Μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω. Ποτέ δεν ήμουν καλός στα κείμενα. Πάντα ο Δημήτρης μου τα συμμάζευε. Από το 1999 για την ακρίβεια που άρχισα να ασχολούμαι σε σταθερή βάση με τα αεροπορικά περιοδικά. Δυνατή πέννα και πράος χαρακτήρας. Αυτός ο συνδυασμός έχει προσφέρει σιωπηλά παρά πολλά, τόσα που ίσως ποτέ δεν θα αντιληφθούμε ακόμη και εμείς που δουλέψαμε μαζί του για χρόνια στον έντυπο τύπο. Καθημερινά είχε να αντιμετωπίσει μεγάλη τρέλα από το επαγγελματικό του περιβάλλον. Τους “κουλάντριζε” όλους με απόλυτη ηρεμία και πάντα έψαχνε και έβρισκε λύσεις για να κρατηθούν οι ισορροπίες.
Γράφει ο Ηλίας Κεφαλάς (11AVIATION) απο το defence-point.gr
Η προσωπική μου μαρτυρία, είναι ότι παρόλο που είχε την όποια δύναμη σου δίνει ο γραπτός λόγος, δεν “εξαγοράστηκε”. Ήταν ακέραιος. Ό,τι έγραφε το πίστευε βαθειά, αλλά δεν είχε δυσκολία να αποδεχθεί κάποιο σφάλμα, εάν ο συνομιλητής του αποδείκνυε ότι γνώριζε κάτι καλύτερα από αυτόν. Τελικά, η ανάγκη τον οδήγησε να αφήσει, επισήμως, τον περιοδικό Τύπο αλλάζοντας κλάδο για να συντηρήσει την οικογένεια του. Πάντα όμως δίπλα στα αεροπορικά. Τη μεγάλη του αγάπη, πέραν της οικογένειάς του.
Κάποια στιγμή βρέθηκα να έχω την δική μου εκδοτική εταιρία και μετά από λίγο καιρό συνεργαστήκαμε επαγγελματικά με την Δημήτρη. Πολλές αποστολές και πολλές λήψεις με κάμερες στα κόκπιτ μαχητικών σε μια εποχή (2008) που δεν υπήρχαν action cameras… Κάναμε “παπάδες” ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα! Διότι το κάναμε με αγάπη. Μετά την κρίση του 2009 ξεκίνησε σταδιακά η ελεύθερη πτώση του Τύπου στην Ελλάδα. Δεν περίμενε να αναστείλουμε την έκδοση του περιοδικού -που ήταν εξόφθαλμα θέμα χρόνου- ώστε να πάρει την αποζημίωση που του αναλογούσε. Βρήκε δουλειά εκτός περιοδικού Τύπου και παραιτήθηκε από μόνος του για να μην μας επιβαρύνει! Αυτά δεν ξεχνιούνται. Μείναμε για πάντα φίλοι.
Ο κάθε ένας από εμάς, αφήνει ένα συγκεκριμένο αποτύπωμα στο χρόνο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Σαν το δακτυλικό… Ό,τι και να σας λέω εγώ τώρα, το αποτύπωμα της πορείας του Δημήτρη Στεργίου, του “Στέργιου Θεοφανίδη” στο DP, καθώς δεν μπορούσε να “απεξαρτηθεί” από τη μεγάλη του αγάπη, υπάρχει σε εκατοντάδες περιοδικά, βιβλία, DVD και ιστοσελίδες, για να το επιβεβαιώσει οποιοσδήποτε. Μεγάλη, αναντικατάστατη απώλεια. Είχαμε μεγάλη λίστα με αποστολές ρε Μήτσο που θα πηγαίναμε παρέα, αλλά έφυγες νωρίς…
Στη μνήμη του Δημήτρη, ας μοιραστούμε με τους φίλους του DP μια σειρά από παλαιότερες φωτογραφίες. Εκεί γύρω στο 2008-2009. Από αποστολές και πτήσεις (σ.σ. με δεξί κλικ πάνω στη φωτογραφία, το όνομα είναι και λεζάντα…). Μέχρι τον Αρκτικό έφτασε η “χάρη” μας κυνηγώντας Gripen! Δεν χρειάζεται να πω κι εγώ ότι στις πολεμικές Μοίρες αισθανόταν σαν να είναι στο σπίτι του. Εμφανισιακά όμως, είχε παραμείνει σχεδόν ίδιος και απαράλλακτος. Ο χρόνος δεν τον άγγιζε. Κι όμως… Καταλαβαίνετε ότι δεν υπάρχει δυσκολότερη δουλειά από αυτή που κάνω τώρα…
