Δεν υπάρχει πλέον Πομπιντού, υπάρχει Εμπαπέ.
Πρωτοφανής λαοθάλασσα στο Παρίσι για την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου από την Γαλλία. Μία λαοθάλασσα που το Παρίσι είχε να δει από το 1968. Από την μεγαλειώδη συγκέντρωση που είχε καλέσει ο χαρισματικός πρωθυπουργός του Ντε Γκωλ, Πομπιντού, και απετέλεσε το τέλος του Μάη του 1968. Τότε που ο στρατηγός Ντε Γκωλ είχε “αποσυρθεί” φοβισμένος και ανέλαβε ο χαρισματικός πρωθυπουργός του να αντιμετωπίσει τον Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και την εξέγερση του 1968. Και τα κατάφερε.
Από πότε είχε να δει το Παρίσι τέτοια λαοθάλασσα από κάλεσμα ενός Γάλλου. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν ούτε ο Μακρόν, ούτε κάποιος άλλος πολιτικός. Ήταν ο μετανάστης Εμπαπέ και τα άλλα παιδιά από τις γαλλικές αλάνες, πολλοί εξ’αυτών εμιγκρέδες.
Και αυτό πρέπει να ανησυχήσει τους πάντες. Όταν οι πολιτικοί παύουν να εμπνέουν όταν ο όρος “πολιτικό κόστος” που είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας γίνεται καραμέλα για αντικοινωνικές συμπεριφορές, των ίδιων των κυβερνήσεων, τότε η δημοκρατία πρέπει να ανησυχεί.
Διότι αλίμονο μας εάν δεν βρεθεί ο δημοκρατικά εκλεγμένος πολιτικός που θα καταφέρει να ορθώσει ανάστημα εμπρός στην λαίλαπα της νέας ολιγαρχίας. Αλίμονο εάν δεν βρεθεί ο πολιτικός που θα ανατρέψει το σχέδιο των ολιγαρχών να φυτεύουν λεβέντηδες η ψυχοπαθεις ακραίους απατεώνες στις χώρες της Δύσης για να διοχετεύουν εκεί την λαϊκή οργή και να συνεχίζουν να εκβιάζουν ή να βοηθούν, ανάλογα με τα συμφέροντα τους, τις υπάρχουσες κυβερνήσεις.
Εάν δεν βρεθεί κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη που θα έχει το σθένος να συγκρουστεί ανοιχτά με τις συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών που μολύνουν την δημοκρατία, τότε η δημοκρατία θα συνεχίσει να μολύνεται από περιτρίμματα πολιτικών σχηματισμών που θα επιβάλλονται από τις εγκληματικές οργανώσεις. Από εξαγορασμένους βουλευτές, από υπερασπιστές καταχραστών δημοσίου χρήματος, από ψευτοπατριώτες, από αντίχριστους που θα παριστάνουν τους υπέρχριστιανούς.
Σε κάθε περίπτωση, την αποκλειστική ευθύνη την έχει ο λαός, καθότι αυτός πληρώνει το λογαριασμό.
