Τις ευχές και τα καλά λόγια που μου είχε πει η Γωγώ Θεοδώρου, δεν πρέπει να μου τα είχε πει ούτε η μανούλα μου. Τι καλός άνθρωπος, τι μεγάλη κυρία!
Προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι ήταν υποχρέωση δική μου να γράψω για κείνη, για τα τεράστια τραγούδια της και τη μεγάλη φωνή της, και πως ό,τι έκανα δεν θα μπορούσε να ήταν ποτέ προϊόν δούναι και λαβείν. Και όσο της τα έλεγα αυτά τόσο η ίδια να μου απευθύνεται με ευγνωμοσύνη – κάνοντάς με να ντρέπομαι.
Είχε διαβάσει εκείνο που είχα γράψει το 2012 στο δισκορυχείον και το θεωρούσε έξτρα τιμητικό – σε μιαν εποχή όπου κανένας δεν είχε γράψει κάτι για όσα είχε κάνει. Όταν, δε, θα έγραφα και στο LiFO, τα πιο πρόσφατα χρόνια, τα καλά της λόγια θα έπεφταν βροχή.
Δυστυχώς τον τελευταίο χρόνο την είχα χάσει και παρότι είχα το τηλέφωνό της δεν αξιώθηκα να το σηκώσω και να την καλέσω. Μπορεί να μην είμαι το τέρας επικοινωνίας, αλλά είμαστε και ακατανόητοι οι άνθρωποι ώρες-ώρες… Μας τρελαίνει η καθημερινότητα και πολλά από τα βασικά περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Δεν δικαιολογούμαι.
Τώρα; Τώρα η ψυχούλα της πέταξε, κι εμάς μας μένουν μόνο τα ξενύχτια που ρίξαμε για πάρτη της τα παλιά τα χρόνια. Και οι τραγουδάρες της φυσικά. Αθάνατη Γωγώ Θεοδώρου!
ΓΩΓΩ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Έφυγε από τη ζωή η λαϊκή τραγουδίστρια Γωγώ Θεοδώρου.
Η Γωγώ Θεοδώρου θα έγραφε ιστορία ακόμη κι αν είχε πει ένα μόνο τραγούδι, το περίφημο «Έψαξα να βρω μια ευκαιρία» των Κώστα Ξενάκη (μουσική) και Βασίλη Φωτεινάκη (λόγια), που ακούστηκε για πρώτη φορά στο άλμπουμ της με τον ίδιο τίτλο, στην General Gramophone, το 1979.
Το τραγούδι, που κυριαρχεί στον «ήχο της Ομόνοιας» (η General Gramophone είχε την έδρα της στο 79-81 της οδού Σωκράτους), είναι ένα κλασικό «σκυλάδικο» ζεϊμπέκικο, υψηλού δυναμικού, το οποίον ερμηνεύει με πίστη και πάθος η Γωγώ Θεοδώρου (η φωνή της περνάει από τις νότες της Ρίτας Σακελλαρίου, αλλά ανεβαίνει πιο ψηλά).Το λέμε «σκυλάδικο» το τραγούδι όχι φυσικά για να το υποτιμήσουμε (ακριβώς το αντίθετο!), αλλά για να δείξουμε πως στην αρχή το «Έψαξα να βρω μια ευκαιρία» έκανε πορεία στα πιο «βήτα» μαγαζιά, στα λαϊκά μπαρ, και στα «μεσαία» στο ραδιόφωνο, και λιγότερο στις λεγόμενες «μεγάλες πίστες», οι οποίες το ανακάλυψαν πολύ αργότερα.
Κι έτσι μπορεί πλέον ν’ ακούσει κάποιος αυτό το θρυλικό κομμάτι σε δεύτερες εκτελέσεις και από τους Βασίλη Καρρά, Νατάσα Θεοδωρίδου, Αγγελική Ηλιάδη, Αλέκο Ζαζόπουλο και από πολλούς άλλους και άλλες σημερινούς τραγουδιστές.
Λέμε λοιπόν για ένα κλασικό, πια, λαϊκό τραγούδι, η πρώτη εκτέλεση του οποίου ήταν, είναι και θα παραμείνει ανυπέρβλητη.
Γεννημένη στο Μαρτίνο της Λοκρίδας, η Γωγώ Θεοδώρου σπουδάζει σχέδιο στη Σχολή Δοξιάδη, για να αφοσιωθεί όμως, σιγά-σιγά, στο τραγούδι, μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’60.
Τυχαίνει, μάλιστα, από πολύ νωρίς (1968) να της δώσει ένα τραγούδι του ο Άκης Πάνου, που πάντα έψαχνε και εμπιστευόταν νέες φωνές, και αυτό το τραγούδι ήταν το πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο «Σαν ζευγαρώσουν δυο καημοί» [His Master’s Voice], που το είχε πει η Γωγώ Θεοδώρου ως πρώτη τραγουδίστρια, με δεύτερη φωνή την Βούλα Γκίκα, κι έχοντας στα μπουζούκια τους κορυφαίους Κώστα Παπαδόπουλο και Λάκη Καρνέζη.
Δεν ήταν το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε η Γ. Θεοδώρου, αλλά ήταν εκείνο που την ανέδειξε ως ένα νέο όνομα στο χώρο του λαϊκού, με παρουσίες σε καλά μαγαζιά της εποχής, όπως στα Χρυσά Κλειδιά, στην Πλάκα, εκεί όπου τραγουδούσε μαζί με τον Λευτέρη Ψιλόπουλο, τον Γιώργο Καμπουρίδη κ.ά.
Λέμε πάντα για τα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν ο αείμνηστος Λ. Ψιλόπουλος ερμήνευε το mega-hit «Αδυναμία μου μεγάλη» (Μίμης Χριστόπουλος-Σάκης Καπίρης), με την Γωγώ Θεοδώρου να τον ακολουθεί και στο κέντρο Αδυναμία, στη Λεωφόρο Συγγρού (χαμηλά, κοντά στο Πλανητάριο), που πρέπει να άνοιξε το καλοκαίρι του ’70. Αργότερα, οι δυο τους, θα συνεργάζονταν και στο Queen Anne στη Βούλα, και αλλού.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο δίσκος 45 στροφών έχει υποχωρήσει, τα LP βρίσκονται σε πολύ καλή εμπορική φάση (γιατί ο κόσμος αποκτά κάποια λεφτά και μπορεί να αγοράσει ένα στερεοφωνικό), ενώ οι μικροεταιρείες που ξεφυτρώνουν γύρω από την Ομόνοια επιχειρούν να ικανοποιήσουν τη μεγάλη ζήτηση σε λαϊκά τραγούδια, για τον… απλό λαό, τα οποία, ουσιαστικά, τα έχουν κάνει πέρα οι μεγάλες εταιρείες.
Αναγκαστικά, λοιπόν, οι πολύ σπουδαίες φωνές, που κατάφεραν να αντέξουν μέσα στην δεκαετία του ’70, θα βρούνε στέγη σ’ αυτές τις μικρές ανεξάρτητες ετικέτες, που σε πολλές περιπτώσεις επιχειρούσαν να κάνουν «πλούσιες» παραγωγές, εφάμιλλες των μεγάλων labels.
Και κάπως έτσι, το 1979, η Γωγώ Θεοδώρου μπαίνει στην δισκογραφία των long-plays πια, με απανωτά άλμπουμ για την General Gramophone και την Panivar –σαν το «Έψαξα να Bρω μια Ευκαιρία» με τις τραγουδάρες «Είναι πολλά τα λάθη μας» (του Κώστα Ψυχογιού), «Σαββατοκύριακα» (Ξενάκης-Φωτεινάκης) κ.λπ.–, συνεργαζόμενη με άξιους τραγουδοποιούς (συνθέτες-στιχουργούς), ανάμεσά τους και με τον μεγάλο Γιώργο Ζαμπέτα. Εκαναν μαζί τον άλμπουμ ‘Χαλάλι σου”.
Θα ακολουθήσουν κι άλλοι δίσκοι, πιο μετά, όπως οι «Αναστενάρισσα Καρδιά μου» [General Gramophone, 1984] και «Ναι! Για Πάντα» [GSF Records, 1993], που είχαν ενδιαφέροντα τραγούδια ανάμεσα, με τη φωνή της Γ. Θεοδώρου να ακούγεται πάντα δυνατή, και στα ψηλά περάσματα και στα χαμηλά, πριν υπάρξει ένα ηθελημένο μεγάλο κενό, και μια επανεμφάνιση πριν από δυόμισι χρόνια, με δυο καινούρια τραγούδια – κάτι που έδειξε πως η σπουδαία αυτή τραγουδίστρια δεν είχε εγκαταλείψει…