Γράφει η Αριάδνη
Η βία σε όσους δεν γουστάρουμε (δικαίως ή αδίκως) είναι πάντα α-πα-ρά-δε-κτη. Αν κάποιος μπορεί να καθορίσει τα κριτήρια βάση των οποίων αξίζει να την υποστεί κάποιος άλλος, να σηκώσει το χέρι – φασιστάκια του κερατά εμπρός σηκώστε το χέρι! Είτε από αριστερά (ξυλοφορτώματα στα πανεπιστήμια) είτε από δεξιά (εμπρησμός στο στέκι μεταναστών στα Χανιά), ο φασισμός (εν προκειμένω η εξάσκηση της βίας σε όσους δεν γουστάρουμε) είναι σκατά – όσα κείμενα και να γράψουμε για να τον ωραιοποιήσουμε, όσες εύηχες ταμπέλες και να του αποδώσουμε! Και με τα σκατά καλύτερα να μην πλάθουμε κουλουράκια…!
Τέτοια φασιστικά κουλουράκια μας τρατάρει χωρίς αναστολές, χωρίς καν να προσπαθεί να ‘’διέλθει λαθραίως’’, η ‘’POPAGANDA’’ στο free-press ‘’LIFO’’. Γράφει για το πάθημα του Μπερλουσκόνι.:
«Αν κάποιος, λοιπόν, του έσπαγε τα μούτρα κυριολεκτικά (όπως έγινε, παρόλο που ο δράστης του έστειλε μετά απολογητική επιστολή), δεν θα ήταν και το τέλος του κόσμου, έτσι δεν είναι; Όχι μόνο επειδή δεν πρόκειται για καλοκάγαθο μπουφόνο, αλλά για επικίνδυνο τύπο, ο οποίος καταναλώνει πολύ περισσότερο οξυγόνο από αυτό που του αναλογεί, αλλά και επειδή αυτή η πράξη ευθυγραμμίζεται με την αλλεργία στην πολιτική ευπρέπεια που πρεσβεύει η κουλτούρα Μπερλουσκόνι».
Δανείζομαι φράσεις του παραπάνω κειμένου για να ρωτήσω: Ποιος έχει δικαίωμα να προσδιορίζει πόσο οξυγόνο αναλογεί στον καθένα; Από πότε η αλλεργία που νιώθουμε σε οτιδήποτε πρεσβεύει κάποιος μπορεί να γιατρευτεί όταν τον βλέπουμε αιμόφυρτο; Αν αύριο κάποιος έσπαζε τα μούτρα του ηλίθιου που έγραψε το παραπάνω κείμενο δεν θα ήταν και το τέλος του κόσμου, έτσι δεν είναι; Όσο όμως επικίνδυνος τύπος και να είναι ο ηλίθιος που έγραψε το κείμενο – που είναι αφού γράφει κείμενα που χειροκροτούν την βία – δεν είναι αδιανόητο κάποιοι να τον βλέπουν σαν κορίνα σε μπόουλινγκ;
Αν σε μια δημοκρατική χώρα χειροκροτούμε, δικαιολογούμε, αγαλλιάζουμε για τις φάπες ή τις σφαίρες που κάποιοι κερνούν σε κάποιους άλλους, τότε…:
– ‘’Κούκου, τζα’’… Με λένε φασισμό!!!
Αριάδνη (χωρίς το μίτο της)