Θυμάμαι τότε που η Ελλάδα ζούσε την εποχή της προ-ολυμπιακής μας κραιπάλης. Τότε που οι μετανάστες πέθαιναν στα θεμέλια των έργων του ολυμπιακού μας οράματος. Ζήσαμε ύστερα κι εμείς τη στιγμή της ολυμπιακής μας ονείρωξης, ας θυμηθούμε μέρες που είναι, και μετά γυρίσαμε ευτυχισμένοι πλευρό και συνεχίσαμε τον αμέριμνο ύπνο μας, μέχρι που ξυπνήσαμε απότομα, λίγα χρόνια αργότερα, στο ζοφερό μας σήμερα.
Άλλες εποχές, τότε που οι κουτόφραγκοι πληρώνανε ζεστό χρήμα και όλοι την αρμέγαμε και τη λατρεύαμε την ευρωπαϊκή μας ένωση. Τους τα παίρναμε, κατά το κοινώς λεγόμενο, για να τα κάνουμε παραγωγικές επενδύσεις και για να αρχίσει να συγκλίνει η οικονομία μας κι εμείς τα τρώγαμε με τις παστρικιές. Θυμάμαι το ξενυχτάδικο ενός παλιού συμμαθητή. Το είχε στήσει ο καλός μας, το μαγαζί του, μέσα στους πορτοκαλεώνες του πατέρα του, με χρήματα από τις επιδοτήσεις που προορίζονταν για τη βελτίωση των οικογενειακών καλλιεργειών. Ποιόν ενδιέφεραν οι πορτοκαλιές, όταν το αλκοόλ δεύτερης ποιότητας έρεε άφθονο και, κυρίως, αφορολόγητο? Ήταν ένα ωραίο μαγαζί γεμάτο νεαρές πουτάνες σαν τα κρύα τα νερά, όλων των φυλών, έτσι που τις είχε ξεράσει στα πόδια μας η προηγούμενη κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού!
Τέτοια κάναμε με τις επιδοτήσεις, αλλά πάντως το παραδάκι έρεε άφθονο κι αυτό μαζί με τη φτηνή γαλλική σαμπάνια. Θυμάμαι, τότε, που όλοι κάθονταν στο καφενείο το πρωί, με πονοκέφαλο από την κραιπάλη της περασμένης νύχτας. Εκείνες τις στιγμές, ο Βούλγαρος ήταν περιζήτητος για να μαζέψει τις ελιές, ο Ρουμάνος ήταν ο καλύτερος, για να κλαδέψει και να σκάψει, ο Σύριος ήταν άριστος για το στήσιμο της πεσμένης ξερολιθιάς -όλοι τους περιζήτητοι. Για τους Αλβανούς δεν το συζητάμε, αυτοί είχαν έρθει πρώτοι και καλύτεροι για τις βρομοδουλειές, τότε που ο αλήστου μνήμης Σαμαράς, άνοιγε τα σύνορα με την Αλβανία για να ρίξει τα μεροκάματα που χρεώνονταν οι φίλοι του οι τσιφλικάδες. Περασμένα, ξεχασμένα όλα αυτά, τώρα πια, περασμένη κι εκείνη η εποχή, που κρεμάγαμε τα βαρελόσκυλα με τα λουκάνικα, που λέει ο λόγος, αλλά δεν μπορείς και να μη θυμάσαι…
Γύρισε ο τροχός και κόπασε το πανηγύρι. Όπως και να’ χει το πράγμα, όμως, έστω και στα δύσκολα, μένει άναυδος κανείς με τις κραυγές, το μένος και την υποκρισία ορισμένων. Των ίδιων που στις εποχές των παχιών αγελάδων χρημάτιζαν πορνοβοσκοί ανασφάλιστων και κακοπληρωμένων μεταναστών. Είναι αχαρακτήριστοι κι αυτοί που μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης με μετανάστες, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ότι θα αλλοιωθεί ο πολιτισμός μας, λες και περίμενε αυτούς τους ταλαίπωρους, ο πολιτισμός μας, για να αλλοιωθεί.
Είδαν οι άλλοι, οι αερολόγοι, την καταστροφή του κόσμου, επειδή πρόκειται να φιλοξενηθούν στην Κρήτη μερικοί ξεριζωμένοι πρόσφυγες. Είναι, όμως, εκτός από ανόητο κι εντελώς υποκριτικό να λέμε ότι δυο-τρεις χιλιάδες άνθρωποι θα καταστρέψουν τον τουρισμό της Κρήτης, γιατί αυτά είναι αστεία πράγματα. Ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά καταστρέφουν τον τουρισμό, τα είπαμε και προχτές κι ας μην τα επαναλαμβάνουμε.
Αυτή τη φορά, ας μη μιλήσουμε για να κατηγορήσουμε την κυβέρνηση. Άδικος πάει κι ο κόπος, έτσι που οι δανειστές και δυνάστες μας βαράνε τα νταούλια και τους ζουρνάδες κι ο πρωθυπουργός με τους υπουργούς του, χορεύουν αδέξια στους ξένους σκοπούς που τους παίζουν. Μια κυβέρνηση έρμαιο στα κύματα της ανείπωτης ολιγότητάς της, μην το συζητάμε.
Ας μιλήσουμε αυτή τη φορά για την τοπική μας αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού και για τους βλαχοδημάρχους μας, κατά τη φρασεολογία του συρμού. Αποτυχημένοι κι αυτοί, μόνο να ζητούν ξέρουν από το αποτυχημένο μας κράτος. Λες κι ήτανσπουδαίο πράγμα ή ήταν άδικη η κατανομή. Ίσα-ίσα το αντίθετο. Στην Κρήτη θα έπρεπε να έχουν επιμεριστεί περισσότεροι πρόσφυγες, αν το καλοσκεφτεί κανείς και βάλει κάτω τα νούμερα.
Ας συμφωνήσουμε εδώ, ότι είναι πρώτιστης σημασίας η προστασία του τουρισμού της Κρήτης κι ότι αυτόν θα έπρεπε να διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού, οι αυτοδιοικητικοί μας ταγοί. Αυτοί όμως τι κάνουν, τρομάρα τους? Γίνονται μαλλιά κουβάρια μεταξύ τους, ανακατεύονται στον καυγά κι οι αστείοι τοπικοί βουλευτές της αστειότερης αξιωματικής αντιπολίτευσης -αντιπολίτευση μόνο για την αντιπολίτευση- βγαίνει κι ο εξίσου ανεύθυνος υπουργός και μιλάει, συλλήβδην, για την ανευθυνότητα των Κρητικών.
Όλοι τους ανευθυνοϋπέυθυνοι, πιάσε τον ένα και χτύπα τον άλλο, γίνονται μαλλιά κουβάρια και σπαταλούν τον χρόνο και την ενέργειά τους, ίσα-ίσα για να γίνει το θέμα βούκινο, έως ότου το πιάσουν οι καλοθελητές κι οι κιτρινοφυλλάδες του εξωτερικού-κι από εκεί να τα πληροφορηθεί τα χάλια μας, η παγκόσμια τουριστική πελατεία.
Όλοι τους ανευθυνοϋπέυθυνοι, πιάσε τον ένα και χτύπα τον άλλο, γίνονται μαλλιά κουβάρια και σπαταλούν τον χρόνο και την ενέργειά τους, ίσα-ίσα για να γίνει το θέμα βούκινο, έως ότου το πιάσουν οι καλοθελητές κι οι κιτρινοφυλλάδες του εξωτερικού-κι από εκεί να τα πληροφορηθεί τα χάλια μας, η παγκόσμια τουριστική πελατεία.
Κακό μεγαλύτερο δε μπορούσαν να επιτύχουν, διότι πώς να το κάνουμε, οι τουρίστες, ακόμα κι αλληλέγγυοι στο προσφυγικό πρόβλημα να είναι οι άνθρωποι, τις μέρες των διακοπών τους δεν θέλουν να τις περνούν δίπλα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων. Κανείς δεν μπορεί να τους αφαιρέσει το δικαίωμά τους για αμέριμνες διακοπές.
Υπό αυτό το πρίσμα, αντί για να στρωθούν στη δουλειά οι δήμαρχοι κι οι άλλοι οραματιστές (sic) της περιφέρειας, να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να βρουν σπίτια άδεια και γειτονιές χωριών εγκαταλελειμμένες, αντί για να εκμεταλλευτούν τα διαθέσιμα κονδύλια που δίνει απλόχερα η Ευρώπη και ο ΟΗΕ, ώστε να εξασφαλιστούν εισοδήματα και για τη ντόπια εκλογική τους πελατεία που την ενδιαφέρει, πάνω απ’ όλα, η τσέπη της, κι αντί για να εκπονήσουν ένα σχέδιο ομαλής ένταξης αυτών των ανθρώπων στον κοινωνικό μας ιστό, αυτοί οι αχαρακτήριστοι βγάλανε τις ντουντούκες και ανέβηκαν στα κεραμίδια, διαλαλώντας ότι θα φτιάξουν (ή δε θα φτιάξουν) στρατόπεδα συγκέντρωσης στο νησί!
Όπως κι οι από πάνω τους στην κυβέρνηση, ολίγιστοι κι αυτοί που μας εκπροσωπούν στους δυο βαθμούς της αυτοδιοίκησης. Κανείς τους δεν θυμήθηκε το πείραμα του Ριάτσε.
Κανείς τους, κυρίως, δεν καταλαβαίνει τη ζημιά που κάνουν στην εικόνα του τόπου μας, με τη φασαρία που προκαλούν, οι αβέλτεροι.
Κάποτε, πάντως, πρέπει κι εμείς οι ίδιοι, μέσα από τις μικροκοινωνίες μας, να παρέμβουμε και να ζητήσουμε να σταματήσει, επιτέλους, να βασιλεύει η ανοησία στον τόπο αυτό. Αλήθεια, ποτέ, δεν θα ξεκολλήσουμε από τις εμμονές μας, όπως μας τις υπαγορεύουν οι παπαγάλοι της Τηλεδημοκρατίας μας?
Φωτοσύνθεση “Sorrow”