Κώστα Δημ Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)
Στο Κοινοβούλιο (ορθ: Κυνοβούλιο) οι παρατάξεις αλληλοσπαράσσονται αναρτώντας ταμπέλες: δεξιοί, αριστεροί, ροζ, προοδευτικοί, ακρο-οτιδήποτε, “δημοκράτες” , “πατριώτες”, “προδότες” κ.α ανάλογα.
Υποτίθεται πως κρατούν έκαστος, ένα κόκκινο στυλό και συνεχώς τραβούν … κόκκινες διαχωριστικές γραμμές. Η πολιτικάντικηχρησιμότητα /σκοπιμότητα των τελευταίων υποτίθεται ότι υπαγορεύει την συμπλησίαση, την αλληλοκατανόηση, τη συνεργασία. Κάτι που εξ ορισμού αποκλείει τη συμπόρευση – και φυσικάτην συναπόφαση και ομοψυχία – ανάμεσα στους (τεχνητά και αντεθνικά) διαχωριζόμενους.
ΚόκκινοΓραμμοΑποκλεισμός για γέλια και για κλάματα.
Οι κόκκινες γραμμές όμως καταργούνται στην πράξη, όταν πρόκειται για Καρεκλοκατοχή, νομή εξουσίας. Οι Κλαυσιγελωτοποιοί(=προξενούν κλαυσίγελω) ατάλαντοι ηθοποιοί του Κομματικού Συστήματος διαγράφουν τις ιδεολογικές τους διαφορές. Σβύνουν τις -χαραγμένες από τους ίδιους -κόκκινες γραμμές. Δίνουν όρκους πίστης, συνεργασίας, σύμπλευσης (πχ περίπτωση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ).
Αν κάποιος μου καταθέσει έστω και έναιδεολογικό, πατριωτικό, εκκλησιαστικό, κοινωνικό, οικονομικό, δημοκρατικό ή οτιδήποτε άλλο ταυτισμό ανάμεσά τους , θα μεταναστεύσω!
Τότε πως “τα βρήκαν και συγκυβερνούν”; Εδώ διίστανται οι απόψεις, ανάλογα με το ποιάς παράταξης είναι κανείς οπαδός (αφού μόνο κομματικά καταντήσαμε να σκεφτόμαστε).
Κυριαρχούν δύο απόψεις :
1. Τα βρήκαν χάριν της σωτηρίας της Πατρίδας. Εθνοσωτήρια Συγκυβέρνηση !
Βέβαια η συνύπαρξη και συμπόρευση διεθνιστών με εθνιστές, κρατιστές με καπιταλιστές δεν θεωρείται κάτι το φυσιολογικό. Καθώς και εκείνοι των Αθέων με Χριστιανούς, αλλά και των αρνητών του “ Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια” με τους πιστούς των παραδόσεων.
2. Τα βρήκαν χάριν της Εξουσίας. Οι Καρεκλοθήρες της εξουσίας παραμέρισαν ό, τι και όσα τους χώριζαν και ενώθηκαν με τα δεσμά της Διακυβέρνησης. Τελευταία απεδείχθη το ανέφικτο της παρα φύσιν συνέχισης αυτής της διακυβέρνησης.
Θεωρώ πως επειδή τα κόμματα δεν διαθέτουν γνήσια ταυτότητα, προγράμματα και αρχές, διευκολύνονται σε αταίριαστες ευκαιριακές συμπορεύσεις. Επιπρόσθετα τα αβαντάρει ο καθ’ έξιν εθισμός τους στην ψευδολογία, την παραπλάνηση και την εξαπάτηση των ιθαγενών.
Γιατί κύριοι συνέλληνες Κομματάρχες δεν τα βρίσκετε μεταξύ σας ουσιαστικά;
Γιατί να είστε μόνον εξουσιομανείς;
Γιατί υποδαυλίζετε το μίσος, τον φθόνο, τον εθνοκτόνο διχασμό;
Γιατί εξαχρειώνετε τους Έλληνες με το παράδειγμά σας;
Γιατί τους μαθαίνετε πως η αλληλοεξόντωση αποτελεί όχημα επιτυχίας και αναρρίχησης;
ΥΓ Εχθές γιορτάσαμε το μεγαλειώδες ΟΧΙ του 1940.
Παρά την πανηγυρική ατμόσφαιρα, αισθάνθηκα θλίψη, απογοήτευση.
Αναρωτήθηκα: Ως πότε θα πορευόμαστε καρκινοβατούντες και αυτοθαυμαζόμενοι; Για πόσο ακόμη θα είμαστε υπερήφανοι για αλλότρια έργα (έστω και αν είναι των προγόνων μας) και όχι για τα δικά μας; Είναι κρίμα να μην έχουμε τίποτα να αντιπαραθέσουμε στα επιτεύγματα εκείνων (εκτός φυσικά από τον επαίσχυντο κομματισμό και τον εθνοβόρο διχασμό μας).
Είμαστε άραγε τόσο ευνουχισμένοι ώστε να αδυνατούμε, όλοι μαζί, να βροντοφωνάξουμε ένα δικό μας ΟΧΙ;
ΟΧΙ στον κομματισμό, την διχόνοια, τον φανατισμό, τις ιδεοληψίες, τον αλληλοσπαραγμό.
Η ενωμένη Ελλάδα του 1940 αποτελεί ένα φωτεινό, διδακτικό παράδειγμα. Φάρο που οδηγεί τον Ελληνισμό εκεί όπου ιστορικά και πολιτισμικά (όχι πολυπολιτισμικά, ούτε κομματικά) ανήκει!.