Η Έλενα Άκριτα διέσυρε την Μιράντα Ξαφά με ένα άρθρο κόλαφος.

Η γλυκούλα Μιράντα Ξαφά
Την αλήθεια θα την πω, της έχω μεγάλη αδυναμία αυτής της γυναίκας. Εχει αυτό το πράο, το καλοσυνάτο, το ευπροσήγορο που σε γεμίζει ζεστασιά και σε κάνει να πιστεύεις σε ένα καλύτερο αύριο.
Το βλέμμα της στάζει γλύκα, σου έρχεται να κουρνιάσεις στην αγκαλιά της γιατί αγάπη μου, μερικοί άνθρωποι είναι ευλογημένοι, τέρμα. Εκπέμπουν ένα φως, μια λαμπρότητα, ένα μεγαλείο ψυχής. Οπως η Μιράντα Ξαφά.
Γι” αυτό δεν μπορώ να πιστέψω τη δήλωση που έκανε για περαιτέρω περικοπή συντάξεων. Οπου «περαιτέρω περικοπή συντάξεων» σημαίνει όσο έζησες έζησες κι ό,τι πήρες πήρες. Πλέον θα πηγαίνεις να πληρωθείς στο ΑΤΜ κι αυτό θα σου βγάζει μισό ντενεκέ λάδι, μπομπότα και μεταξωτές κάλτσες με ραφή – ο λατρεμένος vintage συνδυασμός των μικροσυνταξιούχων.
Εκτος αν η δήλωση είναι fake, η κ. Ξαφά δεν μοιάζει τέτοιος άνθρωπος με ειδοποιούν τώρα από το κοντρόλ. Μια κακιά στιγμή ήταν, ίσως πάνω στη στεναχώρια της που έβαλαν φυλακή τον Γιάννο Παπαντωνίου. Ισα που είχε προλογίσει το βιβλίο του «Αντιμέτωποι με τον μέλλον» – λίγο πριν ο συγγραφέας βρεθεί αντιμέτωπος με το παρελθόν.
Η Μιράντα Ξαφά θεωρεί πως όποιος διαφωνεί μαζί της, πρώτον είναι déclassé και δεύτερον λαϊκίζει οικτρά. Εχει μια γλυκούλα αντίληψη πως απέναντί της βρίσκεται ένα πολεμοχαρές ασκέρι πλιατσικολόγων έτοιμο να της επιτεθεί. Ενας όχλος που βρίζει, φτύνει στο πεζοδρόμιο, δέρνει, μουντζώνει, βιάζει παρθένες και κλέβει εκκλησίες. Κι όλο αυτό το αστοιχείωτο σκουπιδολόι την έχει βάλει στο μάτι και τη μάχεται για τις ιδέες της.
Τη Μιράντα Ξαφά τώρα αυτό. Που έχει ξεστομίσει το αλήστου μνήμης: «Η Ελλάδα κάνει σαν αυτιστικό παιδί που έχει πρόβλημα κατανόησης».
Πάμε άλλη μια. «Η Ελλάδα κάνει σαν αυτιστικό παιδί». Είπε η επιτομή της πολιτικής ορθότητας παρομοιάζοντας την οικονομική κρίση με μια σοβαρή αναπτυξιακή διαταραχή. Αγνοεί, αδιαφορεί ή απλώς προσπερνά το γεγονός πως ιατρικοί όροι δεν χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν κοινωνικά και οικονομικά φαινόμενα.
Ο αυτισμός, η διπολική διαταραχή, η κατάθλιψη, η σχιζοφρένεια, η ψύχωση, η νοητική υστέρηση δεν είναι πολιτικό γιογιό στα χέρια κανενός. Οταν υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που νοσούν, δεν χλευάζουμε τους πάσχοντες. Και γενικώς δεν περιθωριοποιούμε κανέναν λόγω φύλου, φυλής, υγείας, ηλικίας, εμφάνισης κι επιλογών.
Κι εννοείται πως δεν υπάρχει «υπερβολική πολιτική ορθότητα». H ελευθερία της έκφρασης δεν πλήττεται όταν δημόσιος και ιδιωτικός λόγος λειτουργούν ως ομπρέλα προστασίας σε κοινωνικές ομάδες. Δεν είναι ακραία ή φονταμενταλιστική η ακρίβεια του ορθού λόγου, αλλά ένα αμυντικό σύστημα απέναντι στον φασισμό της λεκτικής βίας.
Ολα όσα υποστηρίζει η Μιράντα Ξαφά περί Μνημονίων, συντάξεων και περικοπών είναι αναφαίρετο δικαίωμά της. Οπως είναι δικαίωμά μου να μην παίρνω στα σοβαρά άτομα που συνειδητά ευτελίζουν κοινωνικές ομάδες και μετρούν το μπόι των ανθρώπων. Είτε κάθονται σε καρέκλα του ΔΝΤ είτε στρώνουν το κρεβάτι του Προκρούστη.
ΥΓ: Επειδή αναφέρθηκα στην παρουσίαση του βιβλίου του προφυλακισμένου Γιάννου Παπαντωνίου, περαστικά να του ευχηθώ ολόψυχα. Δεν αρρώστησε ακόμα, αλλά πού θα πάει, θα αρρωστήσει κι αυτός.