ΠΑΣΟΚ του Σημίτη: Χριστοφοράκος, Μητσοτακέικο: όλοι δικοί μας είμαστε…

Η επιστροφή της υπηρεσιακής ατζέντας της προσωπικής γραμματέως του Μιχάλη Χριστοφοράκου στην επικαιρότητα, έδειξε δυο πράγματα: Πρώτον, η κουτοπονηριά της Φώφης Γεννηματά -με επίνευση Σημίτη- να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ και να φύγει ο πράσινος ήλιος από τη μαρκίζα, δεν οδήγησε σε απαλλαγή συγκεκριμένων προσώπων από αμαρτίες στο παρελθόν.

Του Γ. Λακόπουλου
Τα πάρε-δώσε τους με τον τότε ισχυρό άνδρα της Ζήμενς τη στοιχειώνουν και η αντιθεσμική εκτροπή της με την ανοίκεια επίθεση κατά του προέδρου της Δημοκρατίας για αντιπερισπασμό, έκανε χειρότερη τη θέση της.
Δεύτερον, στο ένα κόμμα -που βρισκόταν στην κυβέρνηση -ο Χριστοφοράκος έχει επαφές με την ηγεσία και κεντρικά στελέχη, με το άλλο οι επαφές περιορίζονται σε μια… οικογένεια: το Μητσοτακέικο. Με το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανοίξει δρόμους κατ’ ευθείαν στον Κώστα Σημίτη, αλλά σε ό,τι αφορά τη ΝΔ δεν κάνει το ίδιο με τον Κώστα Καραμανλή, αλλά καλλιεργεί ποικιλοτρόπως τις σχέσεις του με την Ντόρα, τον αδελφό της και τον γιο της.
Από τα δυο προηγούμενα προκύπτει ένα τρίτο: Όσο καλός μάνατζερ και αν ήταν ο Χριστοφοράκος -για να τον κάνουν αφεντικό της Ζήμενς στην Ελλάδα- η πρακτική του για την προώθηση των συμφερόντων της εταιρίας του ήταν τριτοκοσμική.. Δεν εστίαζε στην ανάδειξη της ποιότητάς και της αξιοπιστίας της, αλλά στον προσεταιρισμό πολιτικών προσώπων σε θέσεις κλειδιά. Από τη συχνότητα των επαφών του αναδεικνύεται και η οικειότητα μαζί τους, αλλά και οι προσωπικές συναναστροφές με κάποιους από αυτούς.
Δεν ξέρουμε αν από τα επιβεβαιωμένα «μαύρα ταμεία» της εταιρίας για την Ελλάδα έφτασαν λεφτά σε κόμματα και σε πολιτικούς όπως διακινείται. Εκτός από την «εκλογική χορηγία» σε έναν υπουργό του Σημίτη και το ένα εκατομμύριο μάρκα προς το κόμμα του -μέσω στενού συνεργάτη του, όπως κατατέθηκε στο δικαστήριο.
Όπως επίσης δεν ξέρουμε αν τα προϊόντα της εταιρίας του που έστελνε σε συγκεκριμένους πολιτικούς , τα ζητούσαν οι ίδιοι ή ήταν ευγενική προσφορά του -που δεν αρνήθηκαν. Προκύπτει όμως ότι εκείνη την περίοδο είχε δημιουργηθεί ένα φαύλο κύκλωμα.
Ένας επιχειρηματίας αντί να κάνει τη δουλειά του για λογαριασμό της εταιρίας του μέσω των αρμόδιων υπηρεσιών, επιχειρεί να τις πειθαναγκάσει δια της πολιτικής επιρροής. Δικτυωμένος με το κόμμα που κυβερνάει και… έναν κλάδο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ταυτόχρονα πολιτικοί με διακριτούς ρόλους και αξιώματα -που δεν σχετίζονται πάντα με το αντικείμενο δραστηριότητα της Ζήμενς- αντί να αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τις προσωπικές επαφές με έναν προμηθευτή του δημοσίου, μάλλον τις επιδιώκουν κιόλας.
Αν ο Χριστοφοράκος είχε πάρει το μήνυμα ότι τα προσωπικά γραφεία των υπουργών είναι κλειστά και ο μόνος τρόπος για να προωθήσει τα συμφέροντα της εταιρίας του είναι η υπηρεσιακή οδός, η νομιμότητα και οι κανονισμοί , δεν θα σήκωνε τηλέφωνα ,ούτε θα αντάλλασσε προσκλήσεις με κανένα. Έβρισκε και τα έκανε. Στη Γερμανία π.χ. δεν θα μπορούσε… Από πού και ως πού ένας εκπρόσωπος εταιρίας πρέπει να έχει σχέσεις με το μισό υπουργικό συμβούλιο για να κάνει τη δουλειά του;
Τα υπόλοιπα ας τα βρουν όσοι του άνοιξαν την πόρτα του γραφείου τους -μάλλον κόντρα στο ρόλο τους ως φορείς εξουσίας που μεριμνούν πρωτίστως για το δημόσιο συμφέρον- με τους εισαγγελείς. Αλλά και με την κοινή γνώμη που απορεί για το φαινόμενο «όλοι δικοί μας είμαστε» μεταξύ πολιτικών, προμηθευτών και ενδιάμεσων.
Το χειρότερο είναι ότι υπήρχαν πολλοί Χριστοφοράκοι, από πολλές εταιρίες που έκαναν την ίδια δουλειά με πολλούς πολιτικούς και «καλλιεργούσαν το έδαφος», κατά την οικεία ορολογία. Ιδιαίτερα εκείνα χρόνια που μεσουρανούσαν όσοι «προσωποποιούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο» που θα έλεγε και ο Βενιζέλος…