Τι Υποχρεώνει τις ΗΠΑ να συνεννοηθούν με την Ρωσία

Ένα νέο βιβλίο προβάλλει την ομιλία του Πούτιν την  1η Μαρτίου (με την επίδειξη του νέου, ανατρεπτικού, οπλοστασίου της Ρωσίας) ως ορόσημο Αναστροφής του Μεγάλου Παιχνιδιού στην Ευρασία του 21ου Αιώνα.
PEPE ESCOBAR ,  Asia Times, JULY 21, 2018
Ρωσικά πολεμικά κοντά στην βάση της Κρονστάνδης
[Νεότερος της σειράς των μεγάλων Ρεπόρτερ (Seymour Hersh, John Pilger, Robert Parry, Robert Fisk), o πολύπλαγκτος και πολύγλωσσος Βραζιλιάνος Οδυσσέας της Δημοσιογραφίας Πεπέ Εσκομπάρ παρουσιάζει εδώ ένα νέο βιβλίο εξαιρετικά μεγάλου ενδιαφέροντος για ειδικούς της πολεμικής επιστήμης αλλά και για απλούς ενδιαφερόμενους παρατηρητές των γεωπολιτικών μεταλλαγών των ημερών μας. Το εν λόγω βιβλίο εγκυρότατου ειδικού, αποκαλύπτει το ποιοτικό άλμα που έχει επιτύχει η Ρωσία στον τομέα των οπλικών συστημάτων και της εν γένει τεχνολογίας του πολέμου, επιφέροντας την ανατροπή του «Μεγάλου Παιχνιδιού», καθιστώντας ευάλωτες τις βάσεις της Αυτοκρατορίας στον Κόσμο και αυτή την ενδοχώρα των ΗΠΑ σε ακατανίκητους υπερηχητικούς πυραύλους, και αποκτώντας την ικανότητα αποκλεισμού προσπέλασης όχι μόνο της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και του Περσικού  Κόλπου. Η ανάγνωσή του διευρύνει τα μέγιστα τους ορίζοντες προβληματισμού και της διπλωματίας.]
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
Οι ιστορικοί του μέλλοντος μπορεί θαυμάσια να χαρακτηρίσουν την ομιλία της 1ης Μαρτίου του Προέδρου Πούτιν ( για τα νέα οπλικά συστήματα της Ρωσίας) ως τον κορυφαίο παράγοντα αλλαγής  και ορόσημο στον 21ο Αιώνα του Νέου Μεγάλου Παιχνιδιού στην σκακιέρα της Ευρασίας. Ο λόγος περιγράφεται λεπτομερειακά στο «Χάνοντας την Στρατιωτική Υπεροχή: Η Μυωπία του Αμερικανικού Στρατηγικού Σχεδιασμού», (Losing Military Supremacy: The Myopia of American Strategic Planning) ένα νέο βιβλίο του Ρώσου στρατιωτικού/ναυτικού εμπειρογνώμοναAndrei Martyanov.
Ο Μαρτιανώφ διαθέτει μοναδικά εφόδια για το έργο. Αξιωματικός του ρωσικού ναυτικού κατά την σοβιετική εποχή, εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και τώρα είναι διευθυντής εργαστηρίου σε εταιρεία αεροδιαστημικής. Ανήκει σε μιαν εξαιρετικά ολιγάριθμη ομάδα κορυφαίων στρατιωτικών/ναυτικών αναλυτών ειδικευόμενων στον τομέα ΗΠΑ/Ρωσία.
Από παραπομπές στον Γάλλο Alexis de Tocqueville και στο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Λέοντα Τολστόι ως την επανεξέταση της ισορροπίας δυνάμεων κατά την σοβιετική περίοδο και μετά, ο Μαρτιανώφ ιχνηλατεί προσεκτικά πως το μόνο έθνος στον πλανήτη «που μπορεί να νικήσει τις ΗΠΑ με συμβατικά όπλα» έφθασε μπροστά σε μια κατάσταση όπου ένας ουσιαστικός διάλογος μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών πολιτικών έχει καταστεί σχεδόν αδύνατος».
Αυτό που τελικά αποκαλύπτεται δεν είναι μόνο μια περίπτωση πλήρους περιφρόνησης του βασικού αξιώματος (του κορυφαίου Κινέζου δασκάλου στρατηγικής) Σουν Τζου –«αν γνωρίζεις καλά τον εχθρό και γνωρίζεις και τον εαυτό σου, δεν έχεις να φοβηθείς ούτε εκατό μαχών το αποτέλεσμα»- αλλά κυρίως μια υπερτροφική υπεροψία, υπερφορτισμένη, μετά από σειρά, «στρατιωτικών επιτυχιών», παραισθητικά ιδωμένων μέσω μεγεθυντικών φακών, όπως η επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», κυνήγι γαλοπούλας στην πραγματικότητα, εναντίον πολυδιαφημισμένου αλλά αξιοθρήνητα εκπαιδευμένου στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν.
Το αμερικανικό σύμπλεγμα συμφερόντων βιομηχανικών-στρατιωτικών- μυστικών υπηρεσιών-Ασφάλειας κερδίζει από έναν υπερδιογκωμένο ετήσιο προϋπολογισμό ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Η μόνη δυνατή δικαιολόγηση για μια τόσο μεγάλη δαπάνη είναι ένας θανάσιμος εξωτερικός εχθρός: Ρωσία. Και αυτός είναι ο λόγος-κλειδί που το Σύμπλεγμα δεν θα επιτρέψει στον Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ ούτε να προσπαθήσει να εξομαλύνει τις σχέσεις με την Ρωσία.
Τώρα ωστόσο υπάρχει ένα τελείως νέο παιχνίδι, όπου οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν έναν δεινό αντίπαλο, ο οποίος, όπως προσεκτικά απαριθμεί ο Μαρτιανώφ, διαθέτει πέντε κρίσιμες ικανότητες:
1.- Διοίκηση, έλεγχο, επικοινωνίες, υπολογιστές, μυστικές πληροφορίες,        επιτήρηση και ικανότητες αναγνώρισης ισάξιες και ανώτερες των ΗΠΑ.
2.-Ικανότητες ηλεκτρονικού πολέμου ίσες ή ανώτερες των ΗΠΑ
3.-Νέα οπλικά συστήματα ίσα ή ανώτερα των ΗΠΑ
4.-Συστήματα αντιαεροπορικής ΄Αμυνας που υπερέχουν των δυνατοτήτων της αμερικανικής αεροπορίας.
5.-Μεγάλης ακτίνας δράσεως υπό-ηχητικούς, υπερηχητικούς και έξτρα-υπερηχητικούς πυραύλους κρουαζιέρας, που απειλούν τις Βάσεις της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας και ακόμη και την αμερικανική ενδοχώρα.
Αλλά πως φθάσαμε σε αυτό το σημείο;
Η απογύμνωση της αμερικανικής στρατιωτικής μυθολογίας
Ο Μαρτιανώφ υποστηρίζει ότι σε όλη την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας η Ρωσία διέθεσε αρκετό χρόνο « για τον αυτό-καθορισμό της, υπό την έννοια των ολοκληρωμένων τεχνολογικών κύκλων, χώρου εγκατάστασης και βιομηχανικής παραγωγής».
Σε αντίθεση, η Γερμανία, ακόμη και με μια μεγάλη, ανεπτυγμένη οικονομία, «δεν είναι ικανή να σχεδιάσει και να κατασκευάσει από το μηδέν ένα υψηλής τεχνολογίας και απόδοσης μαχητικό αεροπλάνο,» ενώ η Ρωσία μπορεί. Η Γερμανία «δεν έχει μια διαστημική βιομηχανία, αλλά η Ρωσία έχει.»
΄Οσο γι’ αυτούς που στις ΗΠΑ περνάνε για «ειδικοί» στα της Ρωσίας, αυτοί ουδέποτε είδαν να έρχονται αυτά τα τεχνολογικά άλματα.              « Απλά δεν έχουν την ικανότητα αντίληψης της τεράστιας διαφοράς ανάμεσα στις διαδικασίες που ισχύουν σε μιαν εικονική νομισματοποιημένη οικονομία και σε εκείνες που λειτουργούν στην βιομηχανική παραγωγή του σύγχρονου μαχητικού πληροφορικού συστήματος ελέγχου ή του εξαιρετικής επίδοσης μαχητικού αεροσκάφους.»
Ο Μαρτιανώφ παραθέτει πλήθος περιπτώσεων. Για παράδειγμα,           «Η Ρωσία… χωρίς περιττές φανφάρες, άρχισε μιαν πλήρη αναβάθμιση του ναυτικού πυρηνικού οπλοστασίου της, με τελευταίας τεχνολογίας υποβρύχια εκτόξευσης  βαλλιστικών πυραύλων (SSBNs), της κατηγορίας Borey-class (Project 955 and 955A)…. Αυτό είναι το πρόγραμμα για το οποίο πλείστοι  ξένοι «αναλυτές» χασκογελούσαν προ δεκαετίας. Ε, τώρα δεν γελούν πια.»
Βασική θέση του βιβλίου είναι η απογύμνωση της αμερικανικής στρατιωτικής μυθολογίας. Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει μια σε βάθος επανεκτίμηση του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και την επανεξέταση του πως το Σοβιετικό Ναυτικό, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, έκλεινε το κενό τεχνολογικής υστέρησης από το αμερικανικό ναυτικό, όσο και αν παρέμενε « μια θαλάσσια δύναμη απόκρουσης, αυστηρά προορισμένη για αποτροπή». Το Σοβιετικό Ναυτικό, όπως και το Ρωσικό Ναυτικό σήμερα, «είχε συγκροτηθεί με την αποκλειστική αποστολή να εμποδίσει μιαν από θαλάσσης επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας».
Και στην μετά-σοβιετική εποχή, ήταν αναπόφευκτο ότι η Ρωσία θα κατέστρωνε μιαν συγκλίνουσα στρατηγική αντίδρασης στην αδυσώπητη επέκταση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά –κατά απροκάλυπτη παραβίαση της (προφορικής) συμφωνίας μεταξύ του Τζωρτζ Μπους του πρεσβύτερου και του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ.
Και αυτό μας φέρνει στο ιερότερο των ταμπού, το προσφιλέστερο ποίημα της Ουάσιγκτον, «τη ρωσική επιθετικότητα». Παρά το γεγονός ότι η Ρωσία «πράγματι έχει την δυνατότητα να καταφέρει σοβαρό πλήγμα στο ΝΑΤΟ», όπως μας θυμίζει ο Μαρτιανώφ, «Γιατί να επιτεθεί και να προκαλέσει καταστροφές σε ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία για την Ρωσία όταν είναι ελεύθερες και ευημερούσες, παρά εάν  είχαν υποστεί ζημίες και ήσαν θεωρητικά υποταγμένες;»
Η  Εικόνα του Μπρζεζίνσκειου Εφιάλτη
Το κεφάλαιο 7 του βιβλίου, με τίτλο «Η Αποτυχία Αντιμετώπισης της Σύγχρονης Γεωπολιτικής Αναδιάταξης», μας φέρνει πίσω σε μιαν άλλη στιγμή αλλαγής του παιχνιδιού, την Παρέλαση της Νίκης, το 2015 στην Μόσχα, με τον Πούτιν και τον Κινέζο Πρόεδρο Ξι Ζιπίνγκ καθισμένους δίπλα-δίπλα, παριστώντας τον χειρότερο εφιάλτη στη «Μεγάλη Σκακιέρα» του Μπρζεζίνσκι, με «τα δύο ισχυρότερα έθνη της Ευρασίας να διακηρύσσουν την πλήρη ανεξαρτησία τους από την αμερικανική θεώρηση του κόσμου.»
Και μετά ήρθε η ρωσική επιχείρηση στην Συρία. Στις 7 Οκτωβρίου 2015, έξη πύραυλοι Κρούζ  Kalibr 3M14 εκτοξεύθηκαν κατά διαστήματα πέντε δευτερολέπτων, από μικρά πυραυλοβόλα σκάφη του ρωσικού ναυτικού στην Κασπία Θάλασσα εναντίων  στρατοπέδων των Τζιχαντιστών στην Συρία. Το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Θεόδωρος Ρούσβελτ και τα συνοδευτικά πολεμικά σκάφη αμέσως συνέλαβαν το μήνυμα και έσπευσαν να βγουν από τον Περσικό Κόλπο. ΄Εκτοτε το μήνυμα έχει ηχητικά ενδυναμωθεί: Η Ανατολική Μεσόγειος, η Μαύρη Θάλασσα, και «οι ρωσικής ευθύνης ζώνες του Ειρηνικού υπό την εποπτεία του Ρωσικού Ναυτικού» γίνονται «απόλυτα κλειστές ζώνες για οποιονδήποτε αντίπαλο».
Το δίδαγμα από το ιστόρημα «Καλίμπρ στην Κασπία» είναι                         –γράφει ο Μαρτιανώφ- ότι για πρώτη φορά επιδείχτηκε ξεκάθαρα και ο κόσμος το σημείωσε, ότι το αμερικανικό μονοπώλιο των συμβόλων της ισχύος είχε επίσημα συντριβεί.»
Καθώς ο Μαρτιανώφ παρουσιάζει πως «τόσο στο Ντόνμπας και ειδικότερα στη Συρία η Ρωσία αποκάλυψε την αμερικανική γεωπολιτική και στρατιωτική μπλόφα», δεν χωρεί αμφισβήτηση ότι αυτή η διασύνδεση Ντόνμπας- Συρίας είναι η ρίζα της σημερινής «χωρίς ιστορικό προηγούμενο αντί-ρωσικής υστερίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.»
΄Ετσι η μπάλα, όπως αυτή που ο Πούτιν πρόσφερε στον Τραμπ στο Ελσίνκι, βρίσκεται τώρα στο γήπεδο των ΗΠΑ. Ωστόσο, αυτό που ο Μαρτιανώφ περιγράφει ως τον «θανάσιμο                            συνδυασμό «άγνοιας, αλαζονείας και απελπισίας των σημερινών αμερικανικών ελίτ», δεν μπορεί να υποτιμηθεί.
Ήδη κατά την προεκλογική εκστρατεία του ο Τραμπ είχε πλειστάκις εξαγγείλει ότι θα αναμετρηθεί με την μετά-ψυχροπολεμική διεθνή (μη) τάξη. Το Ελσίνκι ανέδειξε παραστατικά ότι η προσπάθεια του Τραμπ να «αποξηράνει το τέλμα» προσκρούει σε ένα ογκώδες αμετακίνητο αντικείμενο, καθώς το «τέλμα» δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να διατηρήσει την -αξίας ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων- εξουσία του.
Σε αντίθεση, η ρωσική διπλωματία, όπως απερίφραστα το επανέλαβε ο Πούτιν προ ημερών, επιμένει ακλόνητα ότι όλα επιτρέπονται προκειμένου να αποφευχθεί ένας δεύτερος Ψυχρός Πόλεμος.
Αλλά, καλού-κακού, μια νέα γενεά ρωσικών όπλων αποκαλύφτηκαν τώρα επίσημα από το υπουργείο Αμύνης και ορισμένα από αυτά είναι ήδη προς χρήση.
« Τα Πέρλ Χάρμπορ Συναντά το Στάλινγκραντ»
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Πρόεδρος Τραμπ  εφαρμόζει  μιαν τακτική Κίσινγκερ,  διαίρει και βασίλευε, προσπαθώντας να  περιορίσει την πολιτικό-οικονομική διασύνδεση της Ρωσίας με τους άλλους πόλους της Ευρασιατικής ένωσης, την Κίνα και το Ιράν.
Παρά ταύτα, το «Τέλμα» δεν μπορεί να μελετήσει την Μεγάλη Εικόνα. Και έτσι, όπως συμπέραναν σε τηλεοπτική συζήτησή τους δυο από τους ελάχιστους Αμερικανούς που ξέρουν τη Ρωσία σε βάθος, οι καθηγητές/συγγραφείς  Stephen Cohen και John Mearsheimer: «Τίποτα δεν μπορεί να γίνει όσο η Ρωσοφοβία είναι ο νόμος σε αυτή την χώρα.»
Ξανά και ξανά γυρίζουμε έτσι στην ομιλία της 1ης Μαρτίου του Πούτιν, που παρουσίασε στις ΗΠΑ αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί, όπως γράφει ο Μαρτιανώφ, ως « συνάντηση ενός στρατιωτικό-τεχνολογικού Περλ Χάρμπορ με το Στάλινγκραντ».
Ο Μαρτιανώφ προχωρεί για να εξηγήσει πως τα τελευταία ρωσικά όπλα παρουσιάζουν τεράστιες στρατηγικές –και ιστορικές-παρενέργειες. Το πυραυλικό χάσμα μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας είναι τώρα «τεχνολογική άβυσσος», με βαλλιστικούς πυραύλους «ικανούς για τροχιές βολής που καθιστούν άχρηστη κάθε είδους   αντί-βαλλιστική άμυνα. Ο «Πόλεμος των Άστρων» και όλα τα παράγωγά του είναι τώρα -κατά την ορολογία του Τραμπ-                     « απαρχαιωμένα».
Το Kinzhal, όπως το περιγράφει ο Μαρτιανώφ, είναι ένα όπλο ανατροπής του παιχνιδιού από απόψεων γεωπολιτικής, στρατηγικής, επιχειρησιακής, τακτικής και ψυχολογίας». Συνοπτικά, «κανένα σύγχρονο η  προβλεπόμενο σύστημα αεράμυνας που αναπτύσσει το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αναχαιτίσει έστω και έναν μόνο πύραυλο με τέτοια χαρακτηριστικά».
Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων – και αυτό δεν μπορεί να υπογραμμιστεί αρκετά- ότι η όλη Ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει απροσπέλαστη, για να μην αναφερθεί ολόκληρος ο Περσικός Κόλπος. Όλα αυτά προχωρούν πολύ μακρύτερα από την ασυμμετρία. Εδώ πρόκειται για την «τελική άφιξη ενός εντελώς νέου προτύπου» διεξαγωγής πολέμου και στρατιωτικής τεχνολογίας.
Το επιβεβλημένης ανάγνωσης βιβλίο του Μαρτιανώφ είναι το Υπέρτατο Όπλο Καταστροφής Μύθων. Και σε αντίθεση με εκείνο που απέδιδαν στον Σαντάμ Χουσεΐν, αυτό εδώ πραγματικά υπάρχει. Όπως προειδοποίησε ο Πούτιν σε εκείνη την ομιλία του της 1ης Μαρτίου « Δεν μας άκουσαν τότε. Σήμερα μας ακούνε;»