Το τέλος της Οδύσσειας: Χάπι εντ ή "ΔΙΑΖΥΓΙΟ" Οδυσσέα Πηνελόπης;

του   Χρυσόστομου  Τσιρίδη

.

.

Το τέλος της Οδύσσειας: Χάπι εντ ή “ΔΙΑΖΥΓΙΟ” Οδυσσέα Πηνελόπης;

.

Ή   αλλιώς:     Γιατί   ΟΥΤΕ  ο   Όμηρος    ΟΥΤΕ   οι    Τραγικοί   ποιητές,  εμπευσμένοι   από   τον    Όμηρο,     δίνουν     “καλό   τέλος”   στα   έργα  τους.

.

Σήμερα ένα σύντομο εισαγωγικό:

.

Ο Ομηρικός Οδυσσέας ω ς ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ χ α ρ α κ τ ή ρ α ς, δηλαδή ως ΕΠΙΝΟΗΣΗ

ως “κατασκευή” και ως π α ι χ ν ί δ ι  (παίγνιο)  στα χέρια του δημιουργού του ΟΜΗΡΟΥ, είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟΣ….!.

.

ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΚΕ, ασφαλώς με πολύ μοχθο και σοφία, από την αρχή με τέτοιο τρόπο, ωστε να  ανταποκριθεί σε όλους τους ρόλους που θα του  Α Ν Ε Θ Ε Τ Ε   ο Ποιητής  και ΟΧΙ  για  να ικανοποιήσει τις  απαιτήσεις  των ακροατών.

.

Όπως όμως συμβαίνει (έκτοτε) με όλα τα λογοτεχνικά έργα, οι απλοί αναγνώστες, θεατές ή  ακροατές, μέσω της…. μέθεξης, όπως λένε οι πιο γραμματιζούμενοι, αντιμετωπίζουν με   όρους της σ υ μ β α τ ι κ ή ς (αληθινής, πραγματικής) ζωής τους λογοτεχνικούς Χαρακτήρες.  Αυτό   κάνουμε   όλοι  ανεξαιρέτως.

.

Μόνο έτσι τους εννοούμε, μόνο έτσι τους καταλαβαίνουμε. Μόνο έτσι “μετέχουμε” στο έργο (δες  Υ.Γ).

.

Σύμφωνα λοιπόν  με το “αλφαβητάρι” της λογοτεχνίας, συνέπειες αυτής της “ενανθρώπισης”  των λογοτεχνικών Χαρακτήρων είναι:

.

Η του ενός περιπέτεια / Η ταύτιση αναγνώστη- θεατή με τον λογοτεχνικό- φιλμικό χαρακτήρα /  το πάντα  ευπρόσδεκτο  “χάπι εντ”.

.

Οι   αναγνώστες  “υποχρέωσαν”  τον  ΙΟΥΛΙΟ ΒΕΡΝ  να  ξαναφέρει… επειγόντως  από την  Σελήνη τους  Χαρακτήρες (!) του  και  ηρέμησαν  μόνο όταν τους ξανάφερε.

.

Ο  ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ (το φιλμ)από την άλλη  είναι καλό   παράδειγμα   για να δούμε   τί   σημαίνει    “η του  ενός  περιπέτεια”:

.

Βυθίζεται ένα θαύμα της ΝΑΥΠΗΓΙΚΗΣ, πάνω από 1.500 ψυχές χάνονται στα παγωμένα νερά   του Ατλαντικού… αλλά οι θεατές συγκινούνται από την περιπέτεια του… Λεονάρντο ντι Κάπριο    και της κοπελιάς του.

.

Ο ΟΜΗΡΟΣ,     πρωτοπόρος  και   σ’  αυτό.

.

Ο Όμηρος, που ΠΡΩΤΟΣ είδε αυτήν την…. ενανθρώπιση, ως   ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ διαλεκτική  ανάμεσα  στον  ΘΕΑΤΗ  και την ΤΕΧΝΗ, ως ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ Τέχνης με άλλα λόγια, την αξιοποίησε δεόντως.

.

 Τόσο στην ΙΛΙΑΔΑ, όσο και στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ απέφυγε το βολικό, περιπτωσιακό,  ε φ η σ υ χ α σ τ ι κ ό (!!!)   “καλό τέλος”.

.

Όσο και να το  πιέσεις  το πράγμα, ευτυχισμένο  δεν το λες  το τέλος  της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ (!).

.

Αν σκεφτούμε ότι αυτό το “εμπνέεται” ο Όμηρος 3.000 χρόνια πριν, αποδεικνύει    πόσο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ / καινοτόμος ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ήταν και είναι. ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ.

.

και   εννοείται  καθόλου ο  “παραμυθάς” του….   “και…..ζήσαν  αυτοί   καλά   κι εμείς    καλύτερα”.

.

Κι  όμως  ΑΚΟΜΗ  και μεγάλοι  Ομηριστές,  χαρακτηρίζουν  τον  Όμηρο  παραμυθά

Απίστευτο  κι  όμως  αληθινό.

.

Υ.Γ Τις….ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ  της    “ενανθρώπισης”  (= ταύτιση / η του ενός περιπέτεια / και  “καλό” τέλος)   μπορούμε   να τις   διαπιστώσουμε   ο  καθένας  μας   ΑΜΕΣΩΣ,   διαβάζοντας……  ΤΩΡΑ  ένα    απλό   διήγημα   ή    παρακολουθώντας  ΑΠΟΨΕ   ένα   φιλμ.

.