«Όταν μπήκα στη δημοσιογραφία ήμουν 20 ετών.
Μεταξύ μας δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ασχοληθώ με κάτι άλλο…ποτέ…
Ήταν ο πατέρας μου δημοσιογράφος (Αρχέλαος) …ήταν κι ο αδελφός μου, (ξένος ανταποκριτής) ο Βαγγέλης. Κάθε μέρα έφερναν σπίτι και οι δυο όλες τις εφημερίδες. ΟΛΕΣ Χ2.Χ365 μέρες
Τις άφηναν όπου εύρισκαν κι όταν η μητέρα μου διαμαρτυρόταν εκείνοι έλεγαν εν χορώ: “Μην τις πειράξεις: Είναι το αρχείο μου.” Εκείνη τις πέταγε λίγες-λίγες. Ποτέ δεν το κατάλαβαν.
Παντού εφημερίδες …ε, τί να κάνω κι εγώ…τις διάβαζα… έφερνε ο πατέρας μου δημοσιογραφικό χαρτί για να φτιάχνει τις γελοιογραφίες του…έφερνε και ο αδελφός μου για να γράφει τα ρεπορτάζ του. Θυμάμαι ότι μέχρι τα μαθήματα μου έγραφα σε δημοσιογραφικό χαρτί …και για να μη θυμώνουν οι καθηγητές που δεν είχα τετράδια έβαζα τον πατέρα μου να κάνει στο τέλος μια γελοιογραφία…έτσι κανείς δεν έλεγε τίποτα, αλλά τα κρατούσαν σπίτι τους… Τη γλύτωσα… βασικά ποτέ δεν έμαθαν οι γονείς μου, τι βαθμούς έπαιρνα. Αυτό ήταν το πρώτο κέρδος.
Δειτε εδώ τη συνέχεια του άρθρου!