σσΟ: Τα κριτήρια της επιτυχίας διίστανται ανάλογα με το status quo. Εμείς θα θέσουμε το απλό λιθαράκι μας στον διαφιλονικούμενο ορισμό.
Φανταστείτε το νεκροκρέβατο ενός πανίσχυρου άνδρα που γύρω του συσσωρεύονται εξ αγχιστείας “φίλοι”, “συνεργάτες”, “χειροκροτητές”, όψιμοι “σύντροφοι” που όπως λέει η λέξη ο μόνος συνεκτικός κρίκος και αιτία ύπαρξης τους εκεί είναι η “τροφή”. Έχετε μπροστά σας τον απόλυτο τρόμο και την απόλυτη μοναξιά. Φεύγεις από αυτή τη ζωή μόνος και με τρόμο συνειδητοποιείς ότι όλοι γύρω σου είναι “σύντροφοι” που επιδιώκουν τη μερίδα σου.
Πάμε τώρα σε μία άλλη εικόνα: Το νεκροκρέβατο ενός παππού που έδωσε τα πάντα για να μεγαλώσει τα παιδιά και τα εγγόνια του μέσα σε στερήσεις και μόχθο. Γύρω του πάλι κόσμος πολύς. Παιδιά, εγγόνια, ανήψια, νύφες, γαμπροί, πεθερικά. Όλοι δακρυσμένοι. Όλοι εύχονται να ζήσει μέσα από την καρδιά τους. Ανοίγεις λοιπόν για τελευταία φορά τα μάτια σου και νιώθεις τη ζεστασιά της σωρευμένης, ανιδιοτελούς και άδολης αγάπης. Βλέπεις όμως και κάτι άλλο. Ένα παιδί να σε κοιτά δακρυσμένο κρατώντας σου το χέρι. Αυτό το παιδί έχει το ίδιο όνομα με το δικό σου, είναι το πρώτο σου εγγόνι. Φεύγεις μ’ ένα μειδίαμα γιατί νιώθεις ένα άγγιγμα αθανασίας και αιωνιότητας.
Ποιός είναι ο επιτυχημένος;
Το άρθρο από το Antinews.
Εμείς δεν πάμε Μέγαρο. Οπότε αφήνουμε σε άλλους να εκτιμήσουν την προσφορά του εκλιπόντος Χρήστου Λαμπράκη στα πολιτιστικά πράγματα της χώρας μας. Εμείς γνωρίζουμε το Μέγαρο Μουσικής κυρίως από τα μεγάλα πανώ των χορηγών (Ιντρακόμ κ.α.) που κοσμούν κάθε φορά την είσοδό του καθώς και από το γεγονός ότι βρίσκεται στην συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Πέτρου Κόκκαλη, δίπλα ακριβώς από την αμερικανική πρεσβεία.
Δεν γνωρίζουμε επίσης αν όπως είπε κάποτε ο Kωνσταντίνος Mητσοτάκης, η ιστορία της ζωής του Xρήστου Λαμπράκη είναι συνυφασμένη με την ιστορία της Eλλάδας όσο κανενός άλλου Έλληνα. Αυτός θα ξέρει καλύτερα.
Γνωρίζουμε όμως ότι το σημερινό σύστημα επιχειρηματικής και εκδοτικής διαπλοκής που είναι συνυπεύθυνο για την οικονομική χρεωκοπία της χώρας με τις πολιτικές ηγεσίες, άρχισε να εγκαθιδρύεται στα χρόνια της μεγάλης πορείας του ΠΑΣΟΚ προς τον Τρίτο Δρόμο και τον Σοσιαλισμό με τον Ανδρέα Παπανδρέου επικεφαλής. Μια πορεία στην οποία ως γνωστόν πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισε το συγκρότημα Λαμπράκη εφοδιάζοντας την Αλλαγή όχι μόνο με δημοσιογραφικές πένες και ποτάμια πρωτοσέλιδων τίτλων, αλλά και με βουλευτές, υπουργούς, ακόμα και πρωθυπουργούς (όπως λένε οι γνωρίζοντες)
Αυτό το σύστημα επιχειρηματικής – εκδοτικής – πολιτικής διαπλοκής παγιώθηκε τότε που το εκδοτικό κατεστημένο (Λαμπράκης, Μπόμπολας, Τεγόπουλος, Αλαφούζος ) εστράφη εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, επειδή προσπάθησε να το διεμβολίσει με το συγκρότημα Κοσκωτά.
Έκτοτε κυριαρχεί στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, με το αζημίωτο βέβαια.
Τα ΜΜΕ μεταλλάχθηκαν από μηχανισμοί ελέγχου της εξουσίας προς όφελος του πολίτη σε παντοδύναμη εξωθεσμική εξουσία που διαφθείρει τον πολίτη και εκμαυλίζει συνειδήσεις για να διαιωνίζει την εξουσία της και τα συμφέροντά της. Έγιναν επιχειρήσεις μίζας, πιέσεων και εκβιασμών.
Η κοινωνία του άκρατου καταναλωτισμού, της κοινωνικής προβολής και της γκλαμουριάς, η κοινωνία της αρπαχτής, των «κολλητών» κυριάρχησε στην κοινωνία των πολιτών, υπό τους ήχους των παιάνων που αναπέμπονταν καθημερινά από το Μέγαρο Μουσικής.
Φτάσαμε έτσι ως έθνος και ως λαός, εν έτει 2010, αλλά αυτό σύστημα κρατάει ακόμα αλυσοδεμένη τη χώρα στη σήψη και τη διαφθορά.
Περάσαμε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, στον Κώστα Μητσοτάκη κι από εκεί στον Κώστα Σημίτη και τον Κώστα Καραμανλή, χωρίς να μειωθεί στο ελάχιστο η κυριαρχία αυτής της παρακμιακής διαπλοκής.
Μόνο ο πανδαμάτωρ χρόνος επενέβη τελικά. Μετά τον Κίτσο Τεγόπουλο αποχώρησε και ο Χρήστος Λαμπράκης, ενώ η αναπότρεπτη φθορά του χρόνου κυριαρχεί και στα υπόλοιπα ανώτατα κλιμάκια της διαπλοκής.
Προσφέρεται λοιπόν στην σημερινή πολιτική ηγεσία και κυρίως στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά μια μοναδική ευκαιρία να επαναφέρουν την χαμένη τιμή της πολιτικής. Και μαζί της θα επανέλθει και η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας. Θα το κάνουν;