Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν μια αστραφτερή, iconic ξανθιά.
Τα μαλλιά της -αυτός ο μακρύς, χρυσός χείμαρρος, που την έκανε να μοιάζει σαν να είχε «καταπιεί» προβολέα- ήταν μια έξυπνη, στρατηγική επιλογή, στα ‘50’s, που τα φιλμ στην Ελλάδα ήταν ασπρόμαυρα (σ.σ. κατά σύμπτωση, η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία που γυρίστηκε το 1961 ήταν το «Η Αλίκη στο ναυτικό»…) και στο εξωτερικό μεσουρανούσε το αστέρι της Μπε Μπε.
Αργότερα, φυσικά, τα μαλλιά της έγιναν μέρος της περσόνας της -τόσο, ώστε να δυσανασχετεί και η ίδια για το πώς ο κόσμος την κρατούσε «φυλακισμένη» στην εικόνα της «γατούλας» ή της «νεράιδας με τα ξανθά μαλλιά».
Η Αλίκη, όπως είναι γνωστό, ήταν φυσική καστανή. Στις πρώτες της ταινίες, από το ’54 ως το ’57 («Το ποντικάκι», «Το κορίτσι με τα παραμύθια», «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας»), το πικάντικο μουτράκι της, πλαισιωμένο από σκούρες μπούκλες, φάνταζε μαρμάρινο, θλιμμένο, μελαγχολικό.
Το 1957, η -ανερχόμενη τότε- σταρ γύρισε 5 ταινίες. Μια απ’αυτές ήταν το «Διακοπές στην Αίγινα», όπου υποδυόταν την κακομαθημένη κόρη του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Το φιλμ ήταν, ουσιαστικά, η πρώτη ταινία στην οποία η Αλίκη «λάνσαρε την περσόνα της χαριτωμένης, αθώας, πονηρής και τσαχπίνας κοπελίτσας -ένα ρόλο που ο κόσμος θα λάτρευε σε όλες τις κατοπινές εκδοχές του. Ήταν, επίσης, η πρώτη ταινία στην οποία ήταν ξανθιά!
«Ο Ανδρέας Λαμπρινός που σκηνοθέτησε και το «Κορίτσι με τα παραμύθια» και το «Διακοπές στην Αίγινα» ήταν εκείνος που ανακάλυψε το χαριτωμένο, χαρούμενο, αισιόδοξο κορίτσι και άνοιξε το χρώμα των μαλλιών μου», θα έλεγε αργότερα η Αλίκη για τον σκηνοθέτη. «Μέχρι τότε, η λάμψη που είχα στη ζωή, δεν έβγαινε στον φακό. Δεν έζησε πολύ ο Λαμπρινός. Μου χάρισε τις δύο αυτές ταινίες και μου έδωσε πίστη στον εαυτό μου, για να διεκδικήσω αργότερα από τις μεγάλες εταιρείες, αυτά που ήθελα…»
ΒLONDE HAIR DON’T CARE
To ξανθό, απαιτούσε φυσικά, ειδική περιποίηση: η Αλίκη έβαφε τα μαλλιά της, σχεδόν κάθε εβδομάδα με την βοήθεια της αφοσιωμένης της Νότας ή του κομμωτή της Μιχάλη, και τα περιποιόταν, σχολαστικά. Πολλές φορές -ειδικά το καλοκαίρι- τα έλουζε με λάδι, για να είναι ενυδατωμένα και λαμπερά. Και δεν τα απαρνήθηκε ποτέ. Με δύο, μονάχα, εξαιρέσεις…
Δυό φορές, στην πολύχρονη καριέρα της στο θέατρο, επιχείρησε κάτι διαφορετικό, κάτι που προκαλούσε τα όρια και τις ερμηνευτικές της δυνατότητες: η πρώτη ήταν το 1962, οπότε -ως καθιερωμένη πια πρωταγωνίστρια του σινεμά- αποφάσισε να ανεβάσει, με δικό της θίασο το έργο του Μπέρναρ Σο, «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού.Ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα, (πολυπρόσωπος θίασος, μουσική Μάνου Χατζιδάκι, ζωντανή ορχήστρα, πανάκριβα σκηνικά και κοστούμια του Νίκου Εγγονόπουλου) στο οποίο η Αλίκη επένδυσε χρήμα, κόπο και προσδοκίες -ήταν άλλωστε και η πρώτη της θιασαρχική δουλειά. Δυστυχώς, η υποδοχή του κοινού ήταν χλιαρή. Αν και οι κριτικοί θεάτρου ήταν επαινετικοί, ο κόσμος απογοητευόταν γιατί δεν έβλεπε το «Αλικάκι» (η οποία για τις ανάγκες του ρόλου εμφανιζόταν στη σκηνή, με μαύρη περούκα), και το θέατρο δεν γέμιζε. Όταν πια, μετά το τέλος της παράστασης, τα παιδιά στα παρασκήνια άρχισαν να την ρωτούν «που είναι το καμαρίνι της κυρίας Βουγιουκλάκη», η Αλίκη κατάλαβε πως τα πράγματα ήταν σοβαρά. Και εσπευσμένα, κλήθηκε ο Αλέκος Σακελλάριος, (με τον οποίο, μάλιστα, τότε, ήταν ψυχραμένη), η σχολική ποδιά και τα εμπορικά «Χτυποκάρδια στο θρανίο», για να μπουν ξανά τα πράγματα σε τάξη και να αρχίσουν οι ουρές στο ταμείο.
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ
Το 1983-84 η Αλίκη ανέβασε το μιούζικαλ «Βίκτορ-Βικτόρια» του Σίντσελ στο θέατρο «Αλίκη» σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου, μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους του Γιώργου Παυριανού. Το στόρι της πάμφτωχης σοπράνο Βικτόρια Γκραντ που μεταμφιέζεται σε ομοφυλόφιλο άνδρα προκειμένου να βρει δουλειά ως τραγουδίστρια, επέβαλλε ένα κοντό, αντρικό hairstyle, κι έτσι η Αλίκη -με προτροπή και του Νίκου Μουρατίδη, ο οποίος είχε αναλάβει το promotion της παράστασης- δέχτηκε να θυσιάσει 28 πόντους από τα μαλλιά της.
Το κούρεμα έγινε, φυσικά, πρώτο θέμα στον Τύπο της εποχής: το περιοδικό «ΕΝΑ», έκανε εξώφυλλο με το make-over της σταρ (με τίτλο « Η Αλίκη αλλάζει πρόσωπο»), ενώ το περιοδικό «Μανίνα», που διηύθυνε ο Μουρατίδης, φιλοξένησε το «πριν» και το «μετά», μαζί με μια πρωτότυπη, προσφορά για τις αναγνώστριες του περιοδικού: ένα «κομμάτι» -έστω και το πιο ευτελές- του ειδώλου τους. Συγκεκριμένα, έγραφε:
«Πάνω σε 10 ωραίες καρτούλες που θα έχουν την υπογραφή της Αλίκης θα κάνουμε ένα αμπαλάζ με 10 τούφες από τα κομμένα μαλλιά της. Απ’όσα γράμματα λάβουμε, απ’όσες ενδιαφέρεστε να ‘χετε μια τούφα από τα μαλλιά της μεγάλης μας σταρ, θα κληρώσουμε τα 10 που θα κερδίσουν αυτό το μοναδικό ενθύμιο. Μπορεί να πείσουμε μάλιστα και την ίδια την Αλίκη να κάνει την κλήρωση. Ακόμα κάθεστε; Περιμένουμε τα γράμματά σας: Μανίνα: Μάρνη 17, Αθήνα (για Αλίκη)»
Μα μοίρασε στ’αλήθεια τα μαλλιά της η Αλίκη; Στο βιβλίο του, «Ζωντανός στο Zonar’s», που κυκλοφόρησε πρόσφατα ο Γιώργος Παυριανός, διηγείται μια διαφορετική, πικάντικη ιστορία: «Ο Μουρατίδης μου πρότεινε να κάνουμε μια φωτογράφιση την ημέρα που θα έκοβα τα μαλλιά μου» συνεχίζει απτόητη η Αλίκη. «Μα θα τα κόψεις αλήθεια», ρωτάω απορημένος. «Όχι καλέ, λίγο τις άκρες θα πάρω. Θα δυναμώσουν κιόλας». «Και τον Βίκτορα πώς θα τον παίζεις στο θέατρο;» «Έχω παραγγείλει στον φίλο μου τον Τόλη και θα μου φέρει από την Αγγλία μια περούκα καταπληκτική». «Α, είπα κι εγώ..». «Ο Μουρατίδης λέει να μοιράσουμε τα κομμένα μαλλιά σε δέκα τυχερές αναγνώστριες του περιοδικού «Μανίνα». Να το κάνω;» «Χριστός και Παναγία!» σταυροκοπιέται η Νότα. «Να μην το κάνεις Αλικάκι μου! Θα πάρουν τα μαλλιά και θα σου κάνουν μάγια!» «Το σκέφτηκα κι εγώ. Λέω να πάρουμε τα μαλλιά από καμιά περούκα και να τους τα δώσουμε. Νότα, στο θέατρο έχει κάτι παλιές περούκες. Βρες μια που να ταιριάζει με το χρώμα των μαλλιών μου….».
Έστω κι έτσι, για το καλύτερο fitting της περούκας, η Αλίκη συγκατένευσε και δέχτηκε -με πολλά πείσματα και δάκρυα- να «αποχωριστεί» μέρος από την ξανθιά της χαίτη. Την αστεία πλευρά αυτής της «θυσίας» αποκάλυψε πρόσφατα η Κάτια Δανδουλάκη, σε συνέντευξή της στο Down Town Κύπρου: «Δύο τρείς μέρες αργότερα. είχαμε ένα ραντεβού με πολλούς ηθοποιούς του Σωματείου Ηθοποιών.
Η Αλίκη ήταν πρόεδρος -εναλλάξ με τον Νίκο Κούρκουλο- κι εγώ ήμουν ταμίας. Ενώ ήταν πάντα ακριβής στα ραντεβού της, -και παρότι είχαν συγκεντρωθεί όλοι στις 11 το πρωί, όπως είχε οριστεί- η Αλίκη ήταν άφαντη. Περνάει η ώρα, 11:30, 11:45, πουθενά η Αλίκη… Μέχρι που στις 12 η ώρα εμφανίζεται έξαλλη. «Εσείς φταίτε!», μας είπε. Ο λόγος ήταν ότι συνήθιζε να κάνει οτοστόπ και οι ταξιτζήδες -ή ακόμα και απλός κόσμος- την έπαιρνε στο αυτοκίνητό του και την πήγαινε στον προορισμό της. Αλλά με τα κοντά μαλλιά δεν την γνώριζαν με την πρώτη ματιά. Κι έτσι καθυστέρησε στη συνάντησή μας…»
Πηγη: bovary.gr