“Πρέπει να εφαρμόζεται η φιλοσοφία στην Ιατρική και η Ιατρική στη Φιλοσοφία. Έτσι πρέπει, παίρνοντας κανείς το καθένα από τα σημεία που αναφέραμε, να μεταφέρει και να εφαρμόζει τη φιλοσοφία στην ιατρική και την ιατρική στη φιλοσοφία. Ο ιατροφιλόσοφος είναι ίσος προς τους Θεούς. Γιατί δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και ιατρικής.
Ό,τι υπάρχει στην πρώτη, βρίσκεται και στη δεύτερη. Αφιλοκέρδεια, επιφύλαξη, σεμνότητα, ευπρέπεια στην εμφάνιση, γνώμη, κρίση, ηρεμία, σταθερότητα στις συναντήσεις, καθαριότητα, έκφραση γνωμών, γνώση των ωφελίμων και αναγκαίων στη ζωή, απεμπόληση της ακαθαρσίας, απαλλαγή από δεισιδαιμονίες, επικράτηση του θείου. Ό,τι πρέπει να αποφεύγει κανείς είναι επίδειξη ακολασίας, ποταπότητας, απληστίας, επιθυμίας, αρπακτικότητας, αναίδειας. Εκεί υπάρχει η γνώση των εισοδημάτων που έχει στην κατοχή του κανείς και η χρήση των πραγμάτων που σχετίζονται με τη φιλία. Εκεί βλέπει κανείς πώς να μεταχειρίζεται τα παιδιά του και την περιουσία του. Σε αυτά υπάρχει κάποια φιλοσοφία και ο γιατρός έχει το μεγαλύτερο μέρος σε όλα αυτά.” (Περί Ευσχημοσύνης, Ιπποκράτης)
Η Ιατρική σέβεται τους Θεούς
“Η ίδια η γνώση των θεών βρίσκεται μέσα στο πνεύμα. Σχετικά με το σύνολο των νόσων και των συμπτωμάτων, η ιατρική αισθάνεται στις περισσότερες περιπτώσεις σεβασμό απέναντι στους θεούς. Οι γιατροί υποκλίνονται μπροστά στους θεούς. Γιατί η δύναμη της ιατρικής είναι περιορισμένη. Οι ψευτογιατροί μεταχειρίζονται πολλά πράγματα. Και πολλές περιπτώσεις θεραπεύονται μόνες τους στα χέρια τους. Από εκεί προέρχεται η δύναμη που υπάρχει σήμερα στην ιατρική.” (Περί Ευσχημοσύνης, Ιπποκράτης)
Ο Όρκος του Ιπποκράτη
“Ορκίζομαι στον Απόλλωνα τον γιατρευτή και στην Υγεία και στην Πανάκεια και σε όλους τους θεούς και σε όλες τις θεές, και μάρτυρες τους βάζω, πως θα εκτελέσω τον όρκο μου αυτόν κι αυτό μου το συμβόλαιο, όσο οι δυνάμεις μου και η κρίση μου το επιτρέπουν. Θα τιμώ εκείνον που την τέχνη αυτή μου δίδαξε όσο και τους γονείς μου. Στο βιός μου θα τον κάνω κοινωνό, και όταν βρεθεί σε ανάγκη, από τα δικά μου θα του δίνω. Τους γιους του θα τους λογαριάζω αδερφούς μου και την τέχνη αυτή θα τους διδάξω- αν θέλουν να τη μάθουν- χωρίς μισθό και δίχως έγγραφο συμβόλαιο. Στις οδηγίες τις γραπτές ή στις προφορικές διδασκαλίες και στις υπόλοιπες κάθε λογής καθοδηγήσεις δικαίωμα να έχουν θα αφήνω μόνο τους δικούς μου γιους, τους γιους του διδασκάλου μου, και μαθητές που με συμβόλαιο και όρκο -κατά το ήθος των γιατρών- θα έχουν δεθεί μαζί μου. Άλλον κανένα. Συνταγές θα δίνω ιατρικές που θα ‘ναι – όσο από τη δύναμη και τη δική μου κρίση εξαρτάται- μόνο για το καλό του αρρώστου, και θα φυλάγομαι μη δώσω συνταγή για το κακό ή για να βλάψω. Και να μου το ζητήσουν, φάρμακο θανατηφόρο σε κανέναν δεν θα δώσω, και ούτε θα βγει από εμένα μία τέτοια συμβουλή, ούτε θα δώσω σε γυναίκα φάρμακο να καταστρέψει το βλαστό της. Αγνή και καθαρή θα φυλάξω τη ζωή μου και την τέχνη μου. Δεν θα εγχειρήσω άνθρωπο που υποφέρει από πέτρα. Έργα τέτοια θα τα αφήνω σε ανθρώπους που είναι σ’ αυτά εξασκημένοι. Σε όποια σπίτια θα μπαίνω, για το καλό θα μπαίνω των αρρώστων. Θα μένω μακριά από κάθε αδικία θεληματική και από κάθε βλάβη. Ιδίως θα μένω μακριά από κάθε πράξη αφροδισιακή πάνω σε σώματα γυναικεία ή ανδρικά, ελεύθερων ή σκλάβων. Όσα ασκώντας το επάγγελμά μου θα δω ή θ’ ακούσω- ας είναι και πέρα από το επάγγελμά μου, στη συναναστροφή μου με τους ανθρώπους- που δεν θα πρέπει ποτέ στους έξω να κοινολογηθούν, θα τα σκεπάζω με τη σιωπή μου: μυστικά θα τα θεωρώ, που κανείς δεν πρέπει γι’ αυτά να μιλά. Όσο τον όρκο μου αυτόν θα τον κρατώ και δεν θα τον πατάω, άμποτε να χαίρομαι τη ζωή μου και την τέχνη μου, έχοντας πάντα καλό όνομα ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν όμως παραβώ τον όρκο μου και τον πατήσω, να μου συμβούν ακριβώς τα αντίθετα.”