Πως αναπόδραστα μεταβάλλεται η παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Federico Pieraccini, Zero-Hedge,4-4-19
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
H πολυκεντρική μεταμόρφωση που πραγματοποιείται σε όλη την ευρασιατική ήπειρο επιβεβαιώνει την βιομηχανική και διπλωματική συνεργασία μεταξύ Κίνας και Ευρωπαϊκής ηπείρου, παρά την ισχυρή αντίθεση των ΗΠΑ.
Η επίσκεψη του Ξι Ζιπίνγκ στην Ευρώπη επιβεβαιώνει ότι πολλοί από εμάς γράφαμε εδώ και μήνες και χρόνια, δηλαδή για την πραγματικότητα μιας εξελισσόμενης μεταμόρφωσης ενός κόσμου κυριαρχούμενου από τις ΗΠΑ, σε έναν πολυμερή, συναποτελούμενο από διαφορετικές δυνάμεις, συλλογικά συνθέτουσες έναν πολυκεντρικό κόσμο.
Η Ευρώπη συνεπώς βρίσκεται σε απρόβλεπτη θέση, καθώς αιωρείται μεταξύ των παλαιών δεσμών της με τις ΗΠΑ από την μια πλευρά και την απειρία της μπροστά σε ότι προσφέρει η Ρωσία και η Κίνα από την άλλη.
Χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, αλλά ακόμη και η Βρετανία, από μακρού εφαρμόζουν εμπορικές πολιτικές που ενθαρρύνουν την ένωση μεταξύ χωρών της Ευρασιατικής υπερηπείρου. Το 2015, η Βρετανία ήταν η πρώτη από τις χώρες της Δύσης που εντάχθηκε στην κινεζική Τράπεζα Επενδύσεων Ασιατικών Υποδομών (ΑΙΙΒ), η οποία χρηματοδοτεί προγράμματα της Πρωτοβουλίας Ζώνης και Δρόμου (BRI).
Το κινεζικό μέγα πρόγραμμα BRI (Δρόμοι του Μεταξιού) ξεκίνησε το 2014 με τον φιλόδοξο στόχο να ενώσει το εμπόριο μεταξύ Κίνας και Ευρώπης δια θαλάσσης και ξηράς, ενσωματώνοντας κατά την διαδικασία τις ενδιάμεσες χώρες. Η ιδέα, σαν φυσικήσταθεροποίηση του εμπορίου, είναι να συντμηθεί ο χρόνος παράδοσης των εμπορευμάτων σιδηροδρομικώς και να συνδυασθούν οι θαλάσσιες οδοί. Το πρόγραμμα καλύπτει όχι μόνο λιμένες και σιδηροδρομικές γραμμές αλλά και έργα τεχνολογικής υποδομής , για την επίτευξη ολικής διασύνδεσης με την χρήση τεχνολογίας 5ης γενεάς (5G), που ανέπτυξε ο κινεζικός τεχνολογικός γίγας Huawei.
Η Γερμανία και η Γαλλία εμβάθυναν, με την πάροδο των χρόνων, την συνεργασία τους με το Πεκίνο. Το Παρίσι ιδιαίτερα, καυχάται για ιστορικούς δεσμούς με το Πεκίνο, που ξεκινούν με την πυρηνική συνεργασία μεταξύ του Κινεζικού Βιομηχανικού Συγκροτήματος Παραγωγής Πυρηνικής Ενέργειας και της γαλλικήςÉlectricité de France, που άρχισε το 1978, όπως και στον τομέα της αεροπορικής βιομηχανίας, μεταξύ της Airbus και των κινεζικών εταιρειών αεροπορίας, που συνεχίζεται από το 1985.
Η Ιταλία προσέγγισε το πρόγραμμα Δρόμοι του Μεταξιού τους τελευταίους μήνες, μετά την συγκρότηση νέας κυβέρνησης από την Λίγκα του Βορρά και το Κίνημα Πέντε Αστέρων. Η απόφαση να υπογραφεί ένα μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ Πεκίνου και Ρώμης υπογραμμίζει πόσο η νέα κυβέρνηση επιθυμεί να διατηρήσει μια θέση ισορροπίας μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου σε ορισμένους τομείς. Αυτή ακριβώς είναι και η στάση της Γερμανίας, η οποία επέλεξε να συνεχίσει την εμβάθυνση των δεσμών της με την Μόσχα, στον τομέα των υδατανθράκων και τουNord Stream 2 , παρά την πίεση της Ουάσιγκτον. Επιπλέον , τόσο η Γερμανία όσο και η Ιταλία επιβεβαίωσαν ότι θέλουν να εμπιστευθούν στην κινεζική εταιρεία Huawei την εφαρμογή και την διαχείριση της δικτύωσης 5G, που είναι θεμελιώδης ανάγκη σε ένα κόσμο κυριαρχούμενο από την διαδικτύωση των πραγμάτων.
Οι αποφάσεις της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας να συνεχίσουν την συνεργασία τους με την Μόσχα και το Πεκίνο σε διάφορους τομείς έρχονται να καταδείξουν την αναποτελεσματικότητα των προσπαθειών που, κατά τα υπό αμερικανικό έλεγχο ΜΜΕ, καταβάλλονται για την αποτροπή της συνεργασίας των ευρωπαϊκών χωρών με την Ρωσία και την Κίνα.
Αυτό που η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει είναι γιατί ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες είναι τόσο αποφασισμένες να επωφεληθούν των ευκαιριών που προσφέρονται από την Ανατολή. Το πρόσφατο παράδειγμα της Ιταλίας είναι ευνόητο. Οι Ιταλοί ελπίζουν ότι οι Δρόμοι του Μεταξιού θα δώσουν ένα αναγκαίο κέντρισμα στην παραγωγική βιομηχανία τους,η οποία βρίσκεται σε στασιμότητα τα τελευταία χρόνια. Η επιθυμία για κινεζικά κεφάλαια,που να δώσουν ώθηση στις εξαγωγές ιταλικών προϊόντων, είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από την προτεινόμενη συμφωνία Ρώμης και Πεκίνου.
Επιπλέον της προφανούς και φυσικής επιθυμίας για κεφάλαια, υπάρχει επίσης η φροντίδα για την εξασφάλιση του εφοδιασμού σε ενέργεια, όπως κάνει η Γερμανία με την εγκατάσταση του αγωγού Nord Stream 2 με την Ρωσία. Σε πείσμα της αμερικανικής αντίθεσης, το Βερολίνο προτίμησε το δικό του συμφέρον για πολλαπλότητα πηγών εφοδιασμού, από του να ενδώσει στις πιέσεις της Ουάσιγκτον, που ήθελε την Γερμανία εξαρτημένη από το αμερικανικό υγραέριο, σε υπερβολικό κόστος σε σύγκριση με το ρωσικό προϊόν.
Υπάρχουν εντυπωσιακές ασυμφωνίες μεταξύ πολιτικών της Ευρώπης, ιδιαίτερα αν κοιτάξετε τις σχέσεις μεταξύ του Μακρόν και του Σαλβίνι στην Ιταλία, η μεταξύ της Τερέζας Μέι και των Ευρωπαίων συναδέλφων της. Ακόμη και μεταξύ της Μέρκελ και του Μακρόν φαίνεται να υπάρχουν έκδηλες προστριβές στο θέμα της ενεργειακής ανεξαρτησίας. Ωστόσο, παρά αυτές τις προφανείς αποκλίσεις, το κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι σε τελική ανάλυση η κοινή επιθυμία διαφυγής από την αποπνικτική κυριαρχία της Ουάσιγκτον, υπέρ μιας μεγαλύτερης συμμετοχής στην επιδίωξη ενός πολυκεντρικού κόσμου.
Καμιά ευρωπαϊκή πρωτεύουσα –είτε είναι το Παρίσι, η Ρώμη, το Βερολίνο ή το Λονδίνο- δεν προτίθεται να διαρρήξει το Ατλαντικό σύμφωνο με την Ουάσιγκτον. Αυτό επιβεβαιώνεται σε κάθε επίσημη περίσταση. Ωστόσο, καθώς το Πεκίνο γίνεται όλο και περισσότερο κεντρικός παράγων σε ερωτήματα σχετικά με την τεχνολογία ή την εξασφάλιση ρευστού κεφαλαίου για επενδύσεις, ή για επέκταση επιχειρήσεων, οι αλλαγές στην παγκόσμια τάξη εμφανίζονται αναπόφευκτες.
Το τελευταίο εμπόδιο που απομένει είναι οι χώρες που εξακολουθούν να είναι σφιχτοδεμένες στις Ατλαντικές πολιτικές και αυτοί που βρίσκουν στο Πεκίνο και προπάντων στην Μόσχα ένα θαυμάσιο πρόσχημα για να προσκαλέσουν την Ουάσιγκτον σε μεγαλύτερη ανάμειξη στις κυρίαρχες υποθέσεις της Ευρώπης. Οι Βαλτικές Χώρες και η Πολωνίαμοιάζουν να προσφέρουν τις μεγαλύτερες ευκαιρίες σε Αμερικανούς πολιτικούς σχεδιαστές να προσπαθούν να χειραγωγήσουν την ευρωπαϊκή συζήτηση σε ότι αφορά τους δεσμούς με την Ανατολή. Οι τεχνητές κρίσεις που προκλήθηκαν στην Ουκρανία, στη Συρία και στην Βενεζουέλα χρησιμεύουν επίσης ως εργαλεία για να διαιρέσουν τους Ευρωπαίους ηγέτες σε αντίπαλα στρατόπεδα, δημιουργώντας συνθήκες για την δολιοφθορά της ευρωπαϊκής συνεργασίας με την Ανατολή.
Δεν είναι σύμπτωση ότι για τους Αμερικανούς σχεδιαστές στρατηγικής οι δύο μεγαλύτεροι κίνδυνοι βρίσκονται στο ενδεχόμενο Μόσχα και Πεκίνο, ή Μόσχα και Βερολίνο, να συνεργαστούν και να συντονίσουν τις προσπάθειές τους. Το τρίγωνο Βερολίνο,-Μόσχα-Πεκίνο, με την προσθήκη Ρώμης και Παρισιού, αντιπροσωπεύει για την Ουάσιγκτον ένα σενάριο που δεν έχει προηγούμενο σαν αμφισβήτηση της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.
Ο Wang Yiwei, Παλαιός Συνεργάτης Ερευνητής στο Κέντρο Μελετών για την Κίνα και την Παγκοσμιοποίηση, κατά την ιστορική επίσκεψη του Ξι Ζιπίνγκ στην Ρώμη, περιέγραψε με συγκεκριμένους όρους την μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη:
«Μέχρι τώρα 16 χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης έχουν υπογράψει μνημόνια κατανόησης με την Κίνα για τηνσυνεργασία με την Κίνα στους Δρόμους του Μεταξιού. ΄Ετσι, σήμερα 171 συμφωνίες έχουν επιτευχθεί με 123 χώρες και 29 διεθνείς οργανισμούς για συνεργασία στο κινεζικό αυτό πρόγραμμα.»