Εορτάζοντες την 26ην του μηνός Ιουνίου

Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ από τη Θεσσαλονίκη
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ επίσκοπος Γοτθίας
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΩΝ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΒΙΔ, ο νέος Οσιομάρτυρας
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΡΑΠΩΝ, ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ΜΑΡΚΙΟΣ και ΜΑΡΚΙΑ
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ από τη Θεσσαλονίκη
Ήταν από τη Θεσσαλονίκη και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α’ (527-565). Η ζωή του ήταν μια συνεχής φιλανθρωπία και εργασία για την πίστη του Χριστού. Όταν ήλθε η κατάλληλη ώρα, ο Δαβίδ μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και έγινε αναχωρητής. Για τρία ολόκληρα χρόνια, κατοικούσε επάνω σ’ ένα δένδρο. Εκεί, με τα λιοπύρια του καλοκαιριού και τις παγωνιές του χειμώνα, δουλαγωγούσε το σώμα του με άσκηση στην εγκράτεια και με προσευχή, απαγγέλλοντας στίχους του προφητάνακτος ομωνύμου του Δαβίδ: “Ώμοιώθην πελακάνι ερημικώ, εγενήθην ωσεί νυκτικόραξ εν οικοπέδω, ηγρύπνησα και εγενόμην ως στρουθίον μονάζον επί δώματος”1. Έγινα όμοιος με πελεκάνο, που περνά τις μέρες του στην έρημο. Κατάντησα σαν κλαυσοπούλι που κράζει κλαψιάρικα τη νύκτα σε ερειπωμένο σπίτι. Παρέμεινα άυπνος και έγινα σαν στρουθίο που έχασε το σύντροφο του και μένει μόνο στο ύψος της στέγης. Πράγματι, ο όσιος Δαβίδ με την αυστηρή άσκηση κατάφερε να υποτάξει σε μεγάλο βαθμό τα πάθη της σάρκας και να γίνει ένας ένσαρκος άγγελος. Γι’ αυτό και οι Θεσσαλονικείς τον έκριναν σαν τον καταλληλότερο για αντιπρόσωπό τους στον Ιουστινιανό, από τον οποίο θα ζητούσαν έπαρχο για την πόλη τους. Στο γυρισμό, ο όσιος Δαβίδ παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.
1. Ψαλμός ρα’ 7-8
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως φοίνιξ εξήνθησας, των αρετών τους καρπούς, ασκήσας ως άσαρκος, αμυγδαλής εν φυτώ, Δαβίδ Πάτερ Όσιε· Όθεν Θεσσαλονίκη, τοις οσίοις σου πόνοις, χάριν παρά Κυρίου, δαψιλή καρπουμένη, γεραίρει ως μεσίτην σε, θερμόν προς τον Κύριον.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ επίσκοπος Γοτθίας
Καταγόταν από τους τόπους της Κριμαίας και διακρίθηκε από παιδί για την ενάρετη ζωή του και το ζήλο του για την πίστη. Οι γονείς του ονομάζονταν Λέων και Φωτεινή και την ευσέβειά τους μετέδωσαν και στο γιο τους. Στα χρόνια της εικονομαχίας, ο Ιωάννης είχε εκκλησιαστική επικοινωνία περισσότερο με τη Ρώμη, που δεν την επηρέαζε η πληγή αυτή της Ανατολής. Σαν επίσκοπος Γοτθίας, ο Ιωάννης υπήρξε διδακτικός και φιλάνθρωπος. Παρέμεινε απλός, ταπεινόφρων, φτωχός και αφιλάργυρος, αδελφός των ιερέων, πατέρας των λαϊκών του, αλλά κάποια αιματηρή στάση, ανάγκασε τον καλό ποιμένα να καταφύγει με πολλούς χριστιανούς στην Αμάστριδα του Ευξείνου Πόντου. Εκεί, έμεινε τέσσερα χρόνια και πέθανε ευεργετώντας μέχρι την τελευταία του στιγμή. Κλήρος και λαός τον έθαψαν με μεγάλες τιμές.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΩΝ
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΒΙΔ ο νέος Οσιομάρτυρας
Γεννήθηκε στο Αϊβαλί (Κυδωνιές) της Μ. Ασίας. Ήλθε στο Άγιο Όρος και εκάρη μοναχός στην Ιερά σκήτη της Αγίας Άννας. Με την άδεια των πατέρων της Μονής, πήγε στη Σμύρνη να κάνει έρανο για την ανοικοδόμηση των Ναών του Αγίου Όρους, Μεταμορφώσεως και Υπεραγίας Θεοτόκου. Όταν επανήλθε στο Άγιον Όρος, αποπεράτωσε την ανοικοδόμηση των Ναών αυτών. Τον κατέλαβε όμως ο πόθος του μαρτυρίου, πήγε στη Μαγνησία της Μ. Ασίας και διακήρυξε παντοιοτρόπως την πίστη του στον Χριστό και αφού μαστιγώθηκε και πληγώθηκε στο κεφάλι από τους Τούρκους, εκδιώχθηκε. Όταν επανήλθε στο Άγιον Όρος, δεν πήρε την ευλογία του Γέροντά του για το μαρτύριο και γι’ αυτό πήγε στις Καρυές. Εκεί συμβουλεύτηκε τον Αρχιερέα πρώην Χριστουπόλεως Παγκράτιο, πήρε την ευλογία του και αναχώρησε για τη Θεσσαλονίκη. Εκεί πληροφορήθηκε ότι έφθασε στη Βατοπεδινή Σκήτη του Αγίου Δημητρίου κάποιος μοναχός που εξισλαμίστηκε και θέλησε να τον συμβουλέψει προς μετάνοια. Οι Τούρκοι έμαθαν τον σκοπό του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή, ο οποίος φοβούμενος μήπως ο Δαβίδ μεταστρέψει τον μοναχό πού εξισλαμίστηκε, γρήγορα εξέδωσε καταδικαστική απόφαση θανάτου του. Έτσι, στις 26 Ιουνίου 1813 τον απαγχόνισαν και έλαβε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΡΑΠΩΝ, ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ΜΑΡΚΙΟΣ και ΜΑΡΚΙΑ
Στον Συναξαριστή του Delehaye (σ. 774, 7) κατά την 26η Ιουνίου αναφέρεται πάλι η μνήμη μάρτυρα Θεράποντα, συνοδευμένη με τους τρεις πιο πάνω μάρτυρες. Ποιος είναι αυτός, άγνωστο. Από τον Αγ. Νικόδημο δεν αναφέρεται η μνήμη του. Μόνο κατά την 27η Ιουνίου μνημονεύονται Μάρκιος και Μαρκία δια ξίφους τελειωθέντες.