Αδιανόητη και ύποπτη η ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών από κυβερνήσεις «μειοψηφίας» ή «ανοχής».
Επειδή πολλά ακούγονται το τελευταίο χρονικό διάστημα, μία συμφωνία όπως αυτή των Πρεσπών η οποία επιφέρει μία αμφισβητούμενη λύση στο θέμα των Σκοπίων, δεν μπορεί να περάσει με σοφιστείες και εφευρήματα.
Και αυτό δεν είναι θέμα σύμπλευσης με τα συμφέροντα κάποιας μεγάλης δύναμης, με πολιτικές σκοπιμότητες ή οτιδήποτε άλλο. Είναι καθαρά θέμα δημοκρατίας, ώστε η όποια συμφωνία να έχει πραγματική και όχι πλασματική νομιμοποίηση.
Ειδικά μετά τις τελευταίες προκλήσεις των Σκοπίων, με σαφέστατη αναφορά σε μακεδονική εθνότητα, με τα νέα διαβατήρια που αναγράφουν “Δημοκρατία της Μακεδονίας” και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει ο Ζάεφ απέναντι στους ακροδεξιούς βουλευτές του VMRO, η συμφωνία των Πρεσπών έχει καταστρατηγηθεί βάναυσα από τους ίδιους τους γείτονες. Η ελληνική κυβέρνηση λοιπόν δεν πρέπει να έχει κανένα άγχος για το εάν και πως θα κυρωθεί η συμφωνία. Το άγχος θα πρέπει να το έχουν αποκλειστικά οι σκοπιανοί, καθώς εάν δεν υπάρξει συμφωνία με την Ελλάδα, σε λίγα χρόνια το κράτος τους δεν θα υφίσταται. Θα έχει γίνει νέο Κοσσυφοπέδιο. Αυτό τουλάχιστον υπαγορεύει η λογική.
Και εδώ περνάμε στη σφαίρα του παραλόγου. Γιατί η ελληνική κυβέρνηση δείχνει τέτοια ανάγκη να υπογράψει και μάλιστα άρον – άρον την συμφωνία; Αφού ο χρόνος κυλά υπέρ μας και ήδη η Ελλάδα έχει κερδίσει την ομολογία των σκοπιανών ότι πλαστογραφούσαν μεθοδικά την ιστορία.
Ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ διέψευσε τις πληροφορίες που θέλουν την συμμαχία να πιέζει για άμεση ψήφιση της συμφωνίας από την ελληνική πλευρά.
Πως είναι λοιπόν δυνατόν η ελληνική κυβέρνηση σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, να προσπαθεί να μαζέψει βουλευτές δεξιά και αριστερά, και να μελετά σενάρια ακόμα και αποχώρησης του ΚΚΕ από την ψηφοφορία σε περίπτωση που δεν βγουν οι ψήφοι, ώστε να περαστεί συμφωνία με λιγότερες από 151 βουλευτές, να δείχνει μία απολύτως αδικαιολόγητη σπουδή για να “τελειώνει σύντομα”.
Δεν καταλαβαίνει ο πρωθυπουργός ότι εάν προχωρήσει σε τέτοια μεθόδευση, υποθηκεύει το ίδιο το πολιτικό του μέλλον αλλά και καθιστά την όποια συμφωνία θνησιγενή;
Ειδικά και όταν δεν υπάρχει καμία πίεση από την Ευρωπαΐκή Ένωση, καθότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται να εντάξει στους κόλπους της τα Σκόπια, παρά μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Πως είναι δυνατόν ένας νέος πολιτικός ο οποίος προσέφερε πραγματικό έργο ενισχύοντας την θέση της Ελλάδας διεθνώς, να προσφεύγει σε λύσεις τύπου κυβέρνησης ανοχής ή ακόμα και μειοψηφίας, με μοναδική στόχευση την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών;
Ειδικά όταν γνωρίζει ότι η αντιπολίτευση δεν πρόκειται να κάνει κάτι διαφορετικό σε περίπτωση που γίνει κυβέρνηση;
Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σαν τον Αλέξη Τσίπρα να σημαδέψει την προσωπικότητα του με ένα τέτοιο ανεξίτηλο στίγμα μίας αμφισβητούμενης συμφωνίας την οποία σκοπεύει να περάσει με έναν ακόμα πιο αμφισβητούμενο τρόπο;
Έχει αναλάβει κάποιες δεσμεύσεις; Απέναντι σε ποιους; Διότι φανερά, ουδείς φαίνεται να πιέζει. Υπάρχει κάποια παρασκηνιακή πίεση; Με ποια λογική, επαναλαμβάνουμε, κάνει αυτή την αδικαιολόγητη μεθόδευση, που δεν τον χαρακτηρίζει, αντίθετα παραπέμπει σε σκοτεινές περιόδους του παρελθόντος;
Δεν είναι αυτός ο Αλέξης Τσίπρας που γνωρίζουμε. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Το πλέον έντιμο είναι να προκηρύξει εκλογές πριν την ψήφιση της συμφωνίας, ούτως ώστε η νέα Βουλή να κρίνει και να ψηφίσει με την έγκριση πλέον του ελληνικού λαού. Η, ακόμα καλύτερα, να κάνει τώρα δημοψήφισμα.
Εάν συνεχίσει με αυτή τη λογική, δυστυχώς θα υποθηκεύσει το πολιτικό του μέλλον, όπως θα το υποθηκεύσουν και όλοι αυτοί που θα συμμετέχουν, κυρίως επειδή τον εμπιστεύονται, σε αυτή την αδιανόητη αλληλουχία που γίνεται αποκλειστικά και μόνο με σκοπό την κύρωση μίας νεκρής συμφωνίας. Με ποια λογική άραγε θα τορπιλίσουν όλοι αυτοί το πολιτικό τους μέλλον, για μία συμφωνία που ήδη καταστρατηγείται από τα Σκόπια; Με ποιο τίμημα; Ακόμα κι αν πιστεύουν ότι η συμφωνία είναι ωφέλιμη, δεν βλέπουν ότι ίδιοι οι σκοπιανοί την παραβιάζουν; Δεν βλέπουν ότι οι σκοπιανοί μας εξαπατούν; Δεν βλέπουν ότι η υπογραφή της πλέον δεν μπορεί να είναι εθνικά επωφελής διότι ο έτερος είναι αναξιόπιστος;
Η εμμονή λοιπόν σε μία συμφωνία που ήδη έχει ακυρωθεί, καθίσταται ύποπτη.
