Ο χειρότερος εφιάλτης της ανθρωπότητας αναβιώνει φορώντας αυτή τη φορά όχι μπότες αλλά λευκά κολάρα.
Έχω γράψει πολλές φορές και ίσως είμαι ένας από τους λίγους που τόλμησαν στη σύγχρονη εποχή να αντιπαρατεθούν δημόσια με τη μάστιγα αυτή που ονομάζεται «γερμανικό φαινόμενο». Ο όρος αυτός ίσως να μην έχει ξανακουστεί αλλά εγώ πιστεύω πως είναι κατάλληλος για να διακριθεί πραγματικά ως τέτοιο, δηλαδή ως «φαινόμενο», διότι αποτελεί πράγματι μια παγκόσμια πρωτοτυπία, ένα αρνητικό μοντέλο το οποίο θα πρέπει να εντοπιστεί, να εξεταστεί ως τέτοιο και να αντιμετωπιστεί παραδειγματικά.
Όταν κάποιος τοποθετείται αρνητικά για μια χώρα, για έναν ολόκληρο λαό, θα μπορούσαν εύκολα να του αποδοθούν διάφορα …κοσμητικά επίθετα, όπως σοβινιστής, ρατσιστής, εθνικιστής κ.ά., και γι αυτό επέλεξα αυτόν τον όρο.
Η πρόθεσή μου, από την αρχή που ξεκίνησα να τοποθετούμε αρνητικά για την Γερμανία, δεν ήταν να στιγματίσω την χώρα ή τον λαό της. Η πρόθεσή μου ήταν να φέρω στην επιφάνεια το «φαινόμενο», δηλαδή αυτά τα χαρακτηριστικά που έκαναν τη συγκεκριμένη χώρα να έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητο του σύγχρονου κόσμου με μελανά γράμματα.
Ήταν δηλαδή μια καλοπροαίρετη πρόθεση που σκοπό είχε την συμβολή στην αποκάλυψη της αλήθειας και η αλήθεια ποτέ δεν στιγματίζει, αντίθετα, καθαρίζει. Αφαιρεί το στίγμα από τον ένοχο και εστιάζει στην πράξη. Η πράξη είναι αυτή που στοχοποιείται και καταδικάζεται και αυτή ήταν μια από τις αιτίες που καταργήθηκε η θανατική ποινή στον αναπτυγμένο κόσμο. Όταν συμβαίνει αυτό, δηλαδή εξάρουμε το κακό της πράξης και όχι την υπόσταση του ενόχου, τότε αυτό λειτουργεί θετικά, διότι αυτό που καταγράφεται στη συλλογική συνείδηση είναι αυτό που πρέπει να αποφευχθεί και αυτό είναι η πράξη. Έτσι δεν μαθαίνουμε να μισούμε τον ένοχο αλλά το κακό που έχει προκαλέσει. Με τον τρόπο αυτό έρχεται η λεγόμενη κάθαρση, κάτι που αφορά και τον ένοχο όπως και την κοινωνία.
Στην προκειμένη περίπτωση, και με αφορμή την επίσκεψη του προέδρου Σταϊνμάιερ στην χώρα μας και τα όσα έχουν εμφανιστεί στον ελληνικό και γερμανικό τύπο τις τελευταίες μέρες, παραπέμπω σε μερικές από τις τοποθετήσεις μου (εδώ).
Για να επανέλθω τώρα στο «φαινόμενο», θα πρέπει να εξηγήσω τι εννοώ.
Ο γερμανικός λαός, μέχρι την εμφάνιση των φασιστικών χαρακτηριστικών του στην αρχή του 20ου αιώνα με την επέλαση του 2ο Ράιχ του Κάιζερ Wilhelm II, έχαιρε υψηλής υπόληψης παγκόσμια για την μεγάλη του προσφορά στις τέχνες, στον πολιτισμό και στη διαμόρφωση ακόμα της υγιούς σκέψης. Εκφράσεις, όπως ορθολογισμός, μεθοδολογία, διαλεκτική κ.ά,. σε αυτόν τον τόπο είδαν το απόγειό τους. Η συμβολή τους, για παράδειγμα στις τέχνες, είναι αξιομνημόνευτη, οι βασικοί εκπρόσωποι της κλασσικής μουσικής ήταν γερμανικής καταγωγής. Μετά, είναι ο χώρος της επιστήμης, όπου επίσης είναι πολύ μεγάλη η εκπροσώπησή τους.
Το αρνητικό χαρακτηριστικό άρα δεν έχει να κάνει με τον λαό, έχει να κάνει μάλλον με μια τάση που άρχισε να αναπτύσσεται υπόγεια και έφτασε τελικά να γίνει κυρίαρχη. Αυτή είναι η τάση του ηγεμονισμού, η οποία, όταν αναφερόμαστε σε ένα έθνος, τότε ονομάζεται ιμπεριαλισμός.
Αυτήν την τάση είναι λοιπόν που χαρακτηρίζω ως φαινόμενο, έτσι όπως εμφανίστηκε όμως με την γερμανική της μορφή που έχει προκαλέσει παγκόσμιο αποτροπιασμό.
Η αιτία που ανάγκασε και εμένα όπως και άλλους να αρχίσουμε να καταφερόμαστε κατά της χώρας αυτής τα τελευταία χρόνια, ήταν το ότι διακρίναμε μια αναβίωση της τάσης αυτής ή μάλλον, πως η ήτα της ναζιστικής Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν τερμάτισε και την αιτία του κακού.
Παραθέτω ακολούθως μερικές πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις από το βιβλίο του Ηλία Θερμού «Η γερμανική ηγεμονία: Ψευδαισθήσεις και πραγματικότητα»:
«Η κρίση, αρχίζοντας από τις ποιο αδύναμες οικονομίες, όπως της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, εξαπλώθηκε σε μεγάλες οικονομίες, όπως αυτές της Ισπανίας και της Ιταλίας. Παράλληλα όμως οι ποιο αναπτυγμένες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, όπως η Γερμανία, η Αυστρία, η Φιλανδία, και η Ολλανδία, απολαμβάνουν ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο με χαμηλή ανεργία και οικονομική ανάπτυξη. Το αποτέλεσμα αυτής της ανισορροπίας είναι η μεταφορά πλούτου από το μεσογειακό Νότο σον ευρωπαϊκό Βορρά, με κύριο αποδέκτη τη Γερμανία.
Το φαινόμενο αυτό ενισχύει η γερμανική επιρροή εντός της Ε.Ε. και φαίνεται να διαταράσσει τις σχέσεις του γαλλο-γερμανικού άξονα, αφού η οικονομική ισχύς της Γερμανίας είναι υπέρτερη της Γαλλίας, και συνεπώς η γερμανική επιρροή στην Ευρώπη γίνεται καθοριστική.
Αυτή λοιπόν η αναβάθμιση της Γερμανίας σε ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη επαναφέρει τον προβληματισμό σχετικά με τη γερμανική ηγεμονία και το μέλλον της Ε.Ε.»
Και συνεχίζει:
Αντί να αναγνωρίσει τις οικονομικές της υποχρεώσεις προς την Ελλάδα, η σημερινή Γερμανία της καγκελαρίου Μέρκελ επιβάλει στη χώρα μια μνημονιακή πολιτική με υψηλά επιτόκια, από τα οποία έχει κερδίσει δισεκατομμύρια ευρώ, αναγκάζοντας την Ελλάδα να παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα. […]
Η Ελλάδα λοιπόν των τριών –από το 2010 έως το 2012- μνημονίων αποτελεί το πρώτο βήμα για την εξασφάλιση ζωτικού –οικονομικού αυτή τη φορά- χώρου στον ευρωπαϊκό μεσογειακό Νότο, στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Κύπρο, όπου το γερμανικό κεφάλαιο θα ελέγχει για τις επόμενες δύο δεκαετίες την οικονομία και τις πηγές ενέργειας του ευρωπαικού Νότου και της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό που δεν κατάφερε ο Ρόμελ το 1943, δηλαδή να ελέγξει τα ενεργειακά αποθέματα της Μέσης Ανατολή, φιλοδοξεί να τα καταφέρει η σημερινή Γερμανία με τις μνημονιακές πολιτικές.»
Υπάρχουν άρα σοβαροί λόγοι που αναγκάζουν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο να αφυπνιστεί και να αντιμετωπίζει τα δρώμενα στην δημόσια ζωή με νηφάλιο τρόπο, διότι η συγκεκριμένη τάση δεν εμφανίζεται αποκλειστικά σε εθνικό επίπεδο αλλά και σε προσωπικό. Αν κάποιος δεν είναι προσεκτικός, και έχει κάποιες σχετικές «ρίζες» μέσα του τότε μπορεί να αναπτύξει εύκολα, χαρακτηριστικά τα οποία φέρνουν την ονομασία «φασισμός» και αυτό είναι ένα φαινόμενο (νάτο πάλι το φαινόμενο) που τον τελευταίο καιρό βρίσκεται αναμφισβήτητα σε έξαρση, παγκόσμια. Και αυτά τα χαρακτηριστικά δεν προσδιορίζουν αποκλειστικά μια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, αλλά εμφανίζονται με ποικίλες αποχρώσεις.
Οι συνέπειες αυτής της απροσεξίας δεν έχουν εφαρμογή όμως μόνο σε άτομα, αλλά και σε ολόκληρους λαούς, βλέποντας τις τραγικές συνέπειες που έζησε όλη η ανθρωπότητα στον περασμένο αιώνα.
Το φαινόμενο αυτό, όπως αποδεικνύει η σύγχρονη ιστορία, μπορεί να πάρει επιδημικές διαστάσεις και να καταλήξει σε μεγάλες καταστροφές.
Το βλέπουμε δυστυχώς να εμφανίζεται έντονα και στα γειτονικά μας κράτη και αυτό είναι σίγουρα ανησυχητικό, αν λάβουμε υπόψη το «πρότυπο» (Γερμανία) που κατάφερε να παρασύρει έναν ολόκληρο λαό στην παράνοια και να πνίξει την ανθρωπότητα στο αίμα.
Ας ελπίσουμε (τι άλλο μπορούμε να κάνουμε) ότι το τραγικό παρελθόν θα γίνει δάσκαλος και θα βοηθήσει ώστε να επικρατήσει η νηφαλιότητα και η λογική!