Η Εύη Φραγκάκη, χθες το βράδυ, βίωσε μια τρομακτική εμπειρία την οποία θέλησε να δημοσιοποιήσει. Η δημοσιογράφος, επέστρεφε στο σπίτι της όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν άντρα ο οποίος αυτοικανοποιούνταν έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας που διαμένει.
Διάβασε παρακάτω το βιωματικό κείμενο της δημοσιογράφου:
Έζησα μια τραυματική εμπειρία χθες.
Επέστρεφα στο σπίτι μου τη νύχτα, έπειτα από ένα επαγγελματικό δείπνο. Και εμφανίστηκε ένα άτομο έξω από την πόρτα μου ξαφνικά, το οποίο τελούσε στη διαδικασία της σεξουαλικής αυτοϊκανοποίησης μπροστά μου. Κλειδωμένη μέσα στο αυτοκινητό μου, άρχισα να πατάω κόρνες, για να τον τρομάξω και για να δώσω σήμα σε όποιον μπορούσε να με ακούσει. Αλλά εκείνος δεν έδειχνε ούτε να συγκινείται, ούτε να τρομάζει, ούτε έφευγε.
Έζησα μια τραυματική εμπειρία φόβου και απειλής χθες.
Και με γνωστό χαρακτηριστικό μου την – έως τώρα στη ζωή μου – ετοιμότητα και ψυχραιμία στα κρίσιμα, άρχισα να παίρνω τηλέφωνα, ενώ συνέχιζα τις κόρνες και παρατηρώντας τον να δω αν έφυγε. Και εκείνος δεν έφευγε. Με πλησίαζε όλο και περισσότερο έξω από την καγκελόπορτα, χωρίς να δείχνει ούτε στο ελάχιστο ταραχή ή συστολή. Προσπαθούσε με επιμονή να τον δω καλύτερα, επέμενε να με δει από πιο κοντά. Στο σημείο εκείνο τρόμαξα στ’αλήθεια. Τρόμαξα, όχι γιατί δεν ξέρω ότι συμβαίνουν αυτά και πολύ – πολύ χειρότερα. Τρόμαξα, παρ’όλο που δεν υπέστην επίθεση ή σωματικό τραύμα. Τρόμαξα, επειδή δεν έφευγε, επειδή δεν μπορούσα να σκεφτώ τι άλλο είναι ικανός να κάνει ένας ξένος στον ιδιωτικό μου χώρο, σε εμένα. Τρόμαξα, επειδή δεν είχα πώς αλλιώς να προστατεύσω τον εαυτό μου σε ένα σημείο που δεν έδειχνε να υπάρχει άλλη ψυχή ζώσα, για να με ακούσει ή να τον διώξει μακριά.
Έζησα μια τραυματική ψυχολογική εμπειρία χθες.
Και αφου προσπάθησα με ψυχραμία να το σκεφτώ ως μια ξαφνική, δυσάρεστη εμπειρία, που έχει προφανώς και στατιστικά συμβεί σε πλήθος άλλων γυναικών γύρω μου, και με ευγνωμοσύνη ότι δεν πέρασα τίποτα πιο βαρύ, που θα μου άλλαζε τη ζωή, κατάλαβα ότι δεν μπορεί ο οργανισμός μου να το ξεπεράσει ως μία …τουριστική εμπειρία του τύπου “το ζήσαμε κι αυτό” ή “ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό”. Επειδή απλά δε μου χρειαζόταν όλο αυτό. Δεν έκανα τίποτα, για να το προκαλέσω, δεν με κινητοποίησε να αλλάξω κάτι απο τις συνήθειές μου, επειδή κάπου άφησα κενό ασφαλείας ή οτιδήποτε σχετικό.
Έζησα μια τραυματική εμπειρία χθες και μου προκάλεσε συνειδητοποιήσεις, που με καθήλωσαν άναυδη και μου άφησαν περισσότερη ανησυχία, παρά κινητοποίηση. Και το μόνο που σκέφθηκα, ήταν πόσο απλά μπορεί ένας παράξενος και προβληματικός άνθρωπος να σου αλλάξει τη ζωή, αν, για παράδειγμα, του …προέκυπτε να γίνει πιο επιθετικός. Και μου ήρθαν στο μυαλό όλα τα αθλήματα και οι ασκήσεις αυτοάμυνας, συνειδητοποίησα πόσο ευάλωτος μπορεί να είναι ο καθένας μας στις ορέξεις καθενός με ψυχοπαθολογικά θέματα.
Έζησα μια τραυματική εμπειρία χθες και με θύμωσε, επειδή ένας τύπος με ακραία ανάρμοστη συμπεριφορά, άσκησε τουλάχιστον ακραία ψυχολογική πίεση μέσα μου. Και έψαξα να βρω πώς θα με κάλυπτε η νομοθεσία, για να δω πώς θα μπορούσα να τον τιμωρήσω, αν τον έβρισκα, επειδή μου προκάλεσε ανομολόγητο άγχος και μου έφερε έγνοιες στον νου, που ειλικρινά δεν τις χρειαζόμουν, δε με ωφέλησαν σε τίποτα. Και βρήκα οτι ο ποινικός κώδικας το ονομάζει όλο αυτό “βάναυση προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας και προσβολή της δημόσιας αιδούς”. Ο επιθετικός προσδιορισμός «βάναυση» συνιστά ότι η πράξη γίνεται κατά τρόπο ιδιαίτερα αγενή και συνεπάγεται σοβαρή μείωση της τιμής. Υποστηρίζεται ότι, για να υπάρχει προσβολή της αξιοπρέπειας, θα πρέπει το θύμα να αισθάνεται «ενόχληση» από την πράξη. Η ενόχληση συνίσταται σε ορισμένη δυσάρεστη ψυχική αντίδραση του θύματος. Δηλαδή, η αηδία για το θέαμα, ο φόβος και η απειλή, που έζησα εγώ, όταν ένας άγνωστος ψυχοπαθής έφθασε στο σπίτι μου μέσα στο σκοτάδι στα άγρια μεσάνυχτα, ήταν ξεκάθαρα δυσάρεστη ψυχική αντίδραση. Όσο για την ποινή… ψύλλους στ’άχυρα. Παρ’όλα αυτά, αν και φανταζόμουν εκ προοιμίου τι αναφέρει ο ποινικός κώδικας, κάλεσα την Άμεση Δράση και οι αστυνομικοί έφθασαν απο τη ΓΑΔΑ στην περιοχή μου μέσα σε θαυμαστά ελάχιστα λεπτά και ασχολήθηκαν με το θέμα αρκετή ώρα. Αλλά ακόμα και αν τον βρίσκαμε και τον αναγνώριζα, επί της ουσίας δε θα κατέληγε σε ποινή, ειδικά αν δεν επρόκειτο για σεσημασμένο.
Εγώ, όμως, αισθάνθηκα ολοφάνερα ψυχική οδύνη και τρόμο. Ο άρρωστος αυτός τύπος διέπραξε κάτι που το αισθάνθηκα ως σεξουαλική παρενόχληση. Η πράξη είχε ως στόχο εμένα. Ακόμα και αν περιγράφεται απο τον νομο ως προσβολή της δημοσίας αιδούς, αυτό δεν περιγράφει επαρκώς το ότι κάποιος αυνανίζεται μπροστά σου και το πόσο τραυματικό μπορεί να είναι αυτό για μια γυναίκα.
Έζησα μια τραυματική εμπειρία χθες και, αφού πέρασα όλα τα αναμενόμενα στάδια αντιδράσεων φόβου και θυμού, έψαξα και πώς αναλύει η ψυχολογία αυτού του είδους τα άτομα και τα παραφίλια ψυχοπαθογενή φαινόμενα. Και τον λυπήθηκα ειλικρινά.
Σύμφωνα με τον Βρετανό ψυχίατρο J.A. Hadfield, που ερεύνησε την προέλευση των σεξουαλικών παρεκκλίσεων, διαπίστωσε ότι δεν διαφέρουν ουσιαστικά στην αιτιολογία ή στο μηχανισμό τους από άλλες ψυχονευρώσεις. Είναι η στέρηση της αγάπης από το παιδί και η απωθημένη ανάγκη του για αγάπη, ασφάλεια και προστασία, που τις προκαλεί. Στερημένο από αυτή την προστατευτική αγάπη, το παιδί νιώθει αβοήθητο, αδυνατεί να προσαρμοστεί στη ζωή και γίνεται νευρωτικό. Οι ανώμαλες αυτές συνθήκες της πρώιμης παιδικής ηλικίας προκαλούν τέτοιες σεξουαλικές παρεκκλίσεις.
Όταν ένα παιδί στερείται της αγάπης, ενδέχεται να καταφύγει σε μια νοσηρή αντίδραση σαν υποκατάστατο με αυτό-ερωτικές δραστηριότητες, που πιθανότατα αργότερα θα φέρει τέτοιες νοσηρές αντιδράσεις. Η επιδειξιομανία αναλύεται στη δύναμη που ο επιδειξιομανής θέλει να επιδείξει – τον θρίαμβο που προέρχεται από το να έχει τον έλεγχο, σε μια προσπάθεια του να αντισταθμίσει την εσωτερική ανασφάλεια και ασημαντότητα, που νιώθει.
Δεν ειμαι ιεραπόστολος, έχω κανονικότατα και εντονα την αίσθηση της αυτοπροστασίας, ομως, σε μια σφαιρα της φαντασίας – θα ηθελα να του μιλήσω, να τον κατανοήσω, να μάθω για τα τραύματα, που τον έφεραν σε θέση να μην καταλαβαίνει οτι προκαλεί κακό κυρίως στον εαυτό του. Διότι, τελικά, τον οικτίρω, περισσότερο από όσο αγχώθηκα εγώ εξαιτίας του.
Και, τελικά, παρ’ όλο που έζησα μια τραυματική εμπειρία χθες, αυτό με έκανε να εμβαθύνω στα νοήματα, που κουβαλά καθένας από εμάς μέσα του. Και μιας και είναι προσφιλής μου συνήθεια τα τελευταία χρόνια, να προσπαθώ να αντιληφθώ τη βαθύτερη αιτία των αντιδράσεων των ανθρώπων, που συναναστρέφομαι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, διάβασα, ρώτησα και έμαθα πόσο λεπτή είναι η γραμμή στο να προκαλέσουμε στα παιδιά μας νευρώσεις, που ένας Θεός ξέρει πώς θα τους εξελιχθούν στην ενήλικη ζωή τους.
Στην προκειμένη περίπτωση της επιδειξιομανίας και της αυτοερωτικής διάθεσης, καταμεσής του δρόμου, αυτού του τύπου, το θέμα έγκειται, σύμφωνα με τους ψυχιάτρους, στις πιθανές ρητές απαγορεύσεις με έντονα ακραίο τρόπο των γονέων απέναντι στα παιδιά τους σε θέματα αποδοχής του γυμνού. Το να κυκλοφορούν γυμνά τα μικρά παιδάκια είναι κάτι αυταπόδεικτα ικανοποιητικό και διεγερτικό γι’ αυτά. Τα αστεία παιχνίδια των μικρών παιδιών, που κάνουν πριν μπουν στο μπάνιο, το μείγμα αυτό της συστολής και της αυτοεπικύρωσης, το τρέξιμό τους για να τα πιάσουμε και να τα φέρουμε πίσω, η γενική χαρά κι ο ενθουσιασμός γι’ αυτή την κατάσταση είναι κάτι φανερό σε όλους τους γονείς, που διαθέτουν ήρεμη και αδιατάραχη παρατηρητικότητα και ανοιχτό πνεύμα. Το να βλέπεις και να σε βλέπουν είναι σημαντικά στοιχεία της συναισθηματικής ολοκλήρωσης και του σεξουαλικού ερεθισμού των παιδιών. Όχι μόνο δεν κάνουν κάτι λάθος, αλλά κάνουν ακριβώς αυτό που πρέπει: γιατί έχουν κάνει επιτέλους το πρώτο βήμα πάνω στο δρόμο και θα υποστούν καθήλωση σε αυτό το στάδιο μόνο αν τους αρνηθούμε την πιο πέρα ανάπτυξη, τους την απαγορεύσουμε ή την απωθήσουν.
Η δική μας γενιά, που έχουμε μικρά παιδιά, καυχόμαστε ότι δε θα γίνουμε η κλασική “Ελληνίδα μάνα” ή ο απόμακρος “φόβος και τρόμος” πατέρας. Δε φτάνει μόνο να το λέμε, όμως. Πρέπει να μάθουμε και πώς αλλάζει ό,τι έχει πιθανώς γράψει μέσα μας λάθος. Τον νου μας…