοί κονκισταδόρες και οι ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις του δέκατου όγδοου και του δέκατου ένατου αιώνα. «Εμείς οι ΟΔ (Οικονομικοί Δολοφόνοι)… δεν κρατάμε σπαθιά, δεν φοράμε πανοπλίες ούτε ενδυμασίες που να μας κάνουν να ξεχωρίζουμε. Σε χώρες όπως είναι το Εκουαδόρ, η Νιγηρία και η Ινδονησία, ντυνόμαστε με τον τρόπο των ντόπιων δασκάλων και των ιδιοκτητών καταστημάτων. Στην Ουάσιγκτον και το Παρίσι υιοθετούμε την εμφάνιση των γραφειοκρατών και των τραπεζικών… Διακηρύττουμε τον αλτρουισμό μας και μιλάμε με τους ντόπιους δημοσιογράφους για όλα εκείνα τα έργα φιλανθρωπίας που φέρνουμε σε πέρας. Αραδιάζουμε σχεδιαγράμματα και εκθέσεις οικονομικών προβλέψεων στα τραπέζια των συσκέψεων των κυβερνητικών επιτροπών… Σπάνια καταφεύγουμε σε οτιδήποτε παράνομο, αφού το ίδιο το σύστημα είναι χτισμένο πάνω στην απάτη. Και το σύστημα είναι κάτι εξ ορισμού νόμιμο. Υπάρχει όμως ένας πολύ σημαντικός περιοριστικός όρος σε όλα αυτά : στην περίπτωση που αποτύχουμε, μπαίνει στο παιχνίδι μια ακόμα μοχθηρή ράτσα εκτελεστών, εκείνοι στους οποίους εμείς οι ΟΔ αναφερόμαστε με την ονομασία «τσακάλια»… Όποτε αναλαμβάνουν δράση, κυβερνήσεις πέφτουν και ηγέτες χωρών βρίσκουν βίαιο θάνατο σε «ατυχήματα». Και αν τυχόν αποτύχουν και τα τσακάλια, όπως συνέβη στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, τότε αναδύονται γι’ άλλη μια φορά τα παλιά πρότυπα. Τότε νεαροί Αμερικανοί στέλνονται να σκοτώσουν και να σκοτωθούν στο πεδίο της μάχης». (σελ. 32-33) (Δες και σελ. 14 όπου διευκρινίζεται ότι «…τα «τσακάλια» βρίσκονται στην υπηρεσία της CIA και που πάντοτε μας ακολουθούν κατά πόδας»).
Η Naomi Klein («Το Δόγμα του Σοκ», εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2010) αναφέρεται στην περίπτωση του Αργεντίνου δικαστή Κάρλος Ροσάνσκι, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 2006, δίκασε και κήρυξε ένοχο τον Μιγέλ Οβάλδο Ετσεκολάζ, αστυνομικό διευθυντή της περιφέρειας του Μπουένος Άιρες την περίοδο της δικτατορίας στην Αργεντινή, για εγκλήματα που διέπραξε μεταξύ του 1976 κα 1983. Το ενδιαφέρον εδώ είναι πως ο δικαστής Κάρλος Ροσάνσκι κατηγόρησε τον Ετσεκολάζ και για «εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας τα οποία διαπράχθηκαν στο πλαίσιο της γενοκτονίας που συντελέστηκε στη Δημοκρατία της Αργεντινής μεταξύ του 1976 και 1983» (σελ.141). Και τούτο διότι οι δολοφονίες και οι εξαφανίσεις των αντιφρονούντων «…έγιναν στο πλαίσιο ενός συστήματος, ήταν προσχεδιασμένες και διαπράχθηκαν με πανομοιότυπο τρόπο σε ολόκληρη τη χώρα, αποσκοπώντας όχι απλώς στη θανάτωση μεμονωμένων ατόμων, αλλά στην εξάλειψη των τμημάτων της κοινωνίας που τα άτομα αυτά αντιπροσώπευαν. Κατά συνέπεια, υποστήριξε ο  δικαστής, επρόκειτο για μια γενοκτονία, καθώς η γενοκτονία είναι η απόπειρα να εξοντωθεί μια ομάδα και όχι μια τυχαία σύνθεση μεμονωμένων ατόμων…» (σελ. 142)
Το ΔΝΤ, όπου έχει πάει τα τελευταία πενήντα τουλάχιστον χρόνια, μοίρασε απλόχερα τον πόνο, την εξαθλίωση, την φτώχεια, την ύβρη προς κάθε τι που έχει κάποια αξία σε ένα Κράτος Δικαίου, σε μια Δημοκρατία, προς τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ενίοτε, με όπλο τις πολιτικές του, οδήγησε ανθρώπους στα όρια των ψυχικών τους αντοχών οδηγώντας τους στην αυτοχειρία. Ό,τι έπραξε και πράττει φέρει το στίγμα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας του. Δεν επιζητεί να λύσει προβλήματα. Επιζητεί να αλλάξει το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο των χωρών στις οποίες δραστηριοποιείται με την ιδιότητα του δανειστή. Δεν επιζητά πολιτικές αλλαγές, μα πολιτειακές. Επιδιώκει μια άλλου τύπου οργάνωση των ανθρώπων, διαγράφει την κοινωνία, προωθεί την έννοια της Ιδιωτικής Δύναμης (κυρίως οικονομικής) ως της καθοριστικής παραμέτρου που θα πρέπει να καθορίζει τις εξελίξεις, να θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού, που θα μοιράζει όπως αυτή θεωρεί καλύτερο τα όποια οφέλη από την «ανάπτυξη», εφόσον μια τέτοια διανομή δεν θα απειλεί την «ισορροπία» της οικονομίας και των αγορών.
Είναι όλο αυτό το γενικό πλαίσιο, το οποίο συνθέτει το «εγκληματικό» προφίλ του ΔΝΤ, που στη συνέχεια μπορεί να εξειδικευτεί κατά περίπτωση.
Ασφαλώς, δεν πρόκειται εδώ η έννοια του εγκλήματος να προσεγγισθεί με την τυπική αυστηρότητα της Νομικής Επιστήμης και της Δικονομίας. Εν προκειμένω πρόκειται να διερευνήσουμε το έγκλημα υπό την έποψη της βίαιης επιβολής μιας ιδεολογίας ως κυβερνητικής πολιτικής με διαδικασίες, μέσα και περιεχόμενο που δεν τυγχάνουν της δημοκρατικής έγκρισης εκ μέρους του Λαού και που δεν συνάδουν με την συνταγματική νομιμότητα μιας Δημοκρατικής Πολιτείας και εκείνων των Διεθνών Συμφωνιών, Συμβάσεων και του Διεθνούς Δικαίου που συνιστούν το υπερεθνικό Κεκτημένο εντός του οποίου είναι ενταγμένη μια ελεύθερη Δημοκρατική Χώρα.
Συνεπώς «έγκλημα» εν προκειμένω νοείται [1^ον] η πολιτική που επιβάλλεται βίαια, κόντρα στην έννομη Συνταγματική Τάξη ή/και το Υπερεθνικό Κεκτημένο που γίνεται αποδεκτό σε μια Χώρα (πολύ δε περισσότερο ότι σκοπεί στην ανατροπή της) και [2^ον] τα νομικώς απαράδεκτα χρησιμοποιούμενα μέσα επιβολής της άνω πολιτικής. Οι περιπτώσεις  [1] και [2] δεν αποκλείεται να ισχύουν ταυτόχρονα.
Βεβαίως, δοθέντος ότι εστιάζουμε σε έναν Διεθνή Οργανισμό, (ΔΝΤ), αυτό δεν σημαίνει ότι οι (καθ’ ημάς) εγκληματικές του πράξεις έχουν αναγκαίως και διεθνή χαρακτήρα (υπαγόμενες στο Διεθνές Δίκαιο) ή/και «εθνικό» χαρακτήρα υπαγόμενες σε εθνικό δίκαιο, απλώς και μόνο διότι το ΔΝΤ εμπλέκεται ενεργά στην επιβολή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε μια Χώρα. Πρέπει να συντρέχει η εκ μέρους του «βίαιη επιβολή» αυτών των πολιτικών παρά την αντίθετη θέληση της κυβέρνησης κράτους στο οποίο λαμβάνει χώρα το γεγονός και παρά το Εθνικό και Διεθνές Δίκαιο. Ούτε από την άλλη, απαιτείται «συρροή» των εγκληματικών ενεργειών για να θεμελιωθεί ο χαρακτήρας του ως «οργάνωσης εγκληματικής». Θα αρκούσε η τέτοια σύστασή της να ισχύσει άπαξ. Π.χ., στην περίπτωση ας πούμε της Ελλάδας.
«Εγκληματική Οργάνωση» νοείται, στο παρόν άρθρο, εκείνη η συλλογικότητα, εθνική ή διεθνής αδιάφορο, η οποία δεν έχει μονάχα την κατάλληλη οργάνωση ούτε μονάχα διαθέτει την ανάλογη δύναμη και εξουσία, τυπική ή άτυπη αδιάφορο, αλλά, αρκεί να είναι ουσιαστική η συμμετοχή της για την επίτευξη του στόχου (1) ανωτέρω ή της περίπτωσης (2) της ίδιας παραγράφου.
Οι πολιτικές του ΔΝΤ που επιβάλλει σε πολλά κράτη τα οποία προσφεύγουν στη βοήθειά του ως και τα μέσα επιβολής των πολιτικών αυτών, εμπίπτουν στις κατηγορίες των άνω «εγκλημάτων». Η Ελλάδα, παρέχει ένα πολύ διδακτικό παράδειγμα για το πώς συντελείται ένα έγκλημα σε βάρος ενός Λαού και μιας Χώρας, με παράλληλη αφαίρεση της εθνικής της κυριαρχίας (δηλαδή με την επιβολή Κατοχής).
Έτσι για παράδειγμα, σε συνέχεια των παραπάνω, εδώ στην Ελλάδα ποιος δεν θυμάται την σε μέγιστο βαθμό άσκηση ψυχολογικής βίας σε ολόκληρο τον Λαό, μέσω των συστημικών ΜΜΕ και του πολιτικού προσωπικού που στήριζε τη κάθε φορά τα Μνημόνια, με καταφανή στόχο την καλλιέργεια φόβου και αυτοενοχής, προκειμένου να αποδεχτεί την δημιουργθείσα κατάσταση πραγμάτων αλλά και να μη διανοηθεί να επιμείνει σε πολιτικές επιλογές αντίθετες μ’ αυτές που γίνονταν αποδεκτές από τους δανειστές, πιέσεις που επίσης ασκήθηκαν και στους πολιτειακούς θεσμούς της Δημοκρατίας. Ποιος δεν γνωρίζει τις συνέπειες αυτών των ψυχολογικών εκβιασμών, ποιος δεν γνωρίζει ότι προκάλεσε την απώλεια ακόμα και ανθρώπινων ζωών; Ποια είναι η γνώμη ειδικών επιστημόνων, π,χ., ψυχιάτρων και άλλων ειδικών στον ψυχολογικό πόλεμο, αν αυτές οι ψυχολογικές στρατηγικές ανήκουν ως προς το περιεχόμενο και τις μεθόδους τους στις νόμιμες ψυχολογικές στρατηγικές και ως προς τα δύο τους χαρακτηριστικά (περιεχόμενο, μεθόδους); Πότε τα Δικαστήρια που ανακηρύσσουν συνταγματικούς εγκληματικούς Μνημονιακούς Νόμους, ασχολήθηκαν ποτέ με αυτό το ζήτημα, που από μόνο του θα ήταν αρκετό (πέραν κάθε άλλου αντιμνημονιακού επιχειρήματος) να τους καταστήσει άκυρους και αντισυνταγματικούς; Αυτά τα ίδια Δικαστήρια θα νομιμοποιούσαν ποτέ μια σύμβαση μεταξύ δύο ιδιωτών η οποία έχει καταρτιστεί υπό ανάλογο καθεστώς άσκησης ψυχολογικής βίας του ενός συμβαλλόμενου επί του άλλου ή άλλων αντισυμβαλλόμενων; Κι όμως! Στην προκειμένη περίπτωση αυτό ακριβώς νομιμοποιούν όταν εκδίδουν αποφάσεις υπέρ της συνταγματικότητάς τους. Ποιος αμφιβάλλει για το ποιες υπήρξαν οι Δυνάμεις εκείνες που αφαίρεσαν την Εθνική Ανεξαρτησία της Χώρας, που επέβαλαν πολιτικές που οδήγησαν στη μαζική εξαθλίωση του Λαού, στην οικονομική καταστροφή, στην κατάργηση και γελοιοποίηση της λειτουργίας των λειτουργιών όλων των θεσμικών φορέων Εξουσίας της Ελληνικής Δημοκρατίας, που οδήγησαν στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, που οδήγησαν σε αυτοκτονίες πολιτών, που οδήγησαν στην εστιασμένη οικονομική δολοφονία με όλες τις περαιτέρω συνέπειές της συγκεκριμένων τάξεων (με πρώτες στη λίστα των προγραφών τους συνταξιούχους και μισθωτούς); Αμφιβάλλει κανείς πως τη μπαγκέτα του μαέστρου τη κράταγαν το ΔΝΤ και η γερμανική κυβέρνηση (δια του υπουργού των Οικονομικών της μέσω του θλιβερά υποταγμένου στο Βερολίνο Eurogroup), και οι δύο ένοχοι των ιδίων εγκλημάτων κατά του Ελληνικού Λαού και του Ελληνικού Κράτους, εγκλήματα Διεθνή αλλά και στη βάση όλων σχεδόν των εθνικών νομοθεσιών της Ευρώπης και ασφαλώς της Ελλάδας;
Τίποτα από τα παραπάνω, δεν αποτελούν, για το ΔΝΤ, καινοφανή πράγματα, υπέρβαση των εντολών εκ μέρους κάποιων θερμόαιμων στελεχών του. Τα στελέχη του έκαναν ακριβώς αυτό που το ΔΝΤ περιμένει απ΄ αυτούς, έκαναν ό,τι εδώ και δεκαετίες το ΔΝΤ έκανε σε δεκάδες άλλες χώρες, πριν έρθει σε μας, αν και στην περίπτωση της Ελλάδας, συνέβησαν πράγματα, όντως καινοφανή από άποψη αθλιότητας, όπως π.χ., η επιβολή πολιτικών καθαρά τιμωρητικών χωρίς καμία οικονομική λογική και με συνέπεια την περαιτέρω επιδείνωση της οικονομίας της Χώρας που έδινε την ευκαιρία στην «Τρόϊκα» να επιβάλλει ακόμα πιο σκληρά μέτρα (εξόν από εκτός νομιμότητας).
Και περιττό να πούμε, αν κι αυτό αφορά σπάνιες εξαιρέσεις, αν υπάρχουν κι όλας, πως ό,τι παραπάνω διατυπώσαμε ως υποθέσεις και προϋποθέσεις ύπαρξης εγκληματικού γεγονότος εκ μέρους του ΔΝΤ στο οποίο εδώ εστιάζουμε, δεν αναιρούνται από οιαδήποτε οικονομικής φύσεως «επιτεύγματα» και «προόδους». Το να «βελτιώσω» π.χ., τις επιδόσεις του προσωπικού που εργάζεται στην επιχείρησή μου, υιοθετώντας την ποινή του ραβδισμού σε όσους ολιγωρούν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, ακόμα κι αν αυτή η τακτική, επέφερε «θετικά αποτελέσματα», εν τούτοις, αυτές οι «επιτυχίες» δεν θα αρκέσουν για να αποφύγω την τιμωρία του Νόμου. Όπως περιττό να πούμε και το πόσο η μέτρηση μονάχα των μακροοικονομικών δεικτών για τη μέτρηση των επιδόσεων, μια εστίαση που τόσο λατρεύει η Νεοφιλελεύθερη σκέψη διότι μέσα στη θέαση του δάσους δίνεται η δυνατότητα να αποκρυβούν όλα τα «προβληματικά δέντρα», ακόμα κι αν είναι η πλειοψηφία, αρκεί να κοιτάς το «δάσος» από τέτοια απόσταση ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις τις λεπτομέρειες της κατάστασης των δέντρων. Ας δώσουμε ένα παράδειγμα : «…ας πούμε ότι πάω σ’ ένα μπαρ και πίνω δέκα μπίρες. Όλα τα λεφτά που θα ξοδέψω για τις μπίρες είναι μια θετική συμβολή στο ΑΕΠ. Τώρα είμαι μεθυσμένος. Οδηγώ το αυτοκίνητό μου και τρακάρω με το αμάξι μιας οικογένειας. Όλοι σακατεύονται και θα χρειάζονται ιατρική φροντίδα για την υπόλοιπη ζωή τους. Το κόστος για το γερανό, τα σωστικά συνεργεία, τα δικαστήρια, την ποινή φυλάκισης που θα εκτίσω και τα ιατρικά έξοδα των θυμάτων, όλα είναι κομμάτι του ΑΕΠ. Σύμφωνα με αυτό το γελοίο σύστημα οικονομικής μέτρησης, πετρελαιοκηλίδες, διαζύγια και αεροπορικά δυστυχήματα είναι όλα θετικά γεγονότα γιατί είναι αφορμές να ξοδεύονται χρήματα και να ενισχυθεί το ΑΕΠ. Αντίθετα, αν χρησιμοποιούσαμε λογικά κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια, οι συνέπειες συμπεριφορών όπως η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, το κάπνισμα, η διαρροή τοξικών λυμάτων και η βλαβερή για την υγεία μόλυνση θα έπρεπε να υπολογίζονται ως αρνητικά νούμερα και να αφαιρούνται από το ΑΕΠ, όχι ως θετικά νούμερα που προστίθενται σε αυτό, όπως συμβαίνει τώρα…» (Kevin Danaher : 10 Λόγοι να καταργήσουμε το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, εκδ. Ελληνική Παιδεία ΑΕ, Αθήνα, 2010, σελ. 50).
 
«Η Κοινωνία είναι κάτι που δεν υπάρχει» και η νοσταλγία του 19ου Αιώνα
 
Από τη δεκαετία του 1970 κι εδώ, ζούμε την αδιαφιλονίκητη παγκόσμια κυριαρχία του Νεοφιλελευθερισμού. Ο Νεοφιλελευθερισμός στη πράξη, όχι όμως πολύ περισσότερο απ’ ό,τι και στην ιδεολογία του, είναι το μοναδικό σύστημα που απορρίπτει αυτό που κανένα άλλο σύστημα (εκτός των μηδενιστικών και αναρχικών) δεν διανοήθηκε ποτέ να αμφισβητήσει : την ύπαρξη της ίδιας της Κοινωνίας. («Η κοινωνία είναι κάτι που δεν υπάρχει», όπως το είχε συνοψίσει σε μια μόλις πρόταση η Μάργκαρετ Θάτσερ). Για τον Νεοφιλελευθερισμό, ο,τιδήποτε αποτελείται από πάνω από ένα άτομο, συνιστά «συλλογικότητα», υβριδική κατάσταση που υποθάλπει τον σπόρο του «κακού», και «κακό» εδώ είναι ό,τι απειλεί την (χωρίς όρια, ή μάλλον, με μόνα «όρια» τους θεσμισμένους κανόνες που καθιερώνουν την υπεροχή της ατομικότητας) «ατομική ελευθερία». (Η ίδια η «οικογένεια», ως κοινωνικός θεσμός, δεν είναι τυχαίο ότι αποτελεί αντικείμενο σχεδόν μηδενικής μέριμνας εκ μέρους του Νεοφιλελευθερισμού, ένας θεσμός που άλλοτε άμεσα άλλοτε έμμεσα, δέχεται όλες αυτές της δεκαετίες της Νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας τη διαρκή επίθεση των πολιτικών του, που τείνουν στην αποδυνάμωση της συνοχής της και τον ευτελισμό της ως θεσμού, και τούτο διότι, η οικογένεια, κι αυτή φέρει τον «σπόρο» της «συλλογικής [οικογενειακής] αλληλεγγύης» που ως τέτοιος, μπορεί και να απειλήσει την διακηρυχθείσα κατάργηση ως πραγματικότητας της «Κοινωνίας» στη Νέα Τάξη Πραγμάτων). Έχοντας λοιπόν, ο Νεοφιλελευθερισμός διαγράψει από τον κόσμο των ιδεών του την «Κοινωνία», ό,τι δομεί από εκεί και πέρα αλλά και πάνω σ’ αυτή του την αντίληψη, είναι ένα σύστημα που καταργεί τους πυλώνες που είναι δομημένοι αλλά και αντλούν την αιτία της ύπαρξής τους, από την ύπαρξη των «Κοινωνιών». Είναι ένα ολάκερο σύστημα σκέψης που καθόρισε την αντίστοιχη λειτουργία των «Κοινωνιών», ένα σύστημα που άπτεται της έννοιας του Δικαίου, της έννοιας των ποικίλων Δικαιωμάτων (κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, συλλογικών ΚΑΙ ατομικών), της έννοιας εν τέλει της ίδιας της Δημοκρατίας. Όμως, έχοντας καταργήσει τη «Κοινωνία» και τους θεσμούς της, για τον Νεοφιλελευθερισμό, δεν υπάρχει, ως λογική συνέπεια του παραπάνω δόγματός του, όχι μονάχα το ίδιο το «Κοινωνικό Κράτος», μα ούτε κι αυτό το «Κράτος» per se, διότι τι είναι το «κλασικό κράτος»; Είναι κι αυτό μια συλλογικότητα που εκπροσωπεί στο επίπεδο της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας αλλά και στο επίπεδο της οργάνωσης και άσκησης της εξουσίας στο εσωτερικό, τις απαιτήσεις της «θεμελιώδους» συλλογικότητας, της «Κοινωνίας». Επομένως, ούτε το Κράτος υπάρχει, κι από εδώ έχει ξεπεταχτεί και όλο το αφήγημα της Παγκοσμιοποίησης που είναι άρρηκτα δεμένο με το τέλος της άλλης μακραίωνης συλλογικότητας, του «εθνικού κράτους», και όλων των «εθνικών παραδόσεων», κυρίως των πολιτισμικών του, που πρέπει κι αυτές να αντικατασταθούν από ένα νέο «πολιτισμικό πρότυπο», αντάξιο της Νεοφιλελεύθερης Νέας Τάξης Πραγμάτων, που επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί μέσω της Πολυπολιτισμικότητας, τόσο «πολύ-πολιτισμικής», όσοι είναι εν τέλει τα ίδια τα άτομα που συγκροτούν την Ανθρωπότητα. Ο καθείς μπορεί να εκπροσωπεί το δικό του πολιτισμικό πρότυπο, αρκεί να μην γίνεται αναγωγή τους στις «καθαιρεθείσες» συλλογικότητες της «Κοινωνίας» και του «εθνικού κράτους» και όλων των συμπαρομαρτούντων τους.
Στον Νεοφιλελευθερισμό, τέτοιες κρίσιμες έννοιες, όπως «Δημοκρατία», «Δίκαιο», «Δικαιοσύνη», «Εργασία», «Ελευθερία», «Κοινωνία», «Κράτος», αποκτούν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο από εκείνο που η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει κατά νου. Όλες οι παραπάνω έννοιες, είναι παραφορτισμένες με οικονομικές και κοινωνικές αντιλήψεις του 19^ου αιώνα και πριν, και με επίκεντρο ανθρώπους-μοναχικά πρόβατα (ή, πράγμα που ποτέ δεν αναφέρεται : μοναχικούς-λύκους), οι οποίοι βιώνοντας την «πλήρη ατομική» τους «ελευθερία», περιφέρονται εδώ κι εκεί στον χωρίς σύνορα κόσμο, αναζητώντας την καλύτερη κάθε φορά (οικονομική) «ευκαιρία» για να την αδράξουν. Μόνο όπλο επιβίωσης είναι η «ικανότητα» που κι αυτή εδράζεται στον ορθολογισμό του homo economicus, έναν «ορθολογισμό» όμως που στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία προσεγγίζεται με το βλέμμα μιας «φυσικής» και όχι μιας «κοινωνικής» επιστήμης, και πάνω σ’ αυτή τη παραδοχή, χτίζονται και τα «τεχνοκρατικά» οικονομικά τους μοντέλα που υποθέτουν πως οι «άνθρωποι» συμπεριφέρονται και αντιδρούν, ή θα όφειλαν να συμπεριφέρονται και αντιδρούν, στα δεδομένα και μεταβολές του περιβάλλοντος, όπως κάθε άλλη «φυσική μεταβλητή». Οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, δεν θεωρούν την οικονομική επιστήμη κοινωνική επιστήμη αλλά την εντάσσουν στις θετικές επιστήμες. Δεν εξάγουν τα συμπεράσματά τους από την ιδιότητα του ανθρώπου ως «ζώου» πολιτικού και κοινωνικού, καθόλου κατ’ ανάγκην «ορθολογικού» σύμφωνα με τα κριτήρια της «ορθολογικότητας» που η οικονομική επιστήμη θέτει σε ένα καθαρά θεωρητικό επίπεδο, αλλά τον αντιμετωπίζουν στη βάση ορθολογικών υποθέσεων που προκύπτουν από την «ορθολογικότητα» εκείνη, που βασίζεται σε μαθηματικά μοντέλα που περιγράφουν ένα κόσμο, που οφείλει να συμπεριφέρεται όπως το μαθηματικό μοντέλο επιτάσσει και αν κάτι πρέπει να προσαρμόζεται στο άλλο είναι οι άνθρωποι στους αριθμούς και όχι το αντίστροφο. Όμως, κι αυτή η προσέγγιση, δεν είναι ικανοποιητική. Διότι εδώ η «ορθολογικότητα» του όποιου μαθηματικού μοντέλου, προκύπτει από την ορθολογικότητα των υποθέσεων που τίθενται σ’ αυτές. Και γιατί είναι «ορθολογικές» οι νεοφιλελεύθερες υποθέσεις; Διότι, έτσι, επειδή οι ίδιοι το λένε, επειδή έτσι αντιλαμβάνονται τους «φυσικούς νόμους». Και τι γίνεται τώρα, αν αυτούς τους «φυσικούς νόμους», όχι εγώ μα η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων τους αντιλαμβάνονται διαφορετικά, και κυρίως, την Κοινωνία και τους Νόμους της δεν την θεωρούν καθόλου ως αφύσικες καταστάσεις και μάλιστα, όταν αναφερόμαστε στο ανθρώπινο είδος, αποτελούν την Κυρίαρχη Ανθρώπινη Κατάσταση; Και πόσο δύσκολο είναι επί τη βάσει μη νεοφιλελεύθερων υποθέσεων, αλλά επί τη βάσει των αντιλήψεων όσων υποστηρίζουν το Κοινωνικό Κράτος, να κατασκευάσω κι εγώ απείρου πολυπλοκότητας και απείρου μαθηματικού κάλους μαθηματικά υποδείγματα, τα οποία πέραν πάσης αμφιβολίας θα απεδείκνυαν το δικό μου θεώρημα περί ορθολογικότητας; Συνεπώς δεν είναι κάποιο νεοφιλελεύθερο ορθολογικό υπόδειγμα που αποδεικνύει το οτιδήποτε. Πρώτα έχει κατασκευαστεί το ιδεολογικό πρότυπο, κι ακολούθως ήρθαν τα τεχνοκρατικά εργαλεία να το προπαγανδίσουν. Και το ιδεολογικό νεοφιλελεύθερο πρότυπο είναι ξεκάθαρο : Είναι μια προσπάθεια αναβίωσης του Μεσαίωνα πάνω στα σύγχρονα οικονομικά και αγοραία δεδομένα : Ο πλούτος μα και η οικονομική και πολιτική δύναμη στα χέρια λίγων χρηματοοικονομικών φεουδαρχών. Σε καθαρά επιστημονικό επίπεδο ο Νεοφιλελευθερισμός είναι μια Ψευδοεπιστήμη.
Κάθε άλλο ενδιαφέρον και αντίληψη των πραγμάτων, που παραπέμπει σε τέτοιες «απαρχαιωμένες» και «αντιπαραγωγικές» αντιλήψεις για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» όπως λ.χ. το μέχρι και την Παγκοσμιοποίηση του Νεοφιλελευθερισμού «ανθρώπινο δικαίωμα», κάποιος να έχει στη διάθεσή του το 1/3 του χρόνου για ύπνο και ανάπαυση, το 1/3 για να τον διαθέσει όπως ο ίδιος επιθυμεί και το 1/3 για εργασία, αυτή η αντίληψη, είναι εξοβελισμένο από τον κόσμο τους. Στον Νεοφιλελεύθερο χώρο, («κοινωνία» δεν μπορείς να το πεις), έχει συμβεί τούτο : το 1/3 του «ατομικού χρόνου» έχει καταργηθεί και ενσωματωθεί στο 1/3 του χρόνου εργασίας, όπως επίσης, και μέρος του 1/3 του χρόνου ανάπαυσης. Συνεπώς, κάθε αναφορά στις παραπάνω έννοιες όλων εκείνων (κυβερνήσεων, ΔΝΤ, Eurogroup, κ.λπ.) που είναι δεσμευμένοι στην προώθηση, προάσπιση και επιβολή της Νεοφιλελεύθερης Ατζέντας, θα πρέπει να ερμηνεύονται με βάση το δικό τους λεξιλόγιο, όπου οι λέξεις νοηματοδοτούνται με βάση τα Νεοφιλελεύθερα Δόγματα. Έτσι, όταν η Παγκόσμια Τράπεζα ή το ΔΝΤ ή οιοσδήποτε άλλος ομοϊδεάτης τους αναφέρονται π.χ., σε «ανθρώπινα δικαιώματα», εννοούν τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτά ανιχνεύονται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους. Όταν π.χ., όπως είδαμε, το ΔΝΤ απάντησε στον εμπειρογνώμονα του ΟΗΕ «Οι δραστηριότητες του ΔΝΤ προωθούν έμμεσα τα ανθρώπινα δικαιώματα (ιδίως τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα) συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός οικονομικού και θεσμικού περιβάλλοντος στο οποίο μπορούν να ευδοκιμήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα», εννοούν ΑΚΡΙΒΩΣ τα ΔΙΕΘΝΩΣ ΓΝΩΣΤΑ αποτελέσματα των πολιτικών τους. Η απάντησή τους είναι : «προωθούμε τη φτώχεια για το καλό των φτωχών»!  «προωθούμε την διάλυση του Κοινωνικού Κράτους για το καλό της κοινωνίας»! «αυξάνουμε τους ανέργους για το καλό της εργασίας»! Πώς; Κοροϊδευόμαστε; Δεν είναι ότι κάνετε λάθος λέγοντας αυτό!  Είναι ακριβώς αυτό που θέλει να ακούσει η Αθλιότητα, δείγμα, πως δεν την έχετε ακόμα πάρει στα σοβαρά, πράγμα καθόλου άσχημο γι’ αυτή και καθόλου καλό για σας.
Ζήτω λοιπόν, ο 19ος Αιώνας (και οι ρίζες του στους Αιώνες που προηγούνται αυτού).
(Όμως, μιας και η αναφορά μας γίνεται στον 19^ο αιώνα, ας διαβάσουμε μια αγγελία της εποχής, απ’ τη Μόσχα, όπως την δημοσίευσε στα 1801, η Gazette de Moscou : «Πωλούνται τρείς αμαξάδες, καλά εκπαιδευμένοι και πολύ εμφανίσιμοι, επίσης δύο κορίτσια  18 και 15 ετών με καλή εμφάνιση και ειδικευμένα σε διάφορες χειρονακτικές εργασίες. Από το ίδιο σπίτι πωλούνται δύο κομμωτές : ο ένας 21 ετών, ξέρει ανάγνωση και γραφή, παίζει μουσικό όργανο και εκτελεί χρέη αμαξηλάτη, ενώ ο άλλος είναι κατάλληλος για κομμωτής γυναικών…» (Hobsbawm, J. Eric: Η Εποχή των Επαναστάσεων 1789-1848, εκδ. ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ, Αθήνα, σελ. 29-30). Και για να μην κατηγορηθώ ότι διάλεξα την πιο ακατάλληλη εκείνη την εποχή τη χώρα για να φέρω σαν παράδειγμα, ας πεταχτούμε και στο Τσάρλεστον, (μένοντας πάντα στον 19^ο αιώνα) πόλη της Νότιας Καρολίνας τω ΗΠΑ, να αναπαράγουμε την είδηση  της τοπικής εφημερίδας Ταχυδρόμος του Τσάρλεστον, της 12^ης Απριλίου 1828 : «Μια οικογένεια που αξίζει πολλά!… Η καλύτερη που πουλήθηκε ποτέ. Αποτελείται από μια μαγείρισσα 35 χρονών, την κόρη της, 14 χρονών, και το γιό της, στα 8. Και οι τρείς πουλιούνται μαζί, ή με το κομμάτι, ανάλογα με την επιθυμία του αγοραστή». [Leo Huberman :  Τα Υλικά Αγαθά του Ανθρώπου, εκδ. Μπουκουμάνη, Αθήνα, 1977]. Υπάρχει καμία αναλογία με το σήμερα εκεί όπου επικρατεί ο Νεοφιλελευθερισμός; Στο επίπεδο της διατύπωσης του γεγονότος του συστήματος που διαλύει οικογένειες, όχι. Στο επίπεδο όμως της ουσίας, ναι. Διότι οι Νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δεν είναι περιώνυμες για τη διάλυση των κοινωνικών ιστών των χωρών που εφαρμόζονται, προστατεύοντας τον θεσμό της οικογένειας. Αντίθετα, οι πολιτικές του, διαλύουν οικογένειες, είτε μέσω της αναγκαστικής μετανάστευσης, είτε μέσω της εξαθλίωσης που οδηγεί σε διαζύγια, διαστάσεις κ.λπ. Απλά, 190 χρόνια μετά το 1828, βεβαίως, έχουμε προοδεύσει αρκετά ώστε τουλάχιστον να μην είναι ανεκτή τέτοια δημόσια συμπεριφορά, έστω και αν τη βιώνουμε λάθρα και υποκριτικά. Και οι παρατηρήσεις μας αυτές, χωρίς να ανοίξουμε άλλα «κεφάλαια» που «πληγώνουν τον πολιτισμό μας», όπως, π.χ, το κεφάλαιο της υπερεκμετάλλευσης της παιδικής εργασίας αλλά και της εργασίας των γυναικών παγκοσμίως. Σκεφθείτε, μια και αναφέρθηκα στη παιδική εργασία, ότι στα 1934, μόλις 84 χρόνια από σήμερα, (η εν ζωή μητέρα μου ήταν τότε 4 ετών), στατιστική στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, (δηλαδή, σε μια αναπτυγμένη και δημοκρατική χώρα), που αφορούσε τη μεταλλουργική βιομηχανία, επί 246 παιδιών-εργατών κάτω των 16 ετών, υπήρχαν 2 «εργάτες» κάτω των 3 ετών (!!!), άλλοι 2, ηλικίας 3-4 ετών, (!!!), άλλοι 8, ηλικίας 4-5 ετών (!!!), άλλοι 2, 5-6 ετών (!!!), άλλοι 7, ηλικίας 6-7 ετών (!!!), άλλοι 13, ηλικίας 7-8 ετών (!!!), άλλοι 15, ηλικίας 8-9 ετών (!!!), και οι υπόλοιποι ήταν οι «μεγάλοι» ηλικίας 10-16 ετών!!! [ό.π., σελ. 158]).
Από τις πρώτες κι όλας σελίδες του βιβλίου του, ο Friedrich von Hayek («Ο Δρόμος της Δουλείας», εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα, 2013), έγραφε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1940, όταν και εκδόθηκε το παραπάνω βιβλίο, εκφράζοντας τις ανησυχίες του για την διαφαινόμενη τάση προς τον «σχεδιασμό» στην οικονομία, (όχι ασφαλώς σοβιετικού τύπου, μα αυτόν του μικτού (κεϊνσιανού) μοντέλου που εφαρμόστηκε στον Δυτικό κόσμο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) : «Υπάρχει η ίδια περιφρόνηση για τον φιλελευθερισμό του 19^ου αιώνα, ο ίδιος κίβδηλος «ρεαλισμός», ακόμα και κυνισμός, η ίδια μοιρολατρική αποδοχή «αναπόφευκτων τάσεων».» (σελ. 49) Και λίγο πιο κάτω : «…Εγκαταλείπεται σταδιακά όχι μόνο ο φιλελευθερισμός του 19^ου και 18πυ αιώνα, αλλά ο βασικός ατομικισμός που μας κληροδότησαν ο Έρασμος και ο Μοντένιος, ο Κικέρωνας και ο Τάκιτος, ο Περικλής και ο Θουκυδίδης». (σελ. 64) (Εδώ, πράγματι, δεν αντέχω να μην παρατηρήσω, αν ο Χάγιεκ απλά δεν μπόρεσε ή απλά αποσιώπησε, ότι η πολιτική του Περικλή, χωρίς μεγάλη δυσκολία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η πρώτη κεϊνσιανή παρεμβατική κρατική πολιτική της αρχαιότητας!) Αν και οι αναφορές στον 19^ο αιώνα (και στον 18^ο) δεν λείπουν στη συνέχεια του βιβλίου του, αρκούμαι στις παραπάνω ενδεικτικές επισημάνσεις του Χάγιεκ.
Την ίδια νοσταλγία του 19^ου αιώνα, την βρίσκουμε και στον Milton Friedman, τον πλέον εξέχοντα και τον πιο πολυσυζητημένο νεοφιλελεύθερο ιδεολόγο, επιστήμονα και ακτιβιστή καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του. Έτσι, στο βιβλίο του «Καπιταλισμός και Ελευθερία» (εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα, 2012), κι αυτός, από τις πρώτες κι όλας παραγράφους του βιβλίου του, δεν παραπέμπει απλώς στην νεοφιλελεύθερη κληρονομιά του 19^ου αιώνα, αλλά ρητά διατυπώνει την επιστροφή σ’ εκείνη την εποχή. «Λόγω της παραφθοράς του όρου «φιλελευθερισμός», οι απόψεις που άλλοτε αναπτύσσονταν στα πλαίσιά του, τώρα αποκαλούνται συχνά συντηρητικές. Η εναλλακτική αυτή όμως δεν είναι ικανοποιητική. Ο φιλελευθερισμός του 10^ου αιώνα ήταν ριζοσπάστης, τόσο με την ετυμολογική έννοια, αυτού που φτάνει στη ρίζα ενός πράγματος, όσο και με την πολιτική έννοια, αυτού που είναι υπέρμαχος των σημαντικών αλλαγών στους κοινωνικούς θεσμούς». (σελ. 30)
Ο Keith Dixon  («Οι ευαγγελιστές της αγοράς», εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2000), αναφερόμενος στις παραπάνω απόψεις, σημειώνει : «…Μπορεί ο von Hayek να ήθελε να πιστεύει ότι στην κοινωνία του 19^ουαιώνα η ελίτ είχε κατανοήσει την υπέρτατη αξία του οικονομικού φιλελευθερισμού και συνεπώς την αναντικατάστατη λειτουργία της αγοράς, ωστόσο θα πρέπει να θυμίσουμε ότι αυτή η εικόνα ήταν σε μεγάλο βαθμό η φαντασιακή αναπαράσταση μιας Αγγλίας η οποία δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα. Αντίθετα, όπως απέδειξε πριν από μερικά χρόνια ο Αμερικανός Συντηρητικός ερευνητής Martin J. Wiener στο έργο του Αγγλική Κουλτούρα και Παρακμή του Βιομηχανικού Πνεύματος, στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι Βρετανοί διανοούμενοι καθώς και τα ευρέα στρώματα της αστικής και της μικροαστικής τάξης, από την περίοδο του Ρομαντισμού μέχρι πολύ πρόσφατα, στην καλύτερη περίπτωση εκδήλωναν επιφυλακτικότητα και στη χειρότερη περίπτωση απερίφραστη εχθρικότητα απέναντι στις αξίες του βιομηχανικού καπιταλισμού». (σελ. 62).
Αφ’ ης στιγμής το Πρότυπο Ζωής και η Κοσμοθεωρία του Νεοφιλελευθερισμού έχει αποσαφηνίσει πού θέλει να πάει, (θέλει να πάει πίσω στον 19ο Αιώνα), δεν έχει κανένα νόημα να συζητούμε μαζί του εφόσον εμείς δεν έχουμε καμιά διάθεση να επιστρέψουμε στον 19ο Αιώνα, αλλά, αρκεί, αφού ανακτήσουμε το αμέσως καλύτερο πρόσφατο Πρότυπο που μπορέσαμε να πετύχουμε, κι αυτό για μένα είναι το Δυτικό Πρότυπο του τρίτου τετάρτου του προηγούμενου Αιώνα, από εκεί και πέρα να το προσαρμόσουμε στα εν τω μεταξύ νέα δεδομένα και εκείθεν να διεκδικήσουμε έναν 21ο Αιώνα που θα πάει τον Άνθρωπο ένα βήμα παραπέρα και ένα επίπεδο πιο πάνω σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της Ζωής του, και στο ίδιο το περιεχόμενο της λέξης Άνθρωπος.
Σήμερα όμως που βρισκόμαστε υπό την Νεοφιλελεύθερη Τάξη Πραγμάτων;
Αλλού έχει πετύχει σημαντικές νίκες πηγαίνοντας τα πράγματα τόσο πολύ πίσω ώστε να έχει συναντήσει τον 19ο Αιώνα, αλλού έχει πετύχει μερικές νίκες κι αλλού πρέπει να κάνει ακόμα αρκετές προσπάθειες. Όμως, δεν θα πρέπει να μας ξεγελά ο βραδύς ρυθμός επικράτησής του. Δεν μπορείς ολάκερους Λαούς, πόσο μάλλον μια ολάκερη Ανθρωπότητα να τους «καταπιείς με τη μία». Εδώ ισχύει η στρατηγική του σαλαμιού. Το «φάρμακο που σκοτώνει» τον «ασθενή» (δηλαδή το υποκείμενο που δεν εμφορείται από την Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία), χορηγείται σε τμηματικές καλά υπολογισμένες δόσεις, οι οποίες και τον «ασθενή» δεν σκοτώνουν, (δεν τον θέλουμε νεκρό, εξαθλιωμένο και υποταγμένο τον θέλουμε), και ταυτόχρονα του προκαλούν μιθριδατισμό, που πάει να πει, τον κάνουν ανθεκτικό και ανεκτικό στην εξαθλίωση και την υποτακτικότητα, κι αυτό το τελευταίο είναι και η κυριότερη επιδίωξη της Νεοφιλελεύθερης «θεραπευτικής αγωγής». Αν αυτό το τελευταίο δεν επιτευχθεί όλα τα άλλα δεν είναι παρά κερδισμένες μάχες σ’ έναν όμως χαμένο πόλεμο.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, πως βασικός κανόνας της (ανθρώπινης) επικοινωνίας, είναι να υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός γλωσσικός κώδικας στο επίπεδο των εννοιών των χρησιμοποιούμενων λέξεων που θα πρέπει να είναι «φορτισμένες» ιδεολογικά, πολιτικά, πολιτισμικά και αξιακά με το ίδιο περιεχόμενο, αλλά και στην ύπαρξη κοινών λέξεων με το ίδιο ή παραπλήσιο νόημα στο λεξιλόγιο των ανθρώπων που επικοινωνούν μεταξύ τους. Εν προκειμένω, δεν είναι μονάχα ότι υπάρχει διαφορετική εννοιολόγηση κρίσιμων λέξεων, όπως παραπάνω, με μερικές επίσης κρίσιμες έννοιες απουσιάζουν εντελώς από τον γλωσσικό και επικοινωνιακό του κώδικα, αφού δεν τις αναγνωρίζει, όπως π.χ. τη λέξη «κοινωνία» και όλα τα παράγωγά της. Αντίθετα, αναγνωρίζει τη σημασία της «φιλανθρωπίας» και ουσιαστικά το «Κράτος» που ο Νεοφιλελευθερισμός αποδέχεται δεν είναι παρά ένα «Κράτος» που από καιρού σε καιρό θα προβαίνει σε «παροχές» που δεν θα είναι τίποτα άλλο από φιλανθρωπίες, ένα «θεσμός» πολύ διαδεδομένος στους αιώνες που πέρασαν. Άλλωστε οι ίδιοι οι γκουρού του Νεοφιλελευθερισμού, σε παρελθόντες αιώνες αναζητούν τα πρότυπα των κοσμοθεωριών τους, προτιμώμενο αιώνα τον 19^ο αιώνα του τότε «αναπτυγμένου» κόσμου, με τις τότε οικονομικές και κοινωνικές δομές. Αυτές οι προϋποθέσεις επικοινωνίας, στην περίπτωση του Νεοφιλελευθερισμού, απλά δεν υπάρχουν. Ο Νεοφιλελευθερισμός δεν προτείνει «άλλα μέτρα πολιτικής». Προτείνει άλλο Πρότυπο Ζωής, άλλη Κοσμοθεωρία. Και μάλιστα ανήκει σε εκείνες τις Κοσμοθεωρίες και εκείνα τα Πρότυπα Ζωής, τα οποία δεν ανήκουν στην κατηγορία των επιδεικτικών «ενσωμάτωσης» με άλλες Κοσμοθεωρίες ή Πρότυπα Ζωής, διότι δεν συγγενεύει με καμία άλλη Κοσμοθεωρία και κανένα άλλο Πρότυπο Ζωής, από εκείνα που μπορούν να γίνουν αποδεκτά ή ανεκτά από τις μεγάλες πλειοψηφίες των Λαών οποιασδήποτε κουλτούρας. Αντίθετα, ο Νεοφιλελευθερισμός ως Ολοκληρωτική Ιδεολογία, συγγενεύει με τον κορπορατικό Φασισμό, τον Ναζισμό και τον Σταλινισμό σε ό,τι αφορά την πειθαρχία στις εκτός ελίτ τάξεις και τη σημασία της Θέλησης της Ισχύος ως της μόνης αποδεκτής πολιτικής πρακτικής στον τομέα της επιβολής των απόψεών του.
 
Η «Ανίερη Τριάδα» και η Επιβολή του Νεοφιλελεύθερου Μοντέλου
 
Η Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και (ΔΝΤ) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), αποτελούν τα τρία Παγκόσμια Εκτελεστικά Όργανα επιβολής της Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων. Αλλά, αν οι τρείς αυτοί οργανισμοί, είναι «Εκτελεστικά Όργανα», τότε, ποιος είναι αυτός που τους επέβαλε και υπέρ των συμφερόντων του οποίου ενεργούν; Είναι αναμφίβολα οι ΗΠΑ, ο Κυρίαρχος του Δυτικού Κόσμου όταν ακόμα υπήρχε η ετέρα Υπερδύναμη, η ΕΣΣΔ, και η μοναδική Υπερδύναμη μετά την κατάρρευση της τελευταίας. Αναμφίβολα, εκτός από την Υπερδύναμη αυτή, υπάρχουν -ως διαμορφώνεται σήμερα η κατάσταση- και δύο τρείς ακόμα Μεγάλες Δυνάμεις που διεκδικούν τον δικό τους ζωτικό χώρο, όπως η Γερμανία (μέσω του ενεργούμενού της που είναι η «Ευρωπαϊκή Ένωση»), η Κίνα και η Ρωσία. Από αυτές τις «Μεγάλες Δυνάμεις, η γερμανοκρατούμενη ΕυρωπαϊκήΈνωση δεν είναι παρά μια οικονομική δύναμη χωρίς στρατιωτική ισχύ (παράγων εκ των ουκ άνευ προκειμένου να έχεις και διεθνή, πόσο μάλλον παγκόσμια, ισχύ, ενώ, η Κίνα, και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό η Ρωσία, διεκδικούν τον «αποκλειστικά» δικό τους χώρο, όμως η παρουσία τους, μπορεί να είναι «Διεθνής» σε κάποιο βαθμό, όμως, πολύ απέχει από το να είναι «Παγκόσμια» χωρίς κανένα όριο, όπως στην περίπτωση των ΗΠΑ.
Για να το πούμε απλά : Όλοι οι Διεθνείς Οργανισμοί που αποτελούν τα Κρίσιμα Όργανα Επιβολής και Διατήρησης της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, όπως ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα και Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, μπορούν και υπάρχουν χάρη όχι μονάχα διότι ο κύριος χρηματοδοτικός τους αιμοδότης είναι οι ΗΠΑ, ούτε διότι όλοι τους υπήρξαν δημιουργήματα της θέλησης των ΗΠΑ στα πλαίσια των παγκόσμιων πολιτικών της, μα κυρίως διότι, δεν νοείται η ύπαρξή τους και ο ρόλος τους χωρίς την παρουσία των ΗΠΑ, ενώ νοείται απολύτως χωρίς την παρουσία της οποιασδήποτε χώρας-μέλους τους, όσο σημαντική και αν είναι. Δεν είναι η οικονομική ισχύς και επιφάνεια του ΔΝΤ (για να περιοριστούμε σ’ αυτό), που του προσδίδει μια ιδιαίτερη θέση στο Παγκόσμιο Γίγνεσθαι. Η ισχύς του, προέρχεται από τον συμβολισμό που προφέρει. Το «ΝΑΙ» ή το «ΟΧΙ» του Ταμείου σε ένα αίτημα, είναι αυτό που θα ανοίξει ή θα κλείσει τις πόρτες των ιδιωτικών αγορών (βασικά τραπεζών) να δεχτούν ή όχι να συμμετάσχουν σε ένα πακέτο χρηματοδότησης προς μια Χώρα, με το Ταμείο να συμμετέχει συχνά με ένα «πιλοτικό» δάνειο που δεν είναι κατ’ ανάγκην και το πιο σημαντικό στο συνολικό χρηματοδοτικό πακέτο, σε κάθε όμως περίπτωση, είναι αυτό που καθορίζει το σύνολο των όρων δανεισμού, ενώ οι οικονομικά αναπτυγμένες Δυτικές χώρες, πάντοτε προειδοποιούν πως κάθε εκ μέρους τους συμφωνία για αναπροσαρμογή χρέους ή παροχή πιστώσεων προϋποθέτει την προηγούμενη συμφωνία με το ΔΝΤ. (Vishnu Padayachoe : APARTHEID SOUTH AFRICA AND THE INTERNATIONAL MONETARY FUND, (1987),http://pdfproc.lib.msu.edu) Κι όλα αυτά, ανεξάρτητα από το πόσο «τυπικά» ή «άτυπα», πόσο «εύκολα» ή «δύσκολα» ασκείται αυτή η επιρροή των ΗΠΑ κι ακόμα, ανεξάρτητα από το αν ενίοτε «φαίνεται» οι ΗΠΑ να «υποχωρούν» μπρος σε «συνασπισμένες» αντίθετες θέσεις των άλλων μελών αυτών των Οργανισμών. Αυτό που έχει σημασία είναι αν στον Θρόνο του Παγκόσμιοι Ηγέτη εξακολουθούν να κάθονται οι ΗΠΑ και πόσο ισχυρός είναι αυτός ο Θρόνος. Βεβαίως καμία Αυτοκρατορία δεν υπήρξε παντοτινή, ούτε, πάντα, η Αυτοκρατορική Πτώση προαναγγέλλεται με αδιαμφισβήτητα ορατά σημάδια, μιας και ό,τι θεωρούμε «ορατό» σημάδι μιας εξέλιξης δεν αποδεικνύεται πάντα στο τέλος ότι ήταν και τόσο «καθαρό», ούτε επίσης τα πιο «σημαδιακά» φαινόμενα στο τέλος αποδεικνύονται και τόσο «προφητικά». Συνεπώς, επί του παρόντος, έτσι έχουν τα πράγματα για το θέμα που εδώ συζητάμε.
Τώρα, τι σημαίνει αυτή η επιρροή των ΗΠΑ πάνω σ’ αυτούς τους Διεθνείς Οργανισμούς; Σημαίνει πολλά, με κυριότερο, πως, επειδή οι ΗΠΑ μόνο ανοργάνωτες δεν είναι ως Κράτος, (και αναφέρομαι στους μηχανισμούς της που κατασκευάζουν και επιβάλλουν τις Παγκόσμιες Στρατηγικές της και όχι τόσο στο «αμερικανικό Δημόσιο» στις τρέχουσες εσωτερικές του δραστηριότητες), αυτό σημαίνει, κι εξάγεται ως «λογικό συμπέρασμα», πως αυτοί οι «Διεθνείς» Οργανισμοί, υποχρεωτικά θα πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή επαφή και συνεννόηση με τις Υπηρεσίες εκείνες των ΗΠΑ οι οποίες χαράσσουν την Παγκόσμια Στρατηγική και τις εξειδικευμένες Παγκόσμιες Πολιτικές της χώρας αυτής. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε αυτό που θα ζούσαμε θα ήταν μια «Άναρχη» Αναρχία (όπως λέμε εδώ στην μνημονιακή Ελλάδα : «άτακτη πτώχευση») παγκόσμιων διαστάσεων, ενώ, η άλλη εξήγηση θα ήταν πως η υπόθεσή μας, ότι οι παραπάνω Διεθνείς Οργανισμοί βρίσκονται υπό τον ουσιαστικό έλεγχο των ΗΠΑ, απλά, δεν ευσταθεί και επομένως, ό,τι ισχυριστήκαμε από εκεί και πέρα, είναι ένα πολύ ωραίο σενάριο φαντασίας αν όχι συνωμοσίας! Αν όμως ισχύει, τότε «μοιραίως» θα πρέπει να ισχύει και ως πραγματικό το «συνωμοσιολογικό» μας σενάριο, εξόν, πάλι, αν προταθεί το άλλο αντεπιχείρημα, ότι δηλαδή, βιώνουμε μια τέτοια πλέρια Παγκόσμια Δημοκρατία, ώστε ουδείς δύναται, ακόμα κι αν το θέλει, να κάνει χρήση της Δύναμής του, λόγω των πολλών και αποτελεσματικών ασφαλιστικών δικλείδων της Παγκόσμιας αυτής Δημοκρατικής Τάξης Πραγμάτων! Εν ολίγοις : διαλέξτε ποια «συνωμοσία» προτιμάτε! Τώρα, αυτός ο «Διεθνής Συντονισμός» των Παγκόσμιων Οργάνων Επιβολής της (τρεχόντως Νεοφιλελεύθερης) Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, βεβαίως και δεν γίνεται υπό καθεστώς τυμπανοκρουσιών, αλλά, εδώ, δεν υπάρχουν ούτε πρακτικά ούτε εκδίδονται και Δελτία Τύπου (όπως στο δικό μας Eurogroup, το «μαγειρείο» της Γερμανικής Τάξης Πραγμάτων). Η μυστικότητα κυριαρχεί και περισσότερο αντιλαμβάνεσαι, ως «εξωτερικός παρατηρητής», «κατ’ αίσθηση» ότι εκεί κάτι «μαγειρεύεται» και θα είναι τα ίδια τα γεγονότα που θα επιβεβαιώσουν την ενεργοποίηση των Οργάνων της Παγκοσμιοποίησης παρά ο,τιδήποτε άλλο. Ακόμα και τα «επίσημα έγγραφα» μπορεί σ’ αυτές τις περιπτώσεις να μη λένε απολύτως τίποτα, ή, μάλλον, να λένε ακριβώς ό,τι δεν πρέπει να λεχθεί ποτέ. Είναι η ενδεικτική η περίπτωση που μια επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ η οποία διερευνώντας μια υπόθεση που αφορούσε τη δράση της CIA ο εξεταζόμενος μάρτυρας ανέφερε ότι συγκεκριμένα έγγραφα που είχε η επιτροπή σχετικά με την υπόθεση που διερευνούσε, ανήκαν στην κατηγορία των «εγγράφων προκάλυμμα»· ήταν τα «επίσημα» έγγραφα, αυτά που πρωτοκολλούνταν και διανέμονταν στους παραλήπτες τους με περιεχόμενο όμως που δεν αποτύπωναν παρά όσα η CIA θεωρούσε ότι έπρεπε να περιλαμβάνονται σε ένα επίσημο έγγραφο, το οποίο ανεξάρτητα από τον βαθμό εμπιστευτικότητάς του, κάποτε θα δημοσιοποιηθεί. (δες Colin A. Ross : Οι Γιατροί της CIA, Παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από Αμερικανούς Ψυχιάτρους», εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα, 2011, σελ. 80-81). Ούτε σημαίνει ότι ενεργοποιούνται υποχρεωτικά όλα τα Όργανα μαζί. Εξαρτάται από το είδος της Παρέμβασης ή Επέμβασης. Διερευνώντας κανείς τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA θα εκπλαγεί για το πόσο πολύ ενδιαφέρεται για τις οικονομικές εξελίξεις χωρών στις οποίες υπάρχει έντονο αμερικανικό ενδιαφέρον, με εμβριθείς οικονομικές αναλύσεις που συντάσσονται από την ίδια τη CIA είτε για ολόκληρες περιοχές, είτε για χώρες, και επίσης μελέτες που εστιάζουν στην ίδια τη δράση άλλων Διεθνών Οργανισμών, όπως π.χ. το ΔΝΤ, αξιολογώντας τις πολιτικές τους. (Πάντως ας σημειωθεί, κάτι που κι ίδιος διαπίστωσα ερευνώντας κάποια απ’ αυτά, πώς στα πιο κρίσιμα ίσως έγγραφα, συχνά θα δει κανείς ολόκληρες σελίδες κενές : πρόκειται για λογοκριμένες σελίδες, στις οποίες, εικάζω, πως περιέχονται και οι πιο κρίσιμες και ενδιαφέρουσες πληροφορίες, που όμως, ίσως, να μην μπορούν να δημοσιοποιηθούν χωρίς να κλονίσουν την ηρεμία και επομένως την ισορροπία της Παγκόσμιας Τάξης, αν δημοσιοποιούνταν).
Ας πάρουμε όμως ένα παράδειγμα, από το βιβλίο της Naomi Klein : The Shock Doctrine (εδώ η αναφορά θα γίνει στην ελληνική του έκδοση : Δόγμα του Σοκ, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2010), προκειμένου να έχουμε μια «γεύση» πώς φαινομενικά ετερόκλητοι οργανισμοί (CIA, πανεπιστήμια, αμερικανική κυβέρνηση, ξένες κυβερνήσεις, μπορεί να συνεργάζονται αρμονικά προκειμένου να πετύχουν έναν Στρατηγικό Νεοφιλελεύθερο Στόχο : να θέσουν υπό την Κυριαρχία της Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων, μια ακόμα χώρα, ένα ακόμα λαό. Το παράδειγμα της Χιλής είναι χαρακτηριστικό. Στις 4 Νοεμβρίου του 1970 Πρόεδρος της χώρας εκλέγεται ο (αριστερός) Σαλβαδόρ Αλιέντε. Βέβαια η εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης σε οποιαδήποτε χώρα της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής, ο παραδοσιακά κατ’ εξοχήν «ζωτικός χώρος» των ΗΠΑ (και κάποιων πολυεθνικών του), από μόνη της ήταν μια εξέλιξη που κάθε άλλο παρά αδιάφορη θα άφηνε τις ΗΠΑ. Όμως εδώ, υπήρχε και κάτι άλλο, ακόμα πιο σοβαρό. Βρισκόμαστε στη δεκαετία που για πρώτη φορά το Κτήνος του Νεοφιλελευθερισμού ορθώνει αποφασιστικά το ανάστημά του. Είναι η δεκαετία που θα σταθεί τόσο γερά στα πόδια του, ώστε σε λίγο να επικρατήσει παγκοσμίως αξιοποιώντας αποτελεσματικά κάθε ευκαιρία που του δίνονταν να ενταφιάζει την προηγούμενη Κεϊνσιανή Τάξη Πραγμάτων και του Προτύπου της Μικτής Οικονομίας εγκαθιδρύοντας τη δική του. Έτσι, η με κάθε δυνατό τρόπο απαλλαγή της Χιλής (και των ΗΠΑ) από την παρουσία του ενοχλητικού αυτού ανθρώπου που το κοινωνικό και οικονομικό του πρόγραμμα, δεν περιείχε καμία νεοφιλελεύθερη επιταγή, έπρεπε να φύγει από τη μέση. Το πώς «έφυγε» από τη μέση αυτό είναι το ενδιαφέρον. Όπως λοιπόν ιστορεί η Naomi Klein(εδώ συνοψίζουμε όσα εκτενώς αναφέρει στο παραπάνω βιβλίο της), ό,τι συνέβη στην περίπτωση της Χιλής, σε γενικές γραμμές έχει ως εξής : ήδη πριν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοτσέτ στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 ανατρέψει με πραξικόπημα τον Σαλβαδόρ Αλιέντε, (θα αυτοανακηρυχθεί Πρόεδρος στις 27 Ιουνίου του 1974), είχε προηγηθεί μια ολόκληρη συντονισμένη συνεργασία ανάμεσα στη CIA και το Πανεπιστήμιο του Σικάγου προκειμένου να «παραχθεί» η γενιά των νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών που θα στελέχωναν τα νεοφιλελεύθερα καθεστώτα, όπου θα προέκυπταν. Εν προκειμένω, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρηματοδοτούσε χιλιανούς και άλλους Λατινοαμερικναούς φοιτητές να σπουδάζουν στη Σχολή Οικονομικών του Σικάγου ενώ, στη περίπτωση που εδώ μας ενδιαφέρει, της Χιλής, τα προγράμματα σπουδών της Σχολής αυτής «εξήχθησαν» και στην ίδια την Χιλή, στο (συντηρητικό) Καθολικό Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο. Όπως σημειώνει η Naomi Klein, «Ο στόχος του «Χιλιανού Σχεδίου» ήταν να παράγει ιδεολογικούς μαχητές που θα κέρδιζαν τον πόλεμο των ιδεών εναντίον των «ροζ» οικονομολόγων της Λατινικής Αμερικής» (σελ. 90 βιβλίου της). Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον είχε ήδη δώσει στη CIA  το πράσινο φως να κάνει την χιλιανή οικονομία «να στενάξει» (σελ.94) Εν τω μεταξύ εκθέσεις της ίδιας της αμερικάνικης Γερουσίας, αποκάλυπταν ότι πριν την πτώση του Αλιέντε, η (αμερικανική) πολυεθνική ΙΤΤ είχε δωροδοκίσει με 1 εκατομμύριο δολάρια την χιλιανή αντιπολίτευση και είχε προσπαθήσει να εμπλέξει τη CIA σε μυστικό σχέδιο επηρεασμού των εκλογών στη Χιλή. Τον Σεπτέμβριο του 1971, όπως ιστορεί η Naomi Klein, η επιχειρηματική ελίτ της Χώρας, συναντήθηκε στην παραθαλάσσια πόλη Βίνια δελ Μαρ όπου και αποφασίστηκε όχι μονάχα ότι έπρεπε να απαλλαγούν από τον Αλιέντε, όπως και το σχέδιο της ανατροπής του, (αφού ο Λαός δεν εννοούσε να τον ανατρέψει ο ίδιος δια της ψήφου του), μα επίσης, προετοιμαζόμενοι, θα συγκροτούσαν μια ομάδα από «Παιδιά του Σικάγου», (Χιλιανούς νεαρούς νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους εμποτισμένους στα νάματα των διδασκαλιών της Σχολής Τυο Σικάγου, με επικεφαλής τους Σέρχιο δε Κάστρο και Σέρχιο Ουντουράγα, -στη πλειοψηφία τους θα καταλάμβαναν αργότερα ανώτερα κυβερνητικά και κρατικά αξιώματα στη χούντα του Πινοτσέτ), τα οποία θα επεξεργάζονταν και θα είχαν έτοιμο το Οικονομικό Πρόγραμμα από τη πρώτη κι όλας μέρα που θα έπεφτε ο Αλιέντε. Σ’ αυτή την επιχειρηματική ελίτ, ξεχώριζε η μορφή του  Ορλάντο Σάενς, προέδρου της Εθνικής Ένωσης Κατασκευαστών, που χρηματοδοτούνταν γενναιόδωρα από τη CIA και από ξένες πολυεθνικές που εργάζονταν για τον ίδιο σκοπό. (σελ. 102-103). Εξάλλου, «…Σύμφωνα με μια μεταγενέστερη έρευνα της Γερουσίας των ΗΠΑ, «πάνω από 75%» της χρηματοδότησης αυτής της «αντιπολιτευτικής ερευνητικής οργάνωσης» προερχόταν απευθείας από τη CIA… Για ένα διάστημα υπήρχαν δύο διακριτοί πόλοι στην προετοιμασία του πραξικοπήματος. Ο στρατός συνωμοτούσε για να εξον
τωθούν ο Αλιέντε και οι υποστηρικτές του, ενώ οι οικονομολόγοι συνωμοτούσαν για να εξαλείψουν τις ιδέες τους. Καθώς το ρεύμα άρχισε να ευνοεί τη βίαιη λύση, ξεκίνησε ένας διάλογος ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, με τον Ρομπέρτο Κέλι, επιχειρηματία ο οποίος είχε σχέσεις με την εφημερίδα El Mercurio, που τη χρηματοδοτούσε η CIA, να ενεργεί ως ενδιάμεσος…» (σελ. 103). Επίσης, «… Σύμφωνα με μια μεταγενέστερη επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ, «συνεργάτες της CIA είχαν αναμειχθεί στην επεξεργασία του αρχικού (από δω και κάτω Σελ. 104) συνολικού οικονομικού σχεδίου, το οποίο θα χρησίμευε ως η βάση για τις πιο σημαντικές οικονομικές αποφάσεις της χούντας»…» (σελ. 103). Ήδη, λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα, το νέο οικονομικό πρόγραμμα των 500 σελίδων (που ονομάστηκε για τον όγκο του «τούβλο»), είχε κοινοποιηθεί στους επίδοξους πραξικοπηματίες και έλαβε την έγκρισή τους. Έτσι, όταν ήρθε η μέρα του πραξικοπήματος, ήταν όλα έτοιμα. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 έγινε το πραξικόπημα, στις 12 Σεπτεμβρίου το «τούβλο» βρίσκονταν στα γραφεία των νέων υπουργών της χούντας που είχε ζωή μόλις ολίγων ωρών. Η συνοπτική αναφορά, είναι ενδεικτική προκειμένου να μας δείξει, πώς υπηρεσίες μυστικές, υπουργεία, πνευματικά ιδρύματα (πανεπιστήμια) και μεγάλες εταιρείες συνεργάζονται όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα κοινό «εχθρό».
Όλες οι μεταπολεμικές Παγκόσμιες Τάξεις, ανεξαιρέτως, διαμορφώθηκαν και επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ, κι αυτό, ανεξάρτητα από τους λόγους που τη κάθε φορά τις επέβαλαν. Ακόμα και στην περίοδο της «συγκυριαρχίας» ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, η ΕΣΣΔ ουσιαστικά ήταν η «δευτέρα τη τάξει» Υπερδύναμη, αρκετή όμως, ώστε να αποτελεί το «αντίπαλο δέος» που έβαζε κάποιο φραγμό στις επιδιώξεις και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός στη Δύση ενεργούσε σε σχέση με τις κοινωνίες.
Ανάμεσα στις κυβερνήσεις, στις επιχειρήσεις και στα όργανα (Διεθνή ή εθνικά) που μεσολαβούν μεταξύ τους για την επιβολή της Τάξης Πραγμάτων που εκπροσωπούν, την Νεοφιλελεύθερη εν προκειμένω, υπάρχει επικοινωνία των ελίτ τους μέσω «περιστρεφόμενης πόρτας», έτσι ώστε τα στελέχη αυτών των ελίτ, μπορούν άνετα να μετακινούνται στους χώρους αυτούς, αλλά, και να μεταπηδούν από το ένα όργανο στο άλλο προκειμένου να διευκολύνουν τις κοινές επιδιώξεις όλων όσων μετέχουν αυτής της Κοινότητας των Ελίτ.
«Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της «περιστρεφόμενης πόρτας» είναι ο Αντιπρόεδρος Ντικ Τσέινι. Έχοντας υπηρετήσει ως Υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση του Πατέρα Μπους, στη συνέχεια ο Τσέινι προσελήφθη ως διευθύνων σύμβουλος της Halliburton, μιας από τις μεγαλύτερες εταιρείες ενέργειας στον κόσμο. Η εταιρεία τού πρόσφερε αυτή τη θέση, αν και δεν είχε καμία εμπειρία στο χώρο των επιχειρήσεων : το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του το είχε περάσει ως κυβερνητικό στέλεχος και δεν είχε διευθύνει ποτέ του ούτε ψιλικατζίδικο. Είχε όμως πολλές διασυνδέσεις στην Ουάσινγκτον. Υπό τη διεύθυνση του Τσέινι, τα κυβερνητικά συμβόλαια της Halliburton απογειώθηκαν και όταν εκείνος επέστρεψε στην κυβέρνηση ως αντιπρόεδρος του Τζορτζ Γ. Μπους, έπαιξε κομβικό ρόλο στο να εξασφαλίσει για την Halliburton και τις θυγατρικές της τεράστια κυβερνητικά συμβόλαια με απευθείας ανάθεση κατά την αμερικανική στρατιωτική κατοχή στο Ιράκ. Αυτά τα συμβόλαια έγιναν αφορμή για έρευνα του Κογκρέσου και τελικά η Halliburton αναγκάστηκε να επιστρέψει 27 εκατομμύρια δολάρια με τα οποία είχε υπερχρεώσει τους φορολογούμενους για τα γεύματα των στρατιωτών στον πόλεμο». (Kevin Danaher : 10 Λόγοι να καταργήσουμε το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, εκδ. Ελληνική Παιδεία ΑΕ, Αθήνα, 2010, σελ. 97)
Όπως σημειώνει για το ίδιο αυτό ζήτημα ο Naomi Klein, εστιάζοντας κυρίως στις ΗΠΑ, «Φυσικά και υπάρχει μια περιστρεφόμενη πόρτα ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον ιδιωτικό τομέα. Υπήρχε πάντα, όμως μέχρι πρόσφατα οι περισσότεροι πολιτικοί περίμεναν να τελειώσει η θητεία ους πριν αρχίσουν να εξαργυρώνουν τις διασυνδέσεις τους. Επί Προεδρίας Μπους τα διαρκώς αυξανόμενα κέρδη της βιομηχανίας της εθνικής ασφάλειας αποδείχτηκαν υπερβολικά μεγάλος πειρασμός για να αντισταθούν σε αυτόν πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Αντί, λοιπόν, να περιμένουν να τελειώσει η θητεία τους, εκατοντάδες αξιωματούχοι από ένα ευρύ φάσμα κυβερνητικών υπηρεσιών περνούσαν την περιστρεφόμενη πόρτα… Ωστόσο όλα αυτά τα περιστατικά διαφθοράς και αθέμιτης διάβασης της περιστρεφόμενης πόρτας δημιουργούν μια εσφαλμένη εντύπωση : Υπονοούν ότι εξακολουθεί να υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο κράτος και στον ιδιωτικό τομέα, ενώ στην πραγματικότητα έχει πάψει προ πολλού να υφίσταται. Η καινούρια διάσταση στα χρόνια της Προεδρίας Μπους δεν έγκειται μόνο στο πόσο γρήγορα οι πολιτικοί περνούν από τον κόσμο της πολιτικής στον κόσμο της οικονομίας, αλλά και στο γεγονός ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να πατούν και στις δύο βάρκες… Όπου κι αν εμφανίστηκε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, από το Σαντιάγο μέχρι τη Μόσχα και από το Πεκίνο μέχρι την Ουάσινγκτον, η συμμαχία ανάμεσα σε μικρές επιχειρηματικές ελίτ και δεξιές κυβερνήσεις θεωρήθηκε ένα είδος παρέκκλισης : μαφιόζικος καπιταλισμός, ολιγαρχικός καπιταλισμός και, επί Προεδρίας Μπους, «ευνοιοκρατικός καπιταλισμός». Όμως δεν πρόκειται για μια παρέκκλιση : Είναι ο στόχος τον οποίο θέλει να επιτύχει η σταυροφορία της Σχολής του Σικάγου με τις τρεις έμμονες ιδέες της : ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση και συντριβή των συνδικάτων». (Naomi Klein :  Το Δόγμα του Σοκ, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2010, σελ. 422, 424)
Αλλά κι εδώ στην Ευρώπη, δεν λείπουν τα «ηχηρά» παραδείγματα αξιωματούχων που χρησιμοποιούν την «περιστρεφόμενη πόρτα» για να περάσουν από το ένα σαλόνι της Κυρίαρχης Διαπλοκής στο άλλο. Όπως αναφέρει σε άρθρο του ο Κωνσταντίνος Μαργιόλης («Οι χρυσές δουλειές των ευρωπαίων επιτρόπων», 18/7/2010, http://www.tovima.gr/finance/finance-international-news/article/?aid=343918) «Οι πρώην αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εξαργυρώνουν την προϋπηρεσία τους αμέσως μετά τη λήξη της θητείας τους στις Βρυξέλλες, παρέχοντας πολύτιμες συμβουλές και ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες σε μεγάλες επιχειρήσεις. Ωστόσο η συνάφεια μεταξύ αρμοδιοτήτων και επαγγελματικής ενασχόλησης των επιτρόπων μετά (ή και πριν) τη θητεία τους στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή προκαλεί σύγκρουση συμφερόντων. Και δεν πρόκειται μόνο για θέμα ηθικής τάξης. Διότι η επαγγελματική διαδρομή πολλών πρώην επιτρόπων αποκαλύπτει ότι η θητεία τους στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μάλλον τα μελλοντικά τους επαγγελματικά σχέδια εξυπηρετεί παρά τα συμφέροντα (οικονομικά και άλλα) τα οποία καλούνται να υπερασπιστούν», αναφερόμενος στη συνέχεια στη περίπτωση τέτοιων αξιωματούχων και την συνέχιση της «καριέρας» τους στον ιδιωτικό τομέα.
Οι Ted Howard και Jeremy Rifklin επίσης αναφέρουν (τα δεδομένα τους πάνε πίσω στη δεκαετία του 1970)  : «Ο Charles Schwartz, καθηγητής της φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεη, έχει εκδόσει μια λεπτομερή μελέτη των συνδέσεων μεταξύ των υπηρετούντων στις κυβερνητικές επιτροπές ακαδημαϊκών επιστημόνων και των μεγάλων εταιρειών της Αμερικής. Ανακάλυψε πως από τους 78 επιστήμονες που υπηρετούσαν στην Προεδρική Συμβουλευτική Επιτροπή (Presidential Advisory Committee) μεταξύ του 1957 και 1873, οι 16 άμεσα εκμισθώνονταν από την ιδιωτική βιομηχανία κατά τη διάρκεια του διορισμού τους και άλλοι 4 είχαν κοινούς διορισμούς στη βιομηχανία και σε πανεπιστημιακά σώματα. Ενώ ένα επιπρόσθετο 55 μελών ταξινομήθηκαν ως «γνήσιοι ακαδημαϊκοί», μια προσεκτική έρευνα από τον Schwartz ανακάλυψε πως πάνω από δύο τρίτα αυτών ήταν στην πραγματικότητα διευθυντές ή σύμβουλοι των γιγαντιαίων εταιρειών, δεχόμενοι ανταμοιβές των πέντε μέχρι δέκα χιλιάδων δολλαρίων ή και περισσότερο για τη θυγατρική τους θέση…» («Ποιος θάπρεπε να παίζει το ρόλο του Θεού;», εκδ. Αντώνιος Α. Χαϊμαλάς, Αθήνα, 1980, σελ. 197-198)
Βεβαίως, σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, όλα είναι νομότυπα. Όμως, δείχνουν όλες αυτές οι ιστορίες, τελικώς, το πολιτικό σύστημα υπέρ ποίων συμφερόντων κόπτεται πέρα από τις μεγαλειώδεις κορώνες για την υπεράσπιση των «λαϊκών συμφερόντων»! Κόπτονται για τα συμφέροντα που όσο θητεύουν σε πολιτικές θέσεις τους χρηματοδοτούν (κομματικά και προσωπικά) και όταν θα τις εγκαταλείψουν θα τους προσληφθούν συνεχίζοντας τις προσοδοφόρες καριέρες τους σε επιχειρήσεις, οργανισμούς και ιδρύματα που ανήκουν ή ελέγχονται από αυτά τα συμφέροντα. Κι αν αυτό, ήταν και είναι πρόβλημα και για πολιτικά συστήματα που αντιτίθενται στον Νεοφιλελευθερισμό, μπορεί κανείς να φανταστεί το τι γίνεται όταν ο Νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται στα πράγματα και για τον οποίο, η ύπαρξη αυτών των «περιστρεφόμενων θυρών» αποτελεί γι’ αυτόν θεσμό που λίγο μένει να γίνει και τυπικός και ίσως και στο μέλλον να τον δούμε να αποκτά και συνταγματική υπόσταση, μέσω της ιδιωτικοποίησης του Κράτους ΚΑΙ των Πολιτειακών του Θεσμών, που θα αφεθούν ίσως, προκειμένου να παραμένουν σχετικά ήρεμες οι «λαϊκές μάζες», να εξακολουθούν να υπάρχουν και λειτουργούν ως κελύφη, αποστερημένα κάθε ουσιαστικής αρμοδιότητας.
Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ και ΠΟΕ (και οι προκάτοχοί του) ακριβώς αυτή την Ανίερη Νεοφιλελεύθερη Τάξη Πραγμάτων κλήθηκαν να υπηρετήσουν, και όντως υπηρετούν. Ο Richard Peet, δικαίως ονόμασε αυτούς τους τρεις Οργανισμούς, «Ανίερη Τριάδα» : «Είναι η αγία τριάδα μιας αποτυχημένης θρησκείας που ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός. Η πίστη στο νεοφιλελευθερισμό επιβιώνει θαυματουργικά». (Richard Peet : Unholy Trinity, the IMF, World Bank and WTO, Zed Books, 2^nd edition, 2009, σελ. 246). Όπως σημειώνει ο Ignacio Ramonet («The Other Axis of Evil», Monde Diplomatique, March2002, https://www.globalpolicy.org/component/content/article/162/27722.html), αυτή η θλιβερή «τριανδρία» (triumvirate) «…δημιουργεί τεράστιο χάος και επιδιώκει να επιβάλει μια οικονομική ατζέντα που βασίζεται στην κυριαρχία του ιδιωτικού τομέα και των αγορών και στο κέρδος». Κι επειδή, όταν έκανε αυτή την παρατήρηση ο Ramonet λάμβανε χώρα μια διεθνής διάσκεψη στο Μοντερέι του Μεξικού για τη διεθνή ανάπτυξη, έγραφε : «Για να προστεθεί προσβολή σε τραυματισμούς, η διεθνής διάσκεψη για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, που θα διεξαχθεί αυτό το μήνα στο Μοντερέι του Μεξικού, θα συστήσει αναμφισβήτητα ότι ο ιδιωτικός τομέας επιβλέπει την ανάπτυξη των εθνών στο Νότο… Υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία που στοχεύει να πείσει την ανθρωπότητα ότι η παγκοσμιοποίηση θα φέρει καθολική ευτυχία. Η βιομηχανία αυτή χρειάζεται την ενεργό συνεργασία πανεπιστημίων και ερευνητικών ιδρυμάτων… και τη συνεργασία αυτών των μέσων ενημέρωσης.. που αντιγράφονται από δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο. Οπλισμένοι με πληροφορίες, οι ιδεολογικοί πολεμιστές της παγκοσμιοποίησης έχουν δημιουργήσει μια δικτατορία που εξαρτάται από την παθητική συνενοχή εκείνων που υποτάσσονται». Αυτή η εμπλοκή μερίδας του ακαδημαϊκού κόσμου, βρίσκει την αποθέωσή του στη περιβόητη Σχολή του Σικάγου (με πιο επιφανή φιγούρα, μέχρι και τον θάνατό του, αυτή του Μίλτον Φρίντμαν), της οποίας τα Παιδιά (του Σικάγου, όπως και το Μπέκλεϊ ή του Χάρβαρντ), συνεργάστηκαν ανενδοίαστα με τα πιο σκληρά δικτατορικά καθεστώτα, με δημοκρατίες που φλερτάριζαν με την εκτροπή αλλά και με «κανονικές» δημοκρατίες που επιχείρησαν να εκμαυλίσουν. Αυτών των τεχνοκρατών οι ιδεολογικοί «κλώνοι» σήμερα αποτελούν τους διαπρύσιους κήρυκες του Νεοφιλελευθερισμού και στελεχώνουν ήδη από τη δεκαετία του 1970 την «Ανίερη Τριάδα» και τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Το βιβλίο της Naomi Klein :  The Shock Doctrine, (Το Δόγμα του Σοκ, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2010), παρέχει μια τεκμηριωμένη ιστορική αναδρομή στο πώς φτάσαμε σήμερα στην κυριαρχία του Νεοφιλελευθερισμού και τον ρόλο που έπαιξαν πανεπιστημιακά ιδρύματα, thinktanks, κυβερνήσεις (ιδίως οι ΗΠΑ), ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, κ.λπ. σε διάφορες χώρες του πλανήτη και υπό ποιες συνθήκες τη κάθε φορά. (Πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, δες ενδεικτικά Keith Dixon : «Οι ευαγγελιστές της αγοράς», εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2000).
Η «Ανίερη Τριάδα», δεν επιβάλλει «οικονομικές πολιτικές» και οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες. Επιβάλλει, εκεί όπου απαιτείται, στο βαθμό που απαιτείται και στον βαθμό που το μπορεί (αυτό το τελευταίο συναρτάται και από τον βαθμό των ντόπιων πολιτικών ηγεσιών που είναι πρόθυμες ή χειραγωγήσιμες προκειμένου να συνεργαστούν προς την κατεύθυνση αυτή), αλλαγή του ίδιου του Συνταγματικά (αλλά και στη βάση διεθνώς αναγνωρισμένων Συμφωνιών και Συμβάσεων) κατοχυρωμένου Κοινωνικού Κράτους μα και του Πολιτικού και Πολιτειακού ακόμα Καθεστώτος εφόσον αυτά δεν είναι πλήρως εναρμονισμένα προς το Νεοφιλελεύθερο Πρότυπο.
Έχοντας υπόψη μας αυτές τις πραγματικότητες, δεν είναι καθόλου δύσκολο λοιπόν, να κατανοήσουμε γιατί, εδώ και πενήντα περίπου χρόνια, όπου έχουν εφαρμοστεί οι Νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είτε αυτές εφαρμόστηκαν σε καθεστώτα δικτατορικά «δεξιού φάσματος», είτε σε καθεστώτα κομμουνιστικά, (όσα υπάρχουν), είτε σε δημοκρατίες τύπου μπανανίας, είτε σε «κανονικές» δημοκρατίες όπως στη Βρετανία και στις ΗΠΑ με τις κυβερνήσεις Μάργκαρετ Θάτσερ και Ρόναλντ Ρήγκαν αντίστοιχα, είτε σε λαούς που διέθεταν ένα σχετικά υψηλό επίπεδο ζωής είτε σε λαούς που βρίσκονταν στα πρόθυρα της λιμοκτονίας αν ήδη δεν λιμοκτονούσαν, είτε σε χώρες των οποίων οι οικονομίες «ασθενούσαν» όντως βαρέως, είτε για χώρες των οποίων οι οικονομίες «ασθενούσαν» απλά αρκετά, είτε για χώρες των οποίων οι οικονομίες «ασθενούσαν» ελαφρά, είτε για χώρες των οποίων οι οικονομίες «ασθενούσαν» μονάχα από μια μόνο αιτία, είτε για χώρες των οποίων οι οικονομίες «ασθενούσαν» από περισσότερες αιτίες, είτε για χώρες των οποίων οι οικονομίες
δεν επλήγησαν από τίποτα άλλο παρά από μια μεγάλη ξαφνική φυσική καταστροφή, όλα τα παραπάνω δεν είχαν καμία σημασία για τους διαμορφωτές των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίοι, ως  «γιατροί», διέθεταν στους «ασθενείς» τους, πάντα το ίδιο  «φάρμακο» και πάντα στην μέγιστη δυνατή δόση. (Μάλιστα δε, τούτοι οι «γιατροί», η θεραπεία την οποία υποδεικνύουν, έχει τούτη την πρόσθετη πρωτοτυπία, (εξόν ότι παρέχουν το ίδιο «φάρμακο» σε δόσεις που δεν ξεχωρίζουν ούτε καν αν χορηγούνται σε ελέφαντα ή σε πρόβατο, όπως επίσης και ανεξάρτητα από την «ασθένεια») : [1] Προκαλούν επιδείνωση της «ασθένειας» στα όρια της αντοχής του οργανισμού του «ασθενούς», με άλλα λόγια, αν σε βρουν σε κατάσταση ελαφράς πνευμονίας, θα σου προκαλέσουν -στα πλαίσια των «θεραπευτικών» τους δοξασιών- εγκεφαλικό! Γιατί επιδεινώνουν κι άλλο την αρχική κατάσταση του ασθενούς; Διότι έτσι δημιουργούν μια νέα βάση μέτρησης της «επιτυχίας» αλλά και διότι κυρίως, είναι απαραίτητη μια καθολική κατάρρευση της υγείας του ασθενούς προκειμένου να δικαιολογηθεί το συνολικό πακέτο «σωτηρίας» (το οποίο σε όλες τις περιπτώσεις είναι της λογικής «take it or leave it») και τούτο διότι κρίσιμοι όροι «βοήθειας» που περιλαμβάνονται στο πακέτο απαιτούν βάθος χρόνου για να υλοποιηθούν «επιτυχώς», όπως π.χ., οι ιδιωτικοποιήσεις : διότι πριν «αξιοποιηθεί»»  μέσω αυτών η «δημόσια περιουσία» επιβάλλεται  προηγούμενα να απαξιωθεί σχεδόν πλήρως οικονομικά πράγμα που δεν μπορεί να γίνει σε μία μέρα. [2] Ελαχιστοποιούν (μέχρι πού; μα μέχρι εκεί που θα το επιτρέψει η ανοχή και η αποτελεσματικότητα της αντίδρασης του κόσμου), το «Κράτος» (τόσο το «Κοινωνικό», όσο και αυτό καθ’ αυτό στον σκληρό του πυρήνα -αυτή η τελευταία εξέλιξη ήρθε κυρίως μετά την 11^η Σεπτεμβρίου 2001), [3] Ιδιωτικοποιούν αφού πρώτα απαξιώσουν πλήρως οικονομικά τις κρατικές και δημόσιες επιχειρήσεις, [4] Εξαφανίζουν την πλέον επικίνδυνη «ταξική συλλογικότητα» που είναι η «μεσαία τάξη» η οποία όχι μόνο «απομυζά» για την «καλοπέρασή» της όλους τους χρήσιμους πόρους που στα χέρια των ισχυρών λίγων θα «αυγάτιζαν» κατά τρόπο «αποδοτικότερο» αλλά και, ιστορικά, ας μη το ξεχνάμε, είναι το κατ’ εξοχήν «εργαστήρι» κατασκευής όλων εκείνων των ανατρεπτικών ιδεών που στο παρελθόν ανέτρεψαν Τάξεις Πραγμάτων που ιδεολογίες του παρόντος, (ο Νεοφιλελευθερισμός καλή ώρα), τόσο πολύ εκτιμά, όπως π.χ., η (Δυτική) Τάξη Πραγμάτων του 19ου αιώνα. [5] Επιβάλλουν, ως λογική, και άρα αποδεκτή, συνέπεια των ανωτέρω εξελίξεων την διεύρυνση της φτωχοποίησης που όμως δεν θα πρέπει να ερμηνευτεί παρά ως η «δίκαιη» ανταμοιβή των προσπαθειών και της αποτελεσματικότητας των «ατόμων» που «ελεύθερα» ο καθείς υιοθέτησε και ακολούθησε, συντρίψτε το νομικό θεσμικό πλαίσιο που είχε δομηθεί εντός των πλαισίων του «Κοινωνικού Κράτους», παραβλέψτε όλες τις Συνταγματικές και Διεθνείς Συμβάσεις περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και περί Εθνικής Κυριαρχίας και απελευθερώστε τις τεράστιες δυνατότητες των αγορών που αυτές πλέον θα καθορίζουν το Νέο Status Quo του κάθε «ατόμου» στην Νέα Μετακοινωνική και Μεταεθνική Παγκοσμιοποιημένη «Κοινότητα» -η μόνη επιτρεπτή «συλλογικότητα» : ένα παγκόσμιο Forum με ένα ευάριθμο διοικητικό συμβούλιο απαρτιζόμενο από ένα τους πλέον «πετυχημένους» παγκοσμίως εκπροσώπους της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, οι οποίοι θα διαπιστώνουν ότι οι «ατομικές ελευθερίες» καλά κρατούν, ότι κανένα «αυγό του κακού» δεν εκκολάπτεται στον κόρφο καμιάς «συλλογικότητας», όσο αθώας κι αν φαντάζει, και ότι όλα τα «άτομα» πάνω στον πλανήτη Γη, το καθένα μόνο του, «ελεύθερα», κερδίζει τη ζωή του και χτίζει το μέλλον του. Βέβαια, σ’ αυτό το τελευταίο στάδιο «ολοκλήρωσης» της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, δεν έχουμε φτάσει ακόμα, αλλά, αν περάσουν άλλα πενήντα χρόνια με τον Νεοφιλελευθερισμό ακλόνητο στο θρόνο του, τότε αυτό το σενάριο, ας είμαστε έτοιμοι να το ζήσουμε in vivo και όχι απλά in vitro.
Έτσι, πολιτικές που στοχεύουν στις παραπάνω «θεραπευτικές επεμβάσεις», θα οδηγήσουν στη δημιουργία πλούτου εκ  μέρους εκείνων που αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να παράγουν, η Δημιουργική Ελίτ, ώστε στη συνέχεια, ως γόνιμη ψιχάλα ή βροχή θα ρέει «από τα πάνω προς τα κάτω», «ελεύθερα», μέσω των «αγορών», (το περίφημο trickle-down effect).
 
Για μια «δημοκρατική» και «δίκαιη διεθνή τάξη».
 
Στις 25 Αυγούστου του 1984, αποστέλλεται ένα εμπιστευτικό απόρρητο από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (National Security Council – NSC) των ΗΠΑ (η υπηρεσία εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ που υπάγεται απευθείας στον Πρόεδρο της χώρας αυτής), με αποδέκτες ανώτατα στελέχη των υπουργείων Εξωτερικών, Οικονομικών, Εθνικής Άμυνας, Εμπορίου, της CIA, του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμύνης, με το οποίο, τους αποστέλλονται προς ενημέρωσή τους έγγραφα που εκδόθηκαν από τα υπουργεία Εξωτερικών και Οικονομικών, εν όψει συναντήσεώς τους στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας στις 28 Αυγούστου (1984) προκειμένου να συζητήσουν τη συμμετοχή της Πολωνίας στο ΔΝΤ. Η συνάντηση θα γίνονταν προκειμένου να αρθούν οι κυρώσεις που είχαν επιβάλλει οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της στην Πολωνία από το 1981 λόγω του κηρυχθέντος εκεί στρατιωτικού νόμου και των μαζικών συλλήψεων αντιφρονούντων, δοθέντος ότι οι λόγοι που επέβαλαν τις κυρώσεις είχαν αρθεί. Όπως αναφέρεται στο παραπάνω απόρρητο έγγραφο, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είχε δηλώσει ότι «η πλήρης και λογική εφαρμογή της απόφασης για αμνηστεία, θα δημιουργήσει θετική ατμόσφαιρα για την επανεργοποίηση  της αίτησης της Πολωνίας για συμμετοχή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».  (Αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA,  https://www.cia.gov). Ακολουθεί η περιγραφή των τεχνικών λεπτομερειών (που είναι κάπως πιο περίπλοκες λόγω του ότι έχουμε να κάνουμε με μια κομμουνιστική χώρα -βρισκόμαστε στα 1984 ακόμα), και στο τέλος, το έγγραφο υπογραμμίζει ότι «Το ΔΝΤ δεν προτίθεται να ξεκινήσει τη διαδικασία προτού λάβει από τις ΗΠΑ το σήμα ότι οι όροι που έθεσε ο Πρόεδρος… έχουν ικανοποιηθεί».
Στις 20 Ιουλίου 2017, η Γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών, διαβιβάζει το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θεματική έκθεση του ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα Alfred de Zayas, σχετική με την προώθηση «μιας δημοκρατικής και δίκαιης διεθνούς τάξης». (General Assembly (A/HRC/36/40) – Report of the Independent Expert on the promotion of a democratic and equitable international order, 20 July 2017).
Όπως σημειώνεται στο διαβιβαστικό, ο Alfred de Zayas, επικέντρωσε το ενδιαφέρον του, στην Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ υπογραμμίζεται ότι στον 21^ο αιώνα, «…δεν υπάρχουν «ζώνες απαλλαγμένες από τα ανθρώπινα δικαιώματα» ότι όλα τα κράτη, οι διεθνείς οργανισμοί και οι μη κρατικοί φορείς πρέπει να σέβονται το εθιμικό διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι ο αποκαλούμενος «κατακερματισμός» του διεθνούς δικαίου δεν μπορεί να δημιουργήσει «αυτόνομα καθεστώτα» ή «νόμιμες μαύρες τρύπες». Στο διαβιβαστικό σημείωμα, αναφέρεται γενικά πως «ορισμένες από τις πολιτικές» διαφόρων διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, «…έχουν οδηγήσει στη διάβρωση του περιβάλλοντος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ορισμένες χώρες, ιδίως μέσω της προώθησης νεοφιλελεύθερων πολιτικών που αποδυναμώνουν τον δημόσιο τομέα και παρεμποδίζουν τα κράτη στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους τομείς της εκπαίδευσης, της υγειονομικής περίθαλψης, των εργασιακών προτύπων και του κατάλληλου βιοτικού επιπέδου…» Επισημαίνεται στο διαβιβαστικό, ότι τόσο η Παγκόσμια Τράπεζα όσο και το ΔΝΤ, όντας Οργανισμοί συνδεδεμένοι με τα Ηνωμένα Έθνη, οφείλουν να συμμορφώνονται προς τους στόχους των Ηνωμένων Εθνών, «…όπως ορίζονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, και στην προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αειφόρου ανάπτυξης, σεβόμενη παράλληλα την κυρίαρχη ισότητα των κρατών και την αρχή της μη παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών…»  Το διαβιβαστικό, παραπέμπει στην παρατήρηση της έκθεσης του Ανεξάρτητου Εμπειρογνώμονα ότι «Ενώ η Τράπεζα έχει την λέξη «ανάπτυξη» στο όνομά της, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι τι σημαίνει ανάπτυξη για τους σκοπούς των άρθρων της συμφωνίας. Μέχρι σήμερα, τόσο στην διδασκαλία όσο και στην πράξη, η Τράπεζα εννοεί ότι ανάπτυξη σημαίνει αύξηση σε σχέση με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ), αύξηση του εμπορίου και μεγαλύτερη κατανάλωση. Οι παρατηρητές προτείνουν μια διαφορετική κατανόηση της «ανάπτυξης», όπως μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου, της επισιτιστικής ασφάλειας, του καθαρού νερού, της υγιεινής, της υγειονομικής περίθαλψης, της στέγασης, της εκπαίδευσης και της απασχόλησης…»
Επίσης η Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, διαβίβασε στη Γενική Συνέλευση στις 21 Ιουλίου 2027, την έκθεση του ίδιου παραπάνω ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα Alfred-Maurice de Zayas (General Assembly (A/72/187) – Promotion of a democratic and equitable international order, 21 July 2017).
Όπως αναφέρεται στο διαβιβαστικό του Γενικού Γραμματέα, το ΔΝΤ απαντώντας σε σχετικό ερωτηματολόγιο που του απέστειλε ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας σχετικό με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δική του δραστηριότητα, το ΔΝΤ απάντησε ότι : «Το προσωπικό του ΔΝΤ αναγνωρίζει τη σημασία του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, κατά την εκπλήρωση της εντολής του βάσει των Άρθρων του, το ΔΝΤ συμβάλλει στις προϋποθέσεις για την επίτευξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι δραστηριότητες του ΔΝΤ προωθούν έμμεσα τα ανθρώπινα δικαιώματα (ιδίως τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα) συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός οικονομικού και θεσμικού περιβάλλοντος στο οποίο μπορούν να ευδοκιμήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα». Όπως σημειώνεται στην έκθεση του ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα, έρευνες ανάμεσα στο 2000 και 2007, κατέδειξαν πως ενώ σύμφωνα «…με τη λογική της Συναίνεσης [της Ουάσινγκτον], η σταθεροποίηση, η φιλελευθεροποίηση και η ιδιωτικοποίηση θα τόνωναν αυτόματα την οικονομική ανάπτυξη», εν τούτοις, αντίθετα, «…στην έρευνα, εντοπίστηκαν παράγοντες που προωθούσαν την εμμονή των παγίδων φτώχειας, συμπεριλαμβανομένης της ασθενούς ενεργού ζήτησης και των θεσμικών περιορισμών, όπως η γενικευμένη επικράτηση άκρως άνισων περιουσιακών στοιχείων… Η πίστη στην επίδραση «διάχυσης των ωφελειών από τα πάνω» πεθαίνει δύσκολα…» Στο διαβιβαστικό του Γενικού Γραμματέα, υπενθυμίζεται ότι το ΔΝΤ (όπως και οι άλλοι θεσμοί του Bretton Woods (π.χ. Παγκόσμια Τράπεζα), «…έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στις παγκόσμιες υποθέσεις από ό, τι όλα τα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης, του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου και της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UNCTAD)» και επίσης ότι παρ΄ ότι οι οργανισμοί αυτοί δεν υπάγονται «τυπικά» στα Ηνωμένα Έθνη, εν τούτοις, «…κατ ‘αρχήν, ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών θα πρέπει να υπερισχύσει έναντι όλων των άλλων Συνθηκών και διεθνών συμφωνιών (άρθρο 103)». Σημειώνεται ακόμα στο διαβιβαστικό, πως «Στις απαντήσεις του, το ΔΝΤ σημείωσε ότι «οι αποφάσεις, μεταξύ άλλων, της Γενικής Συνέλευσης [του ΟΗΕ] δεν δεσμεύουν το ΔΝΤ». Επιπλέον, το ΔΝΤ δήλωσε ότι: «Ως θεσμικό όργανο που ασχολείται με οικονομικά ζητήματα, το ΔΝΤ αποκλείεται να χρησιμοποιεί τις εξουσίες του για τη στήριξη συγκεκριμένων πολιτικών συστημάτων ή την άμεση συμμετοχή στην προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.” Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει λογοδοσία ή ότι το ΔΝΤ απαλλάσσεται από την ευθύνη για τις δυσμενείς επιπτώσεις των δανειοδοτικών πρακτικών του στα ανθρώπινα δικαιώματα». Το ΔΝΤ, σημειώνεται στο διαβιβαστικό του Γενικού Γραμματέα, (έχοντας πάντα υπόψη την έκθεση του ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα), καταβάλει «…σημαντικές προσπάθειες για να βελτιώσει την εικόνα του μέσω της έκδοσης ενημερωτικών δελτίων, σημειώσεων συζήτησης και δημόσιων δηλώσεων, προκειμένου να αποδείξει ότι έχει λάβει υπόψη τις πολλές επικρίσεις των πρακτικών του», όμως, παρά το γεγονός ότι ένας αυξανόμενος αριθμός δανείων του ΔΝΤ «…περιλαμβάνει στόχους κοινωνικών δαπανών, η εμπειρία δείχνει ότι τέτοιοι στόχοι δεν έχουν – και δεν μπορούν- να επιτευχθούν», κι αυτό λόγω των αυστηρών μέτρων λιτότητας που έχουν επιβληθεί από το ΔΝΤ. Στο διαβιβαστικό τέλος παρατίθενται τα τελικά συμπεράσματα και προτάσεις του ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα, από τις οποίες, υπογραμμίζω την «πλήρη νοήματος» παρατήρησή του, ότι «Σε αντίθεση με την Παγκόσμια Τράπρζα, η οποία έχει όλο και μεγαλύτερη επίγνωση των κινδύνων και των συνεπειών των δραστηριοτήτων της και τις οποίες αναλαμβάνει να ερευνήσει και να αναλάβει δράση, το ΔΝΤ ακόμα εμφανίζεται περισσότερο αφοσιωμένο στο παρωχημένο νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο. Ενώ η Παγκόσμια Τράπεζα αναγνωρίζει τα προβλήματα και έχει καθιερώσει μηχανισμούς επανόρθωσης (redress : και «αποζημίωσης») όπως η Επιτροπή Ελέγχου και ο Σύμβουλος Συμμόρφωσης / Διαμεσολαβητής, το ΔΝΤ καθυστερεί και δεν μπόρεσε να διορθώσει μη βιώσιμες καταστάσεις, όπως η επικρατούσα στην Ελλάδα…». (Οι δύο οργανισμοί δραστηριοποιούνται στη λογική του «καλού» και του «κακού μπάτσου».  Όπως σημειώνουν οι Korner, P., G. Maass, T. Siebold, & R. Tetzlaff, «χωρίς την ένταξη στ ΔΝΤ, καμία είσοδος στην Παγκόσμια Τράπεζα, χωρίς συμμόρφωση με το ΔΝΤ, τότε καία αναπτυξιακή βοήθεια από την Παγκόσμια Τράπεζα – ένα κλασικό παράδειγμα της αρχής του καρότου και του ραβδιού», εις Vishnu Padayachoe : APARTHEID SOUTH AFRICA AND THE INTERNATIONAL MONETARY FUND, (1987),http://pdfproc.lib.msu.edu/?file=/DMC/African%20Journals/pdfs/social%20development/vol16no2/jsda016002002.pdf) Και συνεχίζει στα συμπεράσματά του ο ειδικός εμπειρογνώμονας, ότι «…Η διάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον τομέα της δανειοδότησης δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Το διεθνές δίκαιο θα συνεχίσει να εξελίσσεται για το καλό της ανθρωπότητας. Ταυτόχρονα, κανένα διεθνές χρηματοπιστωτικό ίδρυμα ή εμπορική συμφωνία δεν υπερβαίνει το διεθνές δίκαιο. Όλοι πρέπει να σέβονται το γενικό διεθνές καθεστώς των συνθηκών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προκειμένου να αποσαφηνιστεί περαιτέρω η συγκεκριμένη εφαρμογή των κανόνων για τα ανθρώπινα δικαιώματα στα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα εν λόγω θεσμικά όργανα πρέπει να ζητήσουν συμβουλευτική γνώμη από το Διεθνές Δικαστήριο. Πράγματι, το άρθρο VIII της συμφωνίας μεταξύ των Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εξουσιοδοτεί ρητά το ΔΝΤ να ζητεί συμβουλευτικές γνώμες για τυχόν νομικά ζητήματα που προκύπτουν στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του». Το διαβιβαστικό του Γενικού Γραμματέα, υπογραμμίζει ακόμα ότι «…Ο Ανεξάρτητος Εμπειρογνώμονας είναι της άποψης ότι το ΔΝΤ θα πρέπει να αλλάξει τις προτεραιότητές του και τελικά να εγκαταλείψει τις παρωχημένες συνθήκες ιδιωτικοποίησης, την απελευθέρωση των αγορών και τη «λιτότητα» στις κοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες στο παρελθόν έχουν προκαλέσει παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Στις 21 Δεκεμβρίου 2017, ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες ειδικοί εισηγητές και επικεφαλείς ομάδων εργασίας και επιτροπών των Ηνωμένων Εθνών (United Nations, Human Rights Special Procedures, 21 December 2017, http://www.ohchr.org), έστειλαν επιστολή στην επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, (η οποία τους απάντησε με μια ευγενική λιτή επιστολή στις 31/1/2018, απλώς για να μην τους απαντήσει τίποτα επί της ουσίας των τοποθετήσεων των εκπροσώπων του ΟΗΕ), στην οποία όσα επισημαίνουν, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από όσα καταλογίζονται σε βάρος του ΔΝΤ ήδη από τη δεκαετία του 1970, ώστε πλέον αυτού του είδος οι «μομφές» να έχουν καταστεί ένα είδος «ρουτίνας», όπου ένας Διεθνής Οργανισμός (ο ΟΗΕ) που (υποτίθεται ότι) αποτελεί την «προϊσταμένη Αρχή»  του Ταμείου, και ένας άλλος Διεθνής Οργανισμός, το ΔΝΤ, απλά επί μισό αιώνα ο ένας (ΟΗΕ) καταγγέλλει τις πολιτικές του άλλου, και ο «άλλος», απλώς τις εγγράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του, έχοντας την «υψηλή προστασία» του Παγκόσμιου Ηγεμόνα (των ΗΠΑ), υπό την κυρίαρχη εξουσία του οποίου (ιδίως με τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου) επίσης τελεί ο ΟΗΕ, η χρησιμότητα του οποίου στην προκειμένη περίπτωση βρίσκεται, ως φαίνεται, να παίζει τον ρόλο του «καλού» σε μια όλο και περισσότερο άναρχη Παγκόσμια Τάξη, όταν και όπου αυτό του επιτρέπεται. Παρόλα αυτά, έστω κι έτσι, κάθε φωνή, ανεξάρτητα σκοπιμότητας, που συμβάλει στην επισήμανση των συνεπειών της Νεοφιλελεύθερης Αθλιότητας, είναι καλοδεχούμενη. Έτσι, στην παραπάνω επιστολή, μεταξύ άλλων, εκφράζεται η «ανησυχία» για το γεγονός ότι οι τιθέμενοι από το Ταμείο δημοσιονομικοί στόχοι στις πολιτικές (που επιβάλλει στις προστρέχουσες στη προστασία του χώρες) «μερικές φορές» τίθενται υπεράνω των στόχων «της διασφάλισης του δικαιώματος της κοινωνικής ασφάλισης ως ανθρωπίνου δικαιώματος όπως καθορίζεται στο διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», και οι υπογράφοντες την επιστολή, αναφέρει ο καθένας τα ευρήματα των δικών του ερευνών στον τομέα που διερεύνησε  και που κατατείνουν στο παραπάνω γενικό συμπέρασμα. (Οι τομείς που καλύπτουν οι υπογράφοντες την επιστολή είναι : των επιπτώσεων του εξωτερικού χρέους και άλλων σχετικών διεθνών χρηματοοικονομικών υποχρεώσεων των κρατών, της πλήρους απόλαυσης όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδιαίτερα των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων, του δικαιώματος στην τροφή, των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρίες, του δικαιώματος του ανθρώπου για το ασφαλές πόσιμο νερό και την υγιεινή, της διάκρισης εις βάρος των γυναικών από το νόμο και στην πράξη, και τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα). Υπενθυμίζουν τις διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες, το διεθνές δίκαιο, τις αποφάσεις επιτροπών του ΟΗΕ που καλούν σε σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και σημειώνουν ότι «Πιστεύουμε ότι το Ταμείο θα μπορούσε να διαδραματίσει καίριο ρόλο βοηθώντας τα κράτη να ενισχύσουν τα συστήματά τους κοινωνικής προστασίας σε συνεργασία με άλλους διεθνείς οργανισμούς όπως η ΔΟΕ και άλλες υπηρεσίες των Ηνωμένων Εθνών που έχουν εργαστεί για αυτά τα ζητήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα». Δεν έχει νομίζω νόημα να επιμείνουμε κι άλλο στο περιεχόμενο της άνω επιστολής.
 
Τα Εγκληματικά Μέσα Επιβολής των Νεοφιλελεύθερων Πολιτικών του ΔΝΤ
 
Ο Colin A. Ross στο βιβλίο του «Οι Γιατροί της CIA, Παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από Αμερικανούς Ψυχιάτρους» (εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα, 2011), στηριζόμενος σε χιλιάδες αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA, (15.000 όπως αναφέρει, [σελ. 13]) αναφέρεται σε χρηματοδοτούμενα από την CIA και διενεργηθέντα από ψυχιάτρους (ο ίδιος ο συγγραφέας είναι ψυχίατρος) και ιατρικές πανεπιστημιακές σχολές πειράματα που έγιναν πάνω σε ανθρώπους, που σκοπό την έρευνα για τον έλεγχο του νου και επομένως της συμπεριφοράς αλλά και τη διαμόρφωση της ίδιας της προσωπικότητας του ανθρώπου. (Ας σημειωθεί ότι εξαρχής ο συγγραφέας εκφράζει τον «θαυμασμό» του για τη CIA, την οποία επίσης ευχαριστεί «για τη νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο, για την προστασία της δημοκρατίας…», και απαντώντας στο ερώτημα που όπως λέει του έχουν θέσει πολλοί αν φοβάται τη CIA λόγω της έρευνας που έκανε για τον έλεγχο της σκέψης, δίνει την απάντηση «…για ένα οι επικίνδυνοι είναι οι ψυχίατροι» [σελ. 14]). Όπως σημειώνει, τα ψυχροπολεμικά προγράμματα ελέγχου της σκέψης,  στόχο είχαν τη «δημιουργία συμπτωμάτων και διαταραχών διχασμού ης προσωπικότητας», και «την πρόκληση της πλήρους διαταραχής πολλαπλής προσωπικότητας». (σελ. 19). Στη δεκαετία του 1950, η CIA, χρηματοδότησε προγράμματα με διάφορες κωδικές ονομασίες BLUEBIRD, ARTICHOKE, MKULTRA, MKSEARCH, MKNAOMI, κ.λπ.., [σελ. 61] που αφορούσαν τον έλεγχο της σκέψης μέσω τέτοιων τεχνικών όπως χρήση LSD, αισθητηριακή απώλεια, ηλεκτροσόκ, εμφυτεύσεις ηλεκτροδίων στον εγκέφαλο και ύπνωση, επιδιώκοντας την πρόκληση αμνησίας, απώλειας προσωπικότητας, αλλαγής ταυτότητας και αλλοιωμένων συνειδησιακών καταστάσεων. (σελ. 19), ενώ τα πειράματα δεν είχαν να κάνουν μόνο με ατομικές μα και με συλλογικές συμπεριφορές. (σελ.89-91)  Όπως σημειώνει ο Ross, αυτά τα πειράματα αλλά και άλλα που συνυφαίνονταν με αυτά, όπως πειράματα ακτινοβολίας και έρευνας για βιολογικά όπλα, (αναφέρεται π.χ., πείραμα εμφύτευσης ηλεκτροδίων στον εγκέφαλο και έγχυσης ουρανίου σε ασθενείς στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ [σελ. 24]) όχι μόνο δεν ήταν  άγνωστα στην επιστημονική κοινότητα αλλά μεγάλο μέρος της σχετικής έρευνας δημοσιεύονταν σε ιατρικά περιοδικά. (σελ. 21). Το πρόγραμμα MKULTRA, απορρόφησε το 1953 τα προγράμματα BLUEBIRD και ARTICHOKE, ενώ το ίδιο (το MKULTRA) που στη συνέχεια μετατράπηκε το 1964 στο Πρόγραμμα MKSEARCH, λειτούργησε ως το 1973, όταν έπαψε και διατάχθηκε από τον διευθυντή της CIA η «εκτεταμένη καταστροφή των εγγράφων των MKULTRA και MKSEARCH». (σελ. 77) Το MKULTRA ήταν χωρισμένο σε 149 Υποπρογράμματα και το MKSEARCH σε 7 υποπρογράμματα. (σελ. 78) Ο Ross, αναφέρεται σε ορισμένους εξέχοντες ψυχιάτρους που είχαν εμπλακεί στα πειράματα ελέγχου του νου και χρηματοδοτούνταν από τη CIA. Θα μείνω στην περίπτωση του πλέον περιώνυμου από αυτούς, τον Γιούεν Κάμερον, για τον οποίο γράφει : «…ξεκίνησε να διεξάγει ανήθικα, αντιεπιστημονικά και απάνθρωπα πειράματα πλύσης εγκεφάλου στο Ψυχιατρείο Μπράντον στα 1930…» (σελ. 180) Στα 1936, πήγε στο Πολιτειακό Νοσοκομείο Γόρσεστερ στη Μασαχουσέτη, όπου εκεί, «χρησιμοποίησε ευρέως τη θεραπεία με πρόκληση κώματος ινσουλίνης, προκαλώντας κωματώδη κατάσταση γι δύο έως πέντε ώρες τη μέρα στους ασθενείς του μέχρι και επί 50 ημέρες συνεχώς». (σελ. 181) Σε άρθρο του το 1956 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό American Journal of Psychiatry, o Κάμερον, αναφέρεται στο «…«σπάσιμο» ενός ατόμου κατά τη διάρκεια της ανάκρισης», που γίνεται σε δύο στάδια : σε ένα πρώτο στάδιο οι ασθενείς «…αποδιαμορφώνονταν, το οποίο σημαίνει ότι η προσωπικότητά τους διαλυόταν μέχρι να φτάσουν σε κατάσταση φυτού…» με αποτέλεσμα κατά το στάδιο αυτό οι ασθενείς να μην μπορούν να ελέγξουν ούτε την ούρηση και αφόδευσή τους, ή να τραφούν μόνοι τους, να πουν το όνομά τους, την ηλικία τους ή να προσδιορίσουν τον τόπο που βρίσκονταν και την ημερομηνία, και στη συνέχεια, στο δεύτερο στάδιο «…εισαγόταν η διαδικασία της ψυχικής καθοδήγησης. Αυτή αποτελούνταν από εκατοντάδες ώρες ηχογραφημένων κασετών που παίζονταν κατ’ επανάληψη στον ασθενή μέσω ακουστικών, ειδικά διαμορφωμένων καλυμμάτων για το κεφάλι και ηχείων μέσα στο δωμάτιο αισθητηριακής απομόνωσης. Οι κασέτες επαναλάμβαναν προτάσεις που είχαν κάποια υποτιθέμενη ψυχολογική σημασία. Εάν αυτές οι διαδικασίες διεξάγονταν από κάποιο δικτάτορα του Τρίτου Κόσμου, τότε οι Αμερικανοί και οι Καναδοί ψυχίατροι θα τις καταδίκαζαν σαν παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων και θα τις αποκαλούσαν πλύση εγκεφάλου». (σελ. 181-182) Το 1943, ο Κάμερον πήγε στο κολλέγιο Μακ Γκιλ του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ, όπου και ίδρυσε το Ινστιτούτο Άλαν Μεμόριαλ.
Η Naomi Klein, (Δόγμα του Σοκ, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2010), δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ξεκινά την έρευνά της για τα έργα και τις μέρες των νεοφιλελεύθερων στρατηγικών και πολιτικών που χρησιμοποιούνται από τη δεκαετία του 70, με μια εκτενή αναφορά στο ζήτημα των πειραμάτων ελέγχου του νου, εστιάζοντας στα πειράματα του Γιούεν Κάμερον, επισκεπτόμενη μια γυναίκα, την Γκέιλ Κάστνερ, που συμμετείχε σε πειράματα του Γιούεν Κάμερον για λογαριασμό της CIA. (δες αναλυτικά σελ. 44-74) Όπως σημειώνεται, «…Οι ασθενείς είχαν προσφύγει στον Κάμερον για να ζητήσουν βοήθεια για ελάσσονες ψυχικές διαταραχές (επιλόχεια κατάθλιψη, άγχος, συζυγικά προβλήματα) και είχαν χρησιμοποιηθεί, εν αγνοία τους και χωρίς τγ συγκατάθεσή τους, ως πειραματόζωα για να ικανοποιηθεί η δίψα της CIA για πληροφορίες σχετικά με τον έλεγχο της σκέψης… Ο Κάμερον όχι μόνο είχε διαδραματίσει ρόλο στην ανάπτυξη των σύγχρονων τεχνικών βασανισμού στις ΗΠΑ, αλλά τα πειράματά του μας επιτρέπουν επίσης να αντιληφθούμε τη βαθύτερη λογική που διέπει τον καπιταλισμό της καταστροφής. Όπως οι οικονομολόγοι της ελεύθερης αγοράς είναι πεπεισμένοι ότι μόνο μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή -μια μεγάλη διάλυση- μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος για τις «μεταρρυθμίσεις» τους, έτσι και ο Κάμερον πίστευε ότι υποβάλλοντας τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε μια σειρά από σοκ μπορούσε να διαλύσει και να εξαλείψει την ελαττωματική νόηση, για να οικοδομήσει στη συνέχεια καινούργιες προσωπικότητες εκ του μηδενός, γράφοντας πάνω σε «λευκή σελίδα»…» (Σελ. 48) Ο Κάμερον, κάνοντας χρήση μεθόδων που είχαν όλα τα χαρακτηριστικά μιας πολεμικής επιχείρησης τύπου «Σοκ και Δέος» εναντίον της νόησης του (ανθρώπινου) πειραματόζωού του, επεδίωκε μέσω της «αποδόμησης» της προσωπικότητας να δημιουργήσει μια tabula rasa κι εκεί πάνω, θα ενέγραφε την νέα προσωπικότητα σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις και προδιαγραφές. (σελ. 51) Όπως σημειώνει η Naomi Klein, ό,τι συμβαίνει με τα πειράματα «αποδόμησης» της προσωπικότητας, όπως αυτά που διεξήγε ο Κάμερον, το ίδιο μπορεί να ισχύσει και σε πιο διευρυμένη κλίμακα. Γράφει : «…Σε μια ευρύτερη κλίμακα, η ίδια ακριβώς στρατηγική εφαρμόστηκε με την εισβολή και την κατοχή του Ιράκ. Οι αρχιτέκτονες του πολέμου επισκόπησαν το οπλοστάσιο των τακτικών του σοκ και αποφάσισαν να τις χρησιμοποιήσουν όλες : Η «κεραυνοβόλα» στρατιωτική εκστρατεία και οι βομβαρδισμοί πλαισιώθηκαν από περίτεχνες επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου, για να επακολουθήσει η πιο σαρωτική πολιτική και οικονομική θεραπεία-σοκ που επιχειρήθηκε ποτέ, συνοδευόμενη από μαζικές συλλήψεις και ανελέητη κακοποίηση όσων αντιστέκονταν, προκειμένου να κατασταλούν οι όποιες αντιδράσεις. Οι αναλύσεις για τον πόλεμο στο Ιράκ καταλήγουν συχνά στο συμπέρασμα ότι η εισβολή ήταν μια «επιτυχία», αλλά η κατοχή μια αποτυχία. Αυτό που παραβλέπουν αυτές οι αποτιμήσεις είναι ότι η εισβολή και η κατοχή αποτελούν τις δύο πτυχές μιας ενιαίας στρατηγικής : Οι αρχικοί βομβαρδισμοί αποσκοπούσαν στο να «καθαρίσουν το τοπίο» ώστε να οικοδομηθεί το νέο έθνος-πρότυπο». (σελ. 445)
Μιλήσαμε ήδη για τα «ψυχολογικά όπλα» που χρησιμοποιήθηκαν στη χώρα μας προκειμένου να επιβληθούν τα Μνημόνια. Οι παραπάνω επισημάνσεις, θεωρώ ότι έχουν πλήρη εφαρμογή και στην περίπτωσή μας.
Όμως το ζήτημα πειραμάτων όπως τα παραπάνω, δεν είναι μια υπόθεση νέα. Βεβαίως όταν έρχονταν στο φως τέτοιες πληροφορίες, πάντα διαψεύδονταν και όταν δεν ήταν δυνατό να διαψευστούν καταγγέλλονταν ως «μεμονωμένα γεγονότα», τα οποία δεν έχαιραν της έγκρισης των «επισήμων κυβερνήσεων». Ασφαλώς, ούτε και τα πειράματα της CIA, (για την ακρίβεια που χρηματοδοτούνταν από την CIA), που αναφέρονται στο παραπάνω βιβλίο «επισήμως» τύγχαναν της έγκρισης της κυβέρνησης των ΗΠΑ, τουλάχιστον ως προς την ακολουθούμενη μεθοδολογία ή ακόμα και καθαυτά. Όμως εδώ η τακτική είναι πολύ γνωστή : όταν η κυβέρνηση επιθυμεί όντως «κάτι» το οποίο κρίνεται για την ίδια τη κυβέρνηση ή πολύ περισσότερο για τη Χώρα ως «πολύ σημαντικό», πόσο μάλλον όταν κρίνεται ως «εθνικά κρίσιμης σημασίας», που όμως, ο τρόπος ώστε αυτό το «κάτι» να το πληροφορηθεί, ή να το λάβει ή να το προκαλέσει ή να το αποτρέψει κινείται στα όρια της νομιμότητας ή και πέραν αυτής, τότε τη «βρόμικη δουλειά» την αναλαμβάνουν οι μυστικές υπηρεσίες «με δική τους ευθύνη».
Όμως τα παραπάνω πειράματα, που για να γίνουν απαιτούν την σύμπραξη ειδικών επιστημόνων, ιδίως ψυχιάτρων, φέρνουν στο νου τη Σχολή του Σικάγου. Όπως κάθε ιδεολογία, έτσι κι ο Νεοφιλελευθερισμός, αντιμετωπίζει πάντοτε το πρόβλημα του πώς θα επιβάλλει τις απόψεις του στην κοινωνία. Για τις μη Ολοκληρωτικές ιδεολογίες, αυτό είναι μάλλον ξεκαθαρισμένο : θα επιβληθούν μέσα από την «πάλη των ιδεών», τον «ανταγωνισμό των επιχειρημάτων», ακόμα-ακόμα και την προπαγάνδα τους (εδώ το ιδεολογικό μάρκετινγκ έχει αρκετό χώρο να ξεδιπλωθεί), όμως όλα αυτά, εμπίπτουν γενικά στον αποδεκτό τρόπο διεξαγωγής αυτού του «αγώνα», του «πολέμου» αν θέλετε. Όμως, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά στη περίπτωση των Ολοκληρωτικών ιδεολογιών. Εδώ η αδυναμία επιβολής τους μέσω των δημοκρατικών διαδικασιών, αναπληρώνεται από κάθε μέσο και στρατηγική που είναι δυνατό να βοηθήσει στην υφαρπαγή της Εξουσίας. Κι εδώ είναι που τα ψυχολογικά όπλα και οι ψυχολογικές στρατηγικές, έρχονται να προσφέρουν σημαντική υπηρεσία στις ιδεολογίες αυτές, στις οποίες ανήκει και ο Νεοφιλελευθερισμός.
Και κάτι πολύ σημαντικό : δεν έχει σημασία ποια είναι η πρώτη αιτία διεξαγωγής αυτών των πειραμάτων, π.χ., για καθαρά στρατιωτικούς λόγους ή λόγους που έχουν να κάνουν με τον υπόγειο πόλεμο των μυστικών υπηρεσιών. Σημασία έχει ότι, όπως συνέβη με πολλές σημαντικές επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και καινοτομίες, όλες τους τελικά, από την ατομική ενέργεια ίσαμε την πιο ταπεινή που μπορεί να εντοπιστεί, πέρασαν και σε όλους τους τομείς που είχαν κάποιο πρακτικό ενδιαφέρον οικονομικό, οργανωτικό, εμπορικό, ή που βελτίωσαν το περιεχόμενο και την αποτελεσματικότητα των πολιτικών και στρατηγικών όλων όσων χρησιμοποιούν στις δραστηριότητές τους πολιτικές και στρατηγικές, δηλαδή, οι πάντες : από τα άτομα, έως τις επιχειρήσεις, έως τα Κράτη και έως τους Υπερεθνικούς Οργανισμούς και τα όργανά τους. Τα ευρήματα των ψυχιατρικών ερευνών δεν θα μπορούσαν να εξαιρεθούν. Άλλωστε, η προπαγάνδα, η διαφήμιση, οι δημόσιες σχέσεις, οι ανθρώπινες σχέσεις, για να αναφερθώ σε ορισμένους μόνο τομείς, σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικές και στρατηγικές τους στηρίζονται στα ευρήματα των ψυχιατρικών ερευνών και πειραμάτων, έστω κι αν δεν γνωρίζουν την ιστορική τους προέλευση και το τυχόν «μαύρο» ή και «εγκληματικό» παρελθόν τους.
Όπως υπάρχουν στον στρατιωτικό πόλεμο μέσα και όπλα πολέμου τα οποία η Διεθνής Κοινότητα των οποίων τη χρήση απαγορεύει, το ίδιο ισχύει και σε κάθε άλλη μορφή πολέμου που διεξάγεται με μη στρατιωτικά μέσα. Ο «αγώνας» π.χ., ιδεολογικής επικράτησης σε μια χώρα ή παγκοσμίως είναι κι αυτός ένας «πόλεμος» που χρησιμοποιεί «όπλα» (π.χ., προπαγάνδα, ψυχολογικά) τα οποία δεν είναι όλα νόμιμα (π.χ., η εξαπάτηση, η καλλιέργεια φόβου κ.λπ.
Αυτά στη θεωρία, όμως, στη πράξη, αν κανείς σκεφτεί ότι ακόμα και υπό καθεστώς καλά εγκαθιδρυμένης Δημοκρατίας τίποτα δεν εγγυάται ότι ορισμένοι δεν θα διστάσουν να αποπειραθούν να χρησιμοποιήσουν «παράνομα» μέσα επιβολής των συμφερόντων ή απόψεών τους, εύκολα μπορεί να φανταστεί πόσο αυτός ο κίνδυνος είναι απείρως μεγαλύτερος να κατισχύσει και ως επίσημη κρατική αντίληψη άσκησης της εξουσίας όταν έχουμε να κάνουμε με ένα Ολοκληρωτικό Καθεστώς ή έναν Οργανισμό που εμφορείται από τέτοιες ολοκληρωτικές αντιλήψεις, όπως το ΔΝΤ, το οποίο, το μόνο που δεν έχει κάνει ακόμα, είναι να εκδώσει ένα επίσημο μανιφέστο και να αποτυπώσει και εγγράφως την αποστροφή του για τη Δημοκρατία, την ίδια την ύπαρξη της Κοινωνίας ως θεσμού και συνεπώς ο,τιδήποτε την εκφράζει (π.χ., το Κοινωνικό Κράτος), τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, την Εθνική Κυριαρχία και Ανεξαρτησία, μια αποστροφή, που είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού σε οποιοδήποτε σημείο του ορίζοντα αυτού του πλανήτη κι αν κάθεσαι.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ανεξάρτητα αν επιχειρήθηκε να επιβληθούν με καθεστώτα δικτατορικά ή με κυβερνήσεις που διέθεταν ή διαθέτουν εφόσον μιλάμε σήμερα, ή μέσω της «παρέμβασης» «εξωτερικών» υπερεθνικών θεσμικών ή παραθεσμικών Οργάνων και Οργανισμών, όπως π.χ. το ΔΝΤ ή το Eurogroup στην Ευρώπη, ποτέ δεν κατόρθωσαν να τύχουν της αποδοχής των λαϊκών πλειοψηφιών γι΄ αυτό και δεν θα βρείτε ούτε ένα κόμμα «αμιγώς» νεοφιλελεύθερο που να έχει κατορθώσει να εισέλθει σε ένα Κοινοβούλιο όπου γης, ή αν κάπου συνέβη, να επιβίωσε πολιτικά και να έχει εξελιχθεί σε αξιόλογη πολιτική δύναμη. Δεν είναι τυχαίο συνεπώς γιατί οι ιδεολόγοι και τεχνοκράτες υποστηρικτές του, ποτέ δεν τα πήγαν άσχημα με δικτατορίες και ανελεύθερα καθεστώτα στα οποία εύρισκαν και τις ιδανικότερες συνθήκες επιβολής των ιδεών τους, από τη Χιλή του Πινοτσέτ ως τον Σουχάρτο της Ινδονησίας, και από την Ρωσία του Γέλτσιν ως την Κομμουνιστική Κίνα. Αντίθετα στις Δυτικές Δημοκρατίες όπου ακόμα υπάρχουν θεσμοί που δεν διευκολύνουν την άνετη επικράτηση του Νεοφιλελευθερισμού, εκεί, θα πρέπει να αναμένει την πιο «πρόσφορη» τη κάθε φορά συγκυρία, όπως, πότε θα τύχει να ανέλθουν στην εξουσία κυβερνήσεις όπως αυτές της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν, ή, πιο σύγχρονα της Άγκελα Μέρκελ, οι οποίες θα επιχειρήσουν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να επιβάλουν τις Νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αν και, ακόμα κι αυτές οι κυβερνήσεις, επειδή όσο κι αν είναι οπαδοί του Νεοφιλελευθερισμού δεν παύουν, προκειμένου να επιβιώνουν πολιτικά, να τις νοθεύουν, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να βρει τρόπους να «επαναφέρει» στον δέκατο ένατο αιώνα και τις ίδιες τις συνθήκες λειτουργίας του ίδιου του Δημοκρατικού πολιτεύματος, βεβαίως καταργώντας αναδρομικά κάποιες από τις τότε συνθήκες που λειτούργησαν ως ο «Δούρειος Ίππος» ώστε η Δημοκρατία να αλλοτριώσει το «γνήσιο» φιλελεύθερο πνεύμα εκείνου του αιώνα.
Εν κατακλείδι, στην δική μου αντίληψη των πραγμάτων, και με βάση τη δική  μου ερμηνεία των πραγμάτων, το ΔΝΤ είναι μια εγκληματική οργάνωση. Ασφαλώς δεν ήταν πάντα αυτό. Και ούτε στη σκέψη εκείνων που το δημιούργησαν υπήρχε ποτέ στο μυαλό τους να κατασκευάσουν έναν «Διεθνή Εκτελεστή» των Δημοκρατικών, Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Θεσμών ως Παγκόσμιων Κεκτημένων. Το αντίθετο.
ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ και στην Ευρώπη το Eurogroup, είναι θεσμοί που πρέπει να καταργηθούν, λόγω ακριβώς της επιλήψιμης δράσης τους. Το Eurogroup, δεν έχει κανένα απολύτως λόγο ύπαρξης, εξόν από το να παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο με επεμβάσεις σαν αυτές στην Ελλάδα σε στενή συνεργασία και με το ΔΝΤ. Η «Ανίερη Τριάδα», πρέπει να καταργηθεί και στη θέση της να προκύψουν νέοι Οργανισμοί, με πλήρη λογοδοσία στα Ηνωμένα Έθνη και με πλήρη δέσμευση στις Αρχές των Ηνωμένων Εθνών αλλά και τα Εθνικά Δίκαια των Κρατών Μελών του ΟΗΕ.
 
Επίλογος : Eurogroup – Πόσο καθαρά είναι τα «χέρια» του από το αίμα αθώων;
 
Το Eurogroup, και μιλώντας επί της ουσίας, η γερμανική Κυβέρνηση που το ελέγχει πλήρως, όπως ελέγχει και όλα τα κρίσιμα Θεσμικά Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, εκπροσωπεί πλήρως τις αντιλήψεις της Νεοφιλελεύθερης Τάξης Πραγμάτων, στο χώρο της Ευρώπης. Κι αυτό δεν θα ήταν από μόνο του το πιο σοβαρό, όσο το γεγονός, πως, όπως έδειξε η εμπειρία της Ελλάδας (και της Κύπρου), υιοθετεί πλήρως και τα εγκληματικά μέσα επιβολής αυτών των πολιτικών. Ο πιο σοβαρός ίσως λόγος που η Γερμανία έφερε στην Ευρώπη το ΔΝΤ και έκτοτε επιμένει ανυποχώρητα στην παραμονή και ενεργό εμπλοκή του σε «διαρθρωτικά προγράμματα» σε διάφορα Κράτη-Μέλη της Ένωσης, είναι ακριβώς διότι το ΔΝΤ διαθέτει κάτι που η Γερμανία και οι Ενωσιακοί Θεσμοί δεν διαθέτουν : την μη υποχρέωση λογοδοσίας, πράγμα που επιτρέπει στο ΔΝΤ να επιβάλλει τα προγράμματά του αδιαφορώντας πλήρως για το Παγκόσμιο, Ευρωπαϊκό (και κατά περίπτωση) Νομικό Κεκτημένο, που επιβάλλει περιορισμούς στις οικονομικές πολιτικές και τις υποχρεώνει σε σεβασμό των αρχών και αξιών του Δικαιακού μας Πολιτισμού. Πάνω στην πλήρη αδιαφορία του ΔΝΤ προς αυτό το Δικαιακό Πολιτισμό και το Νομικό Κεκτημένο, οφείλει την φήμη του, πολύ περισσότερο από τις όποιες «επιτυχίες» των ίδιων των προγραμμάτων του, που όσα δεν είναι (και ομιλούμε εδώ για τη πλειοψηφία τους) οικτρά αποτυχημένα (τουλάχιστον σε σχέση με τις δυσανάλογες, προς όποια επικαλούμενα «οφέλη», ζημίες που επέφεραν), όταν μπορούν να εντοπιστούν τέτοιες «επιτυχίες». Πάνω σ’ αυτή την πλήρη αδιαφορία του ΔΝΤ προς αυτό το Δικαιακό Πολιτισμό και το Νομικό Κεκτημένο, οι πλέον «συνεννοήσιμες» κυβερνήσεις μαζί του, ήταν οι δικτατορικές και οι αυταρχικές κυβερνήσεις.
Όμως στην Ευρώπη, δυστυχώς για τη Γερμανία, υπάρχουν ακόμα δημοκρατικοί περιορισμοί, αυτοί που ακόμα υπάρχουν, οι οποίοι δεν επιτρέπουν την υιοθέτηση μέσων επιβολής των πολιτικών ανάλογων με αυτά που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ. Επειδή όμως αυτά τα μέσα, είναι ακριβώς εκείνα που θα επιθυμούσε το Βερολίνο να μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στην Ευρώπη, τι έκανε; Κάτι πολύ απλό : «Έμπασε» το ΔΝΤ στα προγράμματα «βοήθειας» προς Κράτη-Μέλη της Ένωσης που αντιμετώπιζαν  σοβαρά οικονομικά ή/και δημοσιονομικά προβλήματα, με πρώτο «πειραματόζωο» την Ελλάδα, εκ μέρους άλλων Ευρωπαϊκών Κρατών μαζί με Θεσμικά Όργανα της Ένωσης και της Ευρωζώνης, στο οποίο αφέθηκε να θέτει όλους εκείνους τους όρους κόντρα στις παραπάνω δεσμεύσεις που αναφέραμε, με την Ευρώπη υποκριτικά να μένει στο περιθώριο ως προς το ζήτημα αυτό, το οποίο όμως νομιμοποιεί πλήρως δια της ανοχής της.
Όμως στην ουσία, το Eurogroup, δηλαδή το Βερολίνο, είναι ένοχο ακριβώς για τους ίδιους λόγους για τους οποίους είναι ένοχο το ΔΝΤ, έστω και επειδή ανέχτηκε ένα έγκλημα που για λόγους ευκολίας χρεώνεται στο ΔΝΤ. Και τούτο διότι, δεν παρακολουθούσε απλά από μακριά το ΔΝΤ να δραστηριοποιείται ενεργά εντός της Ευρώπης, σε Κράτη-Μέλη της Ένωσης. Στη δράση του, μετείχε ενεργά και η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη μαζί με τα Θεσμικά Όργανά τους και τις κυβερνήσεις τους, με μαέστρο το Βερολίνο.
Αρκεί κανείς, να θυμηθεί πώς έγινε το μεγαλειώδες ντεμπούτο της Τρόϊκα στην Ελλάδα, το οποίο έδωσε μια πρόγευση για το τι θα επακολουθούσε.
Αυτό που συνέβη από την πρώτη στιγμή, ήταν να καταδειχτεί και διαπομπευθεί ο «ένοχος» της Αιδούς που προκάλεσε τη μεγαλύτερη κρίση της Ελλάδας, που ξεκίνησε ως πολιτική για να καταλήξει γοργά σε Κοινωνική, Πολιτική και Κρίση Εθνικής Κυριαρχίας.
Και ο ένοχος, στη λογική του Νεοφιλελευθερισμού και των Οργάνων του, εντοπίζεται κοινά σε όλες τις περιπτώσεις και σε όλο τον κόσμο, σε έναν «κακομαθημένο Λαό» που ζει με «πλουσιοπάροχες κοινωνικές παροχές πάνω από τις δυνατότητές του». Στην προκειμένη περίπτωση αυτός ο Λαός ήταν ο ελληνικός.
Είναι η πάγια κατηγορία που εκδίδεται από τους (Νεοφιλελεύθερους) Κατηγόρους του, αδιάφορα σε ποια ειδικότερη χώρα γίνεται η αναφορά. Είναι, σε κάθε περίπτωση, τόσο «εξόφθαλμη» η αλήθεια του κατηγορητηρίου, ώστε δεν χρειάζεται καν να διερευνηθεί το «έγκλημα»  της «λεηλασίας» του δημοσίου χρήματος για να ικανοποιήσει τις «παράλογες» λαϊκές πιέσεις για ακόμα καλύτερες και ακόμα περισσότερες κοινωνικές παροχές, παράλληλα με πιέσεις για ακόμα μεγαλύτερους μισθούς και συντάξεις, διότι τάχαμου δεν ήταν αρκετά όσα έπαιρναν. Δεν θα μείνω στην ουσία του (ιστορικού νεοφιλελεύθερου) «κατηγορητηρίου» και στο πόσο «αυταπόδεικτη» είναι η (ιστορική νεοφιλελεύθερη) κατηγορία. (Ο εκ μέρους μου χαρακτηρισμός του κατηγορητηρίου ως «Πανάθλιου» και «Φασιστικής» έμπνευσης, ας είναι δηλωτικός της περί αυτού θέσης μου). Η ουσία είναι πώς όπου ο Νεοφιλελευθερισμός εγκαθιδρύθηκε, πάντα συνοδευόταν από το ίδιο πάνω κάτω κατηγορητήριο εναντίον των κοινωνιών που επρόκειτο να επιβάλλει τις πολιτικές του και πάντα με την ίδια προσπάθεια : Να μη δοθεί στον κατηγορούμενο Λαό το δικαίωμα της υπεράσπισής του και πάση θυσία να μη διερευνηθεί το κατηγορητήριο, αλλά, στη θέση της «απόδειξης» να εγκαθιδρυθεί μια συντονισμένη προπαγάνδα που επί 25ώρου βάσεως και για όσο καιρό χρειαστεί (χρόνια, δεκαετίες,…) θα κάνει τρία πράγματα : [1^ον] Θα καταγγέλλει τον Λαό ως υπεύθυνο των προβλημάτων της χώρας, [2^ον] Θα προπαγανδίζει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ως μονόδρομο και [3^ον] Θα καλλιεργεί τον ατομικό και συλλογικό φόβο για τις συνέπειες της μη συμμόρφωσής του στις πολιτικές αυτές και κυρίως θα εγκαθιδρύουν μια μόνιμη ατομική και συλλογική αγχώδη περιρρέουσα ατμόσφαιρα που καθιστά το «υποκείμενο» της προπαγάνδας εντελώς ανίκανο να αντιδράσει ακόμα κι αν ήθελε, διότι δεν θα ήξερε εναντίον ποιου να στρέψει την αντίστασή του.
Το ερώτημα «γιατί άραγε ο Κατήγορος να κάνει τα αδύνατα δυνατά το κατηγορητήριό του να μην διερευνηθεί ως προς την αλήθεια του και επιμένει να γίνει αποδεκτό απλά ειδή το επικαλείται ο Κατήγορος», στη Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, όπως και σε κάθε Ολοκληρωτική ιδεολογία, είναι άνευ σημασίας. Γι’ αυτές τις ιδεολογίες, ο «κατηγορούμενος» άπαξ και κατηγορηθεί από τον Κατήγορο του Καθεστώτος που εκπροσωπεί την Καθεστωτική Αλήθεια, παρέλκει κάθε εκ μέρους του γνώση του κατηγορητηρίου. Η Καθεστωτική Αλήθεια είναι ισότιμη με ό,τι αυτό σημαίνει με τη Θεία Αλήθεια. Εδώ η ιδεολογία μετατρέπεται σε θεολογία. Στο έργο του Franz Kafka : «Στη Σωφρονιστική Αποικία, εκδ. ΚΙΧΛΗ, Αθήνα, 2017», ένας κατάδικος έχει καταδικαστεί σε θάνατο. Όταν ο αξιωματούχος της Αποικίας, εντεταλμένος για την εκτέλεση της ποινής ρωτήθηκε από έναν ταξιδιώτη που επισκέπτονταν την Αποικία αν ο καταδικαστείς γνώριζε την ποινή, ο Αξιωματούχος απάντησε αρνητικά για να διευκρινίσει ότι «Μια γνωστοποίηση αυτού του είδους είναι εντελώς περιττή. Θα τη μάθει πάνω στο σώμα του» (σελ. 25) και στην ερώτηση αν γνώριζε τουλάχιστον ότι έχει καταδικαστεί, και πάλι απάντησε αρνητικά, ενώ στην παρατήρηση του ταξιδιώτη ότι αυτό σήμαινε πως δεν θα μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, κι αυτό ο Αξιωματούχος της Αποικίας το βρήκε περιττό. (σελ. 25-26) Κάτω από αυτές τις επίμονες ερωτήσεις του ταξιδιώτη, ο Αξιωματούχος αναγκάστηκε να γίνει πιο αναλυτικός για το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης στην Σωφρονιστική Αποικία. ««Η κατάσταση έχει ως εξής», είπε. «Διορίστηκα δικαστής στη σωφρονιστική αποικία… Στάθηκα αρωγός σε όλες τις ποινικές υποθέσεις στο πλευρό του προηγούμενου διοικητή και γνωρίζω το μηχάνημα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Η θεμελιώδης αρχή στην οποία βασίζω τις αποφάσεις μου είναι : Η ενοχή είναι σε κάθε περίπτωση αναμφισβήτητη. Τα άλλα δικαστήρια δεν μπορούν να εφαρμόσουν αυτήν τη θεμελιώδη αρχή, καθώς είναι πολυπρόσωπα και πάνω από αυτά υπάρχουν άλλα, ανώτερα δικαστήρια. Σε μας δεν ισχύει αυτό, ή τουλάχιστον δεν ίσχυε υπό την προηγούμενη διοίκηση. Ο νέος διοικητής, βέβαια, έδειξε αρχικά κάποια διάθεση να αναμειχθεί στον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης, πρόθεση που κατάφερα μέχρι στιγμής, και είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρω και στο μέλλον, να αποκρούσω. Θέλετε να ακούσετε μιά εξήγηση για την προκείμενη υπόθεση; Είναι απλούστατη… Ένας λοχαγός ανέφερε σήμερα το πρωί αυτόν τον άντρα, ο οποίος εκτελούσε χρέη ορντινάντσας και έπρεπε να φυλάει νυκτερινή σκοπιά μπροστά στην πόρτα του, διότι κοιμήθηκε εν ώρα υπηρεσίας. Το καθήκον του ήταν να σηκώνεται κάθε μία ώρα, και να χαιρετά μπροστά από την πόρτα του λοχαγού. Καθήκον όχι βέβαια βαρύ, μα αναγκαίο, καθώς αποσκοπεί στο να βρίσκεται σε εγρήγορση για λόγους ασφαλείας, αλλά και για να ικανοποιήσει ενδεχόμενες ανάγκες του ανωτέρου του. Ο λοχαγός θέλησε χτες βράδυ να ελέγξει αν ο υποτακτικός του εκτελούσε τα καθήκοντά του. Στις δύο ακριβώς άνοιξε την πόρτα του και τον συνέλαβε να κοιμάται… Πήρε το καμουτσίκι και τους κατάφερε ένα χτύπημα στο πρόσωπο. Εκείνος, αντί να σηκωθεί αμέσως και να ζητήσει συγγνώμη, άρπαξε τον ανώτερό του από τα πόδια, τον ταρακούνησε και ούρλιαξε : «Πέτα το καμουτσίκι, αλλιώς σ’ έφαγα»… Ο λοχαγός ήρθε πριν από μία ώρα σε μένα, πήρα έγγραφη αναφορά και εξέδωσα αμέσως την απόφαση… Η υπόθεση ήταν σαφής. Αν είχα καλέσει τον άντρα για ανάκριση, μόνο σύγχυση θα μπορούσε να προκύψει. Θα μου έλεγε ψέματα, που, αν κατάφερνα να τα αντικρούσω, θα τα αντικαθιστούσε με καινούργια, και πάει λέγοντας… Δεν είναι όλα ξεκάθαρα;…»..». (σελ. 27-30)