Η Συνθήκη της Ανταρκτικής – "Η περιοχή θα πρέπει να χρησιμοποιείται για πάντα για ειρηνικούς σκοπούς"

Η Συνθήκη της Ανταρκτικής και οι συναφείς συνθήκες, οι οποίες ονομάζονται συνολικά “Σύστημα Συνθηκών Ανταρκτικής” (Antarctic Treaty System ή ATS) καθορίζουν τις διεθνείς σχέσεις αναφορικά με την Ανταρκτική, η οποία αποτελεί τη μοναδική ήπειρο της Γης που δεν έχει αυτόχθονες κατοίκους. Για τους σκοπούς της συνθήκης, η Ανταρκτική ορίζεται ως όλη η ξηρά και οι πάγοι που βρίσκονται νότια του 60ού παράλληλου (60°S).

Η συνθήκη έχει επικυρωθεί από 53 χώρες και διαχωρίζει την Ανταρκτική ως επιστημονική προστατευόμενη περιοχή, ελεύθερη για επιστημονική έρευνα και στην οποία απαγορεύεται κάθε στρατιωτική δράση. Ήταν η πρώτη συμφωνία για τον έλεγχο των όπλων που υπογράφηκε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Η κύρια Συνθήκη
Η κύρια συνθήκη τέθηκε προς υπογραφή την 1η Δεκεμβρίου του 1959 και τέθηκε επίσημα σε ισχύ στις 23 Ιουνίου του 1961.
Αρχικά η συνθήκη υπογράφηκε από 12 χώρες, οι οποίες ήταν ενεργές στην Ανταρκτική κατά το Διεθνές Γεωφυσικό Έτος (IGY) του 1957-58 και ήταν πρόθυμες να δεχτούν την πρόσκληση των ΗΠΑ για συμμετοχή σε διάσκεψη με θέμα τη διαπραγμάτευση της συνθήκης.
Οι χώρες εκείνες ήταν αυτές που εκείνη την περίοδο είχαν συμφέροντα στην ήπειρο: Αργεντινή, Αυστραλία, Βέλγιο, Γαλλία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία, Νότια Αφρική, Σοβιετική Ένωση και Χιλή. Μεταξύ αυτών των κρατών, οι υπογράφοντες τη συνθήκη είχαν ιδρύσει περισσότερους από 50 ερευνητικούς σταθμούς της Ανταρκτικής στα πλαίσια του IGY. Η συνθήκη αποτελούσε έκφραση της διπλωματίας για λειτουργική και επιστημονική συνεργασία, η οποία είχε επιτευχθεί “στον πάγο”.
Άρθρα της συνθήκης
Άρθρο 1 – Η περιοχή προορίζεται μόνο για ειρηνική χρήση. Η στρατωτική δραστηριότητα, όπως δοκιμές όπλων, απαγορεύεται, ωστόσο στρατιωτικό προσωπικό και εξοπλισμός δύνανται να χρησιμοποιηθούν για επιστημονική έρευνα ή για οποιονδήποτε ειρηνικό σκοπό.
Άρθρο 2 – Η ελευθερία της επιστημονικής έρευνας και συνεργασίας πρέπει να συνεχιστεί.
Άρθρο 3 – Συνεχίζεται η ελεύθερη ανταλλαγή πληροφοριών και προσωπικού σε συνεργασία με τα Ηνωμένα Έθνη και άλλους διεθνείς οργανισμούς.
Άρθρο 4 – Δεν αναγνωρίζει διένεξη ή διεκδικήσεις επί της κυριαρχίας στην Ανταρκτική. Καμία νέα διεκδίκηση δεν θα πρέπει να προβάλλεται ενόσω η συνθήκη είναι σε ισχύ.
Άρθρο 5 – Απαγορεύει τις πυρηνικές εκρήξεις ή την απόρριψη ραδιενεργών αποβλήτων.
Άρθρο 6 – Υπό τη συνθήκη συμπεριλαμβάνονται όλη η γήινη έκταση και τα παγόβουνα νότια του 60ου παραλλήλου.
Άρθρο 7 – Τα κράτη που είναι παρατηρητές της συνθήκης έχουν ελεύθερη πρόσβαση, συμπεριλαμβανομένης της παρατήρησης από αέρος, σε οποιαδήποτε περιοχή και δύνανται να επιθεωρούν όλους τους σταθμούς , τις εγκαταστάσεις και τον εξοπλισμό. Θα πρέπει να γίνεται προηγουμένως ανακοίνωση για όλες τις δραστηριότητες και την εισαγωγή στρατιωτικού προσωπικού.
Άρθρο 8 – Καθορίζει ότι τη δικαιοδοσία επί των παρατηρητών και των επιστημόνων έχουν τα κράτη τους.
Άρθρο 9 – Συχνές συναντήσεις συμβουλευτικού τύπου θα διεξάγονται με συμμετοχή των κρατών μελών.
Άρθρο 10 – Οι χώρες που υπέγραψαν τη συνθήκη θα αποθαρρύνουν τις δραστηριότητες οποιασδήποτε χώρας που αντιτίθενται στη συνθήκη.
Άρθρο 11 – Οι διαμάχες θα επιλύονται με ειρηνικό τρόπο από τις χώρες μέλη που ενδιαφέρονται ή εν τέλει από το Διεθνές Δικαστήριο.
Άρθρα 12, 13, 14′ – Έχουν να κάνουν με την τήρηση, την ερμηνεία και την τροποποίηση της συνθήκης μεταξύ των εμπλεκόμενων χωρών.
Κύριος σκοπός της ATS είναι η εξασφάλιση με βάση το συμφέρον όλου του ανθρώπινου είδους ότι η Ανταρκτική θα πρέπει να χρησιμοποιείται για πάντα για ειρηνικούς σκοπούς και όχι να γίνει θέατρο διαφωνιών ή αντικείμενο διεθνούς διένεξης. Η συνθήκη απαγορεύει τη λήψη οποιωνδήποτε μέτρων στρατιωτικού χαρακτήρα, όχι όμως και την παρουσία στρατιωτικού προσωπικού.
Νομικό καθεστώς
Η Ανταρκτική δεν έχει “μόνιμο πληθυσμό” και γι’ αυτό δεν υπάρχει υπηκοότητα ή κυβέρνηση. Όλο το προσωπικό που βρίσκεται στην ήπειρο σε οποιαδήποτε στιγμή είναι υπήκοοι ή πολίτες με κάποια κυριαρχία εκτός Ανταρκτικής, καθώς δεν υπάρχει κυριαρχία στην Ανταρκτική. Το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου διεκδικείται από μία ή περισσότερες χώρες, όμως οι πιο πολλές χώρες αναγνωρίζουν αυτές τις διεκδικήσεις. Η περιοχή που βρίσκεται σε συντεταγμένες 90 μοίρες Δυτικά και 150 μοίρες Δυτικά είναι η μοναδική ξηρά στη Γη που δεν διεκδικείται από οποιαδήποτε χώρα.
Οι κυβερνήσεις που είναι εταίροι της Συνθήκης της Ανταρκτικής και του Πρωτοκόλλου για την Περιβαλλοντική Προστασία εφαρμόζουν τα άρθρα των συμφωνιών εκείνων και των αποφάσεων που ελήφθησαν, μέσω της εθνικής νομοθεσίας. Οι νόμο αυτοί γενικά απευθύνονται στους δικούς τους πολίτες, οπουδήποτε βρίσκονται στην Ανταρκτική, και στόχος τους είναι η τήρηση των συμφωνηθέντων στις συμβουλευτικές συναντήσεις.
[wikipedia]