Λικίνιος: Ο Αυτοκράτορας που επανέφερε τους διωγμούς, αφού πρώτα είχε συμφωνήσει να σταματήσουν

Ο Λικίνιος (Valerius Licinianus Licinius, Iovius Licinius[2][3], 263 – 325) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 308 έως το 324. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του, ήταν συνάδελφος και αντίπαλος του Κωνσταντίνου Α’, με τον οποίο συνέταξαν το Διάταγμα των Μεδιολάνων που χορήγησε επίσημη ανοχή στους χριστιανούς της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Ο Λικίνιος καταγόταν από την Ιλλυρία. Το 307 ανακηρύχθηκε Αύγουστος στην Ανατολή. Μετά το 313 απέμεινε μοναδικός κυρίαρχος της Ανατολής. Το 314 συγκρούσθηκε με τον Μέγα Κωνσταντίνο στην Κάτω Παννονία και υποχρεώθηκε να αποσυρθεί στο Σίρμιο. Στη συνέχεια εξαπέλυσε διωγμό κατά των χριστιανών, παραβιάζοντας το περί ανεξιθρησκίας Διάταγμα του Μεδιολάνου.
Παρόλα αυτά ο ίδιος ο Λικίνιος είχε μια εύνοια προς την αίρεση των Αρειανών, αφού ο ίδιος ο Ευσέβιος Νικομηδείας είχε τιμηθεί από αυτόν με τον τίτλο του θησαυροφύλακα. Το αναφέρει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος σε επιστολή του και οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί Σωκράτης Σχολαστικός και Σωζομενός.
Ηττήθηκε στην Αδριανούπολη και τη Χρυσούπολη το 324 και τέθηκε σε περιορισμό στη Θεσσαλονίκη μετά από ναυτικό αποκλεισμό του μεγαλύτερου γιου τού Κωνσταντίνου Κρίσπου. Όταν προσπάθησε να υποκινήσει την εκεί φρουρά σε εξέγερση, θανατώθηκε με εντολή του Μ. Κωνσταντίνου, μαζί με τον συνεργάτη του Σέξτο Μαρτινιανό.
[wikipedia]