Να σας πω την αλήθεια, με είχαν τρομάξει λίγο οι άλλοι. Μου έλεγαν πως θα έρθετε στο ραντεβού μας ντυμένος τσολιάς…

Δεν συνέβη αυτό, γιατί θα είχε ενδιαφέρον μόνο σε μία τηλεοπτική συνέντευξη. Τώρα δεν έχει κανένα νόημα, αφού θα το χαιρόσασταν εσείς μόνο.
Άρα δεν ισχύει το ότι κυκλοφορείτε στο δρόμο με φουστανέλα και φέσι…
Δεν ισχύει, όχι. Ίσχυε μέχρι πρότινος, πριν μας κόψουν απ’ τον ALPHA, για τις ανάγκες βέβαια των γυρισμάτων.
Όχι ότι θα πηγαίνατε για καφέ σαν τον Κολοκοτρώνη.
Ε, όχι, εντάξει, υπερβολές…
Γιατί όχι; Ο σκηνοθέτης Δήμος Θέος που χάσαμε πρόσφατα είχε ντύσει Μπολιβάρ έναν μαθητή του και τον έβαλε να μπουκάρει στο Μεγάλη Βρετάννια. Θέλω να πω ότι ανέκαθεν οι εποχές σήκωναν τα σουρεαλιστικά happenings…
Τέλειο! Εγώ το έκανα για τα γυρίσματα, αλλά μέχρι εκεί!
Απ’ την άλλη θέλετε να προστατεύετε την περσόνα σας, όχι να φωτογραφίζεστε κλπ.
Δεν ενδιαφέρει και κανέναν άλλωστε.
Μην το λέτε.
Σε επίπεδο κουτσομπολιού ή περιέργειας.

Το κουτσομπολιό θα ήταν κακό εν προκειμένω, η περιέργεια όμως όχι. Ένας τόσο δημοφιλής άνθρωπος, έστω μέσω της φωνής του, είναι λογικό να απασχολήσει τους άλλους και για το πώς θα μοιάζει.
Εντάξει, είναι ωραίο να διατηρείται όμως ένας μύθος, μια και μιλάμε για το ραδιόφωνο. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να ιντριγκάρει μία τηλεοπτική περσόνα, αλλά γιατί να θες να δεις ποιος κρύβεται πίσω από μία ραδιοφωνική εκπομπή;
Μα εδώ μας συμβαίνει με έναν τραγουδιστή, ας πούμε, όχι με τον σατιρικό σχολιαστή της καθημερινότητας μας. Επιπλέον έρχεστε στα λόγια μου όταν κάνετε αναφορά στη «διατήρηση ενός μύθου».
Δεν το κάνω για το μύθο, αυτή είναι άλλου είδους πετριά. Προτιμώ να μιλάνε γι’ αυτό που κάνω σε ραδιόφωνο, σε τηλεόραση και στις παραστάσεις παρά για το ποιος είμαι ή για το αν έχω ξανθά, μαύρα και καστανά μαλλιά.
Στ’ αλήθεια, με 15 χρόνια παρουσίας στη δημόσια ζωή της χώρας, πιστεύετε ότι έχετε φτιάξει ήδη ένα μύθο;
Το ραδιόφωνο ανέκαθεν προσφερόταν γι’ αυτό. Τότε που τα πράγματα ήταν πιο αγνά, όλοι ακούγαμε μικροί κάποια φωνή και πλάθαμε ένα μύθο για καθένα παραγωγό. Σήμερα υπάρχει ένας πλουραλισμός που πολλές φορές ευτελίζει το είδος. Υπάρχει, λοιπόν, ένας μύθος, τον οποίο όμως δεν συντηρώ – καλλιεργώ – εκτρέφω εγώ. Είναι το μέσο ρομαντικό που εύκολα μυθοποιεί τον άλλον.
Για να είμαι ειλικρινής, εγώ δεν ακούω πια ραδιόφωνο, δεν υπάρχει περίπτωση όμως να μπω σε ταξί μεσημέρι και να μη σας ακούσω. 
Είναι ωραίο να έχει ανταπόκριση η δουλειά σου, να «περνάει» απέναντι. Να βγάζει επίσης γέλιο μαζί με έναν χρήσιμο προβληματισμό. Σκοπός της σάτιρας δεν είναι μόνο το γέλιο, δεν κάνουμε εμείς μία κωμική εκπομπή. Από τα ταξί, ωστόσο, μια και το αναφέρατε, καταλαβαίνει κανείς ποιος σταθμός πάει καλά και ποιος όχι.
Έχετε σκεφτεί πως την ώρα αιχμής της εκπομπής σας, μέσα στο άγχος του μέσου μιας μέρας, είναι ελάχιστοι αυτοί που θα προβληματιστούν;
Όποιος θέλει να προβληματιστεί ή εν πάση περιπτώσει να μας ακούσει, μπορεί να το κάνει και στις αναμεταδόσεις της εκπομπής μέσω ίντερνετ. Παρόλα αυτά μέσα στο γέλιο που προκύπτει, ο ακροατής θα ακούσει και ένα πολιτικό σχόλιο, μια πολιτική κριτική. Μπορεί να μπει δηλαδή στο σωστό κλίμα, αλλά όχι ντε και καλά.
Από τις μέχρι τώρα «μετρήσεις» σας, η εκπομπή πάει καλύτερα στις ιντερνετικές αναμεταδόσεις;
Πάει πάρα πολύ καλά, όχι μόνο στο ίντερνετ, αλλά και στη ραδιοφωνική αναμετάδοση, 8 με 9 το βράδυ. Απλά πάντα το ραδιοφωνικό ακροατήριο συρρικνώνεται από το απόγευμα και μετά. Το πικ των σταθμών όλων είναι από τις 7 – 8 το πρωί μέχρι τις 2 – 3 το μεσημέρι. Πάντως, κάτι που βλέπαμε περισσότερο από την τηλεόραση, είναι η μεγάλη απήχηση που είχαν οι εκπομπές από το ίντερνετ και όχι από τους δέκτες. Δεν ήμασταν και ποτέ «Σπύρος Παπαδόπουλος» ή «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα»…
Ή και «Λάμψη» του Φώσκολου που έκανε θραύση στα γηροκομεία και στα νοσοκομεία.
Μιλώντας για πιο καινούργια πράγματα, θα έλεγα ότι δεν είναι απ’ αυτά που έχεις τη συνήθεια της τηλεόρασης, είναι άλλου είδους.
Πόσων ετών είστε, κύριε Μπαρμπαγιάννη;
Δεν τα λέμε αυτά…
Καλά ντε.
Είμαι όσο νιώθει ο καθένας!
Να ρωτήσω τότε αν σας άρεσε η σάτιρα από τα παιδικά σας χρόνια.
Ναι, από μικρός μου συνέβαινε το εξής παράδοξο: Έβλεπα πολύ τα δελτία ειδήσεων. «Έπαιζαν» πολύ οι ειδήσεις στο σπίτι, έβλεπα κι εγώ και κόλλησα. Πάντα, όμως, έβλεπα το στρεβλό στα πάντα, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου! Όλοι μας με ΠΑΣΟΚ και Ανδρέα μεγαλώσαμε, άλλωστε (γέλια). Μπορεί, ας πούμε, να έπαιζε το MEGA ένα σήριαλ του Παπακαλιάτη κι εγώ να έβλεπα τη γελοιότητα πίσω απ’ την επίφαση. Κάποιοι δηλαδή μπορεί να έβλεπαν με συγκίνηση τα καλογραμμένα σενάρια του, αλλά εγώ έβλεπα άλλα. Φυσικά αυτό μου έβγαινε κατά κόρον με τις ειδήσεις και τα πολιτικά πρόσωπα.
Είναι απαραίτητο στοιχείο στη ζωή μας η γελοιότητα; Εγώ λέω ναι.΄
Κι εγώ, αν υποτεθεί πως από τη σοβαροφάνεια θα φτάσουμε να γίνουμε θιασώτες της πολιτικής ορθότητας. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη γελοιότητα!
Γιατί έχει θεριέψει, πιστεύετε, στην εποχή μας;
Έχει να κάνει με έναν αναγκαστικό συντηρητισμό που φέρνει όλη αυτή η μνημονιακή μιζέρια και η ανέχεια. Ο συντηρητισμός και η εσωστρέφεια έφεραν ως επόμενο την πολιτική ορθότητα. Όταν κάποιος βάλλεται από παντού, ένα τσακ που θα τον πονέσει παραπάνω και που ενδεχομένως δεν τό’χε υπολογίσει, δεν είναι τελείως παράλογο εκεί να τον οδηγήσει.
Εξηγείται…
Εξηγείται, αλλά δεν είναι ωραίο. Είναι άκρως συντηρητικό. Μπορείς απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να δαιμονοποιηθείς ως ομοφοβικός και σεξιστής. Δεν λέω φυσικά ότι είναι ωραίο και το άλλο, το παλιό μοντέλο του Παράβα του «Φίφη», διότι η καρικατούρα του γκέι αποτελεί γελοιότητα με την κακή έννοια. Σάτιρα χαμηλού επιπέδου. Περιθωριοποιείς κοινωνικές ομάδες, γκέι, μαύρους, γυναίκες κλπ. επειδή είναι αδύναμοι και άρα γι’ αυτό και στο απυρόβλητο;
Ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης μου είχε πει ότι η σάτιρα δεν πρέπει να αφήνει εκτός ούτε και τον ανάπηρο.
Έτσι είναι! Και τον ανάπηρο! Η σάτιρα είναι ένα προοδευτικό είδος που βλέπει ανθρώπους, όχι χρώματα, ράτσες, φύλα και σεξουαλικές επιλογές. Αυτά τα κάνουν όσοι λένε «Να προσέξουμε αυτόν μην κολλήσει το παιδί μας και γίνει γκέι». Είναι σοβαρά πράγματα αυτά τώρα; Δεν κατάλαβα…Αν ο Τσακαλώτος ήταν μαύρος, κίτρινος, κόκκινος – δε με νοιάζει – θα είχαν άλλη αξιολόγηση τα δεινά του στη χώρα;
Ποιον πολιτικό αγαπάτε να σατιρίζετε;
Δεν μου αρέσουν οι προφανείς, όπως ο Άδωνις, πού’ναι από μόνος του αστείος! Μου αρέσουν πιο πολύ τύποι σαν τον Τζανακόπουλο, του στυλ δηλαδή «Είμαι και σοβαρός εγώ». Σ’ αυτούς βρίσκω τη μεγαλύτερη γελοιότητα. Ο Πολάκης, ας πούμε, ή ο Γιακουμάτος, είναι εύκολοι στη σάτιρα, αφού μοιάζουν με καρικατούρες, δεν το παίζουν σοβαροί ώστε νά’χουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Υπήρξε περίπτωση που απασχόλησε το τηλέφωνο σας κάποιος Υπουργός εξ αιτίας της σάτιρας σας;
Όχι. Έχει απασχοληθεί το τηλέφωνο μου όμως από καναλάρχες στους οποίους δουλεύαμε. Προς τιμήν τους, που τις περισσότερες φορές – όχι όλες – το μήνυμα δεν έφτασε σε μας ή έφτασε σε επίπεδο σχολίου.

Μιλήστε μου λίγο για το πως μπήκατε στο team της «Ελληνοφρένειας», πως γίνατε ντουέτο για την ακρίβεια.
Η «Ελληνοφρένεια» ξεκίνησε το 1999 σε άλλη μορφή. Αρχικά ήταν ένα τρίλεπτο που έφτιαχνε ο Θύμιος (σ.σ. ο Καλαμούκης) ως τελείωμα σε μία εκπομπή που ξεκινούσε απ’ τις 10 το πρωί, αν τα λέω σωστά. Πήγε πολύ καλά και έγινε ωριαίο ώσπου μεταφέρθηκε στις 10 η ώρα το βράδυ. Κάποια στιγμή, το 2002, που είχε πάει το μεσημέρι σε μια πιο σατιρική μορφή, με «ελληνοφρενικά» θέματα του στυλ «ένα σχολείο μέσα σε κοντέινερ έξω από μια χωματερή» κλπ., γνωριστήκαμε με τον Θύμιο. Εγώ ασχολιόμουν απ’ το σχολείο με τα ερασιτεχνικά έντυπα, εφημεριδούλες, όπως και με το στρεβλό πολιτικό λόγο χωρίς να ανήκω σε κάποιο κόμμα. Με ρώτησε λοιπόν: «Πως θα σου φαινόταν να έρθεις στον ΣΚΑΪ;» Έτσι δέσαμε και από την αρχή υπήρξε καλή χημεία μεταξύ μας. Αρχικά, το πρώτο δίμηνο δεν ήμασταν «Ελληνοφρένεια», αλλά έφτιαχνα τα ηχητικά μιας σαββατιάτικης εκπομπής του Θύμιου. Λίγο μετά γίναμε το δίδυμο της «Ελληνοφρένειας».
Κρατώ ως σημαντικότερο αυτών που λέτε το ότι ο Καλαμούκης σας στήριξε. Δεν βρίσκεις εύκολα άλλον άνθρωπο σήμερα που να θέλει να μοιραστεί μια «θέση ισχύος», θα μου επιτρέψετε.
Πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος ήταν και είναι. Κι αυτό δεν είναι ότι δεν το βρίσκεις μόνο εύκολα, αλλά δεν το ψάχνεις κιόλας. Προκύπτει…
Ναι, αλλά όχι όταν κάποιοι δεν είναι από πριν κολλητοί, δεν γνωρίζονται.
Δεν είναι κι ο Θύμιος τέτοιος άνθρωπος, να τό’κανε «Α, για να φέρουμε τώρα τον γνωστό μας». Είναι πολύ αντικειμενικός σ’ αυτά τα πράγματα. Τό’χει! Και ποτέ επίσης δεν έχει ανταγωνισμούς και τέτοια…
Σας άρεσαν παιδιόθεν οι φάρσες; 
Μου άρεσαν, ναι, ειδικά όταν ήμουν πιο μικρός, αν και τα τελευταία χρόνια το κάνω επαγγελματικά.
Τι είναι αυτό που ωθεί έναν άνθρωπο να κάνει φάρσες;
Μένει η κασκαρίκα, που λένε. Είναι άλλο να κάνουν φάρσες δυο φίλοι από το σπίτι τους και άλλο φυσικά εκείνη η φάρσα που είχαμε κάνει στο Υπουργείο Παιδείας με τις υποτιθέμενες τσόντες. Η γραμματέας της Διαμαντοπούλου, μάλιστα, ήταν αρκετά αποκαλυπτική. Είχε έρθει σε δύσκολη θέση, το πίστεψε ότι ήταν όντως δυνατό να συμβεί μπάχαλο σε ένα σχολείο, όπου είχαν πάει τάχα μου DVD από τσόντες.
Εγώ πάλι έχω την αίσθηση ότι καμιά φορά οι φάρσες στον άλλον αποτελούν μέρος εκείνου του γνωστού αναρχικού συνθήματος: «Ενοχλώ άρα υπάρχω».
Ωραία, λοιπόν, αυτό είναι αναρχικό, ειδικά όταν θέλει να προκαλέσει, να ενοχλήσει, να αποδομήσει και να βγάλει μία κυβέρνηση από τα στεγανά της, αποκαλύπτοντας ένα σαθρό οικοδόμημα χτισμένο σε μία τάχα μου εικόνα σοβαρή. Μιλάμε γι’ αυτό και είναι αυτό!
Θεωρείτε καλλιτέχνη τον εαυτό σας;
Θα μπορούσα να το πω με την έννοια του ότι ασχολούμαι με τις τέχνες. Η νεκροψία θα δείξει…Γράφω κείμενα, γράφω στίχους, παίζω…
Πόση ώρα σας τρώνε τα κείμενα για τις εκπομπές;
Η ραδιοφωνική εκπομπή στηρίζεται κατά ένα μεγάλο κομμάτι στον αυτοσχεδιασμό και στην προετοιμασία μέσω παρακολούθησης της επικαιρότητας. Ούτε εγώ, ούτε ο Θύμιος γράφει. Έχουμε στο μυαλό μας διάφορα θέματα να θίξουμε και πάνω σ’ αυτά επεκτεινόμαστε αυτοσχεδιαστικά.
Η αυτοσχεδιαστική πλευρά της σάτιρας σπουδάζεται άραγε;
Όχι. Ποια σχολή θα σε μάθει; Εγώ πιστεύω ότι ούτε η δημοσιογραφία σπουδάζεται. Έχω δει πολλούς δημοσιογράφους τα πρώτα χρόνια στον ΣΚΑΪ που τους έδιναν ένα μικρόφωνο και δεν μπορούσαν να φέρουν πίσω ένα ρεπορτάζ. Ο ηθοποιός σπουδάζεται; Όχι, απλά έχει μία κατάρτιση. Το ταλέντο σπουδάζεται;
Το ταλέντο όχι, αλλά η υποκριτική ναι.
Aν είναι διαβασμένος.
Το θέατρο είναι θέμα άσκησης όμως.
Ναι, δε λέω, αλλά δύο ηθοποιοί που έχουν σπουδάσει, θα παίξουν το ίδιο σε μία παράσταση;
Eξαρτάται από το πόσο έχει καλλιεργήσει το ταλέντο του κανείς.
Άρα στη σάτιρα πρέπει να υπολογίσουμε πόσο μικρή είναι αυτή η χώρα και πόσοι υπηρετούν αυτό το είδος. Θέλω να πω ότι η σάτιρα είναι κάτι πολύ εξειδικευμένο που τό’χεις ή δεν τό’χεις.
Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να ξέρουν οι άλλοι την περσόνα του και όχι τον ίδιο;
Θα ήταν πολύ εύκολο. Είναι επιλογή! Είχα συνέχεια προτάσεις απ’ τα κανάλια για εκπομπή χωρίς τον όποιο ρόλο μου. Όπως φαντάζεστε, οι προτάσεις συνοδεύονταν και από μια διόλου ευκαταφρόνητη οικονομική πρόταση. Ακόμα και στο MEGA που έκλεισε, μου είχαν προτείνει να κάνω ένα τηλεπαιχνίδι με κάτι νερά, που τελικά το έκανε ο Πυρπασόπουλος.
Τι είναι αυτό που σας έκανε να μη δείχνετε το πρόσωπο σας;
Δεν μ’ ενδιαφέρει! Δε μου λέει κάτι…
Θα χάνατε την ησυχία που έχετε τώρα;
Μα τώρα που καθόμαστε εδώ, δεν θα’ χαμε την ίδια ησυχία. Κάποιος μπορεί να ερχόταν, την ώρα της συνέντευξης, για νά’λεγε κάτι. Όχι απαραίτητα κακό, μπορεί και καλό.
Σας έχει τύχει να σας την «πουν», έτσι;
Άσχετος, όχι. Σε κοινή παρέα που προέκυψε το ποιος είμαι και τι κάνω, ναι, αλλά δεν έχω θέμα να αντικρούσω όποιον διαφωνεί πολιτικά, ας πούμε.
Είστε σταθερός πάντα στις πολιτικές σας απόψεις;
Ναι, πάντα.
Από τους Έλληνες λείπει η πολιτική σταθερότητα;
Λείπει η κατάρτιση και η ενασχόληση. Μπορεί κάποιος να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οθόνη του κινητού του, στο instagram, για να δει πως βάφεται η τάδε, από το να διαβάσει τι πρεσβεύει ότι ψήφισε. Ας είναι ότι νά’ναι αυτό, το ΠΑΣΟΚ ξερωγώ, η ΝΔ. Να διαβάσει τι στο διάολο ψήφισε, τι είναι αυτό το κόμμα, ποια είναι η ιστορία του. Αφού λείπει η κατάρτιση, σίγουρα λείπει κι η πολιτική σταθερότητα.
Συμφωνείτε με το ότι ο Έλληνας που σας ακούει, μπορεί να εξαντλεί στη σάτιρα όλη του την επαναστατικότητα, να την πούμε έτσι; Ακούει, ακούει, ακούει δηλαδή, εκτονώνεται στο γέλιο και μετά γυρνάει στο σπιτάκι του και διαιωνίζεται η κατάσταση του.
Κοιτάξτε, την επαναστατικότητα της σκέψης δεν την αναχαιτίζει η σάτιρα. Την αναχαιτίζει το «Survivor»! Τον ακροατή δεν τον κάνει η σάτιρα να λέει «Πέρασα καλά, επαναστάτησα για σήμερα, έκανα το χρέος μου». Ιδανικά θα τον κάνει να σκεφτεί, έστω πέντε ανθρώπους, αν σκεφτούμε ότι το 25% του πληθυσμού είναι μόνο οι σκεπτόμενοι και το 75% οι μη σκεπτόμενοι. Αυτό που θα πρέπει να σας ανησυχεί, βάσει της ερώτησης σας, είναι το «Survivor» που σε κάνει να περνάς καλά ξαπλωμένος στον καναπέ και να βλέπεις κάποιους άλλους να πεινάνε. Δεν είναι τυχαίο που αυξήθηκαν οι εκπομπές μαγειρικής! Όσο πιο πολύ πεινάει ο κόσμος, τόσο του ρίχνουν εκπομπές μαγειρικής για να ξεχάσει την πείνα του.

Σας έχει τύχει να σατιρίσετε καλλιτέχνες;
Βέβαια, με την πολιτική τους διάσταση πάλι. Ο Ρουβάς, ας πούμε, που κάνει τον φιλάνθρωπο με πεντακόσιους χορηγούς από πίσω είναι καθαρά πολιτικό θέμα. Χρησιμοποιεί την περσόνα για να; Για να ταϊστούν κάποια παιδάκια με καρκίνο; Είναι άδολος; Δεν είναι μια γελοιότητα κι αυτό όλο, ένα καραγκιοζιλίκι, που μέσα από την περσόνα και το λουλούδι και το μπουζούκι, το παίζουμε και λίγο Μητέρα Τερέζα; Υπάρχουν και καλλιτέχνες που έχουν κρατήσει μια πολύ σοβαρή στάση, αλλά αυτοί που υπηρετούν ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα φυσικά και θα βρεθούν εντός πλαισίου μίας σατιρικής εκπομπής.
Σας έχει τύχει να αναθεωρήσετε τη σάτιρα σας για κάποιο πρόσωπο; Μιλάω για «μέσα» σας περισσότερο.
Όχι, δεν μού’ρχεται κάτι, οπότε θα πω όχι.
Να υποθέσω θα έχετε βγάλει χρήματα.
Από που;
Από αυτό που κάνετε.
Δουλεύω, ναι. Δεν κάνω μια δουλειά που γίνεσαι πλούσιος, αλλά βιοπορίζομαι αξιοπρεπώς.
Θέλετε να μου πείτε τι έγινε και κοπήκατε από τον ALPHA;
Δεν ξέρω όλο το παρασκήνιο. Ξέρω ότι ενώ είχαμε βεβαιώσεις για στήριξη της εκπομπής τις προηγούμενες εβδομάδες, έρχεται μια μέρα που μας είπαν ότι η εκπομπή δεν θα συνεχιστεί τον Γενάρη. Επρόκειτο για την αποχαιρετιστήρια εκπομπή της χρονιάς, στην οποία λέγαμε «Ραντεβού τον Γενάρη».
Πιστεύετε ότι ήταν καθαρή λογοκρισία;
Ε μόνο, ναι! Μία εκπομπή καθαρόαιμης πολιτικής σάτιρας ήταν, δε λέγαμε πέντε καλιαρντά και ένα πολιτικό σχόλιο στο ξεκάρφωτο. Ασχολούμασταν μόνο με πολιτική σάτιρα με μία εμμονή σχεδόν. Τώρα, από ποιες πολιτικές πιέσεις υπέκυψε ο ALPHA, από τον ΣΥΡΙΖΑ ή από την αντιπολίτευση, αυτό δεν το ξέρω. Δεν έχει και μεγάλη σημασία, μπορεί να θίξαμε κάποιον και επιχειρηματικά.
Σας είχε θυμώσει η όλη φάση;
Με ενόχλησε ο άκομψος τρόπος που έγινε. Θα μπορούσε να μην ανοίξει μύτη και να γινόταν νορμάλ και έντιμα. Το 2011, ας πούμε, όταν φύγαμε από τον ΣΚΑΪ και πήγαμε στον REAL, είχαν έρθει πρωτύτερα προτάσεις από τον Χατζηνικολάου. «Αν και όποτε το αποφασίσετε» μας είχε πει, «εμείς είμαστε εδώ και σας θέλουμε».
Καλή τακτική, δεν είναι πιεστική.
Ναι, του στυλ «Εδώ είμαστε όταν το πάρετε απόφαση». Και το πήραμε απόφαση όταν φύγαμε από τον ΣΚΑΪ πάλι για πολιτικούς λόγους. Εκεί έγινε κάπως πιο κοινή συναινέσει, με τακτ. Και ο ΣΚΑΪ ήθελε να φύγουμε, και εμείς θέλαμε να φύγουμε. Παρότι κι εκεί υπήρχαν διαφωνίες, λοιπόν, απλά λύθηκε το συμβόλαιο μας.
Είναι φοβερό πως ενώ όλοι οι σταθμοί κόπτονται για τα νούμερα, στα οποία εσείς σκίζετε, να υποκύπτουν τελικά στις πιέσεις εκ των άνωθεν.
Βέβαια. Καταρχάς εμείς ξεκινώντας μια τέτοια εκπομπή, ξέρουμε ότι έχουμε και ημερομηνία λήξης. Και στον ALPHA όταν μας έκοψαν, λέγαμε «Εντάξει, αφού αντέξαμε και πέντε χρόνια»…Πιστεύαμε ότι θα μας κόψουν από τον πρώτο χρόνο για τα πολιτικά…
Υπάρχουν φορές που θεωρείτε ότι ξεπεράσατε τα εσκαμμένα;
Όχι. Τι είναι τα εσκαμμένα; Τα άλλα όλα είναι κωλοτρίψιμο με την εξουσία. Η σάτιρα, λοιπόν, είναι για να ξεπερνάει τα εσκαμμένα.
Τη μισείτε την εξουσία;
Είμαι έτσι κι αλλιώς απέναντι by default. Έτσι πρέπει να κάνει όποιος καταπιάνεται με τη σάτιρα. Η μεγάλη παραμονή στην εξουσία δεν μπορεί παρά να διαβρώσει. Είναι μονόδρομος.
Κι εσείς μια εξουσία είστε κατά μία έννοια.
Ναι, ναι, μια χαρά κλάδεμα προσπάθησε ο όποιος μας λογόκρινε, άρα μας ξεβόλεψε από μια θέση εξουσίας. Μπορεί και για καλό να ήταν το ξεβόλεμα μας. Δε με χαλάει καθόλου. Η λογοκρισία με χαλάει. Δεν πειράζει, μπορεί κι εμείς να χρειάζεται να μη συνηθίζουμε στην όποια θέση εξουσίας. Αν φύγουμε από τον χυδαίο και άκομψο τρόπο που γίνεται, είναι χρήσιμο κατά τα άλλα.
Κατά καιρούς έχετε υποστεί κριτική όμως κι απ’ τον απλό κόσμο.
Ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί με τη σάτιρα, ενώ έχουν άποψη γι’ αυτήν. Μιλάνε για τη σάτιρα και τα όρια της εδώ που γεννήθηκε κιόλας η σάτιρα…Ο Αριστοφάνης έλεγε για τον Ευριπίδη, πολύ τζιζ…Όλοι έχουν μια γνώμη στο πλαίσιο του συντηρητισμού που λέγαμε πριν. Πολύ εύκολο να βγάζεις απαγορεύσεις και να περιθωριοποιείς ομάδες, αλλά αυτή είναι και η αρχή του ρατσισμού: «Αυτός είναι μαύρος, ειν’ αδερφή, είναι πουτάνα, έχει AIDS και για να μην μας αγγίξει, τον κλοτσάμε στο κεφάλι και τον σκοτώνουμε έξω από ένα κοσμηματοπωλείο που νομίζουμε ότι μπήκε να κλέψει – αναφέρομαι στον Ζακ – και είναι πρεζάκι και αδερφή μάλλον»! Να η αρχή του ρατσισμού και κατ’ επέκταση του φασισμού. «Αυτοί είναι Εβραίοι, κινδυνεύουμε, άρα τι κάνουμε; Παράγουμε σαπούνια από Εβραίους»!
Διάγουμε όντως καιρούς εκφασισμού της κοινωνίας;
Θα εθελοτυφλούσαμε αν λέγαμε όχι. Δεν είναι μια εκφασισμένη κοινωνία, αλλά μια κοινωνία που αγνοεί την ιστορία, την ξεχνάει. Δουλεύουν βέβαια πάρα πολλοί άνθρωποι προς αυτή την κατεύθυνση. Τα κανάλια και οι κυβερνήσεις και οι μηχανισμοί τους.
Τι είναι αυτό που κάνει την εκάστοτε δημοκρατική κυβέρνηση να στρώνει χαλί στο φασισμό;
Ο φασισμός ήταν πάντα δεκανίκι και αποκούμπι της παρακμής του συστήματος. Ήταν πάντα χρήσιμος για να φοβίζει ένα κόσμο, όταν μπρος στον φόβο δεν αντιδρά ο άλλος. Όταν βλέπεις στις ειδήσεις, σε πρώτο πλάνο πάντα, παιδάκια πνιγμένα, αιμόφυρτα και σκοτωμένα, δεν είναι απλό ή μη μελετημένο. Άμα γίνει ο πόνος καθημερινότητα, μετά συνηθίζεις και δεν αντιδράς. Πολύ βοηθητικό και πολύ ενισχυτικό όλο αυτό του φασισμού.
Ο φασισμός δέχεται πλήγμα από τη σάτιρα;
Μπορεί να φωτίσει κάποια μυαλά η σάτιρα, αυτό μόνο. Και εκτός νόμου να βγάλει κανείς το φασισμό, δεν τον νικάει. Στην ουσία πρέπει να νικηθεί, να τσακιστεί. Με νόμους δε γίνεται τίποτα, μη σου πω ότι ενισχύεται κιόλας.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Χατζιδάκις.
Από ξένους;
Ο Nino Rota. Ξένους μπορώ να βρω κι άλλους, αλλά στους Έλληνες, ακόμα και στο δίπολο Χατζιδάκις – Θεοδωράκης, τον Χατζιδάκι βάζω πρώτο πάντα. Και συνθετικά, και πολιτικά. Ήταν πιο συνεπής κι ας διαφωνούσα μαζί του.
Θα σατιρίζατε ποτέ τον Χατζιδάκι;
Θα τον σατίριζα!
Σε τι;
Προφανώς δεν τον γνώρισα, αλλά νομίζω, απ’ ότι έχω ακούσει, πως θα δεχόταν με χαρά τη σάτιρα. Από το «ρο» που δεν έλεγε καλά μέχρι κάποιες εμμονές που είχε και τον έκαναν λίγο στριφνό.
Τη σεξουαλική επιλογή του θα τη σατιρίζατε;
Δεν θα το έκανα, όχι μόνο στον Χατζιδάκι, αφού δεν θεωρώ ότι είναι αντικείμενο σάτιρας η σεξουαλική ιδιαιτερότητα κάποιου.
Μα πριν είπατε ότι είναι.
Δεν σημαίνει ότι άμα δούμε ένα γκέι, θα πούμε «Τον παίρνει, τον παίρνει, τον παίρνει». Για έναν στρέιτ λέμε «Γαμάει, γαμάει, γαμάει»; Όχι. Το να αντιμετωπίσω έναν γκέι με έναν στρέιτ ισάξια σημαίνει ότι δεν θεωρώ αντικείμενο σάτιρας τη σεξουαλικότητα του.
Αγαπάτε τους ποιητές;
Ναι, είμαι του Γιάννη Ρίτσου εγώ, είμαι «Ριτσικός» πολύ.
Τι ακριβώς βρίσκετε στον Ρίτσο;
Μου άρεσε πάντα η πολιτική του προσέγγιση, με έφτιαχνε.
Κάποιοι λένε ότι η πολιτική του προσέγγιση αφαίμαξε τον ερωτισμό από την ποίηση.
Και τι πειράζει; Ακόμα κι έτσι νά’ναι…
Ερωτισμός δεν είναι μόνο λουλούδια κι αγάπες, μπορεί να’ναι κι η καύλα.
Η καύλα μπορεί να έρθει κι από μία πολιτική σκέψη.
Αλήθεια τώρα, καυλώνετε με πολιτικές σκέψεις εσείς;
Όχι τέτοιου είδους καύλα, αλλά μπορεί να προκύψει, ναι.
Πείτε μου ένα παράδειγμα να καταλάβω.
Το ποίημα «Μέρα Μαγιού» από τον «Επιτάφιο», λόγου χάριν, που σκότωσαν το παιδί και το έβαλαν πάνω στη πόρτα! Πέρα απ’ την πολιτική θέση δηλαδή, έχει μια τρυφερότητα, που προφανώς δεν είναι καύλα, αλλά λέει πολλά για τον ποιητή.
Είστε νέος άνθρωπος…
(με κόβει απότομα) Και γιατί δεν είστε στο facebook, θα μου πείτε τώρα (γέλια)
Ήθελα να ρωτήσω αν σκέφτεστε ότι θα σας στερέψει η σάτιρα.
Μ’ αυτή την πολιτική σκηνή της χώρας, ποτέ, δεν υπάρχει περίπτωση. Με τις εναλλαγές τόσων κυβερνήσεων, πάντα είχαμε μια αγωνία λίγο σοβαρή, αλλά απ’ το πρώτο τετράμηνο καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Δεν μας έχει αφήσει κανείς τους χωρίς σατιρικό θίασο!
Σαν να παρακαλάτε, μου φαίνεται, να υπάρχει πολιτικό μπάχαλο για να μη χάσετε τη δουλειά σας.
Δεν παρακαλάω καθόλου, γίνεται από μόνο του! Ακόμα και με τον ΣΥΡΙΖΑ δε μπορούσαμε να προβλέψουμε τι θα γινόταν. Τους ΠΑΣΟΚ – ΝΔ τους ξέραμε, γιατί εναλλάσσονταν μέσα στα χρόνια. Τους Συριζαίους δεν τους ξέραμε τους περισσότερους και δεν το περιμέναμε. Πολύ γρήγορα αναδείχτηκαν τα «ταλέντα» του.
Ένας υγιής νους πάντως θα απολαμβάνει τη σάτιρα, όπου κι αν ανήκει πολιτικά.
Οι περισσότεροι δεν είναι χαλαροί σε όλα τα κόμματα. Οι Πασόκοι κι αν δεν είναι, που θα μπορούσαν μετά από τόσα χρόνια! Δεν έχουν κάνει και λίγα καταρχάς! Πίστευα ότι οι Συριζαίοι θα ήταν περισσότερο χαλαροί…Όταν 25 βουλευτές μαζεύουν υπογραφές για να καταργηθεί η «Ελληνοφρένεια» για κάποιο τάχα σεξιστικό σχόλιο, ενώ αυτοί ψήφισαν τα Μνημόνια, τα οποία Μνημόνια τι είναι; Υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Κοροϊδία είναι όλα αυτά! Θα τους περίμενα πιο προοδευτικούς έστω λόγω μαρκίζας αριστεράς και μόνο.
Για τον Αρκά τι γνώμη έχετε; Σατιρική τέχνη κάνει κι αυτός.
Πάρα πολύ ταλαντούχος, έχω όλα του τα άλμπουμ. Πάντα είχε πολιτική χροιά και αυτά τώρα ότι έγινε δεξιός, επειδή ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα, είναι παπαριές. Μπορεί, απλά, να μην ήταν τόσο έκδηλη η πολιτική του θέση.
Σύμφωνοι, αλλά αναλώνεται σε μία καθαρή αντικυβερνητική πολιτική πλέον.
Κοιτάξτε, αν ήμουν ο Αρκάς δεν θα μου άρεσε να σηκώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή ένα έργο μου, ένα σκίτσο μου. Δεν θεωρώ ότι θα με τιμούσε. Καλά κάνει και αντιτίθεται στην κυβέρνηση, αλλά θα έπρεπε να ισχύει το ίδιο και για την αντιπολίτευση.
Είστε υπέρ του θεσμού της οικογένειας;
Ναι, είμαι, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο εφικτό είναι σήμερα.
Λόγω της κρίσης;
Όχι. Λόγω της τεχνητής κρίσης που προκαλείται στο θεσμό. Οι πλαστές ανάγκες από το σύστημα, που όλοι ζούμε, διαβρώνουν τους θεσμούς. Χάνεις χρόνο από την ενασχόληση με το προσωπικό σου ή το οικογενειακό σου κομμάτι. Ακόμα κι αυτοί που λιβανίζουν το Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια, τα κατάλοιπα της χούντας δηλαδή που σήμερα στεγάζονται στη ΝΔ και αποτελούν το βασικό κορμό της, το ίδιο σύστημα υπηρετούν.
Γελάτε τακτικά;
Ναι, γελάω αρκετά με πολλά που συμβαίνουν.
Αν σατίριζε εσάς τον ίδιο κάποιος, τι θα έβρισκε;
Έναν άναρθρο τσολιά που μιλάει συστηματικά με φωνή ούγκανου, ο οποίος βέβαια μ’ αυτόν τον τρόπο σατιρίζει τον κάφρο και ούγκανο Νεοέλληνα. Να με βρει επίσης εμμονικό κατά της εξουσίας.
Και σε προσωπικό επίπεδο;
Τα’χω όλα τέλεια! Τα πάντα εν σοφία εποιήθησαν πάνω μου!

* Οι παραστάσεις του Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη – Τσολιάς εν δε Τσόλια Μπαντ με τίτλο «Καθαρή εξόδιος» συνεχίζονται για τρία ακόμη Σάββατα στη μουσική σκηνή ΚΡΕΜΛΙΝΟ. Μαζί του θα είναι: Πέννυ Μπαλτατζή (10/11), Αφροδίτη Μάνου (17/11), Φωτεινή Αθερίδου (24/11)
** Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης – Δήμητρα Κανάκη
«Καθαρή εξόδιος». Τσολιάς εν δε Τσόλια μπάντ! Στο κόνσεπτ «Κάθε βράδυ με άλλη».
Μια μουσικό-σατιρική παράσταση πολιτικού λόγου και σατιρικού τραγουδιού.
Μια αντιφασιστική παράσταση πικρού μήκους και ύφους.
Μια κοινωνιολογική παράσταση με Λατινογενείς προ-εκστάσεις.
Χορός ελεύθερος! Γουρνοπούλα στη σούβλα! Ποτά δυναμίτης!
Ελάτε με ό,τι φοράτε!
Θα σερβιριστούν: τα κακώς κείμενα μέσα από ένα επιθεωρησιακό αθυρόστομο κείμενο.
Θα ακουστούν: παλιές μουσικές με νέους στίχους που έτυχαν «επικαιροποίησης» για λόγους απ-ντέητ.
Θα προβληθούν: βίντεο με πολιτικούς μεσσίες και πολιτικές δυσφημίσεις με πρωταγωνιστή τον δημοσιογράφο-ΜΑΤ, Μπαλούρδο. «ΜΑΤ δηλαδή, όχι όπως λέμε σαγρέ ή γυαλιστερό, αστυνόμος ΜΑΤ».
Θα μοιραστούν: σφιχτές υψωμένες γροθιές.
Θα φαγωθούν: δακρυγόνα.
ΑΛΕΡΤ: Η παράσταση περιλαμβάνει αστεία σεξιστικά, ομοφοβικά, ξενοφοβικά, μικροβιοφοβικά (γιατί όχι;) και κυρίως αστεία για ό,τι την σπάει και για ό,τι βγάζουν σπυριά οι θιασώτες του ορθού πολιτικού λόγου.
 
Πηγη: koutipandoras.gr