Είμαστε κάτι μοναδικά αυτοκαταστροφικό, είμαστε ένας λαός πού έχει τόν διχασμό στό DNA του

Άς φτιάξουμε ένα κουίζ: Ποιά ειναι πιό σημαντική είδηση;

Η ανάδειξη της Ελλάδος σέ επενδυτικό κόμβο, σέ συνδυασμό μέ τήν «απόβαση» πλειάδος υπουργων των ΗΠΑ καί η αναγγελία των εξορύξεων στό Ιόνιο ή όσα συνέβησαν σέ ένα ορεινό χωριό της Κρήτης μέ τήν «βεντέττα»;

Τί ειναι πιό σημαντικό γιά νά ασχοληθουμε εκτενέστερα, εμεις, οι δημοσιογράφοι;

Τό ότι η πατρίδα μας αποκτα υπόσταση στόν παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη, πραγμα πού ενισχύει σημαντικά τήν γεωπολιτική-γεωστρατηγική της θέση ή η εκλογή ενός πάμπλουτου μουσουλμάνου «σοσιαλιστη» στήν δημαρχία της Νέας Υόρκης;

Δημήτρης Καπράνος Εφημερίδα Εστία

Δέν ζητω απαντήσεις, διότι γνωρίζω καλά ότι ζουμε στήν Ελλάδα, όπου τά «κανάλια» καί οι εφημερίδες είτε παραμένουν πιστά στό δόγμα «τό αιμα καί τό σέξ ειναι εκεινα πού “πουλανε” καί σχεδόν όλα τά ΜΜΕ, αξιολογουν τίς ειδήσεις μέ τό άν τούς αρέσει ή όχι η κυβέρνηση ή άν έχουν προσωπικές αντιπάθειες πρός συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα.»

Βεβαίως, άν αυτό πού συμβαίνει από χθές στήν Αθήνα (μιά Σύνοδος η οποία αφορα τό ενεργειακό ολόκληρης της Ευρώπης καί αναδεικνύει τήν πατρίδα μας σέ σημαντικό παράγοντα) μέ προοπτικές σπουδαιες γιά οικονομική ανάπτυξη στό εγγύς μέλλον, συνέβαινε σέ κάποια άλλη χώρα, όπου τό εθνικό συμφέρον τίθεται υπεράνω οιουδήποτε άλλου, τά πράγματα θά ηταν διαφορετικά. Εδω, όμως, ειναι Ελλάδα, δέν ειναι –δυστυχως– ούτε «Μπαλκάνια». Είμαστε κάτι μοναδικά αυτοκαταστροφικό, είμαστε ένας λαός πού έχει τόν διχασμό στό DNA του, πού μπορει νά διχασθει γιά μικροπράγματα, πού μπορει νά αποθεώνει οτιδήποτε προέρχεται «απ’ έξω» καί νά υποβαθμίζει κάθε τί τό ελληνικό είτε αυτό ειναι θεσμός, είτε ειναι πρόσωπο, ή ομάδα.

Εάν αυτό πού συμβαίνει από χθές εδω, στήν Ελλάδα, συνέβαινε στήν γειτονική μας Τουρκία, θά τό είχαμε καί εμεις «πρώτη είδηση», μόνο καί μόνο γιά νά πουμε «πόσο καλά τά πανε οι Τουρκοι καί πόσο μειονεκτουμε εμεις.» Αυτοί είμαστε, δυστυχως, έτσι μάθαμε, έτσι μεγαλώσαμε, έτσι γερναμε κι έτσι θά φύγουμε, μέ μιά κολοβή αντίληψη γύρω από τό τί ειναι «κοινό συμφέρον» καί τό τί ειναι γιά τόν καθένα μας «εθνικό».

Διάβαζα χθές μιά δημοσίευση αγαπητης, έμπειρης συναδέλφου, η οποία αφου αναφερόταν μέ ενθουσιασμό στήν Σύνοδο πού λαμβάνει χώρα αυτές τίς μέρες στήν Αθήνα, κατέληγε γράφοντας «μήν χαίρονται οι μητσοτακικοί, δέν ειναι έργο του Κυριάκου.» Χωρίς, φυσικά νά μας πει τίνος έργο ειναι. Ό,τι καί νά ειναι, φυσικά, ειναι έργο πού ευνοει καί προάγει τά συμφέροντα της χώρας. Αλλά πως θά δείξουμε τήν εμπάθειά μας, τήν διχαστική μας ορμή, άν δέν σπεύσουμε νά «χρωματίσουμε» μιά τόσο σπουδαία επιτυχία; Έχει σημασία «τίνος έργο ειναι» ή μετρα πάνω από όλα τό ότι συμβαίνει κάτι πού βοηθα τήν χώρα νά σταθει καλύτερα στά πόδια της, σέ μιά εποχή δύσκολη, πού κανείς δέν ξέρει τί μπορει αύριο νά του ξημερώσει;

Φυσικά, δέν ζουμε στήν Τουρκία του Ερντογάν, όπου όλα τά ΜΜΕ ειναι «κυβερνητικά». Ζουμε στήν Ελλάδα, όπου όλα, σχεδόν, τά μέσα ενημερώσεως, ελέγχονται από επιχειρηματίες, πού έχουν κυρίως άλλες ασχολίες καί «μπίζνες», οι οποιοι εξυπηρετουν τά δικά τους συμφέροντα. Ειναι κι αυτό ένα, κάπως ιδιαίτερο, καθεστώς. Δέν ειναι;