Κοιτάσματα που , μοιραία, κάποτε τελειώνουν
Με δεδομένο το ότι ο πλανήτης μας δεν εισάγει από άλλους πλανήτες τίποτε, ακόμα, αργότερα ποιος να ξέρει, αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε στους εαυτούς μας, να καταναλώνουμε από αυτά που ο ίδιος ο πλανήτης αναπαραγάγει, και όχι από τα πάσης λογής κοιτάσματα αυτού, κοιτάσματα που , μοιραία, κάποτε τελειώνουν, όποια και να είναι αυτά. Αρχής γενομένης από τα καύσιμα, και εξ αυτών κυρίως το Υδρογόνο.
Αχρείαστες υπερκαταναλώσεις αυτών απαιτείται πλέον να αποφεύγονται
Αυτό είναι και λέγεται και είναι του πλανήτη μας η βιωσιμότητα. Να περνάμε με αυτά που εν επαρκεία, που για την ώρα, ακόμα πλούσια μας παρέχει, χωρίς να προβαίνουμε σε καμία σπατάλη αυτών, και όσο αντέξουμε. Εκτός και αν ποτέ μπορέσουμε να παράγουμε τα καύσιμα στους.. αγρούς, και εφόσον θα διαθέτουμε νερό για πότισμα. Όπως λ.χ. από το καλαμπόκι, στάρι κριθάρι, και τόσα άλλα. Αν ναί τότε …ναι το πράγμα αλλάζει.
Κάποτε στα σχολεία μας μάθαιναν, για το παράδοξο, πως η ταφή των απορριμμάτων απορροφάτο στα έγκατα του πλανήτη μας, και τελικά κατέληγαν, προϊόντος του χρόνου, να μετατρέπονται, σταδιακά, σε υδρογονάνθρακες. Πετρέλαιο. Ισχύει άραγε αυτή η θεωρία ακόμα; Και εάν ισχύει, τότε γιατί εγκαταλείφθηκε αυτή η ταφή, και το φτάσαμε ακόμα να καίμε και τα σώματα των νεκρών, λες και μας περισσεύει το πετρέλαιο και το οξυγόνο.
Μάλιστα ακούστηκε και μέσα στην Βουλή μας, σε συζήτηση ν/σ για την παροχή αδειών καύσης νεκρών, τοποθέτηση που χαρακτήριζε «σκοταδισμό» την μέχρι τότε απαγόρευση της καύσης αυτής, και φυσικά επικράτησε και μέχρι σήμερα ισχύει η «προοδευτική» θέση της υπέρ της φωτιάς.
Όσο για την βιωσιμότητα του πλανήτη….άστα να πάνε!
Δεν είναι και τόσα πολλά τα ψωμιά του έτσι που το πάμε ακολουθώντας το διεθνές «προοδευτικό» ρεύμα,… όλοι, ίδια τυφλοί.