Ε όχι και επιτυχία οι Πρέσπες!
Επιτυχία και μάλιστα ιστορική θεωρείται η στρατηγική συμμαχία της Ελλάδας με την Αίγυπτο, όταν όλοι εντός και εκτός αντιδρούσαν. Η προσέγγιση με το Ισραήλ και στρατηγική συμμαχία. Η τριμερής Ελλάδος, Κύπρου, Αιγύπτου. Η τριμερής Ελλάδος Κύπρου, Ισραήλ. Η στρατηγική συμμαχία για το ορθόδοξο τόξο. Η συμμαχία με την Ιορδανία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το σχέδιο Καμμένου για τετραμερή με την μελλοντική προσθήκη των Σκοπίων, όπου θα συνεργάζονταν με τη Δύση μέσω της Ελλάδας, χωρίς Πρέσπες.
Η πτήση οπλισμένων ελικοπτέρων για πρώτη φορά από την Ελλάδα, κάτω από τα τούρκικα ραντάρ στην Κύπρο και το Ισραήλ. Οι κοινές, ευρείας κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις με την Αίγυπτο. Το σπάσιμο του ισλαμικού, οθωμανικού τόξου. Αυτές είναι οι μεγάλες επιτυχίες της κυβέρνησης, τις οποίες τόλμησε και υλοποίησε ο Πάνος Καμμένος. Όταν υπήρχαν λυσσαλέες αντιδράσεις εντός και εκτός Ελλάδος. Έχοντας απέναντί τότε την Αμερική και την Ευρώπη. Ποιος θα ξεχάσει ότι όταν ο Πάνος Καμμένος άνοιξε το δρόμο για την ιστορική επίσκεψη του Προκόπη Παυλόπουλου στον πρόεδρο Σίσι, οι πρώτοι δυτικοί αξιωματούχοι δηλαδή που πήγαν στην απελευθερωμένη Αίγυπτο, άπαντες, δεξιοί και αριστεροί, αντιδρούσαν για την επίσκεψη στον δικτάτορα. Ποιος θα ξεχάσει τις αντιδράσεις για την προσέγγιση με το Ισραήλ. Ποιος θα ξεχάσει τις συκοφαντίες και τα άθλια πρωτοσέλιδα μετά την πρόταση καμμένου στον υπουργό Mattis, για την περιβόητη τετραμερή.
Αυτές λοιπόν θεωρούνται επιτυχίες και όχι οι Πρέσπες. Για τον απλούστατο λόγο οτι σε αυτές τις περιπτώσεις η Ελλάδα πολέμησε και άνοιξε το δρόμο, ενώ στις Πρέσπες υποχρεώθηκε να ακολουθήσει το δρόμο που άνοιξαν άλλοι για αυτήν. Δεν μπορεί να νοείται “επιτυχία” μία συμφωνία για την οποία πίεζαν άπαντες. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της εθνικής επιτυχίας από την εθνική υποχώρηση.
