Ανάλυση για την καταστροφή με το διαχρονικό ήθος του Μιχάλη Ιγνατίου

Του Μιχάλη Ιγνατίου
Οι άνθρωποι με το δίκιο τους αναρωτιούνται: Πρόκειται απλά για τον «στρατηγό άνεμο» του Βύρωνα Πολύδωρα, που σαρώνει τα πάντα, ή σχέδιο κάποιων ξένων εναντίον της Ελλάδας; 
Το δεύτερο ερώτημα κάποτε πρέπει να απαντηθεί με σοβαρότητα… Έτσι κατέληγε το χθεσινό μας κείμενο, που γράφτηκε με αφορμή την άνευ προηγουμένου τραγωδία, και τον χαμό και τραυματισμό δεκάδων συνανθρώπων μας σε περιοχές της Αττικής. 
Μέχρι στιγμής έχασαν τις ζωές τους 76 συνάνθρωποί μας. Πολλοί αναγνώστες «στάθηκαν» στη τελευταία φράση, ότι κάποτε πρέπει να απαντηθεί με σοβαρότητα το ερώτημα αν είναι «σχέδιο κάποιων ξένων εναντίον της Ελλάδας» το φαινόμενο κάθε καλοκαιριού: Να καίγονται, δηλαδή, δασικές εκτάσεις, να χάνονται ζωές και περιουσίες.
Ο στόχος του κειμένου ήταν να μην σταθούμε στη συνωμοσιολογία που αναπτύσσεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά σ’ αυτήν καθ’ αυτήν την τραγωδία. Δυστυχώς μερικοί άνθρωποι είναι αδιόρθωτοι.
Τα δικά μας προβλήματα τα μεταθέτουμε πάντα στο γείτονα… Τις δικές μας ευθύνες τις φορτώνουμε στις πλάτες άλλων. Διότι έχουμε συνηθίσει να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Και λόγω αυτού δεν θα διορθωθούμε ποτέ. Και θα έχουμε και άλλες τραγωδίες, και θα κλαίμε και θα βασανιζόμαστε μέχρι την επόμενη.
Να θυμίσω τους άνευ προηγουμένου καυγάδες μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης πριν ακόμα ταφούν και αναπαυθούν οι νεκροί στη Μάνδρα; Ξέχασαν νωρίς, έκαναν και μία ανάπαυλα, μέχρι να τσακωθούν για την επόμενη τραγωδία… Και μην νομίζετε. Μπορεί να μην άρχισαν τους καυγάδες, αλλά τους τρώει ο πισινός τους.
Και ενώ σιώπησαν λίγο-πολύ οι πολιτικοί, μερικοί συνάδελφοι ξεπέρασαν και τους πολιτικάντηδες.
Το θέαμα στα κοινωνικά δίκτυα ήταν φρικτό. Και εν πάση περιπτώσει αγαπητοί συνάδελφοι, δημοσιογράφοι είστε. Δεν είστε δικαστές, εισαγγελείς και συνήγοροι μαζί. Διότι στο τέλος -και να με συγχωρείται- προκαλείτε την ίδια αηδία που νοιώθουμε όταν πάνω από τα πτώματα καθυβρίζονται οι πολιτικοί.
Επιστρέφοντας στο βασικό ερώτημα, αν ευθύνονται οι ξένοι για τις θανατηφόρες πυρκαγιές που βύθισαν στο πένθος τους όπου γης Έλληνες, η απάντηση είναι ότι είναι ένας γρίφος και ένα σταυρόλεξο μαζί, που πρέπει να λύσουν με σοβαρότητα οι αρμόδιες υπηρεσίες της χώρας.
Το φαινόμενο να αφήνονται υπονοούμενα για το ρόλο ξένων χωρών δεν είναι νέο. Όλες, λίγο-πολύ, οι ελληνικές κυβερνήσεις που αντιμετώπισαν παρόμοιες καταστάσεις, φρόντισαν μέσω διαρροών να ενισχύσουν το σενάριο της ξένης απειλής. Φοβάμαι πως αυτό συμβαίνει για να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες.
Παρεμπιπτόντως να σημειώσω ότι τα ίδια λένε και οι Τούρκοι κάθε καλοκαίρι. Αφήνουν υπονοούμενα ότι οι φωτιές στα τουρκικά παράλια οφείλονται σε «ελληνικό δάκτυλο», κάτι που ουδείς πιστεύει.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, ούτε αυτή η τραγωδία θα γίνει μάθημα και πάθημα για τους πολιτικούς μας. Όλες, μα όλες οι ευθύνες, είναι οι δικές τους. Όσοι κυβέρνησαν τον τόπο έχουν τις ίδιες ευθύνες. Πρέπει να τις αναλάβουν, αλλά το κυριότερο πρέπει να κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποφευχθούν άλλες τέτοιες συμφορές. Οι φωτιές δεν ξεκίνησαν να κατακαίουν τη  χώρα τα τελευταία τρία χρόνια που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από την μεταπολίτευση και μετά γινόμαστε μάρτυρες καταστροφών κάθε καλοκαίρι. Διότι όλες οι κυβερνήσεις, δεν φρόντισαν ποτέ να δουν το θέμα διακομματικά. Δεν το αντιμετώπισαν ως εθνικό ζήτημα. Δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν ποτέ, ότι ένα κόμμα μόνο του δεν θα βρει λύσεις. Το είδαμε πρόσφατα και στην οικονομία.
Η Ελλάδα τιμωρήθηκε με οκτώ χρόνια και κάτι μήνες Μνημονίου, επειδή οι πολιτικοί σκέφτονται μόνο τα κόμματά τους και ποτέ την Πατρίδα….
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Εν μέσω αυτής της ανείπωτης τραγωδίας, ουδείς περιμένει απολύσεις υπουργών και λοιπών ανευθυνο-υπεύθυνων, διότι θα αποσπάσουν την προσοχή και σίγουρα δεν θα διευκολύνουν τις έρευνες για τους αγνοουμένους. Αλλά όταν ολοκληρωθούν όλες οι απαιτούμενες διαδικασίες, πρέπει να στείλετε πολύ κόσμο σπίτι του κ. Πρωθυπουργέ. Όχι για να διασωθείτε πολιτικά, αλλά διότι πρέπει να νοιώσετε την οργή του κόσμου. Η κοινωνία βράζει. Δικαιολογημένα… Στο τέλος-τέλος, ούτε στους πολέμους δεν χάνει μία χώρα 76 ανθρώπους σε μία μέρα. Οι νεκροί δεν ζητούν ποτέ εκδίκηση. Αλλά όσοι μένουν πίσω πρέπει να φροντίζουν να αναπαύονται οι ψυχές τους…
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Hellas Journal