Ο θάνατος της δημοσιογράφου και παρουσιάστριας Ρίκας Βαγιάννη την περασμένη Τρίτη είναι μια ακόμη από τις ηχηρές τελείες του φετινού καλοκαιριού, που έχει εξαρχής χαθεί στη σκόνη και τη σκιά.
Της Χρύσας Φωτοπούλου
Η Ρίκα Βαγιάννη έπασχε από καρκίνο και το πάλεψε γενναία μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Η αρρώστια αυτή θερίζει και ο τρόπος που παίρνει τους ανθρώπους από τον κόσμο των ζωντανών ισοδυναμεί με τρομοκρατία. Γεννημένη το 1962 στο Παγκράτι. Κόρη του Οδυσσέα Ζούλα και της Βαρβάρας Δράκου. Χιλιοαγαπημένη, επιλεκτική κόρη και του θρυλικού αθλητικογράφου Γιάννη Διακογιάννη, δεύτερου συντρόφου της μητέρας της. Είναι πλέον γνωστό ότι το επώνυμό της -Βαγιάννη- είναι σύνθεση των ονομάτων της μητέρας της και του πατριού της.
Το τελευταίο διάστημα οι πληροφορίες για την εξέλιξη της υγείας της δεν ήταν κοντά στο θαύμα και τη νίκη. Η ίδια στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook επέλεξε πριν από καιρό λίγες λέξεις σε μαύρο φόντο: «Είμαι καλά. Απλά δεν υπάρχει νόημα». Ο Γιάννης Διακογιάννης τον Οκτώβριο του 2017 είχε βρεθεί στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, αποκαλύπτοντας τότε ότι η Ρίκα Βαγιάννη έχει καρκίνο. Το συγκεκριμένο περιστατικό το γνωστοποίησε στο facebook η δημοσιογράφος και φίλη της Βαγιάννη, Αφροδίτη Υψηλάντη: «“Να σας πω και κάτι που θα σας στενοχωρήσει: Η Ρίκα έχει καρκίνο…”. Αυτό μας εκμυστηρεύτηκε ο πατριός της Ρίκας μας, Γιάννης Διακογιάννης, όταν πέρασε από την ΕΣΗΕΑ για να μας συμπαρασταθεί στην απεργία πείνας. Σοκαριστήκαμε, αλλά του δώσαμε κουράγιο. Πού να φανταστούμε ότι η Μαρίκα Ζούλα, το Ρικάκι, θα έφευγε τόσο αθόρυβα και παράλληλα με τόσο πάταγο!». Ο θάνατός της μοιάζει με άτσαλη πτώση στο κενό, με βιαστικό φευγιό που δεν εγκρίνει η παρέα. Κάπνιζε πολύ. Οι δικοί της όμως αναρωτιούνται ανάμεσα σε σιωπές και θρήνους: «Γιατί, ρε Ρικάκι;».
Τα πρώτα βήματα σε θέατρο και κινηματογράφο
Στα 20 της αποφοιτά από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ηδη όμως από 17 χρόνων κάνει αισθητή την παρουσία της ως ηθοποιός στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Χαρακτηριστική είναι η συμμετοχή της στη σειρά «Το μινόρε της αυγής» των Βαγγέλη Γκούφα και Φώτη Μεσθεναίου. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με τη δημοσιογραφία, περνώντας το κατώφλι περιοδικών και εφημερίδων, ενώ δοκίμασε τις δυνάμεις της στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Διετέλεσε συντάκτρια και στη συνέχεια διευθύντρια σύνταξης στα περιοδικά «Cosmopolitan» και «Colt», ενώ αρθρογραφούσε τακτικά στα περιοδικά «Ενα», «Και», «Τέταρτο». Στην «Απογευματινή» και το «Εθνος» διατηρούσε για πολλά χρόνια καθημερινή στήλη. Ηταν ιδρυτικό στέλεχος του Protagon, ενώ έχει γράψει και δύο παιδικά βιβλία. Η Ρίκα Βαγιάννη ήταν παντρεμένη με τον Νίκο Στεφανή, με τον οποίο απέκτησε τον γιο της, Οδυσσέα.
Με σθένος και πολύ χιούμορ
Υπήρξε άνθρωπος με βαθιά επιμονή στην καλή έκβαση των πραγμάτων, είχε σθένος και πολύ χιούμορ. Απείχε χιλιόμετρα από αυτό που λέμε μέση κατάσταση. Δεν είχε καμία σχέση με δειλές υποχωρήσεις και ταμπού. Αλλωστε, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που βγήκαν δημοσίως να μιλήσουν για την εξωσωματική και τη μητρότητα μετά τα σαράντα. Εξυπνη, καλλιεργημένη, με δηκτικό και πηγαίο χιούμορ, αυτοσαρκαζόταν ωραία, γελούσε δυνατά, αγαπούσε τους φίλους της, την αρρυθμία του ελληνικού αστικού τοπίου, την τρέλα των συνειδητοποιημένων τρελών, τις αυτοσχέδιες παρέες που μπορούν να σπάσουν τις αλυσίδες του φόβου. Η μητρότητα δεν την έφερε πιο κοντά στους κανόνες. Η μητρότητα της απογείωσε την έμφυτη τάση να σκέφτεται σαν παιδί που δεν ηττάται ποτέ. Που μπορεί να κάνει μικρές αλητείες και μετά να προσεύχεται στον Θεό των απλών πραγμάτων. Δεν άντεχε τις κλάψες. Δεν άντεχε την πληκτική επανάληψη, γι’ αυτό κι επέλεξε τη δημοσιογραφία, για να μπορεί κάθε φορά να πέφτει από τα σύννεφα και να ξανασηκώνεται με την περιέργεια της πρωτάρας.
Ποτέ δεν έδειχνε να τη σταματάει τίποτε. Είχε φωτογραφηθεί για το εορταστικό τεύχος του «Playboy» τον Ιανουάριο του 1986 σε ένα κτήμα στην Εύβοια. Πήγε στην Αυστραλία με την οικογένειά της κι έφυγε γιατί απλώς δεν την ενδιέφερε η λουστραρισμένη ζωή ενός λαού που αρνείται την παρέκκλιση. Λάτρευε την Υδρα. Ηθελε να πεθάνει (μόνο) από τα γέλια. Τελικά πέθανε από τη δρεπανηφόρο αρρώστια. Θα λείψει και από τη μικρή και από τη μεγάλη της οικογένεια. Θα λείψουν οι εξομολογήσεις της. Και η ικανότητά της να ανοίγει ρωγμές φωτός στα σκοτάδια. Αντίο Ρίκα…
Δημοσιεύθηκε στο φύλλο 62 της «Νέας Σελίδας» την Κυριακή 12/8