O Θάνατος στα 29 Ο Νίκος Μαστοράκης γράφει για το τέλος του Mega

Μόνο ξαφνικός δεν ήταν. Στην εντατική, διασωληνωμένο και με μεταγγίσεις υποστηρικτικές από μερικούς φιλότιμους συνεργάτες. Κι όμως, οι πιστοί προσέρχονταν κάθε μέρα να προσκυνήσουν παλιές κωμωδίες, δράματα, έρωτες — όλα όσα έσκαψαν βαθύ αυλάκι ανάμεσα σ’ αυτό το ετοιμοθάνατο και τους εν ζωή ανόμοιους του. Δεν πέθανε επειδή το χτύπησε μια βάναυση ασθένεια (nielsenitis gravis) αλλά επειδή το εγκατέλειψαν οι γονείς στα άσπλαχνα χέρια ενός καθεστώτος που ήθελε παθιασμένα τον θάνατό του.
Γράφει ο Νίκος Μαστοράκης
Γονείς διαπλεκόμενοι, που το τάϊζαν με κλοπιμαία από τραπεζικά ταμεία και τον κρατικό κορβανά. Κι εκείνο έτρωγε, καθόταν σε παχύ χαλί και απολάμβανε (αλαζονικά πρέπει να πούμε) τη μυϊκή του δύναμη πάνω στην εξουσία και την εξουσία του πάνω στον λαό. Ήταν, λένε πολλοί, το ύστατο δείγμα απολυταρχίας, το DNA των γονιών που μανιπουλάριζαν την κοινή γνώμη πολλές δεκαετίες με σηκωμένο το φρύδι και το motto “εμείς ρίχνουμε κι ανεβάζουμε κυβερνήσεις.”
Ήρθαν αναπάντεχες μέρες που η αλαζονεία και μονοκρατορία των γονιών θάφτηκαν κάτω από υπέρογκα δάνεια, χρέη και απλήρωτους συγγενείς. Κι έτσι, πικρά εγκαταλελειμμένο από τους γεννήτορές του, αν και τρυφερά φροντισμένο από τους θετούς γονείς, πέθανε στις 2 και κάτι το πρωϊ της 28ης, στα 29 του χρόνια.
Πέθανε όμως σε μια χώρα που ούτε ο θάνατος πια δεν είναι οριστικός. Γιατί εκεί κάπου στην κηδεία, καραδοκεί η υπέρβαρη νεράϊδα Βαγγέλω, για ν’ αρπάξει σε τιμή ευκαιρίας το όνομα και τα προικιά του θανόντος και να το αναστήσει με τιμή, δόξα, πολλά λεφτά, την Ολγα, τον Γιάννη και όσους δεν αποστάτησαν, μόνο που θα του λείπει η ψυχή και η έμπνευση, δυο άυλα αγαθά που κανένα βαθύ πορτοφόλι δεν έχει.
Αντίο για τώρα, Mega.