Ένας αναγνώστης μας έστειλε μία, πρωτότυπη επιστολή. Αυτή τη φορά η επιστολή δεν αποτελεί μήνυμα συσπείρωσης ενόψει των εκλογών, ούτε κάποια μορφή αγανάκτησης…
Διαβάστε και θα καταλάβετε τι εννοούμε…
«Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα. Μια χώρα η οποία είχε τεράστια ιστορία και τεράστια προβλήματα ανά τους αιώνες… αλλά είχε καταφέρει να επιζήσει και να αναμίξει μέσα σε μία περίεργη και, ίσως, άσχημη κοινωνία, τον πολιτισμό και την κουλτούρα ενός λαού που έζησε για σχεδόν 5.000 χρόνια στα ίδια ακριβώς εδάφη. Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ πώς τα κατάφερε να μείνει ζωντανή. Πέρασε από τρικυμίες, πέρασε από μυθικά τέρατα που της υπόσχονταν αιώνια ευημερία, πέρασε από άλλες χώρες δίνοντας τους τα εφόδια για να φτιάξουν το δικό τους πολιτισμό. Και κάθε φορά που έμενε μόνη της στο έλεος ανίκητων τιτάνων είχε το θάρρος να πολεμήσει. Βίωσε άγριους πολέμους και ανελέητους κατακτητές και επέζησε. Βίωσε στιγμές τυραννίας και δεν έσκυψε το κεφάλι. Βίωσε τη φτώχεια και την εξαθλίωση και δε σταμάτησε να προσπαθεί. Κι αυτή, λοιπόν, η καταταλαιπωρημένη, φτωχή και ασήμαντη πλέον χώρα, μετά από περισσότερες περιπέτειες και από αυτές του Οδυσσέα, μπόρεσε να κοιτάξει γύρω της και είδε ότι οι άλλες χώρες έμοιαζαν με τον επίγειο παράδεισο που πάντα ονειρευόταν. Τυχερή μέσα στην ατυχία της, όπως πάντα η Ελλάδα, είδε να έρχονται από μακριά καλοπροαίρετοι άγγελοι που κατέβηκαν από τους θρόνους τους για να τη βοηθήσουν, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Σαν έμαθε τότε η Ελλάδα ότι μπορεί χωρίς καμιά προσπάθεια να γίνει σαν τις άλλες χώρες χάρηκε, και ψήφισε, χωρίς δεύτερη σκέψη, τα υπέροχα κόμματα που θα συνεργάζονταν με τους αγγέλους. Η Ελλάδα περίμενε, αλλά ο παράδεισος δεν ήρθε. Ήρθαν, βέβαια, μερικά άλυτα, εσωτερικά προβλήματα, αλλά τα κόμματα των αγγέλων της έδιναν λίγα λεφτά για να ξεχάσει. Έτσι, η Ελλάδα συνέχισε να ψηφίζει αυτά τα κόμματα που τάιζαν σχεδόν τους πάντες, αλλά στην ανούσια ψυχαγωγία, την αποβλάκωση και το φανατισμό δεν άφηναν κανέναν παραπονεμένο. Κι εκεί που η Ελλάδα πήγε να σκεφτεί ότι μπορεί να λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα, για να ακουμπήσει λίγο από τον παράδεισο που ονειρεύτηκε μια μέρα με ομίχλη πριν πολλά χρόνια, γύρισαν οι πανέμορφοι, καλοπροαίρετοι άγγελοι και της εξήγησαν με όλη την καλοσύνη του κόσμου ότι είχε γίνει κάποιο λάθος, και ότι η Ελλάδα έπρεπε να γίνει πάλι φτωχή. Η κακόμοιρη, υπάκουη και τόσο άσχημη Ελλάδα έσκυψε το κεφάλι, και με την καθοδήγηση των ικανών και σοφών πολιτικών της αποφάσισε, αφού δεν είχε λεφτά να επιστρέψει στους τοκογλύφους που έστειλαν οι άγγελοι, να τους χαρίσει τα άσχημα εδάφη της, τις άσχημες επιχειρήσεις της, τους άσχημους πόρους της εν γένει. Δέκα χρόνια μετά, αφού είχε πουλήσει μέχρι και την τελευταία σταγόνα που της απέμενε και, αφού είχε διώξει όλους τους αφελείς και αθώους κατοίκους της, η Ελλάδα όχι μόνο κατάφερε να διατηρήσει τη μοναδική κουλτούρα που κουβαλούσε στην πλάτη της επί τόσα χρόνια, αλλά έγινε και ο παράδεισος που πάντα ονειρευόταν. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι αυτός ο επίγειος παράδεισος δε λεγόταν πια Ελλάδα!
Ξύπνα Ελλάδα… Δε ζεις σε παραμύθι…
«Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο.» Το βλέμμα του Οδυσσέα (1995), Θεόδωρος Αγγελόπουλος».